บทที่ 29

ฮูหยินใหญ่เจียงโบกมือไปทางเจียงหวานหว่าน ให้นางออกไป

ตั้งแต่เจียงหวานหว่านกลับมาที่จวนไม่กี่วัน ฮูหยินใหญ่เจียงก็รู้สึกว่าตนเองชีวิตสั้นลงไปหลายปี เหมือนตัวซวยกลับชาติมาเกิดเลย

ฮูหยินหลิ่วนิสัยอ่อนโอน บีบคั้นได้ง่าย ถ้าหากไม่มีเจียงหวานหว่าน ฮูหยินหลิ่วก็คงทำอะไรไม่ได้

มันน่านัก!

ฮูหยินใหญ่เจียงแผ่ความเย็นเยียบออกมาทั้งร่าง เพื่ออนาคตของลูกชาย ต้องหาวิธีจัดการเอาแม่ลูกสกิลหลิ่วเข้ามาอยู่ในกำมือเสียแล้ว

เจียงอวิ้นสังเกตคำพูดและสีหน้า พอเห็นความรังเกียจขยะแขยงของฮูหยินใหญ่เจียงต่อเจียงหวานหว่าน ในใจก็แอบยินดี

ท่านย่าเกลียดชังเจียงหวานหว่านที่ท้าทายต่ออำนาจนาง

ขอแค่ท่านย่าอยู่ข้างท่านแม่ แม่ลูกสกิลหลิ่วก็ไม่มีอะไรต้องกังวล!

เจียงอวิ้นมุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่สังเกตได้ยาก

ฮูหยินใหญ่เจียงกวาดสายตาไปทางเจียงอวิ้น ความโกรธในใจไม่ลดลงแต่กลับเพิ่มขึ้น

"อวิ้นเจี่ยเออร์ ดวงตาก็อย่าได้ตื่นเขินนัก!"

เจียงอวิ้นได้ยินคำเตือนของฮูหยินใหญ่เจียง ก็แสร้งทำตัวว่าง่ายขึ้นในพริบตา

"ท่านย่า ข้าคิดไม่รอบคอบ ข้าจะไปขอขมาท่านพี่เดี๋ยวนี้!"

ฮูหยินใหญ่เจียงโบกมือให้นางออกไป ไม่อยากจะตำหนิให้มากนัก ถ