หลังจากตกลงกับถานอวี้เสวี่ยแล้ว อวิ๋นซูก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเธอไม่ได้นำชุดว่ายน้ำมาด้วยถ้าจะซื้อตอนนี้ เธอเองก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับสถานที่ขณะที่รู้สึกกังวลอยู่นั้นเอง ก็เห็นเฮ่อเหยียนสือใส่ชุดสูทสวมรองเท้าหนัง“คุณจะออกไปข้างนอกเหรอ? ”“อืม" เฮ่อเหยียนสือ “ผมต้องไปที่ตัวเมืองหน่อย”ระหว่างที่เขาไปประเทศจีน แม้ว่าเขาจะบินกลับมาเพื่อจัดการเรื่องของบริษัทอยู่บ้างเป็นครั้งคราว แต่บริษัทก็ใหญ่เกินไป การที่เขาออกมานานโดยไม่ปรากฏตัวเลย มันอาจก็ส่งผลกระทบต่อการควบคุมบริษัทเอาได้พ่อตระกูลเฮ่อเองก็เพิ่งเรียกให้เขาไปหาเขาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน“งั้นฉันขอไปกับคุณด้วยได้ไหม? ”เฮ่อเหยียนสือรู้สึกประหลาดใจอวิ๋นซูก้มศีรษะลง และงอนิ้วเท้า “ฉัน......ฉันจะไปซื้อชุดว่ายน้ำ”เฮ่อเหยียนสือเลิกคิ้วสูง ดวงตาของเขาก็ปรากฏความหมายที่ชัดเจนมากยิ่งขึ้น“งั้นให้ผมไปเป็นเพื่อนคุณเถอะ”“คุณต้องไปทำธุระในเมื่องไม่ใช่เหรอ? ”“ไว้ค่อยจัดการตอนบ่ายก็เหมือนกันนั่นแหละ” เฮ่อเหยียนสือโอบเอวของอวิ๋นซูแล้วออกไปเห็นได้ชัดว่าเขาต้องการเห็นอวิ๋นซูในชุดว่ายน้ำอวิ๋นซูนั่งอยู่บนที่นั่งผู้โดยสาร ร

หลังจากที่อวิ๋นซูเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำแล้ว เธอก็เดินไปที่สระว่ายน้ำอย่างไม่สบายใจแม้ว่าการแต่งกายของเธอจะค่อนข้างอนุรักษนิยม แต่ตรงชายเสื้อยังเผยให้เห็นสองขาที่สวยงามเป็นประกาย เปล่งแสงแวววาวจาง ๆ ในสระว่ายน้ำที่เต็มไปด้วยกลิ่นของฮอร์โมนที่คละคลุ้ง จนกลายเป็นจุดสนใจอย่างรวดเร็วมีผู้ชายไม่น้อยที่เดินเข้าหา เข้ามาเชิญอวิ๋นซูดื่มอันที่จริงอวิ๋นซูไม่ชอบการมีปฏิสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดขนาดนี้เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงแต่ถึงอย่างนั้น ก็มีการเชิญชวนจากผู้คนมากขึ้นเรื่อย ๆ และค่อย ๆ กลายเป็นการปิดล้อมอวิ๋นซูมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตระหนก เธอมองหาบุคคลที่คุ้นเคยเธอก็มองหาตั้งหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่พบใครที่พอจะขอความช่วยเหลือได้เลยในตอนนี้เอง ถานอวี้เสวี่ยที่ยืนอยู่บนชั้นสอง ก็มองลงไปยังอวิ๋นซูที่ถูกรายล้อมไปด้วยผู้ชายจำนวนมาก และค่อย ๆ ถอยทีละก้าวไปยังสระว่ายน้ำ รอยยิ้มอันเงียบสงบบนใบหน้าของเธอไม่มีอีกต่อไป มันถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาที่มาจากส่วนลึกของจิตใจที่ชั้นล่าง เธอหันหน้าเข้าหาผู้ชายที่พยายามเดินเข้ามาทีละก้าว อวิ๋นซูสูดหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้ง จากนั้นก็พูดภาษาสเป

ถานอวี้เสวี่ยโกรธมากจนสมองแทบระเบิดหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็กัดฟัน และพูดว่า “พอเธอเห็นคุณเป็นลม เธอก็วิ่งหนีไปแล้ว”เฮ่อเหยียนสือเม้มริมฝีปาก เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู “เสี่ยวซูไม่ใช่คนแบบนั้น! ”ถานอวี้เสวี่ยโกรธมากจนแทบเสียสติ เธอกอดเฮ่อเหยียนสือจากด้านหลัง “อาเหยียน ทำไมคุณไม่เชื่อที่ฉันพูดเลย คุณกับเธอเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่คุณกับฉันเรารู้จักกันมายี่สิบเจ็ดปี คุณกลับไม่เชื่อฉันเลย สักนิดก็ไม่มีเลยเหรอ? ”เฮ่อเหยียนสือง้างมือของถานอวี้เสวี่ยออกด้วยใบหน้าที่เย็นชา “เสี่ยวเสวี่ย ฉันแต่งงานแล้ว เธอล้ำเส้นเกินไปแล้วนะ”“ใช่ ฉันล้ำเส้นแล้วยังไง! ” ถานอวี้เสวี่ยกอดเฮ่อเหยียนสืออีกครั้ง “ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มานานแล้ว ฉันรักคุณ อาเหยียน เมื่อก่อนฉันมักคิดว่าเด็กผู้หญิงที่สารภาพรักช่างไม่รู้จักสงวนท่าทีเอาซะเลย ดังนั้นฉันเลยรอคุณมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากรอแล้ว ฉันไม่สนเรื่องสงวนท่าทีอะไรนั่นอีกต่อไปแล้ว เมื่อเทียบกับการที่ต้องเสียคุณไป สิ่งเหล่านั้นก็ไม่มีค่าอะไรเลย”เฮ่อเหยียนสือผละตัวออกจากถานอวี้เสวี่ย และเตือนเธออีกครั้ง “ฉันแต่งงานแล้ว”“แต่คุณก็หย่าได้นี่ ฉันไม่รังเก

