ช่างน่าละอายเสียจริง ๆ คุณย่าคอบบ์ไล่เคทีออกจากตระกูลไป เพื่อเปิดโอกาสให้อีเดนได้ขึ้นสู่อำนาจ นี่นับเป็นการทิ้งโอกาสดี ๆ สำหรับตระกูลนี้ในการที่จะได้พบกับความเจริญรุ่งเรืองอนาคตของตระกูลได้สูญสลายไปแล้ว พวกเขาได้ไปสร้างความเคืองขุ่นอย่างมากให้กับผู้ทรงอำนาจ ที่จะช่วยจัดการในเรื่องนี้ไปซะแล้วทุกคนต่างมองคุณย่าคอบบ์โดยสัญชาตญาณด้วยสายตารังเกียจและเหยียดหยามพวกเขาอยากรู้ว่าเธอจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรคุณย่าคอบบ์จับไม่เท้าอย่างเกรี้ยวกราดในขณะกัดฟันกรอดเธอรู้ดีว่าไม่มีทางที่จะได้หลุดรอดออกจากสถานการณ์นี้ไปได้บอกได้เลยว่าตระกูลนี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทนต่อความอัปยศอดสู ในขณะที่ฮาร์วีย์และเคทีต่างได้รับความชื่นชมยินดีเธอยากจะเป็นเทพสงครามแล้วตบฮาร์วีย์ลงไปกองกับพื้นซะเหลือเกิน“คุณย่าคอบบ์คะ...เคทีเดินออกมาจากทางด้านหลังของฮาร์วีย์ด้วยท่าทีสบาย ๆ“ตอนนี้คุณย่ารู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองหรือยัง?”ดวงตาของคุณย่าคอบบ์กระตุกอย่างบ้าคลั่ง เธอเริ่มตีโพยตีพายราวกับว่านี่คือนี่คือฟางเส้นสุดท้ายของเธอแล้ว“ใครเป็นย่าของแก?!“แกไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลนี้แล้ว

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคุณย่าคอบบ์เริ่มรู้สึกสิ้นหวังอย่างมากแล้วสิ่งที่เธอไม่ควรพูดล้วนหลั่งไหลออกมาจากปากของเธอ'เขาไม่มีอำนาจแต่ยังอยากให้ตระกูลต้องล่มสลายเหรอ?'ช่างตลกสิ้นดี!'ในจิตใจอันเฉียบแหลมของเธอนั้น เทพสงครามยังไม่มีความหมายอะไรกับเธอเลย แล้วนับประสาอะไรกับคนแปลกหน้าล่ะโนเอมิและอัลเลนรู้สึกโล่งอกหลังจากได้ยินคำพูดของคุณย่าคอบบ์ท้ายที่สุดแล้วฮาร์วีย์ไม่มีทางจะบดขยี้ตระกูลคอบบ์ได้ไม่ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่งขนาดไหนก็ตามตระกูลคอบบ์ยังคงเป็นหนึ่งในสามตระกูลที่ยิ่งใหญ่อยู่ดี!ผู้สืบทอดของตระกูลคอบบ์คนต่อไปก็ยังถูกกำหนดให้เป็นอีเดนอยู่!พวกเขาโดนดูหมิ่นดูแคลนอยู่ในเวลานี้แล้วจะยังไงล่ะ?สิ่งสำคัญเพียงอย่างเดียวก็คือทรัพย์สินพวกนั้น!“อย่างนั้นเหรอ?”ฮาร์วีย์อวดรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะดีดนิ้ว“ดูเหมือนว่าคุณจะพูดถูกนะครับผู้อาวุโสคอบบ์“คนที่วางยาพิษคุณก็คือคนที่คุณรักมากที่สุด!”มีเสียงของคนเหนื่อยล้าดังขึ้นจากภายในร้าน“จิตใจของผู้หญิงมักจะชั่วร้ายที่สุดได้เสมอ...”จูเลียนและไอรีนเข็นรถเข็นที่มีผู้สูงอายุคนหนึ่งนั่งอยู่ออกมาเคทีรู้สึกดีใจมากที่ได้เห็นคน ๆ นั้น“คุณปู

