บทที่ 11

ฮูหยินผู้เฒ่าซูพยักหน้า “มีเหตุผล! แต่ว่า จะตามหาผู้อยู่เบื้องหลังอย่างไร?”

หลี่หลงหลินยิ้ม “ง่ายมาก! เจ้าหกร่วมมือกับโม่เป่ยเผ่าหมาน ต้องมีการส่งจดหมายหากันอย่างแน่นอน! จดหมายเหล่านี้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะซ่อนในห้องหนังสือ! ขอเพียงลอบเข้าไปในห้องหนังสือ ขโมยจดหมายออกมา ก็จะได้หลักฐาน!”

ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเป็นปม “ง่ายดายเช่นนี้เชียวหรือ?”

หลี่หลงหลินยักไหล่ “มิเช่นนั้นเล่า? เมียจ๋า หรือเจ้ามีความคิดอื่นที่ดีกว่านี้?”

ดวงหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิงฉายความโมโห “ขืนท่านเรียกข้าว่าเมียจ๋าอีก ข้าจะฆ่าท่านทิ้ง!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ย “พอแล้วๆ! พวกเจ้าสองสามีภรรยาหยุดทะเลาะกันได้แล้ว! ข้าคิดว่า ความคิดเห็นหลงหลิน ก็ใช้ได้! แต่ว่า ต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด!”

“เฟิ่งหลิง ด้วยความสามารถของเจ้า ลอบเข้าไปในห้องหนังสือขององค์ชายหก ขโมยจดหมาย ไม่ใช่เรื่องยากกระมัง?”

ซูเฟิ่งหลิงลังเลเล็กน้อย “ไม่ใช่เรื่องยากเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่รู้ว่าผังจวนขององค์ชายหกเป็นเช่นไร ไม่รู้แม้กระทั่งว่าห้องหนังสืออยู่ที่ใด”

หลี่หลงหลินตบแผงอกแล้วพูด “เรื่องนี้ง่าย! เมื่อก่อนข้าไปจวนพี่หกบ่อยครั้ง หลับตาก็รู้ว่าห้องหนังสืออยู่ที่ใด! ข้าไปกับเจ้าเอง!”

ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง “ท่านเนี่ยนะ?”

มองสีหน้ายิ้มแย้มของหลี่หลงหลิน ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกว่าเขาพึ่งพาไม่ได้แม้แต่น้อย!

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่มีทางเลือกอื่น

รอกระทั่งกลางดึก ซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนเป็นชุดสีดำ ใช้ผ้าปิดหน้า แล้วตรงไปยังจุดนัดพบ

สีหน้าของซูเฟิ่งหลิงฉายความดูแคลน “ท่านทำได้หรือไม่กันแน่!”

หลี่หลงหลินกลับมองตนด้วยสีหน้าหลงใหล จิปาก คล้ายกำลังวิจารณ์รูปร่างของตน

ซูเฟิ่งหลิงโมโหยิ่งนัก แต่ไม่อาจทำอะไรหลี่หลงหลินได้ “ไม่เอาไหนจริงๆ! นึกไม่ถึงว่าข้าจะเชื่อท่าน ตาบอดไปแล้วจริงๆ! อย่าเป็นตัวถ่วงของข้า อยู่ข้างนอกคอยดูลาดเลาให้ข้าด้วย! ห้องหนังสืออยู่ที่ทิศทางใด ข้าเข้าไปคนเดียว!”

หลี่หลงหลินชี้ไปทิศทางหนึ่ง

ซูเฟิ่งหลิงหมดความอดทนนานแล้ว ใช้วิชาตัวเบา กระโดดข้ามกำแพง

นางหันกลับมามอง โมโหเป็นฟืนเป็นไฟแทบจะในทันที

เพียงชั่วพริบตา หลี่หลงหลินหนีไปอย่างไร้ร่องรอย!

“ช่างเป็นคนขี้ขลาดจริงๆ!”

ซูเฟิ่งหลิงเพียงคิดว่าตนต้องแต่งงานกับคนไม่เอาถ่านเช่นนี้ นางกระวนกระวายใจยิ่งนัก

ฟู่!

ซูเฟิ่งหลิงพ่นลมหายใจ ร่างอรชนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วภายใต้แสงจันทร์ เพียงไม่นานก็เข้าไปในจวนขององค์ชายหก

ตามทิศทางที่หลี่หลงหลินชี้ ซูเฟิ่งหลิงหาห้องหนังสือเจออย่างรวดเร็ว ลักลอบเข้าไปผ่านช่องหน้าต่าง

“จดหมาย...จดหมาย...”

ซูเฟิ่งหลิงเพิ่งมาถึงโต๊ะหนังสือ ยังไม่ได้เริ่มหา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก

ออกไปทางช่องหน้าต่าง เห็นชัดว่าไม่ทันแล้ว

ภายใต้ความเร่งรีบ ซูเฟิ่งหลิงซ่อนตัวหลังม่าน

หลี่เซวียนผลักประตูเข้ามา สีหน้าเคร่งเครียดยิ่งนัก ทั้งยังด่าทอไม่หยุด “สารเลว! เจ้าเก้า เจ้าเก้าสารเลวจริงๆ! กล้าทำลายแผนการของข้า! ข้าต้องหั่นร่างมันเป็นชิ้นๆ จึงจะบรรเทาความคับแค้นใจของข้าได้!”

หลี่เซวียนอารมณ์เสีย โยนแจกันบนโต๊ะทิ้งจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ฉีกภาพอักษรจีนราคาแพงบนกำแพง ระบายความโกรธแค้นในใจ!

