“ท่านเจ้าเมืองเซียว หากท่านมีอะไรจะพูดก็พูดออกมาตรง ๆ เถิด อย่ามัวแต่อ้อมค้อม” ฮวงเซียวหย่งไม่สนใจที่จะเดาว่าเซียวโต่วต้องการทำอะไรจึงถามออกไปตามตรง“นายน้อยฮวง ครึ่งปีที่ผ่านมาหอเฟิงหลิงถูกครอบครองโดยคนโหดเหี้ยม ใครก็ตามที่ท้าทายเขาจะต้องตายบนสังเวียน ดังนั้นข้าหวังว่านายน้อยฮวงจะสามารถช่วยข้าจัดการกับบุคคลนี้” เซียวโต่วกล่าว“เจ้าเมืองเซียว หอเฟิงหลิงเป็นสถานที่ที่ผู้แข็งแกร่งเป็นราชาไม่ใช่หรือ เนื่องจากเขาสามารถจัดการกับทุกคนที่ท้าทายเขาได้ มันก็แสดงให้เห็นว่าเขาแข็งแกร่ง เหตุใดเจ้าเมืองเซียวจึงต่อต้านเขาล่ะ?” ฮวงเซียวหย่งถามด้วยความสับสน“นายน้อยฮวงอาจไม่รู้ว่าหอเฟิงหลิงเป็นสถานที่สำคัญอันดับสองของเมืองเซียวหลิง เมื่อก่อนมันเคยเป็นสถานที่ที่มีชีวิตชีวา และดึงดูดผู้คนมากมายให้เข้ามาท้าทาย แต่ตั้งแต่ที่เขากลายเป็นนักสู้ เนื่องจากความแข็งแกร่งและวิธีการอันโหดร้ายของเขา ผู้ท้าชิงก็น้อยลงเรื่อย ๆ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป หอเฟิงหลิงอาจสูญเสียคุณค่าดั้งเดิมของมันไป” เซียวโต่วไม่ได้ปิดบังและบอกจุดประสงค์ของเขาโดยตรงหอเฟิงหลิงเคยดึงดูดผู้คนได้มากมาย เมื่อมาที่เมืองเซียวหลิง มันจะเป็นสถานที่

“ระดับโคมสี่แต่มีอสูรเจ็ดดาว เจ้าทำได้อย่างไร?” ในที่สุดชายในสังเวียนก็ลืมตาขึ้น เห็นได้ชัดว่าฮวงเซียวหย่งทำให้เขาประหลาดใจ“ข้ามาที่นี่เพื่อต่อสู้ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องไร้สาระให้มากมาย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวอย่างสงบดวงตาของชายคนนั้นจับจ้องไปที่อสูรเจ็ดดาว โดยไม่เหลือบมองฮวงเซียวหย่งเลย ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้จริงจังกับฮวงเซียวหย่ง“เจ้ารู้หรือไม่ว่าชีวิตของปรมาจารย์อสูรและอสูรนั้นเชื่อมโยงกัน หากเจ้าตาย มันก็จะตายด้วยเช่นกัน ช่างน่าเสียดายจริง ๆ” ชายคนนั้นพูดฮวงเซียวหย่งขมวดคิ้ว น้ำเสียงของชายที่ดูเหมือนขอทานคนนี้จริงจังมาก เขาตัดสินใจเรื่องชีวิตและความตายของเขาแล้วแต่ฮวงเซียวหย่งก็ตระหนักรู้ในตนเอง เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเขาไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของผู้คนนี้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะการปกป้องอย่างลับ ๆ ของหานซานเฉียน เขาก็คงไม่มีความกล้าที่จะขึ้นมาบนสังเวียนนี้ด้วยซ้ำ“เรายังไม่ได้สู้กันเลย แต่เจ้ากลับคิดว่าข้าจะตาย ไม่ผยองเกินไปหน่อยหรือ?” ฮวงเซียวหย่งกล่าวชายคนนั้นมีรอยยิ้มบนใบหน้า ราวกับกำลังคิดว่าคำพูดของฮวงเซียวหย่งเป็นเรื่องตลกและกล่าวว่า “ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจ้าก้าว

