รุ่งขึ้นเนี่ยเฟยตื่นตั้งแต่ไก่โห่ นี่คือความเคยชินที่ฝึกมาจากงานเทศบาล ตอนนั้นถูกหม่าเสี่ยวเยี่ยนกดขี่ข่มเหง จนต้องรีบกินอาหารเช้าแล้วเข้าสำนักงาน เก็บกวาดทำความสะอาดชงน้ำชาเตรียมความพร้อมต่าง ๆ
แม่ของเขาคือหลิวฮุ่ยได้ทำอาหารไว้เต็มโต๊ะ เนี่ยเฟยตักข้าวต้มมาชามหนึ่งกินอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ไปหยิบเอาเบ็ดตกปลาออกมา บ้านเขามีบ่อเลี้ยงปลาอยู่บ่อหนึ่ง ไหน ๆ ก็ว่างอยู่ สู้ไปตกปลาเอามาทำเป็นมื้อกลางวันก็ไม่เลวนัก
ปรากฏว่าเพิ่งออกจากประตูบ้าน ก็เกือบชนเข้ากับคนคนหนึ่งอย่างจัง หลังจากตั้งสติแล้วมองดู ปรากฏว่าเขาคือเลขาประจำหมู่บ้านล่ายซุ่นกุ้ยนั่นเอง
“ไอ้หอกเอ๊ย! ไม่มีตาดูหรือยังไง” ล่ายซุ่นกุ้ยนวดคลึงหน้าอกที่ถูกเนี่ยเฟยชนพร้อมหลุดคำด่าออกมา เมื่อวานผู้หญิงที่อยู่ใต้ต้นหวายซู่เย้ยหยันเนี่ยเฟย ฟ่านชุนฮวาก็คือเมียของล่ายซุ่นกุ้ยคนนี้
ปกติเนี่ยเฟยไม่ค่อยถูกชะตากับล่ายซุ่นกุ้ยคนนี้เท่าใดนัก รูปร่างอ้วนท้วน อาศัยว่าเป็นเลขาหมู่บ้าน พอมีอิทธิพลในมือบ้าง ก็เที่ยวย่ำยีผู้หญิงไปไม่น้อย
เอาแค่เบาะ ๆ หญิงม่ายอายุสี่สิบกว่าปีคนหนึ่งอยู่ฝั่งตะวันออกของหมู่บ้าน อีกคนอยู่ฝั่งตะวันตก ไหนจะเมียช่างปูนที่ไปทำงานข้างนอกประจำ และอื่น ๆ อีกหลายคน ล้วนไม่พ้นมือล่ายซุ่นกุ้ย จนเนี่ยเฟยขี้เกียจจะไปนับ
“อาซุ่นกุ้ย...” เนี่ยเฟยทักทายเสียงเบา แมร่งเอ๊ย ถ้าตอนนี้เขายังทำงานอยู่ในเทศบาล จะไม่มีวันลดราวาศอกให้เด็ดขาด แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่เป็นใจ ต่อให้ล่ายซุ่นกุ้ยด่าว่าเขายังไง เนี่ยเฟยก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินซะ
“แกเองหรอกเหรอ!” ล่ายซุ่นกุ้ยเพิ่งเห็นหน้าเนี่ยเฟยชัดๆ “จริงสิ เมื่อกี้ฉันเจอหนูกั่ว เขาฝากให้มาบอกแก ว่าตอนเที่ยงอย่าลืมไปที่บ้าน บอกว่าเพื่อนเก่าจะมาด้วย ให้ไปเจอหน่อย”
“อ้อ ครับ! เดี๋ยวตอนเที่ยงผมจะไป!” เนี่ยเฟยรับคำง่าย ๆ “ขอบคุณอาซุ่นกุ้ยมากครับ”
“เฮ่ย ดูแกเข้าสิ พักก่อนที่ไปทำงานกับเทศบาล พ่อแกก็เที่ยวยืดอกเที่ยวคุยฟุ้งไปทั่ว” ล่ายซุ่นกุ้ยหัวเราะแหะ ๆ สองคำ “คนเราน่ะนะ ก็เหมือนที่เค้าร้องเพลงไว้ ชีวิตย่อมมีขึ้นมีลง อย่าไปยึดติดมากนัก...ท่อนต่อไปว่ายังไงนะ? สรุปก็คือ ให้รู้ฐานะตัวเองซะบ้าง”
