แต่ละบรรทัดเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ความโกรธ ความสิ้นหวัง ความหมดหนทางไห่ถงพลิกดูไดอารี่ของพี่สาว นึกถึงอดีต น้ําตาก็ไหลลงเหมือนฝนตก"ญาติฝั่งปู่กับย่าเขาทะเลาะกับญาติฝั่งตากับยาย เพื่อต้องการเงินเยอะขึ้น พวกเขาทุกคนสนใจแต่ส่วนแบ่งของตัวเอง ไม่มีใครสนใจเราสองคนพี่น้องและไม่มีอาสาจะรับเลี้ยงและดูแลเรา พ่อแม่ของเราเสียชีวิตไปแล้ว พวกเขาคิดแต่เรื่องเงินและไม่สนใจความรู้สึกของเราสองพี่น้องแม้แต่น้อย คนพวกนี้เรียกว่าญาติเหรอ?"“พ่อแม่รีบกลับมาเร็วๆนะ รู้ไหมว่าลูกๆ ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหน ทำไมคุณถึงใจร้ายถึงทิ้งฉันกับน้องสาวไปล่ะ”“ฝนตก พระเจ้าก็สงสารฉันกับน้องสาวไม่มีพ่อแม่เหรอ? เรากลายเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่แล้ว ร้องหาพ่อ เขาก็ไม่ตอบ ร้องหาแม่ เธอก็ไม่ได้ยิน ดูนี่สิน้องสับสนไปหมดแล้ว ฉันร้องไห้และน้องก็ร้องไห้เหมือนกัน”“น้องมักถามเสมอว่าเมื่อไหร่พ่อแม่จะกลับมา? เธอคิดถึงพ่อแม่”“ฉันกอดน้องไว้และร้องไห้ บอกเธอว่าพ่อแม่ไม่มีวันกลับมาอีก พวกเขาไปสวรรค์แล้ว ทิ้งพวกเราไว้ข้างหลัง เรากลายเป็นเด็กกำพร้า เด็กที่ไม่มีพ่อแม่...”......“เพื่อที่จะได้เงินเพิ่ม ปู่กับย่าของฉันบอกว่าตราบใดที่

ไห่ถงไม่ได้กลับเข้าห้องทันที เธอไปที่ระเบียงนั่งบนเก้าอี้ชิงช้า มองดูดอกไม้บนระเบียง และดวงดาวที่อยู่เต็มท้องฟ้ายามค่ำคืนหลังจากอารมณ์ดีแล้ว เธอก็ลุกขึ้นและกลับเข้าไปในห้องนอนค่ำคืนที่เงียบสงบของคู่สามีภรรยาตระกูลไห่ที่อยู่ฝากโรงพยาบาล กลับเจอเข้ากับพายุอินเตอร์เน็ตพายุอินเทอร์เน็ตที่พวกเขา ก่อนขึ้นกับไห่ถงและพี่สาวในครั้งแรกไม่ได้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อสองพี่น้อง แต่การตอบกลับของไห่ถงได้รับการถกเถียงกันอย่างเผ็ดร้อน ไดอารี่ของไห่หลิงไม่เพียงแต่เขียนเล่าย้อนกลับไปถึงความจริงของปีเท่านั้น แต่ยังรวมถึงหลักฐานจากเสียงบันทึกของชาวบ้านด้วย แม้แต่คณะกรรมการหมู่บ้านก็ตอบว่าสิ่งที่ไห่ถงโพสต์เป็นความจริงงาน รายได้ ที่อยู่อาศัย ฯลฯ ของพวกเขาถูกเปิดเผยโดยชาวเน็ตพวกเขาอาศัยอยู่ในวิลล่าเล็กๆ ที่สร้างขึ้นเอง มีหน้าที่การงานดี และมีรายได้ต่อปีไม่ต่ำกว่าหลายแสน และอาจมากกว่าห้าล้านด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงคนรุ่นหลาน แม้แต่ผู้เฒ่าสองคนนั้นยังมีเงินเก็บหลายแสนเห็นได้ชัดว่าฐานะของพวกเขาดีมากขนาดนั้น แค่คนแก่ป่วย แต่ต้องการให้หลานสาวสองคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เสียงบันท