การเลื่อนระดับของฮวงเซียวหย่งดูจะเป็นเรื่องปกติสำหรับหานซานเฉียน เพราะเขาได้กินผลไม้สีแดง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หากเขาไม่สามารถเลื่อนระดับของตัวเองได้ นั่นก็หมายความว่าฮวงเซียวหย่งนั้นไร้ประโยชน์เกินไป ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นเพียงระดับโคมห้าเท่านั้น การที่ฮวงเซียวหย่งจะมีความสุขขนาดนี้มันยังเร็วเกินไป“แค่ระดับโคมห้าก็ทำให้เจ้าตื่นเต้นงั้นหรือ เจ้าพอใจแล้วอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนพูดกับฮวงเซียวหย่งอย่างสงบคำพูดเหล่านี้เหมือนกับน้ำเย็นที่เทลงบนหน้าฮวงเซียวหย่ง ทำให้ฮวงเซียวหย่งสงบลงทันที เขาก้มหัวต่ำและพูดว่า “ท่านอาจารย์ ข้าไม่ควรพึงพอใจในตนเอง”สมาชิกทั้งสามของตระกูลเซียวดูหมดหนทางอย่างมากเมื่อได้ยินการสนทนานี้ ระดับโคมห้า! สำหรับคนธรรมดานี่เป็นดินแดนที่ไม่สามารถบรรลุได้อยู่แล้ว แต่สำหรับปรมาจารย์และลูกศิษย์คู่นี้ มันดูเหมือนจะเป็นเพียงเรื่องที่เปล่าประโยชน์ นี่คือท่าทีของผู้ที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง“ข้าฝากที่เหลือด้วย ขอตัวก่อน” จู่ ๆ หานซานเฉียนก็พูดกับฮวงเซียวหย่งแล้วรีบออกจากสังเวียนไปฮวงเซียวหย่งแค่คิดว่าหานซานเฉียนพบข้ออ้างที่จะจากไป ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรเหตุผลที

หานซานเฉียนไม่เคยสนใจคำว่าเงิน ท่าทีตื่นเต้นของฮวงเซียวหย่ง ทำให้เขารู้สึกพูดไม่ออกเป็นอย่างมากหานซานเฉียนมองไปที่ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ และถามฮวงเซียวหย่งตรงหน้านาง “เจ้าเคยได้ยินเกี่ยวกับห้องนิรภัยลับของตระกูลไป๋หลิงหรือไม่?”“คลังสมบัติลับ?” ฮวงเซียวหย่งเหลือบมองหานซานเฉียนด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็มองไปที่ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ และพูดอย่างตรงไปตรงมา “ท่านอาจารย์ ถ้าตระกูลไป๋หลิงมีคลังสมบัติลับจริง นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าสามารถรู้ได้นะขอรับ”“ถ้ามีห้องนิรภัยลับอยู่จริง เจ้าคิดว่ามันจะเป็นอย่างไร” หานซานเฉียนพูดโดยไม่ลังเลฮวงเซียวหย่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตระกูลไป๋หลิงปกครองหลายเมืองในสมัยนั้น และอำนาจของมันก็เกือบจะทรงพลังเท่ากับราชสำนัก หากการดำรงอยู่สูงสุดเช่นนี้มีคลังสมบัติลับจริง ก็คงจะมั่งคั่งเป็นอย่างมาก“ท่านอาจารย์” ฮวงเซียวหย่งกระซิบ “ถ้าตระกูลไป๋หลิงมีคลังสมบัติลับจริง มันคงร่ำรวยเทียบเท่าประเทศได้เลยล่ะขอรับ”หานซานเฉียนขมวดคิ้ว ร่ำรวยเทียบเท่าประเทศ นี่เป็นแค่เงินไม่ใช่เหรอ? แต่เขาไม่มีความจะสนใจในเรื่องเงินตอนอยู่บนโลก หลังจากที่หานซานเฉียนเข้าควบคุมตระกูลหนานกง ทรัพยากรทางกา

เดิมทีหานซานเฉียนวางแผนที่จะไปที่เมืองเซียวหลิงเพื่อดูโลก และดูว่าเจียงหยิงหยิงอาจอยู่ในเมืองเซียวหลิงหรือไม่ แม้ว่าเขาจะได้เห็นโลกแต่ก็ไม่มีร่องรอยของเจียงหยิงหยิงแม้แต่น้อย แถมยังพาปัญหากลับมาด้วยอีก นี่คือสิ่งที่หานซานเฉียนไม่คาดคิดแต่หานซานเฉียนก็ไม่ได้ทิ้งไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขายังลังเลว่าจะรับนางรับลูกศิษย์หรือไม่ เพราะคลังสมบัติลับของตระกูลไป๋หลิงก็มีสิ่งที่ล่อลวงเขาอยู่ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์รู้ว่าตราบใดที่นางไม่ถูกหานซานเฉียนทอดทิ้ง นางก็จะยังคงมีโอกาส ดังนั้นนางจึงไม่กังวลมากเกินไปไม่ไกลจากเมืองหลงหยุน หานซานเฉียนและฮวงเซียวหย่งแยกทางกัน และเข้าไปในเมืองเป็นสองกลุ่ม เพราะถ้าเขาเข้าใกล้ฮวงเซียวหย่งมากเกินไปในตอนนี้ มันจะทำให้ผู้คนสงสัยในตัวตนของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้“ที่นี่เทียบกับเมืองเซียวหลิงไม่ได้เลย เหตุใดท่านถึงยังอยู่ที่นี่?” หลังจากเข้ามาในเมือง ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็พบว่าความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลงหยุนนั้นเทียบไม่ได้กับเมืองเซียวหลิง ดังนั้นนางจึงไม่ค่อยเข้าใจว่าสถานที่แห่งนี้มีความสำคัญต่อหานซานเฉียนอย่างไรหานซานเฉียนไม่ได้ต้องการอยู่ที่นี่ แต