Dahlia’s POV “I welcome the opportunity to speak to all the people of Austria, wherever they live and whatever race they came from. Let me begin with a heartfelt thank you to all the people here who attend this party…”Kasalukuyan kaming nasa gitna ng isang malaking stage. Nasa gitna si nanay na nagsasalita sa micropono. She was delivering her speech to the people in front of us. Kanina pa ako kinakabahan baka kasi ay mapasabak din ako sa speech hindi ako prepared. Nasa tabi ko ang aking kapatid na si Isabella, ni hindi man lang ako nito pinapansin at tinataponan ng tingin. Napakaseryoso ng kaniyang mukha na para bang sinusuri ang mga tao sa harap namin. Hindi ba siya marunong ngumiti? Ganito ba talaga siya? Napakatahimik at blanko palagi ang ekspresyon?“People of Austria, let’s all welcome my long-lost daughter, PRINCESS SOFIA DAHLIA PARMA!”Nagitla ako nang marinig ko ang aking pangalan kay n

Rinig ko ang malalakas na yabag malapit sa aking kwarto. Hindi ko alam kung ano ang mayro'n kaya kaagad akong bumangon sa aking kama. Ni hindi man lang ako ng mahimbing kahit na sobrang lambot at komportable ng aking kama. Siguro ay naninibago lamang ako. "Princess Sofia!" sigaw sa akin ng hindi ko kilalang boses. Napalingon ako sa orasan, alas syete na pala ng umaga. "Princess Sofia!" sigaw ulit nito. Kaagad akong nag-ayos ng aking sarili at marahang binuksan ang pintuan. Bumungad sa akin ang mga nakayukong mga servants, nakahilera lamang ito na para bang may performance silang gagawin. Natawa ako sa kanilang formations ngunit hindi ko ito pinahalata. "I'm sorry Princess Sofia but you have to prepare yourself, because you have a class in Spanish language at exactly 8 o'clock this morning," nakayukong saad ng isa sa mayordoma siguro. Iba kasi ang uniform niya sa uniform ng iba at nasa gitna pa siya. "Kami po ang servan

Nanlalaki ang aking mga mata nang binigyan niya ako ng isang napaka kapal na libro. Kita ko ang pagngisi niya sa akin."A-ano ito?" tanong ko sa kaniya. "Obviously, Princess Sofia, that's a book," saad niya sa akin. "Aanhin ko ito?" Napahalakhak siya sa akin, kita ko naman ang dalawang kasama namin na lihim na natatawa. Napasimangot ako sa kanila. "Malamang, babasahin mo," naiiling na saad ni Prince Tristan. "Are you even serious? Babasahin ko lahat ng ito? Sobrang kapal kaya nito! Baka nga hindi ko matapos ito ng isang taon! Akala ko ba tuturuan mo ako? Makakarating sa reyna na hindi mo ko tinuturuan," seryosong saad ko sa kaniya. Napangisi lamang ito at tumingin doon sa lalaking kasama niya. "Bryant, pakikuha nga ng pisara," utos ng prinsipe. Kaagad namang sinunod siya ng lalaki. Mayamaya lamang ay may dala-dala na itong malaking pisara. "Masiyado ka naman atang excited, Princess Sofia," wika niya

Nasa harapan kami ng hapagkainan at kumakain kasama ang mga pinsan ko at ni Prinsesa Isabella. Narito rin si Prinsipe Tristan at John. Kanina lamang ay kinatok ako ni Mary para sabihing handa na ang pagkain, gusto ko sanang ihatid na lamang ang pagkain sa akin kwarto ngunit hindi pumayag si Prinsesa Isabella, dapat daw ay sabayan ko silang kumain para naman makilala ko ng lubusan ang mga pinsan namin. Hindi naman ako nag-atubiling um-oo dahil gusto ko ring maging ka-close ang iba kong pamilya.“Kumusta ang tulog mo. Princess Sofia? Nakatulog ka ba ng mahimbing?” tanong ng isa sa mga pinsan ko, rinig ko na ang pangalan niya ay Margarette.“Malamang maganda ang tulog niya dahil sa malambot na kama na hinihigaan niya, I doubt walang ganito sa dating pamumuhay niya,” panunuya ng isa pa. Napangiwi ako sa kanilang sinabi.“M-Mabuti naman ang tulog ko, medyo hindi ako mapakali dahil hindi pa ako sanay, baka na-ho-home sick lamang ako,&rdqu

Mabilis kaming nakarating sa dulo ng kagubatan. Halo-halo ang aking emosiyon dahil sa sobrang ganda ng tanawin na nakikita ko sa aking harapan. Kita mo nga talaga ang naglalakihang gusali at bahay sa harap. Siguro ay mas gaganda pa ito kapag gabi dahil sa mga ilaw na nanggaling sa kabahayan.“Ang ganda, hindi ba ate?” tanong niya sa akin habang nilalatag ang bastket at sapin sa sahig. Tinulungan ko naman agad siya sa kaniyang ginagawa at ngumiti ng malapad sa kaniya.“Grabe sobrang ganda talaga! Ngayon lang ako nakakita ng ganito kagandang tanawin. Siguro kapag gabi ay maganda rito, ano?" tanong ko sa kaniya. "Of course, gusto mo magpagabi tayo?" ani niya. Natigilan ako sa sinabi niya at biglang napaisip. Gusto kong mag-oo pero baka hanapin kasi kami ng reyna. "Baka hanapin tayo ng reyna, prinsesa. Hindi puwedeng magabihan tayo," wika ko sa kaniya ngunit ngumiti lamang ito ng napakatamis. "Don't worry ate, hindi