พูดจบ ล่ายซุ่นกุ้ยก็เดินฮัมเพลงจากไป เนี่ยเฟยเห็นเขาเลี้ยวไปทางเรือนเล็ก จึงได้ถ่มน้ำลายลงพื้น ถือคันเบ็ดตรงไปยังบ่อเลี้ยงปลาของครอบครัว
บ่อปลาของครอบครัวเนี่ยเฟยไม่ได้ใหญ่มาก ด้านข้างยังมีกระต๊อบเล็ก ๆ ข้างในวางเก้าอี้เอนหลังอยู่หนึ่งตัว เวลาที่ปลาวางไข่ เนี่ยฉางเกินจะต้องมานอนเฝ้าที่นี่ เพื่อกันไม่ให้คนในหมู่บ้านแอบมาขโมยปลาตอนกลางคืน เนี่ยเฟยไปลากเอาเก้าอี้มาจากในห้อง พร้อมเอนหลังลงสบาย ๆ มองดูการกระเพื่อมของผิวน้ำ ส่วนในใจก็ใช้ความคิด
เห็นทีว่างานเลี้ยงของเจียงกั่วคงจะหนีไม่รอดแน่ ลึก ๆ ในใจแล้ว เนี่ยเฟยไม่นึกอยากไปเลย งานเลี้ยงของตระกูลเจียงคงไม่พ้นเชิญญาติมิตรในหมู่บ้าน ทั้งที่สนิทบ้างไม่สนิทบ้าง รวมถึงเพื่อนนักเรียนของเจียงกั่ว ถ้าเนี่ยเฟยไปร่วมด้วย คงจะเป็นบุคคลที่สังคมรังเกียจแน่นอน
แต่เธอก็ให้ล่ายซุ่นกุ้ยมาย้ำอีก ถ้าตนไม่ยอมไป มิเท่ากับเสียมรรยาทหรอกเหรอ? ไปก็ไปสิ! ก็แค่ยอมเสียหน้านิดหน่อยเท่านั้น เนี่ยเฟยแอบคิดในใจ
รออยู่นานก็ไม่เห็นปลามากินเบ็ด จู่ ๆ เนี่ยเฟยเกิดความคิดบางอย่างพลันล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา มองดูรอบข้างไม่มีผู้คน พร้อมกดปุ่มปิดเสียง เปิดคลิปในคืนนั้นที่หม่าเสี่ยวเยี่ยนกำลังโยกย้ายอยู่บนร่างของเผิงเจิ้งเซิ่งอย่างเมามันส์ ดูฆ่าเวลาไปก่อน
“จุ๊ ๆ” เนี่ยเฟยจุ๊ปากสองคำ หน้าอกหน้าใจช่างล้นเหลือจริง ๆ! น่าเสียดาย ตนออกจากเทศบาลมาแล้วจะกลับไปหาหม่าเสี่ยวเยี่ยนอีกครั้งก็คงจะลำบาก
ตอนนี้ฝ่ายบริหารกับฝ่ายอำนวยการกำลังฟาดฟันกันอยู่ เนี่ยเฟยคงไม่ไปยุ่งเกี่ยวด้วย ได้แต่หวังว่าถ้าหม่าเสี่ยวเยี่ยนได้ตำแหน่งหัวหน้ากองอำนวยการจะยังนึกถึงตนบ้าง และเรียกให้กลับไปทำงานอีกครั้ง
ตอนนี้ถ้าจะไปหาหม่าเสี่ยวเยี่ยนเพื่อความสุขอย่างว่า เธออาจยินยอมก็จริง แต่หลังจากเสร็จกิจ เกรงว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็จะขาดสะบั้นทันที เนี่ยเฟยคิดกลับไปอีกครั้ง ความหวังคงริบหรี่แน่
แต่หากรอให้หม่าเสี่ยวเยี่ยนได้ตำแหน่งหัวหน้ามา แล้วค่อยเอามือถือไปหาเธอ อย่างมากหลังจากช่วยให้ตนกลับไปทำงานใหม่แล้ว เธอจะขอลบคลิปทิ้ง ถือว่าไม่ติดค้างกันอีก แน่นอนว่า จะต้องผ่านการกินตับให้ชุ่มก่อน เพราะฉะนั้นสองเรื่องนี้ การจัดลำดับก่อนหลัง อาจเกิดผลที่ไม่เหมือนกันตามมา
