“PAGPASENSYAHAN NI’YO NA PO si Ginoong Nachoron. Hindi niya po alam ang sinasabi niya,” deklara ni Alfonso nang silang dalawa na lang sa loob ng kwarto.Sinulyapan niya ng tingin ang matanda. Tahimik lang ito sa sulok. Nagsasalita lang ito kung may importanteng sasabihin, at kung hindi naman, nakamasid lang din ito sa bintana.Wala siyang alam sa nakaraan nito. Nakilala lang niya ang matanda noong bago pa lamang niya itinayo ang lugar na ito. May mangilan-ngilan ng mga nilalang na lumilipat dito. Nakita niya ang matanda na palaboy-laboy na animo pulubi. Ang sabi wala raw itong sariling pamilya. Kaya inimbitahan niya ang matanda na mamuhay kasama niya. Total, parehas din naman silang walang mga pamilya.Hanggang sa ilang taon ang lumipas, palaki nang palaki ang komunidad nila hanggang sa nag-suggest ang matanda na gumawa na lamang sila ng kaharian. At siya ang magiging hari. He accepted it, and together they built this kingdom. Mula noon hanggan

“YOU WOULDN'T DARE,” Fantine said between clenched fists. “Nangako kang hindi mo ako kailanman isusumbong sa mga witch hunters. Traydor ka talaga, Degras. Tama ako noong sinabi ko sa sarili kong hindi ka mapagkakatiwalaan,” wika nito, at nakatiim-bagang. Nagkibit-balikat si  Nachoron. “Niloko mo rin ako. Akala ko tapat ka sa mga pangako mo. Hindi talaga dapat pagkatiwalaan ang mga sinasabi mo.”Hinilot ni Master ang sintido niya. Sumasakit ang ulo niya sa drama ng dalawang ito. Parang magkasintahan na ngayon lang nagkita. At para siyang nanonood ng lovers quarrel. Mga asu’t-pusang palagi na lang nagbabangan. Kailan ba matatapos ang away ng mga ito?“Nangako ka rin sa akin noon na tutulungan mo ako, pero anong ginawa mo? Hindi mo iyan tinupad,” sumbat n

 "ANO? PATAY NA ang babaeng iyan?” Tama ba talaga ang narinig niya? Na ang nakita niya ay naganap na? Subalit baka nabingi lang siya. Imposible naman ang sinabi nito. May imposible pa ba sa mundong ito, Freni? Halos nakita mo na ang lahat ng kababalaghan sa mundong ito. May kulang pa ba?Paano? “Siya ang ina ko,” pag-uulit nito. “Siya ang ina naming dalawa ni Ate Sophia.”Kahit na paulit-ulit itong sabihin ni Izabella, ayaw itong rumihestro sa utak niya. Paano nangyari iyon? Parang next to impossible ang sinabi nito. Ano ba talaga ang lugar

NAGTATANONG ANG MGA mata ni Izabella. Yeah, yeah. Bakit nga pala siya mananatili sa mundong ito kung ang mundo ng mga tao ang comfort zone niya? Maybe a change of scenery will help?Kumunot ang noo nito. “Anong sinasabi mo, Freni? Bakit hindi ka na uuwi sa inyo? Huwag mo sanang masamain. Gustong-gusto ko iyang pagkatao mo. Matulungin ka at hindi nagdadalawang-isip na tulungan ang nangangailangan gaya ng ginawa mo sa aking ina. Subalit kung  hindi ito ang mundo mo, kailangan mong bumalik. Doon ka nababagay.”Minasahe niya ang sintido. Sumasakit ang ulo niya sa dami ng iniisip.“Hindi naman isyu kung saan ako nababagay. Ang isyu ngayon ay kung saan ako masaya. Wala na rin naman akong babalikan doon. Paano kung dito na lang kaya ako?”Kinusot ni

“ANONG PINAGSASABI mong bumalik na tayo sa floor na ito? Nagbibiro ka ba?” natatawang tanong ni Freni kay Izabella. Paanong bumalik sila sa floor na ito, eh ang ginawa lang naman nila ay sundan ang hagdan. Napakasimple lang naman niyon. At bumalik pa sila? Sila na yata ang may pinaka-low na common sense if hindi nila nalaman agad na pabalik-balik lang sila. Sinilip niya ang hallway.Nagsalubong ang kilay niya nang mapagtantong tama nga ang sinabi nito. The same set of plants. The same surroundings. The same floor number.Nanghina si Freni. Pakiramdam niya, nawala ang lahat ng lakas niya.Imposible namang namamalikmata lang silang dalawa? Twenty-tw