"คุณย่าคอบบ์!”อีเดนและคืนอื่น ๆ รีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยความตื่นตระหนก“แกยังสติดีอยู่หรือเปล่า?!”วาเลรี่และคนอื่น ๆ จ้องมองฮาร์วีย์และตะโกนใส่หน้าเขา“แกมันคนใจร้ายเหลือเกินนะฮาร์วีย์!“เราเคยปล่อยแกไปถึงแม้ว่าแกจะสร้างปัญหาให้เราอยู่เรื่อย ๆ ก็ตาม!“ฉันไม่คิดว่าแกจะเนรคุณเราได้ถึงขนาดนี้ และทำอะไรแบบนั้นกับคุณย่าคอบบ์!”“แกไอ้สารเลว!”ฮาร์วีย์รู้สึกไม่สบายใจกับข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลของวาเลรี่และคนอื่น ๆ“ผมจะให้เวลาคุณหนึ่งวัน" เขาบอก“ถ้าเคทีไม่มีอำนาจในตระกูลนี้ภายในระยะเวลาที่ว่านั้น...“และถ้าตอนนั้นขาของอีเดนและวาเลรี่ยังไม่หักล่ะก็...“ตระกูลคอบบ์ก็จะต้องพังพินาศ!”เมื่อได้ยินน้ำเสียงสบาย ๆ ของฮาร์วีย์ คุณย่าคอบบ์ก็มองเห็นแต่ความมืดมนเท่านั้นเธอยกมือขึ้นทาบหน้าอก แล้วทำสีหน้าชั่วร้าย“แกกล้าดียังไงไอ้สารเลว?!”“ดีน! คุณกล้าร่วมมือกับคนนอกมาต่อสู้กับภรรยาของตัวเองได้ยังไงกัน?”ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างใจเย็นในขณะเดียวกันดีนก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา“คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะฮาร์วีย์!” เอลเลนอุทานออกมาตามสัญชาตญาณ“คุณไม่เข้าใจหรือไงว่าการให้อภัยมันเป็นหนทางที่ดีกว่า?!

"มีอีกอย่างหนึ่งค่ะ แม่บอกว่าจะไปเที่ยวพักผ่อนสักสองสามวัน ฉันได้จัดการเรื่องทุกอย่างให้แม่แล้ว แม่น่าจะอารมณ์ดีขึ้นหลังจากนี้“เพื่อเห็นแก่ฉัน...คุณช่วยพยายามอย่าทะเลาะกับแม่นะคะ"“ก็ได้"ฮาร์วีย์ส่งยิ้มอบอุ่นให้เธอ“คุณลืมอะไรหรือเปล่า?”แมนดี้ตัวแข็งทื่อ“อะไรเหรอคะ?”“อีกสามวันก็จะถึงวันครบรอบแต่งงานของเราแล้ว“เราควรจะจดทะเบียนสมรสกันใหม่ดีไหมครับ?”ใบหน้าของแมนดี้มีสีแดงจัดแล้ววางสายอย่างรวดเร็ว…เวลาบ่ายสามโมงที่ห้องผู้ป่วยวีไอพีของโรงพยาบาลประชาชนแห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้คุณย่าคอบบ์ตื่นนอนมาได้สักพักแล้วเธอเอนกายลงบนเตียง สายตาของเธอดูเย็นชา ริ้วรอยบนใบหน้าของเธอดูเป็นร่องลึก ช่างเป็นภาพที่ดูแย่มากเธอจ้องมองไปข้างหน้าด้วยสายตาอันว่างเปล่าโดยไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ไม่มีสัญญาณของความโกรธแค้นใด ๆ ด้วยผู้คนที่มารวมตัวอยู่ในห้องเดียวกันต่างมองหน้ากัน โดยหวังว่าคุณย่าคอบบ์จะคิดแผนการอะไรขึ้นมาได้...แต่เธอยังคงนิ่งเงียบอยู่ตลอดเวลา“เราควรจะทำยังไงกันดีคะคุณย่าคอบบ์?”อีเดนไม่สามารถทนต่อบรรยากาศแบบนี้ได้อีกต่อไปเขาเริ่มวิตกกังวลเป็นอย่างมาก เขากลัวว่าคุณย่าคอ

"ถูกต้อง! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณย่ามีเรื่องขัดแย้งกับดีนและเคทีอยู่เรื่อย ๆ เราก็คงรวยไปแล้ว เราเป็นตระกูลชั้นนำของประเทศนี้!”“บางทีคุณย่าน่าจะไปขอความเมตตาจากพวกเขาจะดีกว่านะ คุณย่าคอบบ์”“ถึงแม้ว่าเคทีจะไม่ยกโทษให้คุณย่า แต่สามีของคุณย่าจะต้องทำแทนอย่างแน่นอน เพื่อเห็นแก่การที่ได้แต่งงานด้วยกันมา”“แน่นอนว่าถ้าได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา เราก็จะสามารถเพลิดเพลินกับความรุ่งโรจน์และความร่ำรวยต่อไปได้อีกสองสามทศวรรษ!”สมาชิกของตระกูลนี้ทั้งหมดต่างผลัดกันพูดทีละคนในด้านหนึ่งนั้นพวกเขากำลังระบายความโกรธต่อคุณย่าคอบบ์ในทางกลับกันพวกเขาไม่กล้าปล่อยความร่ำรวยหลุดลอยไป หลังจากที่พวกเขาอยู่กับความร่ำรวยนั้นมาทั้งชีวิตพวกเขาสูญเสียความสามารถในการทำงานเพื่อคนอื่นมานานแล้ว ถ้าพวกเขาไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูล พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปขออาหารกินพวกเขาต่างเต็มใจที่จะคุกเข่าอยู่ต่อหน้าดีนและเคที เพื่อรักษาชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาเอาไว้ ถ้านั่นเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำบอกได้เลยว่าตำแหน่งของคุณย่าคอบบ์ในฐานะหัวหน้าตระกูลได้พังพินาศไปหมดแล้ว เธอไม่ใช้ผู้นำเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป