MARCO POVIpipikit ko na rin sana ang mga mata ko at matutulog sa tabi ni Ara nang pumasok sa kwarto ang dalawang nurses na siyang tumulong sa akin na nagbihis kagabi. Lumapit silang dalawa sa kinaroroonan naming dalawa ni Ara habang nakangisi. May dala-dala silang isang papel na parang may kung anong nakasulat. Nagpanggap ako na wala akong nakikita para ituloy nila ang kung ano mang plano nila saka ko sila susunggaban. Mahigpit kong niyakap si Ara para agad ko siyang maprotektahan sakaling gawan nila kami ng masama.“Sir,” nakapamulsang tawag ng isang nurse sa akin. Nakaramdam ako ng kaba. “Tulog na po ba si Ma'am?” dagdag nitong tanong sa ‘kin.Napakunot ang noo ko sa kanya. “Mahimbing na ang tulog niya, bakit? May kailangan ba kayo sa ‘kin?” mariing tugon ko sa kanya.Nagkatinginan silang dalawa at chineck pa si Ara kung totoo nga ang sinasabi ko. Nang makasiguro sila ay sabay na gumuhit ang ngiti sa kanilang labi. Inabutan nila ako ng maliit na envelope na parang lalagyan ng ca

MARCO POVLumabas na muna ng secret room sina Vien, Dos at Jack para hayaan kami ni Mr. Sanchez na makapag-usap nang masinsinan. Naglalaan talaga siya ng oras na makapagkwentuhan kami sa t'wing sasapit ang aking kaarawan. Pinagsaluhan namin ang natitirang alak. Nagsimulang magbukas ng panibagong diskusyon si Mr. Sanchez.“Nagpahanda ng malaking salo-salo ang mommy mo sa mansyon. Hindi ka ba hahabol? Inimbitahan niya ang mga bigating business partners ng pamilya Silvestre para ianunsyo na ano mang araw ay babalik ka na sa pamamahala ng Silvestre Business Empire. Sabik na sabik ang mommy mo sa pagbabalik mo,” masigla niyang sabi.Napailing ako at tipid na napangiti. “Kapag nagpakita ako sa kanya ngayon ay siguradong tatambakan niya agad ako ng maraming responsibilidad sa pamamahala ng negosyo namin. Gusto ko munang magliwaliw at sulitin ang isang linggong pagdiriwang ng Sportsfest ng Northford University,” tugon ko sa kanya.“Oh, sportsfest,” tumango si Mr. Sanchez. “Namiss ko tuloy ang

MARCO POVSinikap kong panatilihin ang huwisyo ko sa kabila ng bahagyang pagkahilo. Nanlalabo ang paningin ko pero pinilit ko pa rin na ituon ang atensyon ko para analisahin ang kalaban ko at ang kabuuan ng fire exit.Parang namamanhid ang ulo ko sa sobrang sakit ng natamo kong sugat pero tiniis ko ang pangingirot nito. Sa likod ng maskara ay naramdaman ko ang pagngisi ng babaeng nakatitig sa akin.“Tayo!” pagmamando niya. Sa pagkabingi ng tenga ko ay halos malabo na rin sa akin ang totoong boses niya.Sinusuri ko pa rin ang paligid at kinukwenta ang mga posible kong pag-atake base sa natitira kong lakas.“Sampung minuto,” mahina kong naiusàl.“Ano?” nagtatakang tanong ng babaeng kaharap ko.Mariin ko siyang tinitigan. “Sampung minuto at magkukumahog ka nang lumabas mula rito,” saad ko sa kanya saka tumaas ang sulok ng labi ko.Bahagya siyang natawa at isinentro sa noo ko ang hawak niyang bàril. “Talaga? Wala pang sampung minuto ay mapapatay na kita.”Bang!Ipinutok niya ang baril sa

THIRD PERSON POVDays after the tragedy. Dinala si Mandy ng DSWD sa isang bahay ampunan. The nuns changed her surname from Valdez to Saldivar para hindi na maungkat sa ala-ala niya ang masasakit na nangyari sa dating katauhan.Akala ng mga madre ay gano'n lang kadali ang lahat, pero kahit anong gawin ng mga tao sa paligid ni Mandy ay mananatili ang sugat sa puso niya. Nakabaon na ang poot at galit sa kanya na dulot ng taong nagpasunog sa pabrika at pumatay sa Daddy niya.“She's always staring blankly. Palaging wala sa sarili,” nag-aalalang sabi ng isang madre.“Hay, Sister. Iniwan ng ina tapos namatayan pa ng ama. Grabe rin kasi ang dinanas ng batang ‘yan,” tugon ng isa pang madre na kausap niya.Lagi lang nakaupo sa parke ng bahay ampunan si Mandy. Mag-isa at walang kinakausap. Nakatanaw lang ito sa ‘di kalayuan tapos bigla na lang iiyak.She experienced severe depression. Regular din itong chini-check ng psychiatrist ng bahay ampunan dahil ilang beses na nitong sinubukang magpakamàt