“เอ๊?”

หลี่เซวียนพบว่าหน้าต่างเปิดค้างไว้ สาวเท้าเดินมา

เขาจำได้ดีว่า ตอนตนออกไป หน้าต่างปิดสนิท

หรือถูกลมพัดจนหน้าต่างเปิดเช่นนั้นหรือ?

ซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจบีบรัดจนแทบกระดอนออกมา

กลางดึก ลอบขโมยของในห้องหนังสือองค์ชาย แม้กระโดดลงแม่น้ำฮวงโหก็ไม่อาจแก้ตัวได้!

อีกทั้ง หลี่เซวียนกล่าวหาว่านางลอบสังหารองค์ชายก็ได้ แม้กระทั่งตระกูลซูก็ต้องเดือดร้อนไปด้วย!

ทำอย่างไรดี...ทำอย่างไร...

ขณะที่ซูเฟิ่งหลิงอับจนหนทาง คิดว่าจะถูกจับได้แล้วนั้น ด้านนอกมีคนมารายงาน “องค์ชาย! องค์ชายเก้ามาขอพบ กล่าวว่ามีเรื่องจะหารือพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เซวียนชะงักฝีเท้า ขมวดคิ้วเป็นปม “เจ้าเก้า? คนไม่เอาถ่านเช่นเขาจะมีเรื่องสำคัญอะไร? ให้เขาเข้ามา!”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง

หลี่หลงหลินมาถึงห้องหนังสือ ทันทีที่เดินเข้ามาเขาเช็ดน้ำมูกและเช็ดน้ำตา “พี่หก! พี่หก! ข้าสำนึกผิดแล้วขอรับ!”

หลี่เซวียนฉงน “เจ้าเก้า! เจ้าเป็นอะไร? สำนึกผิด? เจ้าทำอะไรผิด?”

ใบหน้าของหลี่หลงหลินฉายความเศร้าหมอง “ข้าไม่ควรแย่งสตรีกับพี่หก! ข้าไม่รู้จริงๆ ว่า พี่หกชอบเสือร้ายอย่างซูเฟิ่งหลิง!”

หลี่เซวียนเข้าใจทันที

ฟูมฟายตั้งนาน หลี่หลงหลินมาเพราะเรื่องนี้นี่เอง!

น้องเก้าคนนี้ของตน ไม่เอาถ่านจริงๆ!

กระทั่งเวลานี้ เขายังไม่รู้อีกหรือว่า ซูเฟิ่งหลิงเป็นหมากตัวสำคัญ ในแผนการก่อกบฏที่ตนวางไว้?

เดิมทีหลี่เซวียนคิดว่า หลี่หลงหลินทำลายแผนการของตน ด้วยความตั้งใจ

ดูเหมือนว่าตนจะคิดมากเกินไปแล้ว!

หลี่เซวียนรีบพูด “แท้จริงแล้ว ข้าก็ไม่ได้ชอบซูเฟิ่งหลิง เพียงแต่ข้าเห็นว่าเสด็จพ่อตกที่นั่งลำบาก อยากจะช่วยเสด็จพ่อแบ่งเบาก็เท่านั้น! คิดไม่ถึงว่า ฮูหยินผู้เฒ่าซูคิดแต่อยากจะให้หลานสาวแต่งงานกับเจ้า!”

“ในเมื่อเสด็จพ่อพระราชทานสมรส เป็นเรื่องที่ตัดสินใจแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลง”

“เจ้ากลับไปเถอะ! พี่ไม่เก็บมาใส่ใจ...”

แต่หลี่หลงหลินกลับยังคงไม่ยอม เขาพูด “เสด็จพ่อพระราชทานสมรสแล้วอย่างไรขอรับ? เสือสาวนั่นดุร้ายยิ่งนัก ไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย ชายคนใดจะชอบนาง! พรุ่งนี้ข้าจะหย่ากับนาง ยกนางให้พี่หกขอรับ!”

ซูเฟิ่งหลิงซ่อนตัวหลังม่าน โมโหจนแทบจะขาดสติแล้ว

คำพูดเหล่านี้ของหลี่หลงหลิน เจตนากระมัง?

ต้องตั้งใจแน่นอน!

ข้าแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ?

เรือนร่างและรูปโฉมของข้า สิ่งใดบ้างที่ไม่ดีเลิศ?

อีกเรื่องหนึ่ง ข้าเป็นมนุษย์ ไม่ใช่สินค้า

เจ้าคิดอยากจะทิ้งก็ทิ้ง คิดอยากยกให้คนอื่นก็ยกให้คนอื่นเช่นนั้นหรือ?

สิ่งที่ทำให้ซูเฟิ่งหลิงบ้าคลั่งยิ่งกว่าก็คือ นึกไม่ถึงว่าหลี่เซวียนจะปฏิเสธ “เจ้าเก้า ความหวังดีของเจ้า ข้ารับไว้แล้ว! แต่ว่าสตรีดุร้ายดั่งเสืออย่างซูเฟิ่งหลิงคนนี้ ข้าก็ไม่อยากได้ เจ้าเก็บไว้คนเดียวเถอะ!”

“ดึกมากแล้ว ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าเองก็กลับไปพักเถอะ!”

หลี่เซวียนไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับหลี่หลงหลิน จึงไล่แขก พาตัวเขาออกไป

หลังจากนั้น หลี่เซวียนแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น ชักดาบขึ้นมา เดินไปตรงหน้าต่าง ไม่พูดไม่จา แทงทะลุม่านหน้าต่าง!