อินสิงอวิ๋นกล่าวอย่างปลงอนิจจัง“ที่ตระกูลอินสามารถมีชีวิตสงบสุขได้ เพราะได้รับความช่วยเหลือจากน้องหญิงใหญ่ ว่ากันตามตรง ตระกูลอินต่างหากที่ติดค้างเจ้ามากมาย”อินชิงเสวียนยกมุมปากขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้มสงบ “ไม่มีอะไรติดค้างหรือไม่ติดค้างหรอก ทั้งหมดนี้ข้าล้วนทำด้วยความเต็มใจ เป่าเล่อเอ่อร์คงจะตื่นแล้ว พี่ใหญ่รีบไปอยู่กับนางดีกว่าเจ้าค่ะ”“ได้ งั้นข้ากลับก่อนนะ”อินสิงอวิ๋นเหลือบมองน้องสาวอย่างซาบซึ้ง จากนั้นรีบกลับไปที่ห้อง ตัดสินใจในใจว่า เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง ทุกคนจะกลับไปเมืองหลวงด้วยกันเปาะแปะๆ เสียงปรบมือดังขึ้นเสียงแสบๆ พูดว่า “จุ๊ จุ๊ จุ๊ พวกเจ้าพี่น้องรักกันลึกซึ้งจริงๆ”พออินชิงเสวียนหันกลับมา ก็เห็นเย่จิ่งหลานที่กำลังถือไม้ค้ำยันของเด็กทันที“เอ็นร้อยหวายขาดแล้วยังไม่พักผ่อนดีๆ วิ่งออกมาทำอะไร”เย่จิ่งหลานก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วพูดว่า “คนที่บ้านของเจ้ามาไม่ใช่หรือ ข้าต้องออกมาทักทายหน่อย ถือโอกาสออกมาสูดอากาศด้วย”อินชิงเสวียนร้องชิ แล้วเอื้อมมือไปพยุงเขา“ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”“ไม่เจ็บแล้ว แต่ข้าควรใช้ไม้เท้าสักสองวันดีกว่า เอ็นร้อยหวา

ทุกเรื่องล้วนกลัวผู้ปลุกปั่นที่พัดลมให้ติดไฟ ทันทีที่นางพูดแบบนี้ ก็มีคนเห็นด้วยทันที“ถูกต้อง จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้”“ใช่แล้ว เจ้าต้องให้คำอธิบายแก่เรา”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านี้ขู่เข็ญคุกคาม ต่างรุมล้อมอินชิงเสวียนไว้ เฮ่อฉางเฟิงก็เดินไปอยู่ข้างหน้าอินชิงเสวียนทันที กางมือออก ปกป้องนางไว้ข้างหลังพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน “ทุกท่านมีอะไรก็ค่อยๆ พูดกัน อย่าทำลายไมตรี”เมื่อศิษย์หญิงเห็นว่าเฮ่อฉางเฟิงหล่อเหลา แถมยังออกตัวปกป้องอินชิงเสวียนขนาดนี้ ความอิจฉาริษยาในใจก็รุนแรงขึ้น“แล้วเจ้าเป็นใคร”เฮ่อฉางเฟิงยิ้มอย่างอบอุ่นและกล่าวว่า “ข้าเป็นบัณฑิตพเนจร เห็นทิวทัศน์ที่นี่สวยงาม จึงหยุดพักผ่อนหย่อนใจกับคนรับใช้ไม่กี่วัน”เมื่อได้ยินว่าเขาไม่ใช่ศิษย์ในสำนักใด พวกเขาก็มองหน้ากัน รู้สึกโล่งใจทันทีศิษย์หน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่งกล่าวว่า “แค่บัณฑิตคนเดียวยังกล้ามาวุ่นวายที่เป่ยไห่ รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ”เฮ่อฉางเฟิงพูดอย่างเอื่อยๆ ไม่ช้าไม่เร็ว “ในตำรากล่าวว่า เมื่อมาแล้วจงสงบใจอยู่ ข้าน้อยเล่นสนุกพอแล้วย่อมจากไปเอง ไม่รบกวนให้ทุกท่านลำบากใจ”เขาเหลือบมองคนหน้าตาอัปลักษณ์แวบหนึ่ง แล้วพ

