Eliezah"Z-ZYKIEL..." saway ko pero naging iba ang tunog niyon. Inilayo ko ang mukha ko pero hinabol niya ang labi ko at mas pinalalim pa ang halik na sinimulan niya. "Zykiel, s-stop it..." Saway ko ng sandaling nagkahiwalay ang labi namin. "Your lips is like a heroin. I can't get enough with it." Mahina niyang sambit habang namumungay ang mga matang nakatingin sa'kin. "T-tumigil ka n-na..." iniwas ko ang mukha ko ng akma na naman siyang lalapit. Ngumiti siya at tumango tango. "Okay, di na." Dumistansya na siya sa'kin pero nanatili ang kamay niya sa bewang. Bahagya siyang tumayo at sinapo ang dalawang hita ko at marahan na ini-angat ulit. Medyo naka-slant na kasi ang pagkakasandal ko sa headboard. Matapos niya akong i-angat ay inayos niya ang kumot ko tapos ay umupo siya sa gilid ng kama. "Namamanhid parin ba ang balikat mo?" Tanong niya kapagkuwan."Hindi na masyado." Tumango siya. "Magpahinga ka na muna. Don't worry, hindi ako pupunta kay Nayla." Ngumisi siya pagkatapos. Si

EliezahMATAPOS kung hugasan ang pinagkainan ko ay lumabas na ako sa kusina at pinatay ang ilaw roon. Humugot ako ng hininga at malumanay na ibinuga ito. Umakyat ako sa hagdanan at bumalik sa kwarto ko. Tahimik ang buong bahay at ang tanging maririnig ay ang aircon na mahinang bumubuga ng malamig na hangin. Binuksan ko ang pinto ng verandah. Alas otso pasado na ng gabi at malamig na ang simoy ng hangin lalo pa't Ber Months na. Preskong presko ang hangin na umiihip. Mayamaya pa ay pumasok ako at kinuha ang first aid kit ko na nasa drawer at pagkatapos ay pumasok sa banyo. Nahirapan akong hubarin ang t-shirt ko at ilang segundo din akong nag-struggle sa pagtanggal nito. Nang sa wakas ay natanggal na. Tiningnan ko ang sugat ko sa likod na nakabenda paikot sa katawan ko. Puno na ng dugo ang benda sa likod ko at umabot pa nga ito sa pantalon na suot ko. Pati ang brassier na kulay violet ay naging kulay itim na. "Shit!" Nagsimula kong tanggalin ang benda. May narinig akong kumatok. Kinuha

EliezahNILAPAG niya ako sa kama. Umayos ako ng upo at humilig sa headboard. Sumampa rin siya sa kama at tumabi sa'kin. Kinabig niya ako para sa dibdib niya ako humilig. Hinahaplos niya ang buhok ko. "Bukas, babalik na ako sa trabaho," saad ko. "Pero hindi ka pa magaling." Sagot niya. "Kaya ko na ang sarili ko. Ayokong samantalahin ang binigay ng agency na pahinga knowing na iba ang sitwasyon ng agency ngayon." Tumahimik siya. "Hindi biro ang nangyari, Zykiel. Marami ang nasugatan at may namatay na mga kasamahan natin. Kahit pa pinanumpaan nila ang kanilang trabaho ay hindi parin sapat na mawalang saysay ang pagkamatay nila. Kailangan managot ang may sala." He sighed. "Yeah. If that's your decision, then we'll go back to our work tomorrow." Tumingala ako sa kanya. "Teka, bakit hindi ka nagre-report sa HQ habang nagre-recover ako?" "Through phone call lang ako nag-re-report. Do you think kaya kong iwanan ang fiancee ko rito na walang kasama." Umismid ako ng marinig ko ang sali

Eliezah"KAPAG nagka-anak na tayo, ayoko nang magtrabaho ka pa bilang agent." Napalingon ako kay Zykiel. "Huh?" Lumingon siya sa'kin. "I don't want to risk your life especially when you're already pregnant." Seryoso siya habang sinasabi niya ang mga katagang iyon. Bumundol ang kaba sa dibdib ko pero tinabunan ko iyon sa pamamagitan ng pagtawa. "Napaka-futuristic mo naman. Malayo pa iyon." Natatawang sagot ko. Napawi ang tawa ko ng hindi siya tumawa o ngumiti man lang. He just watched me laughing. "I'm not joking, babe. I'm serious here." He said. "Alright. Isa lang naman ang dahilan kung bakit ako nag-stay na maging agent. Hindi ko pa nakamtan ang hustisya ng mga magulang ko. After that, I'll retire." Sagot ko.Huminga siya ng mahaba at malalim na hininga. "Let's go. Pupuntahan pa natin ang presinto." Sabi niya at naunang naglakad. Sumunod ako at namulsa. Nakasalubong namin si agent 00015 na may dalang folder. Binati niya si Zykiel pero hindi siya pinansin ng lalaki. Nagtataka

EliezahWALA kaming imik habang tinatahak namin ang daan papunta sa bahay na pinuntahan namin dati. Pagdating namin sa lugar ay sumalubong samin ang nakakabinging katahimikan. Ang bahay ay walang ilaw at ang tanging tumatanglaw sa bahay ay ang maliliit na sinag ng buwan. Bumaba ako sa kotse at ganun din si Zykiel. Lumapit kami sa bahay na walang ilaw na nakabukas at walang sinyales na may nakatira roon. Nasaan siya? "Wala siya rito, Elie. You must be wrong. Baka ginamit lang ng kung sino ang boses ng... Papa mo, " malalim niyang sabi. Umiling ako. "Hindi. Alam kong siya iyon, Zykiel. Hindi ako maaaring magkamali dahil kilala ko ang boses ni Papa!" Bahagyang tumaas ang tinig ko. Hindi ko siya maintindihan. "Elie,..." Nagtangka siyang lapitan ako pero umataras ako. Nagsimula ng mabuo ang luha ko na nagbabadya sa sulok ng mga mata ko. Hindi ko na yata kakayanin pang mawala siya ulit sa'kin. Umasa na ako. Alam kong matagal ng panahon ang lumipas pero naroon parin ang kaunting pag-as