SA ISANG iglap, hinawakan ni Beckett si Jeremy sa buhok nito bago inuntog ang ulo ng lalaki sa sahig nang paulit-ulit. The sound of Jeremy’s bones cracking reverberated in the area, but it was not enough to stop him.“You will fucking die in my own hands, and even in the afterlife, you will regret who you messed up with,” nanggigigil na saad ni Beckett habang walang tigil sa paghampas sa ulo ni Jeremy sa sahig.“P-Puro ka lang s-salita…G-Gawin mo ‘yang…mga sinasabi…mo…” Pinilit tumawa ni Jeremy upang asarin si Beckett sa kabila ng hirap na nararamdaman. “Y-You will be a killer…like your parents’ murderer—”Hindi na natapos ni Jeremy ang sasabihin nang bigla siyang sinuntok ni Beckett sa lalamunan, dahilan upang umubo ito ng dugo at mahirapan sa paghinga. Beckett panicked as he saw blood, but the rage inside him was overbearing his fear.Beckett cracked Jeremy’s arms and legs, and it was something he never thought he was capable of doing. Kahit kailan ay hindi siya naging brutal sa iba

“WITH Beckett Clainfer po?” pag-uulit ni Joan. Napakurap pa ito nang ilang beses dahil sa gulat. “Pina-block n’yo po ang pangalan niya sa newsletters kanina, at nagawa ko na po iyon. Bakit nagpapa-schedule ka ng appointment sa kan’ya ngayon?” “At kailan ka pa nagkaroon ng karapatan kuwestiyunin lahat ng ipagagawa at gagawin ko?” tanong ni Vivianne sa kan’ya pabalik, may bahid ng inis ang tono ng boses nito. “Hindi porket ikaw ang paboritong tauhan ni Alfred ay gagan’yan ka sa akin. Baka nakakalimutan mo, ako pa rin ang anak niya—Ang tagapagmana ng kumpanyang pinagtatrabahuhan mo. Natahimik naman si Joan doon. Nakaramdam siya ng inis sa pananalita ni Vivianne, pero tama naman ito. Kahit ano’ng gawin niya ay mananatili lang siyang tauhan. “Pasensiya na po, Ma’am Vivianne,” paghingi na lang niya ng paumanhin. Umirap si Vivianne at umismid. Hindi man siya nakikita ni Joan ay alam niyang iyon ang ginawa ng amo. “Do it as soon as possible. Kailangan ko siyang makausap sa lalong madaling

THERE’S no use crying over spilled milk.Iyan na lang ang paulit-ulit itinatatak ni Vivianne sa isip habang pilit ginagawan ng paraan ang problemang kinahaharap. The situation is not getting any better. Hindi man lang sila ine-entertain ng client, at mas lalo lang dumadagdag ang disappointment ni Alfred sa kan’ya.Dinadagdan pa ito ng panggagatong ni Joan sa ama tungkol sa kakayahan ni Vivianne pamahalaan ang Mafia. Paulit-ulit itong pinakikiusapan si Alfred na baka kailangan nito ng makakatulong sa pamamahala, at alam naman ni Vivianne na ang sarili nito ang irerekomenda niya sa oras na pumayag ang ama.“No need. My daughter needs to handle this alone, or else, she will rely on someone kada mahihirapan siya sa mga problema. Mag-focus ka na lang sa trabaho mo, at sundin ang mga iuutos sa ‘yo ni Vivianne,” saad ng ama habang naglalakad ito at chine-check ang ibang operasyon sa loob ng warehouse.Napangisi si Vivianne na nasa likuran lang ng ama matapos marinig ang tinuran nito. Napatin

TILA NAPASO ang buong katawan ni Vivianne sa tingin na ‘yon, pero kaagad niya ‘yon iwinaksi sa isip.“Alam mo kung bakit.” Umupo si Vivianne sa couch at nagdekuwatro. “You’re not usually like this. Artista ang clients mo madalas, pero hindi naman artista ang top client namin. Marami ka na rin namang client sa dami ng koneksyon mo, pero bakit kailangan mong kunin ang sa akin?”“It’s because business is business, Vivianne,” sagot ni Beckett bago tinapik ang lamesa gamit ang mga daliri niya. “Hindi ba at sa ‘yo ‘yon galing? Trabaho lang at walang personalan.”“Nagtatagalog ka na?” tanong ni Vivianne, tila gulat na gulat sa narinig. “Infairness, ha. Mas maganda ang accent mo ngayon kaysa noon.”“And I believe it is none of your business, Miss Allamino,” ani Beckett sa malamig na tono. “Anyway, I didn’t expect you to know that it was me who stole your client that fast. But I was more shocked, seeing that you know about my illegal business. You’re stalking me. You’re still into me.” Bigla

“MA,” pagtawag ni Vivianne sa ina na si Ella habang nakakunot ang noo. “Bakit po kayo nandito? Hindi ba dapat ay nagpapahinga kayo roon sa kuwarto?” aniya bago lumapit sa ina. Inalalayan niya ito. Baka kung mapaano ka.” “Nanghihina lang ako, anak, pero kinaya ko namang maglakad.” Ngumiti si Ella sa kan’ya bago itinuro ang pinto. “Tingnan mo, mula sa kuwarto ko ay nakapaglakad ako hanggang dito. Kahit papaano, g-gumaan ang pakiramdam ko…” Biglang nahirapang magsalita si Ella. Hindi na rin siya makahinga nang maayos. Matagal nang ganito ang pakiramdam niya at hindi niya rin alam kung bakit. Wala siyang ideya sa kung ano ang sakit niya. Siguro ay dahil ikinulong lang siya ni Alfred dito sa bahay kaya naman hindi na rin kinaya ng katawan niya. “Hay. ‘Yan ba ang gumagaan ang pakiramdam, ma? Halos pinagpapawisan na nga ang noo mo.” Napailing na lang si Vivianne. Inalalayan niya sang ina para umupo roon sa gilid. “Paano ka pala nakapunta rito, ma? Wala bang nagbabantay sa ‘yo roon sa kuwar