จ้านหยินกลับรู้สึกเหมือนถูกตบหน้ามาตลอดทั้งบ่ายเขาทําหน้าบึ้ง ทําให้ทุกคนในจ้านซื่อกรุ๊ปต่างหวาดกลัว ไม่รู้ว่าใครกล้าทำให้หน้าประธานหงิกแบบนี้ปกติแล้วเขาจะจริงจังและเย็นชา แต่เมื่อเขาโมโหอย่างเห็นได้ชัดมันก็ยิ่งน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีกแม้แต่จ้านอี้เฉินและซูหนานก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าจ้านหยินถึงจ้านหยินจะหัวใจขุ่นมัว แต่เขาก็ยังรักษาสัญญา หลังจากเลิกงานช่วงบ่ายเขาก็ไปร้านหนังสือเพื่อรอไห่ถงตามปกติไห่ถงกําลังยุ่งอยู่ เขาก็เข้าไปในร้านเพื่อช่วยเธอแต่เขาจริงจังเกินไป ไม่ค่อยพูด และเย็นชาแบบขั้นสุด เขายืนอยู่ที่แคชเชียร์เพื่อช่วยเก็บเงิน แต่ไม่มีนักเรียนคนใดกล้าขอให้เขาคิดเงิน ทุกคนไปหาไห่ถงและเซินเสี่ยวจวินไห่ถงพูดกับเขาว่า "คุณจ้าน มาฉันคิดเงินเองค่ะ"จ้านหยินมองไห่ถงด้วยสายตายากเกินจะคาดเดาได้ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยืนขึ้นด้วยใบหน้าหล่อ เดินไปรอบ ๆ เคาน์เตอร์ชำระเงิน และเดินไปที่ประตูร้านหนังสือและหยุดลง เขาดูเหมือนรูปปั้นน้ำแข็ง ซึ่งมีกลิ่นอายแผ่กระจายทั่วทั้งร่างกายซึ่งเป็นรัศมีแห่งการกันคนแปลกหน้าออกไปคราวนี้ไม่ใช่แค่ไม่มีใครคิดเงินกับเขา แต่ไม่มีใ

"ทำไมไม่รับสายครับ?"หลังจากจ้านหยินวางของไว้ในรถแล้ว ก็เห็นภรรยาจ้องมองโทรศัพท์และพูดพึมพำ"อาจเป็นพวกญาติบ้าๆ ของฉันน่ะค่ะ""รับสายก็รู้แล้วว่าเป็นใคร ทหารมาก็ยกทัพสู้ น้ำมาเอาดินกั้น ยังไงก็รับมือได้มีผมอยู่นะ"มีเขาอยู่ แม้ฟ้าถล่ม เขาก็สามารถช่วยเธอได้ประโยคหนึ่งว่า "มีผมอยู่" ทําให้ไห่ถงเกิดความอบอุ่นในใจทันที แม้ว่าชายคนนี้จะมีข้อบกพร่องมากมาย แต่เธอก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบ พวกเขาอยู่ในครอบครัวที่แต่งงานสายฟ้าแลบ ตอนนี้เขาก็ทำได้ดีมากแล้วเธอเพิ่มคะแนนให้กับจ้านหยินในใจของเธอและรับสายเรียกเข้าที่ไม่คุ้นเคย"ไห่ถง ปู่เอง"เสียงแปลกๆ ที่ไม่คุ้นเคยยังคงเต็มไปด้วยพลัง แม้ว่าไห่ถงจะไม่ได้ติดต่อกับคนในบ้านเกิดมาเป็นเวลานาน แต่ก็บอกได้ทันทีว่านี่เป็นเสียงของปู่ไห่ถงก็แค่รับคำไม่พูดอะไร รอให้ปู่พูดมา"ตอนเช้าพี่ชายแกโทรมาบอกว่าย่าป่วยและจะมาพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลในตัวเมืองไม่ใช่หรือ? ให้แกช่วยไปเอาคิวหาหมอมา พวกเราเลยรีบมาจากบ้านนอก ยังเข้าโรงพยาบาลไม่ได้ ยังต้องตรวจอีกครั้ง บอกว่าวินิจฉัยแล้วถึงจะนอนที่โรงพยาบาลได้""ตอนนี้แกกับพี่สาวอาศัยอยู่ที่ไหน พวกเราไปบ้านที่พวกแกเคยอยู่ แ

ลูกชายคนเล็กขอพี่สะใภ้โจวเดินตามหลังมาและร้องไห้ "จะเอาเครื่องบินในมือของหยางหยาง"โจวหยางรีบซ่อนเครื่องบินของเล่นของเขาไปข้างหน้าทันที และยังหันหน้ามองลูกพี่ลูกน้องอย่างประหม่า ร้องเรียกว่า "แม่อุ้ม แม่อุ้ม"ไห่หลิงอุ้มลูกชายขึ้น"ไห่หลิง ให้หยางหยางเอาเครื่องบินมาให้เสี่ยวเป่าเล่นก่อน เสี่ยวเป่ามาที่นี่ในฐานะแขกนะ หยางหยางควรให้เสี่ยวเป่าเล่นก่อน"พี่สะใภ้โจวเดินเข้ามา ช่วยเช็ดน้ำตาให้ลูกชายคนเล็กก่อน แล้วลุกขึ้นเอื้อมมือไปแย่งเครื่องบินของเล่นจากโจวหยาง แต่โจวหยางกลับไม่ยอมปล่อยมือ พี่สะใภ้โจวยังออกแรงแย่งมา เมื่อเหลือบไปเห็นไห่ถงและสามี และจ้านหยินก็ยังถือถุงใบเล็กใบใหญ่ไว้ในมืออีก เธอรับชักมือกลับทันทีเธอยิ้มและทักทายไห่ถง "ไห่ถงไม่ได้เจอกันนานเลย นี่คือสามีของเธอเหรอ? หล่อและสง่างามจริงๆ"เขาไม่เพียงแต่หล่อเท่านั้น แต่นิสัยและพฤติกรรมของเขายังดีกว่าน้องชายที่เป็นผู้จัดการในบริษัทใหญ่หลายขุมพี่สะใภ้โจวแอบอิจฉาไห่ถงในใจ"พี่โจว ไม่ได้เจอกันนานเลย คนนี้คือสามีของฉันค่ะ แซ่จ้าน"พี่สะใภ้โจวกำลังยุ่งอยู่กับการทักทายจ้านหยินจ้านหยินพยักหน้าเบาๆ ไม่พูดอะไรและท่าทางดูเย็นชาม