ย่าไห่เธอขึ้นชื่อในเรื่องความฉุนเฉียวในหมู่บ้าน แข็งกระด้างอยู่เสมอและไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครเธอยืนกรานว่าจะไม่ปล่อยให้หลานๆ ของเธอก้มศีรษะและขอโทษหรืออะไรก็ตามไม่รู้ว่าเธอจะอดทนได้นานแค่ไหนไห่ถงไม่รู้ว่าคืนนี้ครอบครัวเก่าของเธอใช้เวลาผ่านค่ำคืนนี้อย่างไร แต่เธอนั้นหลับสบาย ก่อนรุ่งสางเมื่อเธอฝันถึงพ่อแม่ของเธอ เธอตะโกนเรียกพ่อแม่ของเธอและเอื้อมมือจะไปจับมือพวกเขา แต่ก็พบว่าตัวเธอเองนั้นว่างเปล่าพอฉันตื่นขึ้นมา ก็พบว่าน้ำตานั้นเปียกปลอกหมอนหมดแล้วหลังจากจ้องมองเพดานอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานาน ไห่ถงก็ลุกขึ้นนั่งและเช็ดน้ำตาบนแก้มของเธอด้วยกระดาษทิชชู่สองแผ่น เธอพึมพำกับตัวเอง “พ่อคะ แม่คะ รู้ไหมว่าลูกสาวของพวกคุณถูกรังแก? ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูกับพี่สาวไม่ใช่เด็กเมื่อสิบห้าปีที่แล้วแล้ว พวกเขาจะไม่พยายามบงการพวกเราอีกต่อไป”เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อคืนก่อนเข้านอนเธอได้ปิดเสียงไว้เมื่อมองแวบแรก มีสายที่ไม่ได้รับจำนวนนับไม่ถ้วนและมีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านมากมายเธอมองดูสายที่ไม่ได้รับซึ่งเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยและเดาว่ามาจากตระกูลไห่ เธอคลิกข้อความสองข้อความอย่างไม่ได

“เงินสำหรับซื้อรถนั่นไม่ต้องโอนมาให้ผมครับ”จ้านหยินเปลี่ยนเรื่องคุบไปและเขาก็กลับไปเรื่องซื้อรถยนต์ไห่ถงไม่ทราบเลขบัญชีธนาคารของเขา ดังนั้นจึงสามารถโอนเงินเข้าบัญชี WeChat ของเขาได้เพียง 250,000 บาทต่อวันแต่จ้านหยินปฏิเสธที่จะยอมรับมันไห่ถงโอนเงิน 250,000 บาทให้เขาในคืนแรก และตอนนี้ได้คืนกลับมาเข้าบัตรธนาคารของเธอแล้ว“การซื้อรถให้คุณก็เพื่อเป็นความดูดีของผมด้วย ผมมักจะยุ่งกับงานและต้องพาภรรยาไปสังสรรค์เป็นครั้งคราว ถ้าใครพบว่าภรรยาของผมต้องขี่จักรยานไฟฟ้า ที่แบตเตอรี่หหมดก็ปั่นแทนด้วยเท้าได้ หน้าตาของผมมันคงจะดูไม่ดีแน่”จ้านหยินถือว่าการให้รถแก่เธอเป็นวิธีรักษาหน้าเขา“นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณขอโทษเหรอ?”ไห่ถงถามเขากลับจ้านหยิน: "... มันมีหลายความหมาย"“ในเมื่อคุณให้รถฉัน ปีนี้คุณก็ไม่ต้องมอบมันให้ครอบครัวของฉันอีกต่อไปค่ะ”จ้านหยินเงยหน้าขึ้นมองเธอสองครั้ง ไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่ปฏิเสธเมื่อไห่ถงเห็นด้วย เธอรู้สึกว่าไม่ได้เป็นหนี้เขาอีกต่อไป และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น“ด้านคุณยายของคุณ ไม่สนใจพวกเขาชั่วคราวในตอนนี้ เมื่อพวกเขาทนไม่ไหว พวกเขาจะขอโทษคุณก่อนเอง นอกจากนี้ บ้านที

จ้านหยินวางกล่องอาหารกลางวันสองกล่องไว้บนโต๊ะทำงานของน้องชายของเขา และพูดด้วยเสียงต่ำว่า "พี่สะใภ้ของนายรู้ว่านายกับฉันทำงานในบริษัทเดียวกัน เธอจึงทำอาหารเช้าเพิ่มและขอให้ฉันเอาอาหารมาให้นาย อย่ากินข้าวนอกบ้านเสมอไป มันไม่ถูกสุขลักษณะ”“พี่ใหญ่ก็กินข้าวนอกบ้านทุกวัน”แม้ว่าฉันจะทานมันที่โรงแรมของตัวเอง แต่มันก็เป็นข้างนอกเหมือนกันจ้านอี้เฉินวางแก้วกาแฟลงแล้วเอื้อมมือหยิบกล่องอาหารกลางวันมาอย่างกระตือรือร้น ขณะที่เขาเปิดฝา เขาพูดว่า "ผมได้ชิมอาหารของพี่สะใภ้เมื่อวันเสาร์ที่แล้ว และผมก็ยังอยากลิ้มรสมันอีกมาสองสามวันแล้ว"“ว้าว หลากหลายมาก และหน้าตาดีจริงๆ มันต้องอร่อยแน่ๆ”หลังจากเปิดกล่องอาหารกลางวันฃทั้งสองกล่อง จ้านอี้เฉินก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมพี่สะใภ้ ไม่แค่มีทักษะงานฝีมือที่เก่ง ยังทักษะการทำอาหารที่อร่อยอีกด้วยไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณยายชอบจะพี่สะใภ้ และยืนกรานให้พี่ใหญ่แต่งงานกับเธอและยังมีข้อดีอีกมากมายเมื่อเห็นสีหน้าร่าเริงของน้องชาย จ้านหยินพูดอย่างสบายๆ "พี่สะใภ้ของนาย เธอขอบคุณฉันที่ช่วยเธอไว้ วันนี้เธอจึงตื่นแต่ตอนเช้าและเตรียมอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากมายให้ฉัน