หลินเซียวกล่าว ประโยคนี้เกือบจะเหมือนกับที่เขาพูดที่ตระกูลเยว่ทุกอย่างเลยตอนนี้เหลยเฉียงยังคงมีประโยชน์ในการใช้งานอยู่บ้าง หากเขาถูกฆ่าอย่างรวดเร็ว ก็ดูเหมือนจะตายสบายเกินไปสำหรับเขา เป็นการดีกว่าที่จะปล่อยให้เขาต่อสู้กับความหวาดกลัวไม่รู้จบสักสองสามวันแล้วค่อยจัดการกับมันทีเดียวเหลยเฉียงดีใจมากเมื่อได้ยินว่าเขายังได้มีชีวิตอยู่ต่อ ตราบใดที่เขาได้รับเวลาเตรียมตัวเพียงเล็กน้อย แกงค์ชิงหลงก็สามารถทำลายหลินเซียวได้อย่างแน่นอน “เหลิ่งซวง เอาปืนให้ฉันหน่อยสิ” หลินเซียวกล่าว“ได้ค่ะ” เหลิ่งซวงรู้ว่าหลินเซียวหมายถึงอะไรเป็นอย่างดี และยื่นปืนกลมือในมือของเขาให้หลินเซียวครู่ต่อมา หลินเซียวหิ้วเหลยเฉียงขื้นแล้วชี้ปืนไปที่หัวของเขาแล้วพูดว่า: "ชีวิตของนายอยู่ในมือของฉัน บอกคนของนายหนีให้พ้น ไม่เช่นนั้นนายคงจะต้องตายแน่ๆแล้วล่ะ!"“ได้ครับๆ อย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นไป ฉันจะสั่งลูกน้องว่าอย่าทำอะไรพวกนาย!” เหลยเฉียงรู้ดีว่าหลินเซียวต้องการใช้เขาเพื่อออกคลับเทียนซ่างเหยินเจียนอย่างไรก็ตาม ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ จะมีโอกาสมากมายที่จะสร้างปัญหาให้กับหลินเซียวในอนาคต!“จางเหยา ตามผมมา ผมจะ

“โอเค แต่อย่าบอกเธอนะว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าเราฆ่าคนไปมากมายเพราะอะไร” หลินเซียวบอกกับจางเหยา“ทำไมเหรอคะ?” จางเหยามองหลินเซียวด้วยความสับสนและถาม“เพราะฉันไม่อยากให้เธอกังวล ดังนั้นคุณควรหยุดพูดเรื่องนี้สักที” หลินเซียวอธิบาย“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันต้องหาเหตุผลที่จะบอกหว่านเอ๋อร์ ไม่เช่นนั้นฉันจะย้ายไปอยู่ที่วิลล่าได้ยังไง” จางเหยาถาม“คุณสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน คุณยังต้องหาเหตุผลพิเศษอะไรที่จะได้อยู่กับเธอสักสองสามวันรึไง?” หลินเซียวยิ้มเล็กน้อย“อ่อใช่ ขอบคุณมากนะคะสำหรับคืนนี้ ถ้าคุณไม่มา ฉันก็นึกภาพไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น!” จางเหยามองหลินเซียวด้วยใบหน้าขอบคุณ“ไม่เป็นไร คุณเป็นเพื่อนที่ดีของหว่านเอ๋อร์ดังนั้นผมก็ควรช่วยคุณและผมก็ยังช่วยคุณโดยบังเอิญอีกต่างหาก” หลินเซียวพูดอย่างสงบ“ตอนนี้ฉันมาคิดดูแล้ว มันเหลือเชื่อจริงๆเลยนะ คุณปรากฏตัวหลังจากที่ฉันถูกจับ นั่นหมายความว่าเรามีวาสนาต่อกันแล้วใช่ไหมคะ?” จางเหยากล่าว“นี่ไม่ใช่โชคชะตา พูดได้ว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ในฐานะนักเขียน คุณควรรู้ว่าความบังเอิญคืออะไรใช่ไหม” หลินเซียวกล่าว“เอาล่ะ เอาเป็นตาม

“เราสองคนนอนด้วยกันดีกว่านะ? คืนนี้เรามานอนคุยกันยาวๆ กันเถอะ” ซูหว่านเอ๋อร์กล่าว“จะไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ หลินเซียวจะทำยังไงถ้าฉันนอนกับแก เขาจะไม่โอเคหรือเปล่า?” จางเหยารู้สึกแปลกๆถ้าเธอนอนกับซูหว่านเอ๋อร์ ทั้งๆที่หลินเซียวก็อยู่ที่วิลล่าด้วยกันเพราะพวกเขาเป็นคู่รักกันและเธออาจจะรบกวนช่วงเวลาส่วนตัวของพวกเขา ถ้าหากว่าเธอนอนกับซูหว่านเอ๋อร์ แล้วหลินเซียวจะนอนที่ไหน?“ไม่เป็นไร เขาไม่สนใจหรอก ยังไงมันก็แค่ไม่กี่วันเอง เพราะงั้นเขาไม่คิดอะไรมากหรอก” ซูหว่านเอ๋อร์พูดอย่างเขินอายเล็กน้อย“โอเค งั้นเรามานอนด้วยกันเถอะ” จางเหยาพยักหน้าแล้วพูดไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่กล้านอนคนเดียวในคืนนี้แม่บุญธรรมของเขาถูกฆ่าตายและการแก้แค้นก็ยังไม่สำเร็จ ตอนนี้ หลินเซียวเองก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำอะไรกับซูหว่านเอ๋อร์ด้วยอยู่แล้วหลินเซียวเข้าไปที่ห้องข้างๆของซูหว่านเอ๋อร์และนอนหลับทั้งคืนซูหว่านเอ๋อร์กลับมาทำงานที่หนานหูกรุ๊ปจางเหยาพักอยู่ในวิลล่าและจินตนาการถึงนิยายของเธอเองหลินเซียวยังรู้สึกว่าไม่เหมาะสมที่จะอยู่ในวิลล่ากับจางเหยา เขาจึงขอให้เหลิ่งซวงขับรถไปส่งเขาที่บ้านเกิดของแม่บุญธรรมในชนบท

