ในระหว่างทางกลับบ้าน ชาร์ลีได้รับการแจ้งเตือนทางโทรศัพท์การแจ้งเตือนนี้เป็นรายงานข่าวที่พาดหัวว่า “อิโตะ นานาโกะ นักกีฬาต่อสู้ป้องกันตัวหญิงที่มีความสามารถของญี่ปุ่นพ้นขีดอันตรายแล้ว แพทย์บอกว่าเธออาจต้องอำลาสังเวียนการต่อสู้ในอนาคตทันทีที่เห็นพาดหัวข่าวชาร์ลีก็รีบคลิกเข้าไปอ่านรายละเอียดของข่าวทันทีปรากฏว่าหลังจากนานาโกะกลับไปญี่ปุ่นแล้วเธอก็ได้รับการรักษาฉุกเฉินในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดของโตเกียวทันทีนอกจากนี้เธอก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนนั้นด้วย จริง ๆ แล้วอวัยวะภายในของเธอทั้งหมดได้รับบาดเจ็บสาหัสและเสียหายทั้งหมดในเวลานั้น และอยู่ในสภาพวิกฤตที่เป็นอันตรายถึงชีวิตได้หลังจากได้รับการรักษาฉุกเฉินเป็นเวลาหลายชั่วโมง ในที่สุดเธอก็พ้นขีดอันตรายแล้วแต่ถึงแม้จะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่สภาพร่างกายของเธอยังไม่สู้ดีนัก สื่อได้อ้างอิงคำพูดของเหล่าแพทย์ชั้นนำในโตเกียวที่บอกว่า นานาโกะดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บสาหัสทางร่างกายและอวัยวะภายใน พวกเขาไม่รู้ว่าเธอจะฟื้นตัวเต็มที่ได้เมื่อไหร่ ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้เธอจะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่โอกาสที่เธอจะฟื้นตัวและกลับสู่สภาพเดิมก่อนได้รับบาดเจ็บนั้นมีอย

แคลร์รู้สึกสะเทือนใจมากกับคำพูดอันแผ่วเบาของชาร์ลีเธออดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาชาร์ลีแล้วอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนโยน เธอเงยหน้ามองดูดวงดาวบนท้องฟ้าพร้อมกับพูดอย่างมีความสุขว่า “หลังปีใหม่ปีนี้ก็นับเป็นปีที่สี่ที่เราได้แต่งงานกันมาแล้วนะคะ”“ใช่แล้วครับ” ชาร์ลีอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ในขณะที่พูดว่า “แป๊บ ๆ ก็สี่ปีแล้ว วันเวลาช่างผ่านไปเร็วจริง ๆ”“เร็วเหรอคะ?” แคลร์ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “วันเวลาไม่ได้ผ่านไปเร็วสำหรับฉันเลยค่ะ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นมากเหลือเกินโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคุณ”ชาร์ลีเอามือแตะจมูกในขณะที่พูดว่า “อะไรเหรอ? ผมเปลี่ยนแปลงยังไง?”แคลร์พยักหน้าในขณะที่พูดว่า “คุณเปลี่ยนไปแน่สิ! ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกที่คุณมีต่อคนอื่น ความรู้สึกสังหรณ์ของคุณ หรือนิสัยใจคอของคุณ ดูเหมือนว่าคุณจะเปลี่ยนไปมากนับตั้งแต่วันแรกที่เราได้แต่งงานกัน”ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้นแคลร์ก็พึมพำเบา ๆ ว่า “แต่จริง ๆ แล้วมันแปลกมากเลยนะคะ คุณดูเหมือนมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ แต่บางครั้งที่ฉันคิดถึงเรื่องนี้ ฉันก็รู้สึกราวกับว่าทุกอย่างเป็นเรื่อง

ชาร์ลีตอบเบา ๆ ว่า “อย่าเลยครับ ผมไปเองน่าจะสะดวกกว่า”เอเลนยิ้มก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เดินทางระวังด้วยล่ะ!”พอพูดจบเอเลนก็เฝ้ามองชาร์ลีเดินออกไป หลังจากนั้นเธอก็รีบบอกว่า “ลูกเขยที่แสนดีของแม่ ถ้าเห็นอะไรดี ๆ ที่อีสต์คลิฟฟ์ ก็อย่าลืมเอามาฝากแม่ด้วยนะ!”“ได้เลยครับ” ชาร์ลีตอบในขณะที่เดินออกจากบ้านไป***ที่สนามบินโอลรัส ชาร์ลีไม่ได้นำสัมภาระติดตัวมาด้วย ดังนั้นเขาจึงได้รับบัตรผ่านขึ้นเครื่อง ก่อนจะผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยที่สนามบินเมื่อไอแซคได้รับตั๋วชั้นหนึ่งแล้ว เขาก็เดินตรงไปยังห้องรับรองวีไอพีหลังผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยแล้วเครื่องบินจะออกในเวลา 10.00 น. พนักงานบริการที่ห้องรับรองวีไอพีจึงแนะนำให้เขาขึ้นเครื่องในเวลา 9.20 น.ชาร์ลีขึ้นเครื่องก่อนคนอื่น ๆ ในเวลานี้มีคนนั่งอยู่ในห้องโดยสารชั้นหนึ่งหลายคนแล้วการกระจายที่นั่งในห้องโดยสารชั้นหนึ่งในเครื่องบินลำนี้ใช้รูปแบบ 2+2 โดยมีที่นั่งที่กว้างขวางกว่าจำนวนสองที่นั่งในแต่ละด้านของทางเดินและสามารถปรับที่นั่งให้เอนราบได้ เพื่อให้ผู้โดยสารสามารถเอนกายนอนได้อย่างสะดวกสบายในขณะเดินทางที่นั่งของชาร์ลีอยู่ริ