ถานอวี้เสวี่ยรู้สึกหนาวตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เธอยังคงเกร็งคออยู่ “อาเหยียน คุณอยากจะพูดอะไรกันแน่? ระหว่างพวกเราไม่จำเป็นต้องลอบกัดกันแบบนี้ก็ได้มั้ง”“ฉันได้ให้โอกาสเธอไปแล้ว” เฮ่อเหยียนสือลดเสียงลง “ถ้าไม่ใช่เพราะลุงถานกับคุณป้า ตอนนี้ฉันคงไม่มาคุยกับเธออยู่ที่นี่แบบนี้หรอก”“ฉันเข้าใจแล้ว” ถานอวี้เสวี่ยยิ้มอย่างขมขื่น “ที่คุณพูดออกมามากมายขนาดนั้น คุณแค่อยากจะกล่าวหาว่าฉันเป็นคนยุยงให้พวกเขาสองคนทำแบบนั้นงั้นเหรอ? ”เฮ่อเหยียนสือมองตรงไปที่ถานอวี้เสวี่ย “แล้วไม่ใช่รึไง? ”รอยยิ้มบนใบหน้าของถานอวี้เสวี่ยกว้างขึ้น แต่เสียงของเธอก็ขมขื่นมากขึ้นเช่นกัน “อาเหยียน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมคุณถึงคิดแบบนั้น ใช่ ฉันรักคุณ แต่ทำไมฉันจะต้องทำร้ายเสี่ยวซูด้วย ต่อให้ฉันจะเป็นคนทำร้ายเธอ แบบนั้นจะทำให้คุณเปลี่ยนใจได้งั้นเหรอ? แล้วอีกอย่าง ก็ใช่ว่าคุณจะไม่รู้ บางคนก็เกิดมาเพื่อกลั่นแกล้งผู้อื่นอยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลเอาซะเลยฉันกับพวกเขาเป็นแค่เพื่อนธรรมดากันเท่านั้น ฉันคงจะไม่ถูกโยงเข้าไปเอี่ยวด้วยหรอกใช่ไหม? หากคุณยืนกรานจะกล่าวหาให้ฉันเป็นคนผิดให้ได้ ความผิดเดียวของฉันก็คือฉันไม่ควรพาอวิ๋นซูมาที

งานเลี้ยงขอโทษจัดขึ้นในโรงแรมระดับไฮเอนด์ครอบครัวของถานอวี้เสวี่ยเป็นครอบครัวแรกที่มาถึง ตามมาด้วยเฮ่อเหยียนสือและอวิ๋นซูพ่อตระกูลเฮ่อรู้สึกไม่สบาย จึงไม่ได้มาร่วมด้วยทันทีที่อวิ๋นซูและเฮ่อเหยียนสือเข้ามา คนจากตระกูลถานต่างก็ยืนขึ้นและมองเฮ่อเหยียนสืออย่างประหม่าถานอวี้เสวี่ยเป็นผู้เริ่มพูด จากนั้นความสนใจของทุกคนก็ตกไปอยู่ที่อวิ๋นซู“อวิ๋นซู ฉันขอโทษ”อวิ๋นซูยิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างไม่เห็นแก่ตัว “อย่าเพิ่งรีบขอโทษเลย ฉันยังไม่รู้เลย ว่าคุณขอโทษฉันเพราะอะไร? ”การแสดงออกของพ่อตระกูลถานและแม่ตระกูลถานก็เปลี่ยนไป ต่างก็คิดว่าอวิ๋นซูรับมือได้ยากถานอวี้เสวี่ยพยายามปั้นหน้า และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอในขณะนี้ก็ดูสงบนิ่ง “ฉันเป็นคนที่เชิญเธอไปงานปาร์ตี้เอง แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับฉัน แต่ถ้าฉันไม่ชวนเธอไปร่วมงานปาร์ตี้ตั้งแต่แรก เธอก็คงจะไม่ได้รับบาดเจ็บแบบนี้”อวิ๋นซูยกคางขึ้นเล็กน้อย แล้วมองไปที่ถานอวี้เสวี่ยผ่านไปสักพัก เธอก็ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณถาน อย่าพูดแบบนั้นเลยนะ ในเมื่อเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยแม้แต่น้อย คุณก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษ คุณมาขอโทษฉันแบบนี้ ถ้าขืนเรื