“คือ...ฉันพูดเองค่ะ” เหลิ่งซวงก้มศีรษะลงและพูดด้วยเสียงที่เบาลงเล็กน้อย“ทำไมแกต้องไปฆ่าไก่ด้วยมีดวัวด้วยล่ะ! ตระกูลเยว่เล็กๆกระจอกๆ และแกงค์ชิงหลง เราสามารถให้คนบางคนไปจัดการมันก็ได้แล้ว! ทำไมต้องฟุ่มเฟือยด้วย?” หลินเซียวกล่าว“นี่คือคำสั่งของผู้นำระดับสูง ให้วังต้าไห่ส่งคนไปรอนอกเมืองหนานหู และเขาก็ตอบรับคำขอของทหารในชายแดนใต้ให้ช่วยพี่แก้แค้น” เหลิ่งซวงกล่าว“ช่างมันเถอะ ยังไงชายแดนใต้ก็สงบลงแล้ว หากพวกเขาต้องการอยู่ พวกเขาก็อยู่ได้” หลินเซียวกล่าว“และฉันก็พบข้อมูลบางอย่างอีกด้วย พันเจิงหู่หัวหน้ากรมกำกับดูแลเมืองหนานหูมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม แอบสมรู้ร่วมคิดกับแกงค์ชิงหลง และช่วยครอบครัวเยว่ปกปิดอาชญากรรมของพวกเขา เราต้องการกำจัดคนผู้นี้ด้วย เวลานี้ไม่เพียงแต่ตระกูลเยว่และแกงค์ชิงหลงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงกรมกำกับดูแลด้วย” เหลิ่งซวงกล่าว“หัวหน้ากรมกำกับดูแลต้องได้รับการจัดการ มันจะไม่ได้รับอนุญาตให้ก่ออันตรายต่อเมืองหนานหูอีกต่อไป!” หลินเซียวกล่าว“พี่หลิน ตอนนี้กองทัพได้รวมตัวกันแล้ว ตราบใดที่พี่ออกคำสั่ง พวกเราก็สามารถมุ่งหน้าไปยังเมืองหนานหู กำจัดตระกูลเยว่และแกงค์ชิงหลงได้

เพียงแต่ว่าเครื่องแต่งกายของเขาดูจะน่ากลัวไปหน่อย และตอนนี้ ซูหว่านเอ๋อร์รู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นเมื่อนักฆ่าเสวี่ยหยิ่งเห็นซูหว่านเอ๋อร์ผู้มีเสน่ห์ มีแสงวาบขึ้นมาในดวงตาของเขา“เงินอยู่ที่ไหน” นักฆ่าเสวี่ยหยิ่งถาม“ในรถ คุณสามารถฆ่าเยว่ยี่เฟิงลูกชายคนโตของตระกูลเยว่และเหลยเฉียงรองหัวหน้าได้จริงๆหรอ?” ซูหว่านเอ๋อร์ถาม“ไร้สาระน่า ฉันคือนักฆ่าเสวี่ยหยิ่งฆ่าคนไร้ร่องรอย ฉันทำงานนี้มามากมายและไม่เคยทำผิดพลาด แค่ตระกูลเยว่และแกงค์ชิงหลง ไม่ต้องกังวลอะไรเลย! ตราบใดที่ได้เงิน ฉันจะเอาชีวิตพวกเขาทั้งหมดให้ไปพบราชาแห่งนรกในคืนนี้ !” นักฆ่าเสวี่ยหยิ่งพูดอย่างมั่นใจ“เอาล่ะ ฉันจะเอาเงินออกมาให้ตอนนี้เลย” ซูหว่านเอ๋อร์พูดแล้วเปิดประตูรถแล้วหยิบกล่องรหัสผ่านออกมา“เงินสด1.5ล้านบาทอยู่ที่นี่ คุณสามารถตรวจสอบได้” ซูหว่านเอ๋อร์กล่าวขณะที่เธอยื่นกล่องรหัสผ่านให้กับเขานักฆาเสวี่ยหยิ่งหยิบกล่องรหัสผ่านมา กล่องรหัสผ่านไม่ได้ล็อค ดังนั้นเขาจึงเปิดมันได้เลยมันเต็มไปด้วยธนบัตรสีเทา และรอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของนักฆ่าเขาหยิบธนบัตรออกมาจำนวนหนึ่งโดยตั้งใจและมองดูพวกมันอย่างระมัดระวัง จากนั้นเก็บกล