ในขณะที่เขานึกถึงสุขภาพที่ย่ำแย่ของยูล… พ่อของควินน์อยู่นั้น เขาก็ถามว่า “อาการของอาโกลดิ้งดีขึ้นบ้างไหม?”“อาการไม่ค่อยดีค่ะ…” ควินน์ตอบเสียงเบา ๆ “อาการของพ่อไม่ค่อยดีค่ะ แพทย์แนะนำให้พ่อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลอีกครั้ง แต่พ่อปฏิเสธที่จะไปที่นั่น ฉันคิดว่าพ่อคงหดหู่และเศร้าใจนิดหน่อย บางทีพ่ออาจยอมจำนนต่อชะตากรรมของพ่อแล้วก็ได้เขาเลยไม่อยากต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป พ่อรู้สึกเสมอว่าพ่อไม่มีศักดิ์ศรีเหลืออยู่เลยถ้าต้องเข้าไปรับการรักษาต่าง ๆ ในโรงพยาบาล… พี่อาจไม่เข้าใจลักษณะนิสัยของพ่อนัก แต่แม่ของฉันบอกว่าเขาเหมือนกับพ่อของพี่และพี่น้องแท้ ๆ ของเขาเอง คนพวกนั้นเป็นคนหัวดื้อมาก และไม่ยอมฟังคำแนะนำของใครเลย…”ชาร์ลีรู้ว่าบุคคลที่มีอำนาจและน่านับถือมักจะอยากมีชีวิตรอด เวลาที่พวกเขาป่วยหนักและกำลังจะตายนี่เป็นเพราะพวกเขาใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติและภูมิฐานมาหลายปีแล้ว พวกเขาจึงให้ความสำคัญกับหน้าตาและศักดิ์ศรีเป็นอย่างมาก พวกเขาไม่อยากลดศักดิ์ศรีและหรือเสียหน้าตอนป่วยหนักเพียงเพื่อให้ตัวเองได้มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองสามปีชาร์ลีได้ยินมาว่าบุคคลที่น่านับถือและมีอำนาจหลายคนถึงกับลงนามในคำส

ชาร์ลีส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรเลยถ้าพี่ต้องทนทุกข์กับความยากลำบากอะไร พี่คิดว่าการฝ่าฟันความยากลำบากพวกนี้ก็เป็นเหมือนการฝึกฝนตัวเองอย่างหนึ่งเหมือนกัน”ควินน์พยักหน้าตอบอย่างจริงจัง ในขณะที่เธอกำลังขับรถออกจากลานจอดรถนั้นเธอก็พูดขึ้นมาว่า “พ่อเพิ่งพูดถึงพี่เมื่อวานนี้เอง ฉันบอกพี่แล้วใช่ไหมที่คุณหมอขอให้พ่อกลับเข้าไปรักษาในโรงพยาบาลอีกครั้ง? พ่อรู้ว่าสุขภาพและสภาพร่างกายของพ่อไม่ได้ดูดีขนาดนั้น พ่อจึงได้แต่ถอนหายใจในขณะที่พูดว่า ความเสียใจมากที่สุดในชีวิตของพ่อก็คือการไม่สามารถตามหาพี่ได้”ชาร์ลีรู้สึกสะเทือนใจมากและยิ้มในขณะที่พูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงนะนานา อาโกลดิ้งจะต้องกลับมามีสุขภาพดีอีกครั้งอย่างแน่นอน”ควินน์ไม่รู้เรื่องความสามารถของชาร์ลี แล้วนับประสาอะไรกับฉายาของชาร์ลีในฐานะมังกรที่แท้จริงที่ชนชั้นสูงในโอลรัสฮิลล์ต่างรู้จักกันดี ดังนั้นเธอจึงไม่เชื่อว่าชาร์ลีจะมีวิธีรักษาอาการป่วยระยะสุดท้ายของพ่อได้ในเวลานี้เธอรู้สึกเพียงว่าพ่อของเธอจะต้องดีใจเป็นอย่างมากเมื่อได้เห็นชาร์ลี ถ้าพ่อมีอารมณ์ที่ดีขึ้นเธอก็เชื่อว่าสุขภาพของพ่อก็จะต้องดีขึ้นตามไปด้วยบ้านของควินน์อยู่ไม่ไ