“แหม เนี่ยเฟย ตั้งแต่ถูกไล่ออกมาเนี่ย ชีวิตช่างสบายเหลือเกินนะจ๊ะ?” เนี่ยเฟยกำลังดูคลิปเพลินอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงแหลมลอยมา ทำเอาตกใจจนมือถือเกือบหล่นไปในบ่อเลี้ยงปลาเสียด้วยซ้ำ
แหงนหน้าขึ้นดู ปรากฏว่าเห็นฟ่านชุนฮวากำลังถือจอบยิ้มเผล่มองดูเขาอยู่ พูดตามตรงก็คือ จ้องมองเป้าตุงที่อยู่หว่างขาของเนี่ยเฟยมากกว่า
เนี่ยเฟยสังเกตเห็นนัยน์ตาของฟ่านชุนฮวา รู้สึกไม่สู้พอใจนัก ผู้หญิงคนนี้จะมาประชดอะไรตนอีก เมื่อกี้นั่งดูคลิปของหม่าเสี่ยวเยี่ยนจนมีปฏิกิริยานิดหน่อย เนี่ยเฟยขยับขาเล็กน้อย พยายามกลบเกลื่ออาการเคอะเขินของตน
“จะปิดบังอะไรกัน?” ฟ่านชุนฮวายิ้มยั่ว พร้อมเอาจอบที่พาดไหล่วางลงบนพื้น “กำลังเปิดดูคลิปอย่างว่าสิท่า? หน้าไม่อายจริงๆ!”
“น้าฟ่าน พูดงี้ก็ไม่ถูกนะครับ” เนี่ยเฟยกลอกตาเล็กน้อย คิดในใจว่าเราเป็นลูกผู้ชายอกสามศอกจะกลัวผู้หญิงแก่อายุสี่สิบกว่าปีหรือไงกัน? “ผมเป็นชายแท้ทั้งดุ้น คิดถึงผู้หญิงก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอครับ?”
“คิดถึงสาวหรือจ๊ะ?” สายตาของฟ่านชุนฮวาลงไปที่ซิปกางเกงของเนี่ยเฟยอีก พร้อมแอบสังเกตว่าตาเขาก็จ้องที่หน้าอกของตนเช่นกัน ว่าแล้วก็ทำเหมือนรู้สึกคันหน้าอก เอามือไปเกาสักหน่อย
ท่าทีเช่นนี้ทำเอาเนี่ยเฟยกลืนน้ำลายไปหลายอึก “ในหมู่บ้านเราจะมีสาวคนไหนที่เข้าตาเธอบ้างล่ะ?”
“ผมนึกถึงของดีของน้าฟ่านมากกว่า?” เนี่ยเฟยหัวเราะชอบใจ แอบคิดว่าถ้าจะมาหยอกเล่น ก็ดูสิว่าใครจะหยอกใครได้ก่อน! "เมื่อกี้ผมฝันถึงตรงนั้นของน้าฟ่าน ร่างกายเลยมีปฏิกิริยานิดหน่อย”
“เชอะ!” ฟ่านชุนฮวาทำเป็นบิดตัว “อยากจับล่ะสิ! ฉันก็อยากดูของเธอเหมือนกัน กล้าให้หรือเปล่าล่ะ? แน่จริงควักมาให้ฉันดูก่อน แล้วฉันจะให้จับ! ว่าไง เก่งจริงกล้าถอดกางเกงหรือเปล่า”
“คือว่า...” เนี่ยเฟยไปต่อไม่เป็นแล้ว นี่แหละที่เค้าว่าขิงยิ่งแก่ก็ยิ่งเผ็ด ตนยังอ่อนหัดกว่าหลายขุมเมื่อเทียบกับไก่แก่อย่างฟ่านชุนฮวา นัดเดียวก็ทำให้เนี่ยเฟยเกือบจอดสนิท
“ไม่กล้าใช่ไหมล่ะ?” ฟ่านชุนฮวาสีหน้าเบิกบานพร้อมเอาจอบขึ้นพาดไหล่อีก “เธอน่ะ ไปทำงานเทศบาลก็ไม่รอด ก็เพราะขาดความกระตือรือร้นนี่แหละ ชาตินี้คงได้แต่เป็นทวนหัวทู่! ใช้การไม่ได้!”
“อีนังคนนี้!” เนี่ยเฟยแอบสบถในใจ เห็นทีว่าถ้าไม่แสดงฝีมือคงจะปราบหล่อนไม่อยู่จริง ๆ เขาจึงเด้งผึงจากเก้าอี้ขึ้นมา “น้าฟ่าน นี่น้าพูดเองนะ! ถ้าผมยอมให้ดู น้าจะให้ผมจับ!”
