Chapter thirty-oneMagang-maga ang mata ko nang magising kaya halos maiyak nanaman ako ulit. Kung ano-anong kaartehan na ang nilagay ko sa mata ko para man lang matakpan ang maga pero wala. Hindi umeepekto kaya nagdesisyon na lang akong um-absent. Masama rin kasi ang pakiramdam ko, ayokong makakita ng Gago ngayon."Mam, hindi po ba kayo papasok?""May papasok bang naka-pajama? Syempre, wala kaya hindi. Hindi ako papasok." Masungit kong saad. "Tawagan mo si Farrah. Sabihin mo, may sakit ako."Pumunta ako ng living room at doon muna tumambay. Tumaas ang kilay ko nang may nakitang bulaklak sa center table. Tamad ko 'yong inabot at sininghot. Sinuri ko ang bulaklak at may nakitang note na nakaipit."I'm sorry. I love you." Binaba ko ang bulaklak at sumimangot. I love you? Pero mas naniwala sa kaibigan kaysa sa jowa? Anong klaseng love 'yon. Bahala siya sa buhay niya. Magsama sila. Mas lalong kumunot ang noo ko sa

Chapter thirty-threeNo'ng gabing 'yon, dumating si Tito. Agad akong dinala sa hospital at nag-stay doon ng isang linggo. Walang bumisita sa akin bukod kay Tito at Odette. Kahit si Farrah, hindi nagpakita. Sinabi ko kay Tito ang nangyari, ang mga nabasa ko sa sulat ni Verna kaya galit na galit siyang umalis para asikasuhin ang kaso laban sa babae. Binilin kong si Verna na lang ang kunin at 'wag pakealaman si Vicky. Hindi siya pwedeng masaktan.Pinagpatuloy ko ang pag-aaral habang inaasikaso namin ang kaso. Wala nga akong ginagawa, eh dahil si Tito ang kumikilos. Pinangako niya sa akin na bago ako makaalis ng bansa, nasa kulungan na si Verna. Plano ko nang umalis pagkatapos ng graduation para magpahinga saglit o kung magustuhan ko, doon na lang ako forever. Sa Canada muna ako tatambay. Hindi nakakatulong sa akin ang mukha ni Cin. Parati kaming nagkakasalubong sa school pero parang hindi niya ako kilala. Hindi naman siya umiiwas, hindi niya lang

Chapter thirty-fiveKinabukasan, agad-agad akong tinuruan ni Manang Je sa mga basic na gawaing bahay. Pinahawak niya ako ng walis at first time ko 'yon. Nahiya pa'ko dahil hindi ko alam kung paano gamitin. Madali naman akong natuto kasi madali lang namang padaanin ang walis sa mga dumi. Panay ang reklamo ko dahil maalikabok ang bahay, dumidikit sa face ko! Nakanguso ako habang kumikilos dahil utos lang ng utos si Manang Je. Hindi niya ako tinutulungan.Pagkatapos kong magwalis. Pinahawak na naman ako ng basahan. Pinupunasan ko ang mga muwebles, mga sulok-sulok ng drawers, mga mesa at bintana. Bahing ako nang bahing at kinukusot ko ang ilong. Masakit na masakit na ang kamay ko pero hindi pa rin ako pinapansin ni Manang Je na naka-upo lang sa sofa at nagbabasa ng magazine."Manang Je, masakit na 'yong kamay ko." Reklamo ko."Ha? 'Di ka pa nga tapos dyan, eh. Dadating na mamaya si Senyorito Cin kaya para hindi ka mapagalitan, bilisan mo na dyan." Saad niya n

Chapter thirty-sevenPagkatapos naming kumain, nilinisan niya nga ang sugat ko. Pinagmamasdan ko lang siya dahil talagang hindi ako makapaniwalang may concern pa rin siya sa'kin. Akala ko, wala nang pakealam 'to, eh. Galit kaya siya dahil sa ginawa ko. Bago ako nakatulog kagabi, mas lalo akong na-shock nang ikiss niya rin ako sa forehead! Ang daming kiss!Kaya ngayon, para akong zombie. Syempre, magandang zombie. Hindi ko tuloy alam kung anong ginagawa ko. Wala ako sa sarili habang ginagawa ang mga gawaing bahay. Wala akong kasama dahil mabilis na umalis kaninang umaga si Cin. 'Di nga nagpaalam. Ngayong araw, magfo-focus ako sa pagluluto. Hinahanda ko na nga ang mga ingredients para sa lulutuin ko, eh."Good morning, Amber! Anong task mo ngayon?" Masiglang bati ni Jeya nang makarating.Tinuro ko ang kalan. Hindi ako marunong gumamit non kaya kailangan ko talaga ng help niya. Kailangang ma-perfect ko ang pagpi-prito ng isda! Hindi

Chapter thirty-nineParang iba ang ibig niyang sabihin sa uuwi. Pauuwiin niya na ba ako? Pababalikin sa pinanggalingan ko? Pero hindi pa kami nakakapag-usap! Ilang araw na akong nasa kwarto at nagkukulong. Iniiwasan ko na si Cin dahil natatakot akong baka pauwiin niya na ako. Ginagawa ko pa rin naman ang mga gawaing-bahay at proud ako dahil may mga improvement naman kahit papaano. "Hala ka. Pwede ka nang mag-asawa, Amber. Naku!" Tuwang-tuwa sambit ni Manang Je habang pinagmamasdan akong magtupi ng mga nilabhan ko kanina. Halos damit 'yong lahat ni Cin dahil minsan sakanya rin ako kumukuha ng damit kapag nauubusan na'ko. Ngumiti ako. "Talaga po?! Huh. Magaling po kasi talaga ako. Fast learner!"Pagkatapos kong magtupi, iniwan muna ako saglit ni Manang Je para balikan ang niluluto niya sa kanila. Nag-unat ako nang makatayo. Parang nasasanay na'ko sa paggawa ng gawaing-bahay kaya 'di ko na masyadong pinapansin ang sakit ko sa likod.&