Dahlia’s POV   Nang ma-discharge ako sa hospital ay kaagad kaming pumunta ni Ethan sa mansiyon ng Monte Cristo, kaagad kaming sumakay sa kotse ni John at hinatid lamang kami roon.   “Salamat, John,” saad ko sa kaniya nang makababa kami. Bitbit ko ang pinamili naming grocery para sa lulutuin mamaya. Balak kasi naming mag-samgyup ni Ethan. “ Salamat, pare!” wika naman ni Ethan sa kaniya. Tumango lamang si John at ngumiti sa akin. “Babalikan kita bukas ng madaling araw,” saad niya sa akin kaya napatango na lang ako sa kaniya. “Nasa sa iyo naman ang number ko, hindi ba?” tanong pa niya. “Yup!” sagot ko. “Mabuti, i-te-text na lamang kita,” saad niya sa akin. Halata ang pagkaseryoso ng kaniyang mukha. Kaya naman ay mas nananaig ang kaniyang kakisigan dahil doon. Mas gumagwapo kasi si John kapag seryoso ang kaniyang mukha. Napailing-iling naman ako, pagnasaan ba naman ang sariling pinsan? Mayamaya lam

"Dahlia?"  Hindi ko siya pinansin at dire-diretso lang ang tingin kay Emery.  "Heto na ang almusal niyo," saad ko sa kanila. Kaagad na umupo si Emery sa pagkakahiga at yumakap kay Travis sa kaniyang beywang. Masakit makita iyon ngunit hindi na lang ako umimik. Wala naman akong magagawa kung 'di ay tanggapin na may hangganan ang pag-ibig at pagsasamahan namin ni Travis. Hindi na ako mahal niya, si Emery na iyon.  Mabilis kong pinatong ang tray sa kanilang bedside table.  "Nagpaluto ako, honey kay Dahlia ng mga almusal. Alam ko kasing pagod ka kagabi," malambing saad ni Emery sa kaniya. Pagod? Saan? Tila ba nadurog ang aking puso dahil sa ideyang pumapasok sa isip ko. Hindi man lang umimik si Travis at sa tingin ko titig na titig lamang ito sa akin.  "Honey?" tanong ulit ni Emery. "B-Bakit mo inutusan si Emery? H-Hindi natin siya katulong, Emery," saad ni Travis. Napasimangot lamang ang babae.  "Eh g

"Dahlia anak!"Nagulat ako nang marinig na nagtatagalog siya. Yakap-yakap niya ako ng mahigpit kaya napayakap na lamang ako. Hindi ko alam pero agad na tumibok ang aking puso dahil sa warmth ng kaniyang yakap. Hindi ko maintindihan ang feeling. Kita ko ang pagngiti ng malapad ni John sa amin. Nang kumalas kami ay mas lalo ko pang natitigan ang kaniyang mukha. Napakaamo nito at halatang inalagaan talaga ang kaniyang sarili. Namangha naman ako nang makita ang kaniyang mga mata. Halos pareho ito ng sa akin, kulay hazel nut. Pati ang kaniyang buhok na wavy ay ganoon din."How are you anak? I'm sorry ngayon lang ako nagpakita sa iyo simula noong bata ka pa. I don't want you to get in trouble." Nagsimula itong umiyak sa harapan ko kaya nag-alala ko. Naiilang man ngunit hinawakan ko na lamang ang kaniyang likod para patahanin siya. "Lo siento. Te quiero," saad niya na nagpakunot sa akin. Bigla akong lumingon kay John para tanungin kung ano ang translation no'ng sinabi

Halo-halo ang aking emosyon dahil nasa byahe na kami papuntang Spain. Nakasakay kami sa isang private airplane at asikasong-asiko kami habang nasa loob. Nasa unahan ang aking ina at nasa likod naman kami ni John.Marami rin ang mga pagkaing inihain sa amin, sa harap namin ang isang malaking flatscreen at nanunuod kami ng balita sa Spain. Hindi ko naman maintindihan ang sinasabi ng news anchor.“You should learn how to speak Spanish, Dahlia. Para hindi naman ganiyan ang mukha mo kapag makikihalubilo ka sa mga tao roon sa Spain, nakakunot ang mukha,” saad ni John sa akin. Napangiwi ako sa kaniyang sinabi.“I really have to, John. Gusto kong matuto so that I can understand you all,” ngiwing saad ko sa kaniya.“Don’t worry about it, anak. Karamihan sa mga tao roon ay nakakaintindi ng tagalog,” saad ni nanay sa akin na ikinalaki ko ng mga mata.“WHAT? Paano po nangyari iyon?” tanong ko sa kaniya.

Kanina pa ako kinakabahan dahil sa sinasabi sa akin ni John. Hindi ko inaasahang pati rito ay may ‘di gusto pa rin tao sa akin. Nalulungkot ako dahil pati tunay kong kapatid ay kinaayawan ako. Hindi ko alam kung ano ang nagawa ko para kaayawan niya ngunit wala na akong paki roon.Sawang-sawa na ako mamalimos ng pagmamahal lalo na sa minamahal ko. Ilang taon din akong nagtiis at naghabol para lang matanggap niya ako ngunit wala pa rin kaya ngayon hindi ay wala na akong pakialam. Ang iisipin ko na lamang ang aking anak, aking sarili at ang mga taong tanggap ako kung sino ako.Narito ako sa dressing room at kasalukuyang binibihisan ng mga designers. Nasa labas si John at naghihintay lamang ito. Ako ang pumili ng aking susuotin dahil alam ko ang damit na babagay sa akin. I graduated as a Fashion Designer kaming dalawa ni Emery. Naalala kong pangarap naming makapunta rito sa Spain at maging sikat na fashion designer ngunit nagkahiwalay kami ng landas dahil matapos ng