“ฉันพูดแล้วจะทำไมยะ!” ฟ่านชุนฮวาจะเดินไปอยู่แล้ว หันมาเอาจอบฟาดลงพื้น “ถ้าเธอกล้าจับฉันก็กล้าให้เธอบีบเล่น!”
“ตกลง!” เนี่ยเฟยชี้นิ้วไปทางฟ่านชุนฮวา พร้อมมองดูรอบข้าง เห็นว่าตอนนี้ยังเช้าอยู่ ไม่มีผู้คนผ่านไปมา จึงเอามือล้วงเข้าไปในกางเกง มีสิ่งของท่อนยาวโผล่ออกมา
“คุณพระคุณเจ้า!” ฟ่านชุนฮวาอ้าปากค้าง “ทำไมช่างมหึมาอย่างนี้!”
“ยอมแพ้แล้วล่ะสิ!” เนี่ยเฟยเก็บเข้ากางเกงด้วยสีหน้าสะใจ “น้าฟ่าน ผมโชว์ของให้ดูแล้ว ทีนี้ตาน้าให้ผมจับบ้างล่ะ!”
“คิดจะจับจริงเหรอ?” ฟ่านชุนฮวาเดินเข้าใกล้ มองดูรอบข้างปลอดคนแล้วจึงพูดเสียงเบา “ถ้าอยากจับจริง ๆ เย็นนี้ไปที่บ้านสิ จะให้จับให้พอเลย ดีไหมล่ะ?”
“เอ่อ...” เนี่ยเฟยมองดูสารรูปฟ่านชุนฮวาจนรู้สึกมึนงง ผู้หญิงคนนี้กินยาผิดหรือยังไง?
“ทำไม? ไม่ไปหรือ? กลัวล่ะสิท่า?” ฟ่านชุนฮวาถามเสียงเบา
“ไม่ได้กลัวหรอก” เนี่ยเฟยยิ้มเล็กน้อยพร้อมเอามือจับท้ายทอย “อาซุ่นกุ้ยอยู่บ้าน ผมไปจับมั่วมิเท่ากับรนหาที่ตายเหรอ?”
“บ้านตระกูลเจียงมีงานเลี้ยง คืนนี้เขาน่าจะติดลมอยู่ที่นั่น เธอก็รู้ว่าเขาเป็นพวกคอเหล้า ไม่ถึงสามสี่ทุ่มจะไม่ยอมกลับบ้านเด็ดขาด” ฟ่านชุนฮวาพูดเสียงเบา ตาก็เหลือบไปข้างล่างอีก “ว่าแต่ ไอ้นั่นของเธอทำไมถึงใหญ่นัก?”
“พ่อแม่ให้มาน่ะ!” เนี่ยเฟยโอ้อวดด้วยความภูมิใจพร้อมกับหัวเราะ เมื่อเห็นว่ารอบข้างไม่มีคน จึงเอื้อมมือไปจับสองก้อนเนื้อของฟ่านชุนฮวา แม้ว่าจะหย่อนคล้อยไปบ้าง แต่ยังไงก็เป็นหน้าอกของผู้หญิง! “งั้นตกลงตามนี้ เย็นนี้ผมจะไปที่บ้าน!”
หลังจากตกลงเป็นที่เรียบร้อย ฟ่านชุนฮวาก็ถือจอบเดินส่ายสะโพกจากไป เนี่ยเฟยเอนลงที่เก้าอี้ต่อ รอจนถึงสิบเอ็ดโมงกว่าก็ยังไม่เห็นปลามากินเบ็ด จึงเก็บเอาคันเบ็ดขึ้น ถึงพบว่าตนไม่ได้ใส่เหยื่อไว้ แอบคิดในใจว่าตนช่างโง่นัก ว่าแล้วก็เอาอุปกรณ์ต่าง ๆ วางไว้ในกระต๊อบ ล็อคประตูแล้วตรงไปบ้านของเจียงกั่ว
“เนี่ยเฟย ก่อนอาหารค่ำอย่าลืมไปบ้านเลขาล่ายซื้อซีอิ๊วมาขวดหนึ่ง!” กลับถึงบ้านทักทายกับหลิวฮุ่ย ก่อนจะออกจากบ้านอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงของหลิวฮุ่ยไล่หลังมา