“ไห่หลิง หงหลินต้องไปทำงานทุกวัน เขายุ่งและเหนื่อยกับงาน เขาหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว ทั้งเลี้ยงเธอและหยางหยาง เธอเป็นภรรยาของเขาและควรดูแลเขาให้ดี จะให้หงหลินทำงานบ้านได้อย่างไร?"“หงหลินบอกจะใช้ระบบหารครึ่งกับเธอเพียงเพราะเขาไม่อยากให้เธอใช้เงินฟุ่มเฟือยแค่นั้นเอง สามีภรรยาจะอยู่ด้วยกันด้วยจะคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ได้ยังไง? รีบไปทำความสะอาดโต๊ะและอย่าทำให้หงหลินโกรธ เขาเหนื่อยมากพอกับทำงานข้างนอกแล้ว เธอต้องมีน้ำใจและเกรงใจเขาบ้างนะ”พี่โจวคล้อยตามคําพูดของแม่เธอว่า "ก็คือเธอไม่ได้ไปทํางาน แค่อยู่บ้านดูแลหยางหยาง ค่ากิน ค่าเสื้อผ้า ค่าบ้านล้วนเป็นเงินของหงหลิน คุณยังคิดจะให้หงหลินทํางานบ้านอีกเหรอ?"ไห่หลิงออกมาจากห้องครัว เดินไปที่มอเตอร์ไซค์ของเล่นเด็กและอุ้มลูกชายขึ้นมา พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า "ฉันไม่มีงานทํา ไม่มีรายได้ เลี้ยงลูกอยู่บ้าน อาศัยหงหลินหาเลี้ยง แต่เขากลับต้องการใช้ระบบ หารครึ่งกับฉัน นี่หมายความว่าอะไรคะ?""ได้ค่ะ งั้นจะเอาระบบหารครึ่ง ก็เอาระบบหารครึ่งไม่ว่าจะเป็นของใช้ในบ้านหรืองานบ้าน ก็ต้องใช้ระบบ หารครึ่ง ต่างคนต่างทําของตัวเอง พวกคุณบอกว่าฉันอยู่บ้านเลี้ยงลูกมั

ทั้งครอบครัวมารวมตัวกันเพื่อกินแตงโมและดูทีวีอยู่พักหนึ่งก่อนที่บ้านโจวจะเข้าไปในห้องนอน เพื่อพักผ่อนพวกเขาจะอยู่ที่นี่สักสองสามวันตอนนี้ไห่ถงย้ายออกไปแล้ว ยังมีห้องว่างอีกห้อง ซึ่งเพียงพอให้ครอบครัวโจวอยู่ได้ในเมื่อไม่มีไห่ถงช่วยทำงานบ้าน ไห่หลิงต้องดูแลลูก ซื้อกับข้าว และยังต้องทำอาหารอีก บ้านหลังนี้จึงไม่รู้สึกสะอาดและเป็นระเบียบอีกต่อไปก่อนเข้าห้อง พี่โจวเรียกน้องชายของเธอด้วยเสียงเบาๆ และพูดกับเขาว่า "ไห่ถงและสามีซื้อของมามากมาย เมื่อกี้ไห่หลิงโกรธจึงถือของทั้งหมดไปในห้อง ฉันแอบเห็นในถุงมีแต่ของดีๆ ทั้งนั้นเลย"“มีบุหรี่ดีๆ และเหล้าดีๆ แกไปหยิบเอามาให้พี่เขยหน่อย ไห่หลิงไม่สูบบุหรี่และดื่ม พี่เขยมักจะไม่ค่อยได้สูบบุหรี่ดีๆ ยังมีพ่ออีกไม่ค่อยจะเคยได้กินเหล้าดีๆ แกไปเอาเหล้าให้พ่อด้วย”โจวหงหลินหัวเราะเบา ๆ ก่อนแล้วพูดว่า "พี่ ดูพูดเข้า ถ้าชอบก็แค่เอาไป แต่ตอนนี้รีบไปช่วยลูกอาบน้ำก่อนแล้วพาเข้านอน คืนวันพรุ่งนี้ผมจะไม่ไปพบปะสังสรรค์กับลูกค้า เดี๋ยวจะพาพวกพี่ไปขับรถเที่ยว”"โอเค"พี่โจวยิ้มแล้วเดินกลับห้องไปอย่างพึงพอใจโจวหงหลินผลักประตูเปิดเข้าไปข้างใน หยางหยางหลับไปแล