หลิงเสี่ยงอยากจะต่อยหน้าเซียวหลินเทียนอีก แต่หลิงหว่านกับหลิงซวนรีบวิ่งเข้ามากอดแขนของเขาไว้หลิงหว่านเองก็รักหลิงอวี๋เช่นกัน แต่หลิงอวี๋ในตอนนี้ยังมิรู้ว่าเป็นหรือตาย หากเซียวหลินเทียนโกรธ แล้วใครจะกล้ามาช่วยหลิงอวี๋เล่า!“ท่านพี่เสี่ยวเสี่ยง ใจเย็น ๆ ก่อน! ตอนนี้ท่านพี่หลิงหลิงเป็นเช่นนี้แล้ว เรามิควรทะเลาะกันเอง เราควรร่วมมือกันหาทางช่วยท่านพี่หลิงหลิง!”หลิงเสี่ยงยังคงอยากจะด่าต่อ แต่หลิงอวี๋บนเตียงก็ตัวสั่นอย่างรุนแรงขึ้นอีกหลิงเสี่ยงรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขากุมหน้าอกพลางเอ่ยเสียงสั่นเทา “หลิงหลิงเจ็บหน้าอก!”เซียวหลินเทียนเช็ดเลือดที่มุมปากจากการที่ถูกหลิงเสี่ยงชก และมิสนใจที่จะโต้เถียงกับหลิงเสี่ยงเขาเองก็ไม่มีหน้าจะไปโต้เถียงกับหลิงเสี่ยงเช่นกัน!หลิงเสี่ยงพูดถูก ตอนนั้นหลิงอวี๋ถูกวางยาพิษ แต่ตนเองกลับมิรู้สั่งให้คนโบยหลิงอวี๋ถึงห้าสิบไม้หากหลิงอวี๋ล้มป่วยเพราะเหตุนี้ เซียวหลินเทียนก็คงเป็นหนึ่งในฆาตกรที่ทำร้ายหลิงอวี๋จริง ๆเขารีบไปดูหลิงอวี๋ แล้วพบว่าใบหน้าเล็ก ๆ ของหลิงอวี๋มีรอยย่นเพราะความเจ็บปวด“หมอเฝิง หมอหาน เข้ามาเร็ว!”เซียวหลินเทียนตะโกนเสียงดังหมอ

เกิ่งเสี่ยวหาวได้ยินดังนั้นก็ใจสบาย แล้วเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ “พี่ฮู๋ ตั้งแต่ได้รับพิษไปจนถึง… ถึงตาย มันจะใช้เวลานานแค่ไหน?”หลิงอวี๋มีอาการหนาวสั่นไปทั่วทั้งร่างกายแล้ว เช่นนั้นจากที่ฮู๋อีเล่ามาก็แสดงว่านางอยู่ในระยะกลางแล้ว!ฮู๋อีลดเสียงลงแล้วเอ่ย “ประมาณสามวัน!”หัวใจของเกิ่งเสี่ยวหาวจมลงทันที สามวัน?หลิงอวี๋ล้มป่วยเมื่อวานนี้ วันนี้ก็เป็นวันที่สอง นั่นมิได้หมายความว่าคืนพรุ่งนี้จะเป็นวันที่สามหรอกหรือ!กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ หากไม่มีทางช่วยหลิงอวี๋ได้ก่อนคืนพรุ่งนี้ หลิงอวี๋ก็จะตายหรือ?“พี่ฮู๋ มียาแก้พิษหรือไม่?”เกิ่งเสี่ยวหาวเอ่ยถามอย่างกังวล “แม้ว่าจะไม่มียาแก้พิษ แต่มีวิธีป้องกันมิให้พิษเกิดขึ้นชั่วคราว แล้วซื้อเวลาให้เราหายาแก้พิษหรือไม่?”ฮู๋อีลังเลพลางเอ่ย “มิใช่ว่าไม่มียาแก้พิษ! แต่ข้าก็ได้ยินมาเช่นกัน ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่!”เกิ่งเสี่ยวหาวดีใจมาก “พี่ฮู๋ ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ก็ตาม ตราบใดที่ยังมีความหวัง เราก็จะต้องลองดู! รีบบอกข้ามาเถิดว่าเครื่องยาสมุนไพรชนิดใดที่สามารถล้างพิษได้?”ฮู๋อีเอ่ย “จินซาหลานนี้เป็นวัชพืชมีพิษ แต่เหง้าของมันไม่เป็นพิษและมีประโยชน์มากมาย

เซียวทงหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วก็ได้ยินเสียงดังปังแล้วประตูก็ถูกเตะเปิดออกเซียวหลินเทียนเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดเซียวทงตกตะลึง รอยยิ้มบนใบหน้าชะงักไปทันที“เจ้าดีใจมากหรือที่พี่สะใภ้ของเจ้าถูกวางยาพิษ?”เซียวหลินเทียนจ้องมองเซียวทงอย่างดุร้ายพลางตะคอกเสียงแข็ง “เซียวทง โบยห้าไม้ที่เจ้าได้รับจากเสด็จปู่เฉิงครั้งที่แล้ว ดูเหมือนจะมิได้ทำให้เจ้าหลาบจำใช่หรือไม่!”“เจ้ายังกล้าวางยาพี่สะใภ้ของเจ้าอีกหรือ?”เซียวทงตะโกนด้วยความโกรธ “เสด็จพี่ อย่ามาใส่ร้ายหม่อมฉันนะ! หลิงอวี๋ถูกวางยาพิษมันมิเกี่ยวอันใดกับหม่อมฉัน เหตุใดเสด็จพี่ถึงบอกว่าหม่อมฉันเป็นคนวางยาพิษนางเล่า?”เซียวหลินเทียนตะคอก “เซียวทง ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง หากเจ้ามอบยาแก้พิษมาให้ ข้าจะผ่อนปรนโทษให้เจ้า! มิเช่นนั้นหากข้าเจอด้วยตัวเอง ข้าจะทำให้เจ้าต้องตายทั้งเป็น!”เซียวทงตะโกนด้วยความโกรธ “เซียวหลินเทียน เสด็จพี่กำลังใส่ร้ายหม่อมฉัน! หม่อมฉันทำร้ายฉินซาน แต่เสด็จพี่ก็ทุบตีหม่อมฉันแล้ว ด่าก็ด่าหม่อมฉันาแล้ว เสด็จพี่ยังมิยอมหยุดอีกหรือ?”“เสด็จพี่จะต้องประหารหม่อมฉันด้วยหรือ? เหตุใดเสด็จพี่ถึงใจร้ายเยี่ยงนี

น้ำตาแห่งความคับข้องใจและความกลัวของเซียวทงไหลออกมาทันที พลางเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า“หม่อม… หม่อมฉันไม่มียาแก้พิษจริง ๆ! สิ่งที่หม่อมฉันพูดไปเมื่อครู่เป็นความโกรธ… ยาพิษ… หม่อมฉันมิได้เป็นคนวางยาจริง ๆ!”เซียวหลินเทียนสีหน้ามืดมนลง เซียวทงก็กรีดร้องด้วยความกลัว “เสด็จพี่… หม่อมฉันสาบานได้เลยว่าหม่อมฉันมิได้วางยาพิษนางจริง ๆ!”“หม่อมฉันสาบานในฐานะขององค์หญิง หากหม่อมฉันเป็นคนที่วางยาพิษ ก็ขอให้หม่อมฉันถูกวางยาพิษและถูกฟันถูกแทงจนตายเหมือนหลิงอวี๋…”“ท่านพี่ เชื่อหม่อมฉันเถิด… หม่อมฉันมิรู้จริง ๆ ว่ายาพิษมาจากที่ใด... ฉินซานยึดยาพิษทั้งหมดที่หม่อมฉันนำมาไปแล้ว! หม่อมฉันพูดความจริงนะ!”ท่านจินต้ามองอยู่ข้าง ๆ ความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเซียวทงดูเยี่ยงไรก็มิได้เป็นการเสแสร้งนางกลัวถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็น่าจะพูดความจริง!หรือว่ามีคนใส่ร้ายเซียวทง?ท่านจินต้าคิดพลางเอ่ยกับเซียวหลินเทียน “ท่านอ๋อง ปล่อยพระหัตถ์ก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมคิดว่าสิ่งที่องค์หญิงหกตรัสน่าจะเป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวหลินเทียนมิเชื่อเซียวทง แต่เมื่อท่านจินต้าพูดเช่นนี้ เขาก็ปล่อยมือออกเซียวทงอยู่ในมือขอ

เซียวหลินเทียนลืมไปแล้วว่าครั้งล่าสุดที่รู้สึกกลัวคือเมื่อใด!เขามิเคยกลัวที่จะเผชิญหน้ากับกองทัพนับหมื่นนับพันของศัตรู!แม้ว่าขาของตนจะพิการเขาก็มิเคยกลัว!แต่ในเวลานี้ เขารู้สึกกลัวจริง ๆ!เหมือนว่าเขาย้อนกลับไปในสมัยที่มารดาของเขาเสียชีวิต เขาคุกเข่าอยู่เพียงลำพังต่อหน้าดวงวิญญาณของมารดาเพื่อเฝ้าดูแลตอนนั้นเป็นฤดูหนาว มันหนาวมาก ข้างนอกมีลมหนาวพัดมาเรื่อย ๆ ธงกับใบไม้ปลิวไสวไปหมด เขารู้สึกว่าเขาเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในใต้หล้านี้โดดเดี่ยวและไร้ซึ่งความช่วยเหลือ!เวลานี้ เขามองหลิงอวี๋แม้ว่าข้างนอกจะมีสหายน้องพี่มากมาย แต่เซียวหลินเทียนก็รู้สึกว่าเหลือเพียงตนอยู่คนเดียวในใต้หล้า!เขาโตขึ้น และมีความสามารถแล้ว!ไม่มีทางรู้สึกโดดเดี่ยวและไม่มีความช่วยเหลืออีก!แต่ความรู้สึกจิตใจว่างเปล่านี้มาจากที่ใดกัน?หลิงอวี๋กลายเป็นคนสำคัญสำหรับตนถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด?เซียวหลินเทียนมิกล้าคิดลึกซึ้ง แล้วทำเพียงจ้องมองหลิงอวี๋อย่างว่างเปล่าค่ำคืนได้กลืนกินเขาเข้าไปทีละน้อย ตะเกียงน้ำมันริบหรี่และดับลง ทำให้ทั้งห้องมืดมิดไปหมดเช่นเดียวกับเวลานี้ที่สภาพจิตใจของเซียวหลินเทียนมอ