Mag-aalas sais na rin ng gabi, puro kuwentuhan lang ang ginawa namin, tungkol sa mga experience lang naman noong bata pa kami. Nakuwento niyang marami pala siyang suitor noon at hanggang ngayon. Ako naman ay walang makuwento dahil kay Travis lang naman umiikot ang aking mundo noong dalaga pa ako. Ni isang lalaki ay walang nangangahas na lapitan ako dahil nakabakod palagi si Travis sa akin. Nakakainis nga kung alam ko lang na hihiwalayan at lolokohin niya ako ay hindi ko na siya sineryoso.Nang gumabi na ay agad na nagsi-ilawan ang mga kabahayan sa harapan namin. Namangha ako dahil sa naggagandahang ilaw roon, sobrang ganda na animo’y alitaptap na kumikinang-kinang.“Ang ganda!” namamanghang saad ko sa kaniya. Umihip ang malakas na hangin at tila ba sumasayaw ang mga puno dahil doon. Bigla ako nilamig kaya napayakap ako sa aking sarili.“Mukhang uulan pa ate, mas maiging umuwi na tayo baka maabutan pa tayo ng ulan,” saad ni Isabella

Dahlia’s POV Napainat-inat ako ng aking braso pati na ang aking katawan. Napangiti ako nang may makitang nakayukong lalaki sa aking gilid. Tulog na tulog ito, alam ko ang hubby ko ito dahil nakausap ko pa lang siya kagabi.Mabuti na lamang at napagtanto niyang mas mahal niya pa rin ako kaysa kay Emery. Hindi pa rin naman huli ang lahat para magpatawad, hindi ba? I mean sobrang laki rin kasi ng effort niya. Isipin mo nagbyahe pa siya papuntang Spain para lang makita ako at alam kong makikipagbalikan siya sa akin.Hinawakan ko ang kaniyang ulo at hinihimas-himas ko ang kaniyang buhok. Napangiti ako nang gumalaw ito na para bang naalimpungatan. Nang itinaas niya ang kaniyang ulo at inunat ang mga ito dahil siguro sa ngalay ay agad akong napasigaw. Nanlalaki ang kaniyang mga matang napatingin sa likod niya.“WHAT? WHAT HAPPENED? WHY ARE YOU SHOUTING?” tanong niya sa akin ngunit sumigaw lamang ulit ito.“BAKIT I

 Ilang araw ang nakalipas simula noong naligaw ako sa kagubatan. Araw-araw rin akong nagpapa-check up at palagi kong kasama si John at Prince Tristan. Hindi ko nga alam kung bakit palaging nasama ito sa amin. Mukhang feeling close na nga ang bruho. Napapailing na lamang ako sa trip niya. Simula rin noong araw na na-rescue kami ay ni hindi ko na makita o maramdaman man lang si Isabella. Nasaan ba ang aking kapatid na iyon. Feeling ko nagtatampo iyon, mas mabuti pang kumustahin o kausapin ko siya. "Dahan-dahan lang, sobrang selan kaya ng pagbubuntis mo sabi ng Doctor," paalala sa akin ni Prince Tristan. Hindi ko na lamang siya pinansin at pumasok na sa loob ng hospital. Ang O.A. ah, naglalakad lang naman ako. Diyos ko. "Hey! I said dahan-dahan lang sa paglalakad!" sigaw niya sa akin kaya napahinto ako. Nagsitinginan ang lahat ng tao roon kaya nakaramdam ako ng hiya. Mabuti na lamang at naka-disguise kaming lahat kaya hindi kami nakil

“Princess Sofia pinapatawag po kayo ng reyna,” magalang na saad ni Mary sa akin. Kasalukuyan akong nasa hardin nakatambay at nagbabasa ng libro. Binaba ko ang aking salamin at tiningnan siya.“Bakit daw?” tanong ko sa kaniya.“Hindi ko po alam ngunit mukhang importante po,” saad niya sa akin na ikinatango ko. Agad akong tumayo sa aking kinauupuan at naglakad papalit sa kaniya.“Halika na,” utos ko sa kaniya kaagad niya akong inalalayan sa paglalakad. Malaki na kasi ang aking tiyan ngunit kaya ko namang maglakad. Ayaw ko namang alalayan niya ako sa una ngunit nasanay na lamang ako sa kaniya. Kahit anong pakiusap ko kasi na huwag na dahil kaya ko naman ay hindi pa rin ito nasunod. Kagaya rin siya ng dalawang kulukoy kong kasama palagi kapag pumupunta akong hospital.“Dahan-dahan po mahal na prinsesa,” sambit niya ikinaikot ko ng mata.“Daig mo pa ang asawa kung makaalaga sa akin ah,&rd

Marahan kong hinalikan ang aking kambal sa kanilang mga noo. Ilang araw na ang nakakalipas noong pinanganak ko sila, sa ilang araw na iyon ay sobrang saya ng palasyo dahil sa kanila. Ang cu-cute ba naman kasi. Si baby Mathilda ay parang mini-version ko ngunit ang aking anak na lalaki naman na si Titus ay mini-version ng aking jerk ex-husband. Napasimangot ako ngunit napakagat ng labi nang makitang ngumiti ang aking anak na lalaki sa akin. "Bakit ang cute-cute ng baby ko na 'yan ha? Kahit kamukha ka ng ama mo, okay lang. Mamahalin kita o kayo ng buo. Sama-sama nating haharapin ang bulas ng may ngiti at kompleto. Hi ndi ako papayag na magkalahiwalay tayo, mahal ko," bulong ko saad sa kanila ngunit ngumiti lamang ito sa akin. Kasalukuyan kaming nasa silid ko, ilang araw na rin akong puyat na puyat dahil sa pagpapatahan at pagpapadede sa dalawa. Gusto ko kasing i-breastfeed sila, siguro kapag malaki-laki na ay i-stop ko na lamang lalo na't magta-trabaho na rin ako sa komp