ฟ่านเหม่ยฉีบอกให้ฉันกับหลิวหลงถิงกิน ทว่าเธอไม่กิน เธอกับคนในครอบครัวเธอต่างก็ไม่กิน ฉันจึงประหลาดใจเล็กน้อย เห็นแบบนั้นพวกเขาก็ไม่กิน คงจะไม่ใช่ว่าใส่ยาพิษไปในกระบอกไม้ไผ่หรอกนะหลิวหลงถิงก็ไม่ได้สนใจอะไร บอกให้ฉันกินอิ่มก่อนแล้วค่อยกิน เพราะว่ามีแต่ผัก เฟิ้งฉีเทียนไม่ชอบกิน จึงเดินเล่นอยู่ข้าง ๆ พวกเรา เดี๋ยวก็ดูภูเขา เดี๋ยวก็ดูสายน้ำ จากนั้นมาบอกกับพวกเราว่าที่หมู่บ้านแห่งนี้มีไอชื้นค่อนข้างมาก บริเวณโดยรอบมีแต่ภูเขาลูกใหญ่ คาดว่ามีแต่ช่วงเวลาตอนเช้าที่พระอาทิตย์สามารถส่องแสงเข้ามาได้ ทว่าฮว

หลิวหลงถิงมองดูสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ ที่นี่ ถึงแม้เฟิ้งฉีเทียนจะบอกว่าโกรธฉันอยู่ ทว่าคราวนี้เขาเหมือนรู้สึกอะไรบางอย่างได้ เขามองดูทิวทัศน์รอบ ๆ แล้วก็ใช้นิ้วที่เรียวยาวนั้นนับนิ้วอย่างรวดเร็ว จากนั้นบอก ฉันกับหลิวหลงถิง ลักษณะพื้นที่แห่งนี้มีปัญหา ไม่แน่ใจว่าก่อตัวจากธรรมชาติหรือเป็นการจัดวางโดยฝีมือมนุษย์ในยุคหลัง ธาตุทั้งห้า ภูเขาและน้ำทั้งหมดของที่แห่งนี้ไร้สายลม และสัตว์ แม้กระทั่งลำธารที่มีแม่น้ำไหลไปมาสักสายก็ไม่มี ในแผนผังไท่จี๋กล่าวว่า การดับและการเกิดนั้นอยู่คู่กัน การเกิดเคลื่อนไหวก่อเกิด

หลิวหลงถิงเห็นฉันมองเทวรูปแกะสลักอินกวนอิน เขาก็หันมองเทวรูปแกะสลักครู่หนึ่ง จากนั้นบอกกับฉัน “ป๋ายจิ้ง เป็นเพราะฟ่านเหม่ยฉีอยากมองเห็นอินกวนอิน เลยมาขอให้เธอช่วยใช่ไหม?”ฉันพยักหน้าบอกว่าใช่ แต่ว่าเมื่อกี้อินกวนอินบอกว่าฟ่านเหม่ยฉีมาหาพวกเรา เพราะต้องการให้ฆ่าเขา เลยทำให้ฉันตัดสินใจไม่ถูก“อย่างนั้นเธอนำสิ่งที่ฟ่านเหม่ยฉีพูดกับเธอไปบอกเขา ฉันจะไปตามฟ่านเหม่ยฉีกลับมา”หลิวหลงถิงพูด ทำให้ฉันเข้าใจในทันทีว่าเขาอยากใช้วิธีอะไร ในเมื่อใช้กำลังแก้ปัญหาไม่ได้ ก็ต้องจู่โจมทางจิตใจ อินกวนอินคิดว่าฟ่า

“ขึ้นมาสิ!” เฟิ้งฉีเทียนมาดึงมือฉันให้ขึ้นไปนั่งบนหลังเขา จากนั้นบอกให้ฉันนั่งให้ดี ตอนที่เขาแบกฉันไปข้างหน้า แขนสองข้างกลายเป็นปีกห้าสีกระพือปีกลงไปยังพื้น ก็กลายเป็นนกตัวใหญ่ จากนั้นก็บินขึ้นไปจากบนพื้น!มหัศจรรย์สุด ๆ ไปเลย!ฉันหมอบลงที่หลังของเฟิ้งฉีเทียน แล้วจับขนบนตัวเขาไว้ พลางมองดูพื้นดินที่ห่างกันไกล ในใจรู้สึกตื่นเต้นมาก จึงถามเฟิ้งฉีเทียน บอกให้เขาบินต่ำลงกว่านี้ ฉันกลัว!พอเฟิ้งฉีเทียนให้ฉันขี่บนหลังเขา ความไม่สบายใจที่ทะเลาะกับฉันเมื่อกี้ก็ลืมไปหมดแล้ว เขาบอกกับฉันว่า ตอนนี้ร่างก

ผู้หญิงในห้องเห็นฉันอารมณ์ไม่ดี จึงไม่กล้ามาหยิบ ผู้หญิงที่นั่งด้านหน้าฉันบอกกับฉันอย่างระมัดระวังว่าของพวกนี้อาจารย์เว่ยฉงเป็นคนให้ฉัน อย่างไรก็รับไว้เถอะในหัวใจฉันมีแต่ไฟโกรธ และไม่อยากรับของพวกนี้ เมื่อเห็นไม่มีใครต้องการ จึงโอบของพวกนี้ไปทิ้งในขยะหลังห้องเรียนทั้งหมด ตอนที่ฉันกำลังจะหันตัวไป ฉันมองเห็นเว่ยฉงกำลังถือดอกไม้ยืนอยู่ตรงประตูห้องเรียนฉันแล้ว เขามองเห็นฉันนำดอกไม้ทั้งหมดที่เขาให้ทิ้งลงถังขยะด้วยตาตัวเองฉันไม่รู้ว่าเว่ยฉงจะมา ในใจก็เริ่มตึงเครียด อย่างไรก็ตามทิ้งของขวัญต่อหน้าต่