“อย่าหัวรั้นแบบนี้จะได้ไหม? ฉันรู้ว่าคุณอยากจะแก้แค้น แต่ก็ต้องมีความสามารถมากพอปะ ไอ้เจ้านี่มันเป็นพวกที่ชอบทำชั่วไม่สนใจกฎหมาย แถมยังโหดร้ายมากๆอีกต่างหาก ฉันว่าพวกเราไปกันดีกว่านะ เรื่องนี้ค่อยๆ ปรึกษากันให้ดีก่อน!” ซูหว่านเอ๋อร์ลากแขนของหลินเซียวอยากจะรีบออกไปจากที่นี่แต่ไม่ว่าซูหว่านเอ๋อร์จะออกแรงยังไง หลินเซียวก็ยังคงไม่ขยับตัวเลย“ศัตรูอยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะต้องหนี พวกมันฆ่าแม่บุญธรรมของผม วันนี้ผมต้องฆ่าพวกมันให้ตายเพื่อแก้แค้นให้กับแม่บุญธรรม!” หลินเซียวพูดขึ้นอย่างเย็นชาทันใดนั้น หวูทาวได้พุ่งเข้ามาพร้อมกับพวกของแก๊งชิงหลง ก่อนจะล้อมหลินเซียวและซูหว่านเอ๋อร์เอาไว้“ฮ่าๆๆ ดูสิว่าพวกแกยังจะมีทางหนีไปไหนได้อีกไหม?” หวูทาวเห็นว่าหลินเซียวและซูหว่านเอ๋อร์ถูกล้อมไว้แล้วก็พูดอย่างเกรี้ยวกราด“หนีงั้นเหรอ?” ฉันคนนี้ไม่เคยคิดจะหนีมาก่อน!” หลินเซียวพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“ถึงแกอยากจะหนี ตอนนี้มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว แกกล้าลงมือกับคนของคุณชายเยว่ รีบคุกเข่าขอร้องท่านซะเดี๋ยวนี้แล้วก็เอาเมียของแกไปส่งให้ถึงตระกูลเยว่ซะ ฉันอาจจะคิดไว้ชีวิตไร้ค่าของแกสักหน่อยก็ได้!” หวูทาวพ

เหลิ่งซวงก็รู้ว่าครั้งนี้หลินเซียวโมโหแล้วจริงๆ เกรงว่าจะต้องมีคลื่นโหมกระหน่ำซัดสาดเข้ามาที่เมืองหนานหูเป็นแน่!ครั้งนี้แก๊งชิงหลงก็ต้องเผชิญกับการถูกทำลายล้างแล้ว!แม้แต่บุญธรรมของเทพสงครามราชามังกรก็ยังกล้าที่จะทำร้ายอย่างทารุณ ก็แค่แก๊งเล็กๆ อย่างแก๊งชิงหลง ยังไงก็ต้องถูกทำลายอย่างแน่นอน!หลินเซียวยืนอยู่ท่ามกลางห่าฝนกระหน่ำด้วยสีหน้าเย็นยะเยือกและแววตาอันแหลมคม เขาจ้องมองพวกของหวูทาวที่อยู่ตรงหน้าแววตาอันแหลมคมดุจอาวุธอันตรายที่ทำให้คนที่ได้สบตาก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งตัวเป็นครั้งแรกที่หวูทาวเห็นแววตาที่น่ากลัวขนาดนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหลายก้าวตอนนี้พวกเขาคิดแค่อยากจะรีบไปจากที่นี่ แต่ในใจคิดเช่นนี้ กลับก้าวขาไม่ออก พวกเขาถูกความน่ากลัวของหลินเซียวทำให้หวาดกลัว ส่วนขาทั้งสองข้างก็สั่นเทาก้าวขาไม่ออก!“พี่หลิน ฆ่าเศษสวะพวกนี้ได้เลยไหมครับ!” เหลิ่งซวงถามขึ้น ขอแค่หลินเซียวพยักหน้า เธอจะลงมือฆ่าพวกชั่วนี้ด้วยมือของเธอเองอย่างแน่นอน!“เธอจับตาดูพวกมันอาไว้ อย่าให้ใครหนีไปได้!” หลินเซียวพูดขึ้น“ลงมือเลยไม่ดีกว่าเหรอพี่ ยังจะรออะไรอีก?” เหลิ่งซวงถามขึ้นด้วยควาสงสัยเล็ก

หวูทาวที่ยืนอยู่ข้างๆ กลัวจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมาซักพักแล้ว เขาขยี้ตาของตัวเองด้วยความสงสัยว่าตัวเองตาฝาดไปรึปล่าวลูกน้องของตัวเองยี่สิบกว่าคนถูกหลินเซียวฆ่าตายหมดได้ไงกัน?เหลิ่งซวงไม่รู้สึกแปลกใจต่อภาพเหตุการณ์แบบนี้เลย เทียบกับภาพนองเลือดบนสนามรบแล้ว ภาพเหตุการณ์แบบนี้เฉยๆ ไปเลยหลินเซียวถือมัดสั้นพร้อมกับค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้หวูทาวขาทั้งสองข้างของหวูทาวอ่อนแรง ก่อนจะล้มนั่งลงไปกองบนพื้นเมื่อเผชิญหน้ากับความตายแล้ว แม้แต่เขาก็หวาดกลัวจนถึงขีดสุด“อย่าฆ่าผมเลย ปล่อยผมไปเถอะนะ ขอร้องล่ะนะ......” หวูทาวคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนต่อหน้าหลินเซียว ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่คิดว่าหลินเซียวจะมีฝีมือขนาดนี้“สายไปแล้ว! ตอนที่พวกแกฆ่าแม่บุญธรรมของฉันก็น่าจะคิดว่าจะต้องมีวันนี้นะ!” หลินเซียวพูดอย่างเย็นชา“ฉันผิดไปแล้ว ขอแค่แกไม่ฆ่าฉัน ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา แต่ถ้าแกฆ่าฉันล่ะก็ แก๊งชิงหลงก็จะไม่ปล่อยแกไปแน่ๆ ฉันเป็นถึงลูกน้องคนโปรดของรองหัวหน้าเหลยเลยนะ!” หวูทาวพูดขึ้น“แก๊งชิงหลงงั้นเหรอ? ก็แค่พวกมดพวกแมลงฝูงหนึ่งก็เท่านั้น ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกฉันทำลายทิ้งอยู่ดี!” หลินเซียวพูดขึ้น“งั้

