บทที่ 6

หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ทหารที่เหลืออยู่หนึ่งพันนายของตระกูลซู บุกเข้าวัง ปรับราชวงศ์เปลี่ยนรัชสมัย! เขายืมมือของตระกูลซูกำจัดผู้เห็นต่าง ก้าวขึ้นสู่บัลลังก์ เพื่อให้ตระกูลซูถูกตราหน้าว่าเป็นกบฏ ให้อาชญากรรมทั้งหมดตกอยู่กับตระกูลซู! ”

“หากเขาสังหารตระกูลซู ล้างมลทินให้ตนเอง ยกดินแดนให้คนป่าเถื่อนเป็นการชดเชย เขาก็จะนั่งอยู่บนบัลลังก์ได้อย่างมั่นคง!”

“นี่คือภาพรวมแผนการของเขา!”

“ยอดแม่ทัพยืนหยัดบนหมื่นกระดูก!”

“ไม่ว่าจะเป็นข้า หรือตระกูลซู ล้วนเป็นบันไดของคนผู้นี้!”

“คนไร้ประโยชน์อย่างข้า ตายไปก็ไม่น่าเสียดาย!”

“แต่ตระกูลซูมีแต่ด้วยความภักดี กลับต้องกลายเป็นกบฏ ถูกบันทึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์ ทิ้งชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปชั่วลูกชั่วหลาน!”

คําพูดนี้ ทําลายกำแพงในใจของฮูหยินผู้เฒ่าซูไปโดยสิ้นเชิง!

ตุ้บ!

ฮูหยินผู้เฒ่าซูนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนพื้น ดวงตาของนางว่างเปล่า ร้องไห้คร่ำครวญ: “ไม่กลัวหากร่างกายจะแหลกเป็นชิ้นๆ เหลือเพียงใจภักดิ์ไว้ในประวัติศาสตร์! ตระกูลซูของเราไม่กลัวความตาย! เพียงแต่หากตระกูลซูกลายเป็นกบฏจริงๆ แล้วข้าจะมีหน้าไปเจอบรรพบุรุษของตระกูลซูได้ยังไง...”

หลี่หลงหลิน ค่อยๆ เดินไปด้านของฮูหยินผู้เฒ่าซู ช่วยพยุงนางขึ้นมา เอ่ยอย่างอ่อนโยนราวกับมีพลังเวทย์มนตร์: “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านไม่มีทางเลือก เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ท่านทำได้เพียงเชื่อข้า ทำตามที่ข้าบอก! ”

“มีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถช่วยตระกูลซูได้!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูเอ่ยอย่างลังเล: “ต้องการให้เรียกพวกเฟิ่งหลิงเข้ามาหารือร่วมกันหรือไม่ ? เพราะท้ายที่สุดแล้วเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับเรื่องสำคัญในชีวิตของนาง”

หลี่หลงหลินมุ่ยปาก: “ไม่จําเป็น! ซูเฟิ่งหลิงนิสัยหุนหันพลันแล่น ถ้านางเกิดหลุดปากออกไป ความพยายามก่อนหน้านี้จะสูญเปล่า! ยิ่งไปกว่านั้น เว่ยกงกงก็อยู่ที่นี่ด้วย ใครจะรู้ว่าเขาเป็นสายสืบขององค์ชายบางพระองค์หรือไม่?”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า: “องค์ชายเก้า ยังเป็นท่านที่คิดได้รอบคอบ!" ทําตามที่ท่านว่าเถอะ! ”

หลี่หลงหลินถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม้ว่าจะต้องใช้คําพูดมากมาย แต่ในที่สุดเขาก็เกลี้ยกล่อมฮูหยินผู้เฒ่าซูได้

แต่นี่เป็นเพียงก้าวแรก!

แม้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าซูจะอายุมากแล้ว นางกลับเข้าใจถึงความชอบธรรม

หลี่หลงหลินมีหนังสือโลหิต จึงไม่ยากเท่าไหร่ที่จะโน้มน้าวใจฮูหยินผู้เฒ่าซู

ความยากลําบากที่แท้จริงคือการโน้มน้าวใจฮ่องเต้หวู่ที่เชื่อมั่นในตนเอง

และการค้นหาจากองค์ชายทั้งแปดว่าใครอยู่เบื้องหลัง!

เรื่องมาถึงขั้นนี้ หลี่หลงหลินทำได้เพียงดำเนินการไปทีละขั้นเท่านั้น

หลังจากเล่าแผนต่อไปให้ฮูหยินผู้เฒ่าซูรับรู้แล้ว หลี่หลงหลินก็ก้าวออกจากห้องโถงไว้ทุกข์ไป

เอ๊ะ?

