“Bakit ka naandito!? Hindi ba sabi ko sa iyo ay lumayas ka na!?” Nagulat ako nang may sumigaw sa loob ng aking kwarto. Hindi ko alam kung iiyak ba ako o matatakot dahil sa nakakapanindig balahibo nitong boses na umalingawngaw sa aking kwarto.Napalingon ako sa kaniya, kita ko ang puno ng galit nito sa mukha. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin para pakalmahin siya. Linapitan niya ako at agad naman akong napaatras. Sobrang natatakot ako dahil nanlilisik ang kaniyang mata akala mo’y kakainin ako nito ng buhay.“Huminahon ka muna, Travis,” nanginginig kong saad.“Bakit ka pa naandito!?Wala ka nang hiya! May gana ka pang matulog dito sa pamamahay ko, matapos mong gawan ng masama si Mommy!? Ang kapal naman talaga ng mukha mo!” Hinila niya ang aking buhok at kinaladkad sa pababa ng aking kama. Tanging pagtangis ko lang ang naririnig ko, ni wala akong maintindihan sa sigaw niya. Bigla kasing sumakit ang aking pakiramdam.

Kasalukuyan akong nakaupo sa harap ng kabaong ng aking ina. Nakatulala at panay lang tulo ng aking luha. Wala akong maramdaman kung di sakit lamang, nawawalan na ako ng pag-asang mabuhay. Nanatili lang ako roon sa harap habang tinitingnan kung saan nakahimlay si Nanay. Hindi ko maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ko ngayon, sising-sisi ako. Labis na sinisisi ko ang aking sarili kung bakit nawala ang aking ina. Kung maaga ko pa sanang pinaalam ang nangyayari sa amin ng aking asawa ay hindi siya aatakihin sa puso. Hindi ko alam ang nangyari between Emery and her ngunit alam ko na siya ang dahilan kung bakit nawala ang aking ina. Ang sabi ni Ethan sa akin ay nakita raw ni Ate Loling si Emery at nanay na nag-uusap sa labas ng gate, nang bumalik ito ay nagulat na lamang siya nang makitang nakahandusay si Nanay sa sahig at wala na roon si Emery.Kung sana ay umuwi nalang ako sa bahay, kung sana sumuko at tinanggap ko na lamang na wala na talaga kaming pag-asa ng aki

“Congratulations! You are two weeks pregnant!” Anim na salita ngunit sobrang laki ng epekto. Hindi ko akalaing itong anim na salita ang magpapabago ng buhay ko. Totoo ngang words are powerful. Words can influence us, inspire us, or just easily bring us to tears. Itong mga salitang ito ang nagpa-inspire sa akin at binigyan ako ng lakas para mabuhay ulit. Sobra ang impact nito sa aking buhay. Napa-iyak ako ng sobrang lakas, wala na akong pakialam kung nasa harap ko ang Doctor, ang mahalaga nailabas ko ang emosiyon ko sa aking kaloob-looban. Matagal na naming hinintay itong mag-asawa, ngayon lang binigay ng Diyos sa akin. Ilang taon rin akong naghintay at nanalangin para rito. Nakakatawa na nakakalungkot. Pero naisip kong hindi na mahalaga iyon. Kinalma ko ang aking sarili, umalis na rin naman ang Doctor dahil busy rin ito, nagpasalamat na lamang ako sa kaniyang magandang balita. “Congratulations, Dahlia! Magiging Mommy ka na!” wika ni Ethan sa a

SCARLET’s POVKASALUKUYAN akong nasa kwarto namin ni nanay nagpapahinga. Nakatulala lamang ako sa kisame, wondering kung paano nga ba ako mabubuhay na wala siya. Yakap-yakap ko ang kaniyang litrato habang natulo ang aking luha.Napapikit ako ng mariin dahil doon. Medyo kumikirot na rin ang aking ulo, pinipilit kong matulog ngunit hindi ko magawa.Buhay na buhay pa rin ang diwa ko. Ano na ang aking gagawin pagkatapos nito? Ayaw ko rin namang manatili rito dahil puder ito ng mga Monte Cristo. Ayaw ko nang ma-involve sa kanila lalo na kay Travis. Wala naman akong problema kay Mr. and Mrs. Monte Cristo ngunit kay anak nila, mayro’n.Habang ako ay nagmumuni-muni mayro’n akong naaninag na kumikislap sa taas ng aparador naming. Napakunot ang aking noo dahil doon. Tila ba may kung anong humihigop sa akin para puntahan iyon. Natagpuan ko na lamang ang sarili ko inaabot iyong malaking box sa taas.Nang maabot ko ito ay napaubo ako dahil sa sobrang

Nagising ako sa isang maliwanag na paligid sobrang nakakasilaw ito kaya napapapikit ako. Mayamaya lang ay tila nawawala ito kaya nakaka-adjust na ang aking mga mata sa liwanag. Napatingin ako sa paligid, sobra ang aking pagkamangha dahil sa mga bulaklak na nakapalagid sa akin. Iba't-ibang klaseng mga bulaklak ang nakatanim doon. May iba't-ibang amoy at kulay. Napangiti ako ng matamis, oh God! Para itong paraiso. "Dahlia, anak..." Nagpalingon ako sa paligid at hinanap ng aking mga mata ang tumawag sa akin. It was my Nanay Lilet, I'm sure of that. "'Nay! Nasaan ka po?" naiiyak kong sigaw sa kaniya. "Dahlia, iha!" sigaw rin ng aking nanay sa akin. Nilibot ko ang aking paningin at napahinto iyon sa isang puno ng narra. Nakita ko ang isang babaeng nakatalikod sa akin na nasa duyan. Kahugis ito ng aking Nanay Lilet kaya mabilis akong tumakbo papunta sa kaniya. "'Nay! Narito na po ako! Hindi na po tayo maghihiwalay!" sigaw ko sa kaniya. Nang makarating a