เฮ่อเหยียนสือรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว น้ำเสียงฟังดูอารมณ์ดี “เมียจ๋า มีอะไรรึเปล่า?”น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เต็มไฟด้วยกระแสไฟฟ้าจากปลายสายมากระทบหูทำให้อวิ๋นซูถึงกับขนลุกซู่เธอทำจิตใจให้สงบแล้วเอ่ย “คืนนี้ฉันจะร่วมงานเลี้ยงต้อนรับของบริษัท คุณจะมาไหม?”เฮ่อเหยียนสือยิ้มอย่างมีเลศนัย “นี่เป็นงานเลี้ยงต้อนรับของบริษัทคุณ ผมเป็นคนนอกจะไปในฐานะอะไรล่ะ?”อวิ๋นซู “......”ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเฮ่อเหยียนสือตั้งใจกันนะ“แน่สิว่าต้องเป็น……”“เป็นอะไร?” “เป็นอะไร?” เฮ่อเหยียนสืออ้าขาของเขาออก เขาจ้องไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตกตะลึงด้วยรอยยิ้ม หันกลับมาและหลอกล่อด้วยเสียงทุ้มต่ำ"เป็น... เป็นคนในครอบครัว! พอใจรึยัง!"อวิ๋นซูหมดคำจะพูดน้ำเสียงของเฮ่อเหยียนสือลดต่ำลงเล็กน้อย ยั่วยวนราวกับไวน์รสกลมกล่อม “ในที่สุดคุณก็ยอมรับตัวตนของผมแล้ว”“คุณอยากมาหรือไม่” ใบหน้าของอวิ๋นซูร้อนผ่าวเฮ่อเหยียนสือถอนหายใจ “โอกาสดีขนาดนี้ผมอยากไปแน่นอน แต่ว่าวันนี้ผมมีนัดแล้ว ไปไม่ได้แล้วล่ะ”ในใจของอวิ๋นซูรู้สึกผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก “อื้ม โอเคค่ะ”พอวางสาย เฮ่อเหยียนสือมองไปยังภาพอวิ๋นซูบนหน้าจอโทรศั

แต่จากบุคลิกเธอก็ดูไม่ได้เป็นแค่เน็ตไอดอลคนหนึ่ง แต่ก็ดูเป็นคนมีการศึกษาประมาณหนึ่ง“เธองั้นหรอ...” นายท่านเฮ่อแกล้งถาม หลังของเขาเกร็งเล็กน้อย“คุณอารอง!” สายตาของหญิงสาวปิดความตกใจไม่มิด “ฉันเป็นภรรยาของเยียนสือค่ะ ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว เป็นโชคดีของฉันจริงๆ!”ก่อนจะหันมามองเฮ่อหย่วนเจ๋อ ความตระหนกในสายตาเธอก็ยิ่งปิดไม่มิด “คุณชายเฮ่อก็อยู่หรอคะ!”เฮ่อหย่วนเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะมองไปทางเฮ่อเยียนสืออย่างไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้กับผู้หญิงในภาพจินตนาการของเขาช่างแตกต่างกันไม่ได้ดูหรูหราหรือมีเกียรติเลยสักนิดนายท่านเฮ่อเองก็ไม่พอใจกับผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่นัก แต่ก็อดที่จะโล่งอกไม่ได้ไม่ใช่อวิ๋นซูก็ดีแล้ว“นั่งเถอะ”หญิงสาวคนนั้นนั่งลงก่อนจะแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง “หนูชื่อไต้ซูเจิน คุณปู่กับคุณชายเฮ่อจะเรียกหนูว่าเจินเจินก็ได้ค่ะ”เฮ่อเยียนสือมองไปทางเธอเล็กน้อยไต้ซูเจินเองก็เหมือนถูกกระแสไฟฟ้าเล่นงานเข้า จึงได้แต่นั่งเขี่ยนิ้วมือไปมาอยู่ใต้โต๊ะโดยที่ไม่กล้าพูดอะไรอีกนายท่านเฮ่อและเฮ่อหย่วนเจ๋อไม่ทันสังเกตเห็นท่าทีนี้“เจินเจินใช่ไหม” นายท่านเฮ่อว่าบอกให้พ่อบ้านโจวค

