Trixie POV"Argh! Bweset ka talaga Alexes, sa buhay namin ni Kenny! Kahit kailan ikaw ang hadlang sa aming dalawa. Hindi ako makakapayag na matuloy ang kasal ninyong dalawa. Hindi ako papayag na maging masaya ka kay Kenny, habang ako ay mag-iisang palakihin ang batang ito na hindi ko alam kung sino ang ama!" Galit na galit kong sabi habang kinakausap ang sarili ko sa salamin.Nandito ako ngayon sa loob ng aking silid sa condo unit ko at nag-iisip kung ano ang maaari kong gawin para mapaghiwalay ko sina Kenny at Alexes. Gagawa at hahanap ako nang paraan para hindi matuloy ang kanilang kasl.Hindi ako papayag na mapunta si Kenny kay Alexes dahil takot akong maiwan na mag-isa at walang kasamang magpapalaki sa batang ito na nasa sinapupunan ko na walang kikilaning ama.At nanumbalik sa aking isipan ang malagim na nangyari sa akin noon, mga halos mag-8 months na ang nakalipas.~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~FLASHBACKTrixie POV(Warning SPG c

Alexes POV "Hindi totoo 'yan! Hindi totoo ang mga dokumentong ito! Mahal na mahal ako ni Kenny, at ako ang pakakasalan niya. Hindi n'ya ito magagawa sa akin. Nangako s'ya sa akin na hinding-hindi na n'ya ako sasaktang muli!" sabi ko habang umaagos ang mga luha ko. "Pak!" Nagulat ako nang sinampal ako ni, Trixie. "Huwag ka ngang tanga, Alexes! Kung talagang ikaw ang mahal ni, Kenny, bakit hindi mo alam kung na saan siya ngayon. Bakit siya sumama kaagad-agad sa akin na hindi manlang nagpapaalam sa'yo? At saka one more thing! magkakaroon na kami ng anak ni, Kenny. Isang buwan na lang lalabas na ang anak namin. Pagkatapos no'n ay magpapakasal na kami. Magkakaroon kami nang isang masayang pamilya. Saka makakaya mo ba na agawan ng karapatang magkaroon ng isang buo at masayang pamilya ang isang batang inosente dahil lang d'yan sa kalandian mo! At papayag ka ba na tawaging isang kabet. Kung sabagay totoo ngang kabet ka lang, Alexes. Ginamit ka lang ni Kenny, para mak

Kenny POV Pagdating ko ng silid ni Alexes ay hindi na ako kumatok dahil gusto ko itong e-surprise na paggising niya ay na sa tabi na n'ya ako. Gagamitin ko na lang ang douplicate key ko ng silid nito para makapasok ako na 'di nito malalalaman. Pagpihit ko ng doorknob ay hindi ito naka-lock. "Bukas naman pala ito," sabi ko sa aking sarili. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan dahil ayaw ko na magising ito sa pagkakatulog at baka maramdaman pa nito ang pagdating ko. Nang makapasok na ako ay... "I miss you! Hon... ney... Honey? Alexes? Baby Honey?" Wala siya sa kan'yang kama. Walang tao sa silid niya. Naisip ko na baka nag-C.R lang ito kaya tinungo ko ang C.R upang alamin kung nandoon ito. Bakit parang kinakabahan ako na 'di ko alam. Parang may nararamdaman akong kakaiba na hindi ko mawari kung ano iyon. Nang buksan ko ang C.R ay walang tao. "Baby honey! Alexes, na saan ka?" kinakabahan kon

Doc. Isabel POV "Zion Iho, ihinto mo muna ang kotse may dadaanan lang ako," sabi ko sa aking anak. "Yes! Mom, as always," turan nito. "Alam ko na po 'yan Mommy, na kapag dumaan tayo rito eh 'di ko nakakalimutan na huminto muna," sabi ni Zion, na nakangiti. "Sandali lang anak maglalagay lang ako nang kaunting tulong sa donation box," sabi ko at akmang bababa na ng kotse nang magsalitang muli si, Zion.  "Sige po Mom, isuot mo'yong jacket at saka mag-hoddie ka mahamog pa kasi!" sabi nito na parang nag-uutos ang tuno nang pagsasalita. Mag-a-alas singko pa lang nang umaga, ngunit ngayon pa lang ako uuwi ng mansion galing sa duty ko sa maliit na hospital dito sa lugar namin. Inumaga ako sa pag-uwi dahil inaasikaso ko pa ang isang babaeng nanganak na nagkaroon nang komplikasyon sa panganganak. Mabuti na lang at kasa-kasama ko si Zion sa pag-aasikaso sa mga taong may sakit sa islang ito.  Isang isla ang lugar namin na

Alexes POV Lumipas pa ang mga araw, at lingo, na hindi ko namalayan. Magdadalawang buwan na pala ako sa mansion na ito nila Doctora Isabel sa islang ito. Isang umaga habang ako ay naglalakad sa dalampasigan nang tawagin ako ni Zion. Hey Sandy, nandito ka lang pala. Akala ko kung saan-saan ka na nakarating," tawag sa akin ni Zion na humahangos papunta sa akin dahil tumatakbo ito. "At saan naman ako pupunta aber? Nagpapaaraw lang ako. Gusto ko lang masikatan ng araw. Ang ganda pala nang dalampasigan dito. Ang lilinis ng mga buhangin," manghang sabi ko. "Bakit mo pala ako tinatawag?" tanong ko. "Kasi pinapatawag ka ni Mommy, may sasabihin daw siya sa iyo," sabi nito. "Ahh! ganoon ba. Sige! Tara na umuwi na tayo," sabi ko at nagpatiuna nang naglakad pauwi ng mansion. "Hey Sandy, hintayin mo naman ako. Ang bilis naman maglakad ng buntis na ito." Nakatawang sabi ni Zion. "Bilisan mo kasi ang paglalakad para maabutan m