บทที่ 77

มู่จิ่วซีพอเห็นสายตาที่ลึกล้ำของโม่จุนมองจ้องมาที่นาง นางก็ถูกเขามองจนรู้สึกขนุกไปทั้งตัว

"ข้าน่ามองขนาดนั้นเลยรึไง?" มู่จิ่วซีเอื้อมออกไปขยับส่ายหน้าของเขา

โม่จุนก็ได้สติมาในทันที จากนั้นก็รีบหันกลับมา ใบหน้าของเขาถึงกับร้อนผ่าว หูของเขาแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

"แค่กแค่กแค่ก ไม่มีใครบอกว่าเจ้าขี้เหล่สักหน่อย" โม่จุนเขินอายอย่างมาก

แต่เมื่อนึกถึงนางที่ไม่มีความรู้ความสามารถตรงจุดนี้ ซึ่งก็จริงตามที่ลือกัน แต่ตั้งแต่ที่นางเดิมพันทักษะฉินและเขียนอักษรกับฮั้วอวิ๋นเทียน ก็ทำให้เขารู้ว่าที่ลือกันไม่ไร้สาระ

และยังรวมไปถึงทำษะแพทย์ขอนางอีกที่นางสามารถวินิจฉัยได้ว่าท่านแม่ของนางเองกับคุณหญิงของท่านอัครมหาเสนาบดีล้วนถูกพิษเงาดอกนิโลบลเหมือนกัน ซึ่งแม้แต่แพทย์หลวงก็ยังวินิจฉัยไม่ออก แต่นางกลับสามารถรู้ได้ นี่ถือว่าเป็นทักษะแขนงหนึ่งเหมือนกัน

บางทีการที่นางเป็นคนไม่เชื่อฟังใครตรงจุดนี้ก็เหมาะสมกับนางแล้ว

แต่ผู้หญิงประเภทที่หัวอ่อนว่านอนสอนง่าย เขาก็เจอมามากแล้ว และก็ไม่น่าสนใจเลยจริงๆ

"ข้าเองก็คิดว่าข้าดูดี" มู่จิ่วซีพูดกับตัวเองแล้วก็เดินกระโดดเริงร่าออกไปอย่างมีความสุข

โม่จุนเหลือบกันมา