ขณะมองไปที่ทิศทางที่ฮั่วเทียนเฉิงออกไป เฮ่อฉางเฟิงได้ตกอยู่ในห้วงภวังค์การแข่งขันวรยุทธ์ระหว่างทั้งสองสำนักจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า คนจากตำหนักเทพหอทองคำน่าจะฝึกฝนภายในสำนักจึงจะถูก ทำไมถึงมาปรากฏตัวที่นี่เมื่อคิดถึงข่าวลือทั้งหมดเกี่ยวกับตำหนักเทพหอทองคำ ดวงตาของเฮ่อฉางเฟิงฉายแววรังเกียจเล็กน้อยครั้นละสายตา ก็เห็นขวดที่อินชิงเสวียนมอบให้ตัวเอง เมื่อนึกถึงที่คนผู้นั้นที่ร้องขอน้ำซ้ำๆ ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้หรือว่าที่เขามาที่นี่ เกี่ยวข้องกับน้ำในขวดนี้?เมื่อหันกลับมา เห็นอินชิงเสวียนกำลังมองมาที่ตัวเอง เขาไอแห้งๆ แล้วพูดว่า “สมแล้วที่เป็นจอมยุทธ์ผู้กล้า ท่านผู้นั้นวรยุทธ์ล้ำเลิศจริงๆ!”อินชิงเสวียนกล่าวอย่างเห็นด้วย “ใช่แล้ว ท่านผู้นั้นเคยช่วยชีวิตข้าและสามีข้าไว้ เป็นผู้ที่ไม่ธรรมดาจริงๆ”เฮ่อฉางเฟิงตอบว่าโอ้“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้น่ะเอง มิน่าแม่นางอินถึงได้รู้จักกับเขา แม่นางเป็นสตรีอยู่ในสถานที่ถูกผิดเช่นเป่ยไห่ ควรระมัดระวังให้มาก จะได้หลีกเลี่ยงศึกภายในและภายนอก รับมือซ้ายขวาไม่ทัน”อินชิงเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายเฮ่อไม่ต้องกังวลเรื่องศิษย์เหล่านั้น พิณการเวกเป็นของ

หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เย่จิ่งอวี้กำลังถามอินสิงอวิ๋นเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนักแม้ว่าเขาจะอยู่ในเป่ยไห่ แต่ใจยังคิดถึงเมืองหลวงอยู่เสมอโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อการปฏิรูปกำลังใกล้เข้ามา กลัวว่าจะมีคนหย่อนยาน ทำให้ความพยายามอย่างหนักของสาวน้อยต้องสูญเปล่าแม้ว่าอินสิงอวิ๋นเคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่าทุกอย่างเป็นไปในทิศทางที่ดี เย่จิ่งอวี้ก็ยังคงต้องการถามอย่างละเอียดในขณะที่พูด ก็เห็นอินชิงเสวียนและเย่จิ่งหลานเดินเข้ามาจากประตู เย่จิ่งอวี้ลุกขึ้นยืนทันที“ไปที่ชายทะเลมาหรือ ขาของจิ่งหลาน...หายเร็วมากขนาดนี้เลยหรือ”“ขอบคุณพี่ใหญ่ที่เป็นห่วงขอรับ ตอนนี้ขาของข้าหายดีแล้ว”เย่จิ่งหลานกลับสู่ภาพลักษณ์ความเป็นเด็กอีกครั้งเย่จิ่งอวี้เดินออกจากศาลา วางมือบนไหล่ของเย่จิ่งหลานและตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน“งั้นก็ดีแล้ว โบราณกล่าวไว้ว่าการบาดเจ็บเส้นเอ็นกระดูกต้องรักษาร้อยวัน ทางที่ดีพักผ่อนเยอะๆ ดีกว่า ถ้าคราวหน้าอยากออกไปข้างนอกก็ขี่ม้า เดินให้น้อยหน่อย”“ขอบคุณขอรับพี่ใหญ่ ข้ารู้แล้ว เช่นนั้นข้าจะกลับไปพักผ่อนก่อน”เย่จิ่งหลานกวักมือเรียกหวังซุ่น จากนั้นก็กลับไปที่ห้องของตัวเองส่วนอ

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดถึงรู้จักเพียวเมี่ยวอิ๋นเฉิง”ฮั่วเทียนเฉิงมองไปที่คนในชุดดำคนผู้นั้นกำลังเผชิญหน้ากับฉุยอวี้ แต่ยังมีพลังเหลือเฟือ ตอบอย่างใจเย็น “เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ แม้ว่าเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงและตำหนักเทพหอทองคำจะเป็นปฏิปักษ์ต่อกันมานานหลายปี แต่ก็แค่ประลองยุทธ์กันเท่านั้น หวังว่าทั้งสองท่านจะปล่อยคนผู้นี้มาให้ข้า อย่าให้คนผู้เดียวมาทำลายไมตรีระหว่างสองสำนักเลย”สายตาของฮั่วเทียนเฉิงยังคงจับจ้องไปที่คนชุดดำ เห็นฝ่ามือของเขาตกลงมาอย่างแผ่วเบาสง่างาม แต่มีพลังรัศมีที่ลุกโชน ดวงตาก็ค่อยๆ เยียบเย็น“เพียวเมี่ยวสิบสามท่า ที่แท้เจ้ามาจากเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงจริงๆ เช่นนั้นก็ควรถูกฆ่า!”น้ำเสียงของฮั่วเทียนเฉิงเย็นชา เหาะขึ้นไปในอากาศ ก่อเกิดพลังงานสีม่วงในฝ่ามือ และรวบตัวคนชุดดำไว้ด้วยวิชาฝ่ามือทันที“ฉุยอวี้ เจ้าพาคนผู้นี้ออกไปก่อน ข้าจะสกัดไว้ข้างหลังเอง”ฉุยอวี้พยักหน้า ถ้าเฮิ่นเทียนเป็นคนทรยศของเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงจริงๆ เช่นนั้นก็เป็นประโยชน์กับนางมากนางแกล้งสับขาหลอก และเหาะถอยออกมา จากนั้นก็หิ้วร่างของเฮิ่นเทียนกลับไปที่สำนักเซียวเหยา อย่างรวดเร็วคนชุดดำยิ้มเยา