ดอกพลัมสีขาวบานสะพรั่ง ตัดกับของตกแต่งสีแดงทุกที่ในบ้าน คงความรู้สึกสวยงามและสดใสซูอวี้เออร์สวมชุดแต่งงานนั่งอยู่ในห้อง นางไม่อาจควบคุมรอยยิ้มได้เลยในที่สุดนางก็สมปรารถนาสักทีแน่นอนว่าตำแหน่งพระชายารอง ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการในท้ายที่สุดไม่ช้าก็เร็วนางจะต้องได้เป็นภรรยาของเซียวเย่หลันนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นเมื่อถึงเวลาอันเป็นมงคล อวิ๋นซีจะพานางออกไป เพื่อร่วมพิธีพร้อมพระชายารองเซวี่ยสมควรตายนั่นเซียวเย่หลันไม่สนใจพระชายารองเซวี่ยนั่นอย่างแน่นอน คืนนี้ เขาจะต้องอยู่กับนางทั้งคืน...เสียงตีกลองเคาะระฆังดังอยู่นานซูอวี้เออร์รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่มีใครเดินเข้ามา นากงจึงยกผ้าปิดหน้าสีแดงขึ้นอย่างกังวล ก่อนจะเรียกหาสาวใช้“อวิ๋นซี!”“เจ้าค่ะ บ่าวมาแล้ว”อวิ๋นซีผลักประตูห้องเข้ามาซูอวี้เออร์ถาม “ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”“นายหญิง เกือบเที่ยงแล้ว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คนส่งเจ้าสาวก็ยังไม่มา บางทีมันอาจจะล่าช้า” อวิ๋นซีอธิบายซูอวี้เออร์ร้อนใจ “ผู้หญิงคนนั้นจะไม่เป็นที่โปรดปรานถ้านางเข้ามา แถมยังถ่วงเวลาข้าอีก สมควรตาย”“ใช่เจ้าค่ะ”แม้จะพูดแบบนั้น แต่ตำแหน่งพระชายารอง

ท่านอ๋องเพคะ อวี้เออร์จะรินสุราให้นะเพคะ”ซูอวี้เออร์หยิบไหสุราขึ้นมาแล้วรินให้แก่เซียวเย่หลันจอกหนึ่งเดินทีนางต้องการจะคล้องแขนแล้วแก้วสุรากับเซียวเย่หลันคิดไม่ถึงว่าเขาจะยกแก้วสุราขึ้นดื่มจนหมดเพียงลำพังซูอวี้เออร์ชะงักลงเล็กน้อย แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไรได้นางจึงคิดจะเอ่ยเข้าเรื่องโดยตรง“ท่านอ๋องคงจะเหนื่อยมากแล้ว ให้อวี้เออร์ช่วยท่านถอดเสื้อคลุมออกก่อนเถิดเพคะ จะได้พักผ่อน”ซูอวี้เออร์ลุกขึ้นมาแล้วเดินไปด้านหลังชายหนุ่ม นวดบ่าให้เขาเบา ๆ เซียวเย่หลันหรี่ตาลงเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ข้าไม่เหนื่อย เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ”“ได้อย่างไรเล่าเพคะ หม่อมฉันต้องอยู่เคียงข้างท่านอ๋องเพคะ”ซูอวี้เออร์จึงทำได้เพียงนั่งลงอีกครั้งบรรยากาศตกอยู่ในความเงียบงันเซียวเย่หลันเหลือบตามองไปยังชุดสีแดงของนาง จากนั้นกล่าวขึ้นเบา ๆ ว่า “ชุดเจ้าสาวนี้ใส่แล้วรู้สึกเช่นไรบ้าง? ด้วยเวลามีจำกัด ข้าจึงไม่ได้จัดหาชุดที่ดีกว่านี้ให้เจ้าได้”เมื่อได้ยินเขาเอ่ยถามเช่นนี้ ดวงตาของซูอวี้เออร์เป็นประกาย นางมีความคิดใหม่ขึ้นมานางขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่ค่อยสบายตัวเ

มหาดเล็กเซวี่ยโมโหยิ่งนักแต่ต่อให้ตระกูลเซวี่ยต้องการปกปิดเรื่องนี้สักเพียงใด ทว่าบนท้องถนนมีผู้คนพบเห็นมากมายเหลือเกิน ไม่ช้าก็เร็วเรื่องนี้คงเผยแพร่ไปทั่วเมืองหลวง อีกอย่างจะให้พวกเขาส่งบุตรสาวเสียสติเข้าไปในจวนจ้านอ๋องเพื่อเป็นพระชายารองของเซียวเย่หลันได้อย่างไรเรื่องนี้ไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไปด้วยความหวาดกลัวในอำนาจ ในที่สุดพวกเขาจึงทำได้เพียงเดินทางมาจวนจ้านอ๋องเพื่อให้คำชี้แจงต่อเซียวเย่หลันเซี่ยเชียนฮวันฟังที่เสี่ยวตงรายงานจบแล้ว นางก็ขมวดคิ้วครุ่นคิดนางทั้งสงสารเห็นใจเซวี่ยจวิ้น และกังวลถึงเรื่องราวเบื้องหลัง เกรงว่าจะไม่ได้เป็นเพียงการลักพาตัวสตรีไปกระชำทำเราธรรมดา ๆ “เหนียงเหนียงเพคะ คุณหนูรองตระกูลเซวี่ยน่าสงสารมากก็จริงอยู่ แต่เมื่อนางเป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องคงไม่รับนางเข้าจวนแน่ ในอนาคตเรื่องราวในจวนอ๋องจะน้อยลงเรื่องหนึ่ง ก็ใช่ว่าจะมีแต่ผลเสียนะเพคะ” เสี่ยวตงกระซิบในฐานะบ่าวรับใช้ของเซี่ยเชียนฮวัน นางต้องอยู่ข้างเดียวและคิดแทนเซี่ยเชียนฮวันแน่นอนเซี่ยเชียนฮวันก้มหน้าลงแล้วส่ายหัวช้า ๆ “เจ้าคิดผิดไปเสียแล้วเสี่ยวตง การที่เซวี่ยจวิ้นถูกลักพาตัวไปนั้น หมายความว่าเ

