เมื่อเผชิญกับคำถามของเฉินเหยียนหรัน หานซานเฉียนไม่ได้ตอบโดยตรง แต่กล่าวว่า "ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเฉินอีกต่อไป และสิ่งเหล่านี้ก็ไม่มีความหมายสำหรับท่าน ในเมื่อตอนนี้ท่านได้ถามคำถามที่อยากถามแล้ว เช่นนั้นก็กลับไปได้แล้ว”เฉินเหยียนหรันส่ายหัว นางไม่เต็มใจที่จะจากไปแบบนี้ นางยังอยากจะพาหานซานเฉียนกลับไปที่ตระกูลเฉิน เนื่องจากสถานะของตระกูลเฉินในเมืองหลงหยุนกำลังย่ำแย่ลงทุกวัน มีเพียงหานซานเฉียนเท่านั้นที่สามารถช่วยตระกูลเฉินได้และถ้าหานซานเฉียนเต็มใจที่จะกลับไปตระกูลเฉิน มันก็จะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเฉินเถี่ยซินเช่นกัน เขาจะได้ไม่ต้องเดินทางไปตามหาอาจารย์อีก เมื่อเฉินเถี่ยซินสามารถเลื่อนระดับความแข็งแกร่งได้เท่านั้น ตระกูลเฉินจึงจะแข็งแกร่งอย่างแท้จริง“ข้าไม่ไป” เฉินเหยียนหรันกล่าว“เจ้ายังจะอยู่ในบ้านของเราอีกทำไม” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดอย่างหมดความอดทน ผู้หญิงคนนี้หน้าด้านจริง ๆ หานซานเฉียนไล่นางกลับไปแล้ว แต่นางยังคงไร้ยางอาย“หานซานเฉียน แค่เจ้าพยักหน้า ข้าสามารถเป็นภรรยาของเจ้าได้อีกครั้ง และเราจะเป็นคู่สามีภรรยากันจริง ๆ และข้าจะทำให้เจ้าพอใจได้ทุกเมื่อ” ในตอนนี้เฉิ

เฉินเถี่ยซินเชื่อมาโดยตลอดว่าตัวเองมีพรสวรรค์อย่างมาก ตราบใดที่คนที่แข็งแกร่งเหล่านั้นรู้พรสวรรค์ของเขา พวกเขาจะยอมรับเขาเป็นลูกศิษย์อย่างแน่นอน นี่คือสาเหตุที่เฉินเถี่ยซินไม่ละทิ้งการตามหาอาจารย์มาหลายปี แม้ว่าเขาจะเดินทางไปเกือบครึ่งทางของราชสำนักแล้ว แต่เขาก็ไม่ท้อแท้แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหานซานเฉียน ความมั่นใจของเขาดูเหมือนจะหายไป เพราะปัจจัยอื่น ๆ หรือความสามารถก็ไม่มีความสำคัญอีกต่อไปยิ่งไปกว่านั้น หานซานเฉียนยังแข็งแกร่งกว่าปรมาจารย์ทั่วไป เพราะแม้แต่คนไร้ประโยชน์อย่างฮวงเซียวหย่งก็ยังสามารถไปถึงระดับโคมห้าได้ในระยะเวลาอันสั้น“ท่านพ่อ ถ้าไม่มีการคับข้องใจระหว่างตระกูลเฉินกับเขา ข้าเชื่อว่าด้วยพรสวรรค์ของข้า เขาจะต้องยอมรับข้าเป็นลูกศิษย์อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้...เกรงว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ขอรับ” เฉินเถี่ยซินกล่าว เฉินเยวียนไห่ถอนหายใจและพูดว่า “เจ้าก็รู้หรือไม่ ตอนนี้ ในที่สุดข้าก็เข้าใจอะไรบางสิ่งบางอย่างแล้ว”“อะไรหรือขอรับ?” เฉินเถี่ยซินถามอย่างสงสัย“บางทีสิ่งที่เรียกว่าพรสวรรค์อาจไม่มีค่าในสายตาของปรมาจารย์เหล่านี้ นี่คือเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงไม่ประสบความสำเร็จในการหาอาจาร

