MALAMIG NA TITIG ang sumalubong sa akin nang makapasok ako sa isang mamahaling silid. Hindi ko alintana ang aking mga kasamahan na may kaniya-kaniyang sariling mundo. Inilapag ko ang aking atache case sa aking pribadong lamesa at agad iyong binuksan. May kinuha akong ilang bagay doon na importante saka ko inilagay sa bulsa ng aking polong suot at pantalon. Maging sa sapatos ay naglagay rin ako. Ngising-ngisi ako nang magsimula na akong maglakad patungo sa kinaroronan ng matanda. Agad na sumalubong sa akin ang malalim at malamig niyang mga mata. Suot nito ang makapal na salamin na para lamang sa mga  matandang hindi na nakakakita.Tinaasan niya ako ng kilay nang makita niya akong diretsong umupo sa couch na nasa kaniyang harap. I don't have a time to respect him. Wala ako ngayon sa mood, lalo pa't binulabog niya ang pagtulong ko. Napatingin ako sa taong pumasok at agad na sumalubong sa akin."Akala ko hindi ka na darating," wika nito haban

"BALITA KO may gagawin ka raw mamayang gabi? Ano na naman ang kagaguhan mong pina-plano, Laird? Hanggang ngayon ba naman hindi ka parin nagbabago? Ano na lamang ang sasabihin nila tita at tito, sa'yo?"I just smirk when I heard again the voice of my long bestfriend. It's irritating lalo pa't nagsisimula na naman siya sa panenermon nito. Hindi na nakakatuwa minsan kung alam niya lang. I sip a coffee from my mug before I stare at her. "Wala akong pina-plano, Miona. Masyado ka talagang advance mag-isip. Kaya tigilan mo na ang kakasermon sa akin, hindi na nakakatuwa."Tinaasan niya ako ng kilay gaya ng mga ginagawa niya simula noon. "Ang sabihin mo ayaw mo na naman tanggapin ang katotohanan, hanggang kailan ka magpapaka-bayani? Hanggang sa ikaw na ba ang malagay sa panganib?""Pwede ba pakihinaan ang boses mo? Baka may makarinig sa sinasabi mo, Miona."Natigilan ito dahil sa aking sinabi at nagpalinga-linga sa paligid. I sigh, like how was before

INIHATID NG ISA naming kasama na si 702, si Miss Jennifer sa burol ng Ama nito. Naiwan kaming apat sa mansyon. Hanggang ngayon hindi ko parin maiwasan ang mapa-isip ng malalim dahil sa mabilisang pangyayari ngayong gabi. Halos sasabog na ang ulo ko sa kakaisip ng dahilan at scenario na sasagot sa kasong ito. Kahit kailan hindi kami pumalpak at naisahan, ngayon lang ito nangyari. May mali. May mali sa lahat nang 'to. Iyon ang kailangan naming pag-aralan at pagtuonan ng pansin. Nagsimula na akong humakbang papunta sa aking kotse na nakaparada sa garahe ng magpamilyang Caline. Umismid ako nang sumunod sa 'kin ang aking nga kasamahan. "Nasaan ang kotse niyo?" Tanong ko sa kanila."Nakisabay lang kami kanina kay 701. Pero dahil wala siya ngayon dito, sa'yo na kami sasabay," mabikisang sagot ni 706. Umiling ako saka pumasok na sa kotse ko. Wala na akong magagawa pa kundi hayaan na lamang silang pumasok sa kotse ko. Ta

MALAKAS na ihip ng hangin ang bumalot sa buo kong katawan nang bumaba ako ng aking kotse. Sa buong pagkatao ko ngayon lamang ako nakaramdam ng pagkasabik at pagkalinga sa pagmamahal ng isang magulang. Ni minsan hindi ko manlang naramdaman ang pagmamahal nila sa akin. Mas lumaki kasi ako sa poder ng Lolo at Lola ko na wala sila. Sa mga oras na kailangan lang nila akong makita doon lang nila ako pupuntahan sa Hedalgo Shrine. Bibisitahin at sesermunan sa lahat ng mga kasalanan at kapalpakan kong ginagawa.Sa pagdadala ko ng kahihiyan sa kanilang angkan. Its hurt yet its nice. Iyon ang dahilan kung bakit ako ngayon ganito. Kung bakit ako naging isang agent at bigyan ng hustisya ang mga taong namatay na walang kalaban-laban. Naging ganito ako dahil sa mga magulang kong matagal na akong itinatakwil at isinusuka ng kanilang mga puso at pag-aaruga. Simula bata palang hindi ko na ramdam ang kanilang pagpapahalaga at pagmamahal sa akin bilang anak. Mas mahal nila ang kanil

“SA NGALAN ng Ama, ng Anak, ng Espirito Santo—”“707, 703, 705 at 701 may mga armadong kalalakihan ang dumating sa hindi kalayuan. Sakay sila ng itim at abong kotse malapit sa isang malaking puno sa kaliwa sa inyong harapan.” Umigting ang aking panga nang marinig ang sinabi sa kabilang linya ni 702.Inilibot ko ang aking paningin sa kabuuang lugar at napatigil ang aking mga mata sa malaking puno sa hindi kalayuan. Hinanap ko ang itim at abong kotse na kakarating lang doon.“Humanda kayo, 703, 705 at 701 marami ang kalaban natin,” bulong ko sa aking mga kasamahan na tulad ko ring nakatingin sa aking tinitingnan.Ngumisi ako nang mabilang ko kung ilan ang kalaban namin lahat. Dalawampu’t dalawa sila, napatingin ako kay Lolo nang sikuhin niya ako. Alam kong sinasabi niya rin sa akin na nakita niya na ang nakikita ko. Kahit gaano pa kami kahanda sa ganit