"หากไม่อยากให้จวิ้นเออร์แต่งเข้ามาในจวนอ๋อง เพียงบอกกับเราดี ๆ ก็ย่อมได้ เหตุใด... เหตุใดต้องใช้วิธีอันโหดเหี้ยมเช่นนี้ ทำลายความบริสุทธิ์ของจวิ้นเออร์...!"แม่เซวี่ยเห็นเซี่ยเชียนฮวันเป็นสตรีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตไปเสียแล้ว น้ำเสียงของนางเอ่ยขึ้นพร้อมน้ำตานองหน้า แต่ละคำราวแสดงความเจ็บปวดราวกับมีดกรีดหัวใจบรรดาขุนนางที่ถูกเชิญมาเป็นพยานต่างก็พากันแอบส่ายหน้า"พระชายาจ้านอ๋องนับวันยิ่งจิตใจโหดเหี้ยมขึ้นทุกที เดิมทีข้างคิดว่านางจะปรับปรุงนิสัยอันชั่วร้ายกลายเป็นคนดีแล้ว ใช้ความสามารถรักษาผู้เจ็บป่วย คิดไม่ถึงว่าแท้จริงแล้วจิตใจจะโหดเหี้ยม ยังคงเป็นคุณหนูแห่งจวนโหวผู้ชั่วร้ายดังเดิม”“ครั้งนี้นางทำเกินเหตุไปจริง ๆ "“นั่นสิ... บุตรสาวของมหาดเล็กเซวี่ยผู้บริสุทธิ์อ่อนช้อย กลับต้องมาถูกทรมานเสียจนเป็นบ้า”พวกเขาพากันกระซิบกระซาบมหาดเล็กเซวี่ยเป็นถึงมหาดเล็กผู้ที่ฮ่องเต้ให้ความโปรดปรานที่สุดแม้จะเทียบอัครมหาเสนาบดีหลี่ไม่ได้ แต่หนังสือที่เขากุมไว้ในมือมีความสำคัญยิ่งนัก จึงได้รับการเชื่อใจจากฮ่องเต้ บัดนี้เมื่อบุตรสาวของเขาถูกทำลายบริษัทความบริสุทธิ์ลง สร้างความอับอายขายหน้าให้แก่ต

คืนนี้เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมากเซี่ยเชียนฮวันวางมือลงบนท้องเบา ๆ และเต็มไปด้วยความกังวล โดยไม่รู้ว่าพรุ่งนี้นางจะได้รับผลลัพธ์แบบไหนในเวลาเพียงแค่คืนเดียว เกรงว่าจะเป็นเรื่องยากสำหรับเซียวเย่หลันที่จะค้นหาผู้กระทำความผิดที่แท้จริง!ตอนนี้นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อในตัวผู้ชายคนนั้น…ไม่รู้ว่ารอมานานแค่ไหนเซี่ยเชียนฮวันพยุงศีรษะของนางด้วยมือเดียว และงีบหลับท่ามกลางความกังวล“ท่านอ๋อง!”เสี่ยวตงตะโกน ทำให้เซี่ยเชียนฮวันตื่นขึ้นมานางขมวดคิ้วและลุกขึ้นยืน ในสายตาที่พร่ามัวของนาง ร่างของชายคนนั้นก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงยามเช้า“ข้าเจอพวกอันธพาลที่ลักพาตัวเซวี่ยจวิ้นแล้ว”เสียงทุ้มลึกของเซียวเย่หลัน ลอยเข้าหูของเซี่ยเชียนฮวันนางเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ “จริงหรือ? เร็วมาก!”ใช้เวลาแค่คืนเดียวก็สามารถหาคนเจอได้!สมแล้วที่เป็นเขาต่อให้ตี๋เหรินเจี๋ยจะกลับชาติมาเกิด เกรงว่าจะต้องชื่นชมวิธีการสืบสวนที่น่าทึ่งของชายคนนี้อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของเซียวเย่หลันกลับดูมืดมน ไม่สดใสเลยเขามองไปที่เซี่ยเชียนฮวันและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกเขาเปิดเผยชื่อของผู้