"Wala akong maisip na dahilan o aking nagawang mali at kasalanan sa iyo kung bakit mo nagawa sa akin ang bagay na ito. Kung bakit nagawa mong sikmurain na ako'y mapahiya sa lahat gayon din at ang masaktan ako. Hindi pa rin ako makapaniwala sa tuwing maiisip ko iyon. Ikaw ay aking lubos na pinagkatiwalaan subalit ibinulgar mo lamang ang sekretong aking pinakatago-tago. Akala ko'y ikaw ay tunay na aking kaibigan pero ako'y nagkamali lamang dahil ikaw pa pala ang magpapahamak sa akin at magiging kaaway ko, " bulong ko pa sa aking sarili habang napaiyak sa tuwing maiisip ko ang ginawa sa akin ng taong aking pinagkatiwalaan ng lubos. Habang iniisip ko ang mga bagay na ito ay napaiyak pa ako, lalo na at parang higit pa sa isang tunay na kapatid ang aking turing sa kanya. Nang mga oras na iyon ay napapaisip ako sa magiging kalabasan ng lahat ng ito. Aminado ako na blangko itong aking isipan sa aking gagawin pag sapit ng umaga bukas. Ni hindi ko alam ang aking gagawin kapag ako'y papasok sa

Sumapit na nga ang araw ng aming graduation at naging Suma Cumlaude ako ng paaralan namin. Kahit may kalakihan na ng kunti ang aking tiyan habang nag ma-martsa sa gitna ng stage upang kumuha ng aking award, medalya at diploma ay marami pa rin naman ang bumibilib sa akin kahit na sa kabila ng lahat.Lalong lalo na ang aking mga magulang na sobrang proud na proud pa rin sa akin kahit na minsan na akong nagdala ng kahihiyan para sa kanilang dalawa. Dumalo rin mismo si Marcelo sa aking graduation at pagkatapos nga nito ay ipapakilala niya na ako sa kaniyang mga magulang. Matagal at ilang buwan din na itinago ni Marcelo ito sa kaniyang mga magulang subalit inintindi ko naman siya lalo pa at kay sarili rin siyang dahilan kagaya ko. Subalit ito na nga ang araw na aming pinakahihintay ang makilala ko na ang kaniyang magulang at makilala rin ako ng kaniyang mga magulang.Pagakatapos ng seremonya ay dumiritso kami sa bahay para sa isang maliit na selebrasyon dahil sa aking pagtatapos ng kolehi

Matapos ang ilang sandali ay nagpaalam sa akin si Marcelo na pumunta siya muna sa kaniyang kwarto dahil sa may kukunin siya. Nang umalis siya ay sumunod na nagpaalam ang kaniyang Ina na si senyora na siya'y aalis lang din saglit at pupunta sa kusina.Nang mga oras na iyon ay sadyang sundan ni senyora si Marcelo upang makausap ito ng personal at upang maging klaro sa kanya ang mga naging pasta o desisyon ni Marcelo patungkol sa aming relasyon.Nang makapasok sa loob ng bahay si Marcelo ay biglang inabot ni senyora qng kaniyang kamay dahilan upang mapatigil sa paglalakad si Marcelo."Sandali lamang Marcelo," malaka na boses na pagkaabi ni senyora habang may hindi kaaya-ayang reaskyon sa kaniyang mukha na makikita.Nagulat naman at nabigla si Marcelo at ito'y napalingon sa kanya."Mom, bakit po? May kailangan po ba kayo?" Tanong pa niya habang napapaisip."I need to talk to you right now and this is very important! " Sabay huminga ng malalim si senyora habang tinititigan siya sa kaniyang

Sabado iyon ng hapon kung saan nagliligpit ako ng aking mga gamit sa aking kabinet ng may nakita akong isang maliit na box. Tila parang pamilya sa akin ang maliit na box na ito kung kaya't wala akong pag-alinlangan na kunin at buksan ito. Nag mabuksan ko ang maliit na box ay hindi ko inaasahan na larawan naming dalawa ni Colleen ang nasa loob nito. Ito 'yung mga panahon na kung saan ay nagsimula kaming magkaibigan at maging close sa isat-isa.Habang pinagmamasdan ko ang litratong ito ay nakadama ako ng kunting saya at kunting lungkot sa aking puso. Nasiyahan ako dahil naalala ko ang mga magagandang alaala naming dalawa subalit nalulungkot ko ay dahil hindi na kami gaya ng dati. Mayamaya lang din ang bigla akong napaisip patungkol sa kanya. Matagal na pa lang hindi kami dalawa nagkita simula nu'ng magtapos kami ng kolehiyo. Tila parang mahigit isang buwan na na hindi ko na siya nakikita o kahit man lang na magkasalubong kami sa kanto.Dahil dito ay napapaisip ako ng husto na baka ay pi

Sa kwarto habang nag-uusap kaming dalawa ni Marcelo patungkol sa kaniyang pag-alis next week papuntang Bantangas para sa kaniyang gagawing pamamahala ng kanilang poultry business."One week na lang pala ang aking natitirang araw dito sa bahay. Napakalayo pa naman nang Batangas para sa ating dalawa at tiyak na ma mi-miss talaga kita mahal ko," sabi ni Marcelo habang may kunting lungkot ang tuno ng kaniyang pananalita."Ayos lang iyan mahal. Alam kong malaking pagsubok ito para sa ating dalawa ang mawalay sa isat-isa subalit tama naman sina mama at papa na para rin naman iyon sa iyo at sa ika-uunlad ng business niyo. Syempre ikaw talaga ang magmamana o mamahala sa huli dahil sa ikaw lamang ang nag-iisang anak nila. Hayaan mo tatawagan kita araw-araw nang sa ganoon ay mabawas bawasan naman iyang pangulila mo sa akin," ani ko pa habang hinahawak hawakan ang kaniyang buhok sa ulo. "Na sanay na kasi akong kasama ka mahal kung kaya't parang ang hirap sa akin ang malayo ulit sa iyo. Subalit