Halo-halong emosyon ang naghahari kay Garrett sa pagkakataong ito. Gusto niyang mainis na lang dahil sa sementeryo siya dinala ni Sage. Pero mas nanaig sa kanya ang takot at kyuryosidad.Pabagsak niyang isinara ang pintuan ng kanyang sasakyang. At iritadong tinignan si Sage na nauna nang naglakad sa kanya. Nagpawewang siya. "What the hell we are doing here!" Mataas na boses niya.Inis na ngumiti si Sage. Bago nito nilingon si Garrett. "Hindi ba't gusto mong makita si Hope!?" Sigaw niya. Seryoso siya at wala man lang kahit anong duda sa sinabi niya. Pero hindi pa rin makumbinsi ni Garrett ang sarili niya."You! F*ck! Hindi ako nakikipaglokohan sa iyo!" Iritadong sigaw niya. Ngayon ay hindi na niya makontrol ang galit niya dahil sa akala niya ay pinagloloko siya ni Sage.Hinarap siya ni Sage at inis na nagpa-mewang. Tumaas din ang kilay niya. "Hindi din ako nakikipaglokohan sa iyo! Kung gusto mong malaman kong ano talaga ang nangyari kay Hope, sumunod

"Dalawang araw ka nang hindi pumapasok sa opisina Garrett," si Don Fernando. May pag-aalala sa sinabi niya.Kung dati ay sukdulan ang galit nito sa Apo dahil sa pag-alis ni Hope. Ngayon ay natanggap na niya ang lahat. Wala din siyang magagawa para itama pa ang maling desisyong pamimilit sa apo na mag pakasal kay Hope."May problema ka ba?" tanong muli ng Don. Humakbang pa ito palapit kay Garrett.Mariing napalunok si Garrett at humigpit ang hawak niya sa kanyang baso, na may alak. Balisa, malayo ang tanaw at hindi mawari kung saan ba ang tingin. Kung sa malawak na damuhan o sa kawalan.Nasa balcony sila ngayon, sa ikalawang palapag ng bahay ni Don Fernando.Pinuno niya ng hangin ang kanyang dibdib, pag kuwan ay nagpakawala rin. "Bakit kailangang magdusa ako ng ganito?" malumbay at wala sa sariling tanong niya.Kasabay ng pagbagsak ng kanyang luha... luhang pait at galit ang pinapahiwatig sa tuwina.Kumunot ang noo ng Don

PAULIT-ULIT ang paghingi ni Garrett ng kapatawaran. Habang umiiyak at hinahagkan ang lapida ni Hope. Malakas na ang ulan pero hindi pa rin siya tumitinag."Patawarin mo ako... Hope. Alam ko huli na ang lahat. Alam kong wala nang kabuluhan itong ginagawa ko. Kasi wala ka na at hindi mo na rin ako naririnig. Kung bibigyan lang ako ng kahit isang pagkakataon lang. Na isang araw na makita at makasama ka kahit kapalit pa noon ang tuluyan kong pagpanaw. Hindi ko sasayangin ang pagkakataon na iyon. Luluhod ako sa harap mo at paulit-ulit na hihingi ng tawad sayo..." malumbay na saad niya. Puno ng hinagpis ang puso niya.Pakiramdam niya'y wala nang mapaglagyan pa ang sakit na nararamdaman niya. Iyong pakiramdam na kinakain ka ng konsensya mo. Kung hindi lang siguro namatay si Hope ay baka madali na lang niyang tatanggapin ang lahat. Pero hindi eh. Patay na siya at wala siyang magagawa! Patay na siya at hindi na siya makakabawi pang muli! Hindi na niya masusuklian ang pagm

ILANG beses na tumawag ang di rehistradong numero kay Devine. Pero hindi nito sinagot. Hawak niya ang cellphone niya pero titig lang ang ginawa niya. May parteng nag-uudyok sa kanya na sagutin pero nangibabaw ang kaba. Hindi niya alam kung bakit. Wala siyang ideya kung sino.  In off niya na rin ang cellphone niya para wag na muli tumawag ang numerong iyon.Marahas siyang nagpakawala ng buntonghininga at pabagsak na humiga sa kama ng patihaya. Tumitig siya sa ceiling habang ang utak ay tila nililipad ng hangin."How I wish, I have the courage to stand alone... na harapin ang bawat bukas na ako lang mag-isa... kami lang ng anak ko. Ayaw kong manakit ng damdamin ng ibang tao. Lalo na si Sage..." malumbay na bulong niya sa kanyang sarili.Sobra siyang naguguluhan sa mga nangyayari. Pakiramdam niya pinaglalaruan siya ng tadhana. Kung kailan, okay na sana ang lahat na kaya na niyang ilihim ang tunay na nararamdaman niya kay Sam. Doon niya rin malalaman na m

"Isara mo!'' Halos bulyawan na siya ni Sam. Dahil sa hindi inaasahang pagdating ni Garrett.Mabilis na isinara ni Devine ang pintuan. Bigla siyang nanginig at nanlamig dahil sa biglang pagdating ni Garrett."Huwag ka ng lumabas... Dito ko na lang iaabot si Rienver," ani ni Sage. Yumukod siya sa kanyang upuan at iniabot si Rienver mula sa pagitan ng upuan.Dahan-dahan namang inabot ni Devine ang anak. Hinaplos ang mukha at hinalikan sa noo. Pagkuwan ay sumulyap sa kinaroroonan ni Garrett. Na ngayon ay nakatingin sa deriksyon nila. Hindi naman sila makikita ni Garrett sa loob. Maliban lang kung lalapit siya at papasok sa loob ng sasakyan."Ako na muna ang baba," saad ni Sam kay Sage. Dahil tila hinihintay siya ni Garrett na bumaba sa kanyang sasakyan. Mabilis niyang tinanggal ang kanyang seat belt at nauna nang bumaba at dumiretso sa kinaroroonan ni Garrett.Isang buntonghininga muna ang pinakawalan niya. Bago nito kinibo ang pinsan niya. Kailan lang