เมื่อซูเฟิ่งหลิงและผู้หญิงทุกคนในตระกูลซูเห็นหลี่หลงหลินไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ก็อดประหลาดใจไม่ได้

แม้แต่เว่ยซวินเองยังตกตะลึง สีหน้าของเขาราวกับเห็นผี

ฮูหยินผู้เฒ่าซูเกลียดชังคนชั่วราวกับศัตรู อีกทั้งนางยังอารมณ์ร้อน

ในห้องโถงไว้ทุกข์เมื่อครู่นี้ เกิดเสียงดังโครมคราม มีเสียงเอะอะดังลั่น

ทุกคนจึงคิดว่า แม้ว่าหลี่หลงหลินจะไม่ตาย แต่ก็ต้องได้รับบาดเจ็บ

ผลลัพธ์คือหลี่หลงหลินยังปลอดภัย?

เกิดอะไรขึ้น?

ซูเฟิ่งหลิงสีหน้ามืดมน ชี้หอกไปที่คอของหลี่หลงหลิน และพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ:" คนทรยศ? ท่านทําอะไรท่านย่าของข้า? ”

สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยิน

ใช่

ทําไมหลี่หลงหลินถึงออกมาจากห้องโถงไว้ทุกข์คนเดียว?

แล้วฮูหยินผู้เฒ่าล่ะ?

ท่านคงไม่ถูกหลี่หลงหลินลงมือวางยาพิษไปแล้วใช่หรือไม่?

“หยุด!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูเดินออกมาจากห้องไว้ทุกข์ กล่าวดุเสียงดัง: “เฟิ่งหลิง เด็กอย่างเจ้า บุ่มบ่ามมุทะลุจริงๆ! ยังไม่รีบถอยไปอีก! ”

“ท่านย่า...”ซูเฟิ่งหลิงสีหน้าเศร้าเสียใจ ถอยกลับไปอย่างโกรธเคือง ดวงตาฟีนิกซ์สีแดงจ้องมองหลี่หลงหลินอย่างดุเดือด

คนทรยศคนนี้!

ทำให้ตนถูกท่านย่าดุครั้งแล้วครั้งเล่า

ต้องรู้ว่า เมื่อก่อนท่านย่ารักนางมากที่สุด!

ไม่รู้ว่าเขาพูดจาหว่านล้อมอะไรกับท่านยา

เว่ยซวินเองก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาฉีกยิ้มออกมา: “ฮูหยินผู้เฒ่า องค์ชายเก้าจุดธูปสักการะแล้วหรือไม่”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูพยักหน้า: “สาบานแล้วสักการะแล้ว”

เว่ยซวินเอ่ยลองเชิง: “แล้วท่านวางแผนที่จะทำเช่นไรต่อ จะกำจัดเขาอย่างไร? จะใช้ทัณฑ์เลาะกระดูก หรือตัดหัวประจาน? ท่านวางใจได้ ตราบใดที่ท่านสามารถปลดปล่อยความเกลียดชังในใจของท่านได้ ฝ่าบาทก็จะไม่ถามอะไร”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูเหลือบมองเว่ยซวินอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง และพูดว่า “เว่ยกงกง ข้ามีเรื่องสําคัญต้องกราบทูลฝ่าบาท หวังว่าท่านจะกลับไปที่วัง และกราบทูลให้สักหน่อย!”

เว่ยซวินตกตะลึงจนคิ้วขมวดเป็นปม

ฮูหยินผู้เฒ่าซูคนนี้มีแผนจะทำอะไร?

องค์ชายเก้าก็ส่งมาอยู่ต่อหน้านางแล้ว

ทําไมนางไม่ฆ่า แต่กลับต้องการเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาท?

หรือว่า..........

เว่ยซวินหัวใจสั่นไหว แสดงสีหน้าประหลาดใจ

หรือแค่ฆ่าองค์ชายเก้าเฉยๆ ยังไม่สาแก่ใจ

ฮูหยินผู้เฒ่าซูจะต้องกราบทูลฝ่าบาท ว่าต้องฆ่าหลี่หลงหลินต่อหน้าขุนนางบุ๋นบู๊ ทหารหลายร้อยนาย และภายใต้สายตาของราษฎรทั่วทั้งใต้หล้า!

เป็นเช่นนี้ก็ดี!

“ข้าจะรีบเข้าวังไปกราบทูลฝ่าบาท!” เว่ยซวินโค้งคํานับและจากไป