“แฟนของหลานเป็นใครกัน?” เยว่ชิ่วหรงถามขึ้น“ซูหว่านเอ๋อร์หญิงที่งามที่สุดแห่งเมืองหนานหู” เยว่ยี่เฟิงยิ้มอย่างได้ใจแล้วพูดขึ้น“ซูหว่านเอ๋อร์? ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้เคยจัดงานแต่ง และแต่งงานไปแล้วหรอกเหรอ? แล้วไปเป็นแฟนกับหลานตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” เยว่ซิ่วหรงถามขึ้นด้วยความประหลาดใจหลานของตัวเองไปผัวพันกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วได้ยังไง?“แต่ซูหว่านเอ๋อร์เป็นผู้หญิงในสเปคที่ผมชอบเลยนะครับ เธอแต่งงานแล้วก็จริง แต่แล้วมันจะทำไมล่ะครับ บนสนามฟุตบอลมีผู้รักษาประตู แต่บอลยังเข้าโกลด์ไปได้ไม่ใช่เหรอครับ!” เยว่ยี่เฟิงพูดขึ้น“ยังไงซะเธอก็เป็นเมียของคนอื่นไปแล้ว หลานเอาคนแบบนี้เป็นแฟน ถ้าข้างนอกรู้เข้า ตระกูลเยว่ของเราจะเอาหน้าไปไว้ไหน! อีกอย่างนะ หลานเป็นถึงคุณชายของตระกูลเยว่ ยังมีผู้หญิงไม่พออีกเหรอ? ทำไมถึงได้ชอบซูหว่านเอ๋อร์อะไรขนาดนั้น?” เยว่ชิ่วหรงถามขึ้น“ถึงยังไงหลังจากที่ผมได้เจอกับเธอก็ได้หลงรักเธอเข้าแล้ว ต้องเป็นเธอเท่านั้น ตอนนี้แค่ไม่ได้เห็นเธอวันเดียว ตัวผมก็ทุกข์ทรมานมากเลยครับ” เยว่ยี่เฟิงพูดขึ้น“งั้นก็ได้ ขอแค่หลานชอบก็พอ แต่มีอยู่อย่างหนึ่งก็คือหลานเล่นกับเธอได้ แต่ห้าม

เมื่อได้ยินที่หลินเซียวพูดแบบนั้น ทุกคนในงานต่างตกตะลึงเป็นอย่างมากทุกคนต่างกำลังกระซิบกระซาบกันว่าตระกูลเยว่ไปทำเรื่องอะไรร้ายแรงผิดมนุษย์ไว้กันแน่“บังอาจ! ตระกูลเยว่ใช่ที่คนอย่างแกบุกเข้ามาได้ง่ายๆ งั้นเหรอ? ยังกล้าเหลวไหลที่นี่อีก มานี่หน่อย เอาพวกมันสองคนนี้ออกไปให้พ้น!” เยว่ชิ่วหรงตะคอกออกมาด้วยความเดือดดาลบอดี้การ์ดหลายคนก็พุ่งออกมาในทันที เป้าหมายก็คือหลินเซียวและเหลิ่งซวงตระกูลใหญ่ที่เหมือนกับตระกูลเยว่ต่างจะต้องมียอดฝีมือรับผิดชอบดูแลความปลอดภัยของตระกูล บอดี้การ์ดหลายคนนี้ก็คือยอดฝีมือที่ตระกูลเยว่เลี้ยงเอาไว้ แต่ละคนต่างมีทักษะฝีมือที่ยอดเยี่ยมทั้งนั้น!เยว่ยี่เฟิงเห็นว่าบอดี้การ์ดอยู่ด้วยก็มีความมั่นใจในทันที จึงเดินถามเข้าไปชี้หน้าด่าหลินเซียวยกใหญ่: “แกคิดว่าแกเป็นใคร? ถึงได้กล้าบุกเข้ามาในตระกูลเยว่ และยังกล้าเอาโลงศพมาให้คุณย่าของฉันในงานวันเกิดอีก แกเข้ามาง่าย แต่ออกยาก! หักขาพวกมันซะ ให้พวกมันคลานกลับออกไป!”เยว่ยี่เฟิงคุ้นเคยกับความรู้สึกที่ยโสโอหังมองไม่เห็นหัวผู้อื่นแบบนี้“แกคือเยว่ยี่เฟิงใช่ไหม?” หลินเซียวถาม“ใช่ ก็ฉันเนี่ยแหละ! ฉันไม่สนใจว่าแกจะเป็น