ฮวงเซียวหย่งรู้ดีว่าเฉินเถี่ยซินมีนิสัยแบบไหน เพราะพวกเขาทั้งสองเติบโตขึ้นมาในเมืองหลงหยุน เฉินเถี่ยซินหยิ่งผยองมาตั้งแต่ยังเด็ก เขาอาศัยชื่อของตระกูล เฉินผยองในเมืองหลงหยุน เขาเป็นคนที่โดนประจบมาโดยตลอด ไม่เคยต้องประจบประแจงคนอื่น และก็ไม่มีความจำเป็นด้วยแต่ตอนนี้เฉินเถี่ยซินไม่อาย และยอมรับอย่างเปิดเผยต่อการประจบของตัวเอง ราวกับว่าเขากลายเป็นคนละคนไปแล้วฮวงเซียวหย่งมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วหัวเราะ การประจบประแจงของเขาเป็นเรื่องปกติโดยไม่รู้สึกเขินอาย เพราะในอดีตจวนของเจ้าเมืองต้องทำให้สามตระกูลหลักพึงพอใจ และเขาก็เคยทำเรื่องเช่นนี้นับครั้งไม่ถ้วน“นายน้อยแห่งตระกูลเฉิน เป็นเรื่องปกติที่ข้าจะประจบประแจง เพราะในอดีตจวนของเจ้าเมืองถูกปราบปรามโดยสามตระกูลหลัก แต่เจ้าแตกต่างออกไป ในฐานะนายน้อยของตระกูลเฉิน” เจ้าเคยดูถูกดูแคลนทุกคนมาก่อน ฮวงเซียวหย่งกล่าวด้วยรอยยิ้มเฉินเถี่ยซินรู้ว่าฮวงเซียวหย่งจงใจล้อเขา เพราะในอดีตเขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อนจริง ๆ แต่ตอนนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับชายที่แข็งแกร่งอย่างหานซานเฉียน หากต้องการเป็นลูกศิษย์ของเขา ต้องประจบประแจงเขาจะเป็นอะไรไป?“ผู้คนเปลี่ยน

ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าหลังจากฟังคำพูดของหานซานเฉียน แม้ว่านางจะต้องการแก้แค้นราชสำนัก แต่นางก็รู้ดีว่า หากนางยังไม่มีความสามารถเพียงพอ นางจะแสดงความแค้นที่อยากจะแก้แค้นออกมาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นด้วยความแข็งแกร่งของนางในปัจจุบัน นางจะเป็นเพียงตัวตลกของราชสำนักเท่านั้น“ไม่ต้องกังวล ข้าทราบความสามารถของตัวเองดี หากข้าไม่สามารถควบคุมแม้แต่อารมณ์ได้ ข้าจะพูดถึงการแก้แค้นได้อย่างไร” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดเสียงเรียบหานซานเฉียนไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์แปรปรวนใด ๆ ในตัวไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ ซึ่งแสดงให้เห็นว่านางปกปิดมันได้ดีมาก ดูเหมือนว่าความกังวลของเขาจะไม่จำเป็นเลยตราบใดที่นางรู้ความสามารถของตัวเอง และรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาสำหรับการแก้แค้น นางก็สามารถควบคุมตัวเองได้ในเวลานี้ ด้านนอกลานบ้านบางทีอาจเป็นโชคชะตา ตระกูลหวังและตระกูลเซี่ยต่างปะทะกันอยู่นอกลานหน้าบ้าน และต่างก็เตรียมของขวัญมากมายมาเช่นเดียวกัน จุดประสงค์ของพวกเขานั้นชัดเจนมาก“ผู้นำตระกูลหวังช่างน่าประหลาดใจจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้พบท่านโดยบังเอิญ ท่านบอกว่าไม่จำเป็นต้องเอาใจเขาไม่ใช่หรือ?” ผู้นำตระกูลเซี่ยพูดด้วยค

เฉินเถี่ยซินโบกมือให้คนรับใช้ ส่งสัญญาณให้เขาออกไปคนรับใช้โค้งคำนับเล็กน้อยให้ทั้งสองคนแล้วจากไป“ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ขอรับ?” เฉินเถี่ยซินขมวดคิ้วและถามเฉินเยวียนไห่เฉินเยวียนไห่ก็สับสนเช่นกัน พูดตามหลักเหตุผลแล้ว ทั้งสามคนควรจะกลับไปที่ราชสำนัก หลังจากออกจากเมืองหลงหยุน เหตุใดราชสำนักจึงส่งคนมาที่เมืองหลงหยุนเพื่อตรวจสอบเรื่องนี้อีกครั้งและเมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าคนที่มาจากราชสำนักในครั้งนี้จะไม่ได้มาเพื่อรับหานซานเฉียนเท่านั้น“คำถามที่สำคัญที่สุด คือเหตุใดพวกเขาถึงต้องการสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้” เฉินเยวียนไห่กล่าว“คนที่มาในครั้งที่แล้ว ความแข็งแกร่งของพวกเขาทั้งสามนั้นล้วนอยู่ในระดับโคมเจ็ด เมื่อพวกเขาทั้งสามรวมตัวกัน ความแข็งแกร่งของพวกเขาค่อนข้างน่ากลัว จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาหลังจากออกจากเมืองหลงหยุนได้ด้วยหรือ?” เฉินเถี่ยซินกล่าวทันใดนั้นสีหน้าเฉินเยวียนไห่ก็จริงจังขึ้น ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เกรงว่าอุบัติเหตุจะไม่ได้เกิดขึ้นหลังจากออกจากเมืองหลงหยุนน่ะสิ”ดวงตาของเฉินเถี่ยซินหรี่ลง เขามองไปที่เฉินเยวียนไห่ด้วยความหวาดกลัวแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ ท่