เฮ่อเหยี่ยนสือกอดคนคนนั้นไว้ "ไม่นาน หิวไหม?"“ไม่หิว คุณล่ะ”“นิดหน่อย”ตอนอยู่ที่โรงแรมไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่“คุณอยากกินอะไรล่ะ?” อวิ๋นซูให้เขากอด และค่อยๆแอบเอาตัวเองไปแนบชิดกับร่างกายของอ้อมกอดของเขาอุ่มมาก“คุณล่ะ?”อวิ๋นซูพูดว่า “ฉันเพิ่งบอกแล้วว่าไม่หิว คุณก็ลืมแล้ว” “ไม่ว่าเมื่อไหร่ คุณต้องมาก่อนเสมอ"หยุนซูผงะ จากนั้นหัวเราะกับตัวเอง "ฉันไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น คุณอยากกินอะไร?"เฮ่อเหยี่ยนสือจับไหล่ของอวิ๋นซูและมองเธออย่างละเอียดถี่ถ้วย“คุณสำคัญมาก! สำหรับฉัน มีคุณอยู่ถึงจะมีลมหายใจ หากไม่มีคุณก็ขอตายดีกว่า”อวิ๋นซูตัวสั่นไปทั่วทั้งตัว และมองลึกเข้าไปในดวงตาของเฮ่อเหยี่ยนสือตาคู่นั้นล้ำลึกเหมือนมหาสมุทร แต่อวิ๋นซูไม่พบความซับซ้อน“ฉัน……สำคัญขนาดนั้นเลย?”เฮ่อเหยี่ยนสือกอดอวิ๋นชูไว้แน่น ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย และเสียงว่างเปล่าและเลือนลางภายในท้องฟ้ายามค่ำคืน: “อืม สำคัญมาก ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทิ้งฉันไปโอเคไหม?"ใบหน้าของอวิ๋นซูแนบไปที่หน้าอกของเฮ่อเหยี่ยนสือ และเธอสัมผัสได้ถึงผิวนุ่มๆ อยู่ใต้เสื้อผ้า เช่นเดียวกับรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงเธอยกม

หลินเหมียวเหมียวคิดที่จะหนีไป แต่หากทำแบบนี้มันจะมีพิรุธมากเกินไป เธอจึงทำได้เพียงเดินตามอวิ๋นซูไปอย่างไม่เต็มใจได้แค่นั้นเธอลดเสียงและกระซิบข้างหูของอวิ๋นซูไปว่า "ทำไมเขาก็มาด้วย?"อวิ๋นซูเม้มริมฝีปาก พร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ ออกมา "เขาอยู่ที่นี่ไม่มีเพื่อนน่ะ น่าสงสารมากเลยนะ"พอพูดจบ เธอก็มองไปยังดวงตาของหลินเหมียวเหมียว แล้วถามว่า "เหมียวเหมียว เธอมีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า?"หลินเหมียวเหมียวเบนสายตาไปทางอื่นอย่างประหม่าๆ "ไม่ ไม่มีอะไรนี่""จริงเหรอ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเสมอว่า พวกเธอสองคนดูแปลกๆ นะ!""ไม่นะ!" หลินเหมียวเหมียวปฏิเสธตัวโก่ง เมื่อสายตาได้ชำเลืองไปเห็นเย่ชางเหยียนที่เดินเข้ามา เนื้อตัวของเธอก็แข็งทื่อไปหมดและเย่ชางเหยียนก็โน้มตัวเข้ามาคว้ากระเป๋าเดินทางจากมือหลินเหมียวเหมียวในทันที "ให้ผมเถอะ""ไม่ต้อง..." หลินเหมียวเหมียวถอยหลังออกมาก้าวใหญ่ และเมื่อพบว่าตัวเองทำชัดเจนเกินไป จึงรีบพูดขึ้นมาว่า "ฉันทำเองได้ ... "อวิ๋นซูยิ้มๆ มองดูหลินเหมียวเหมี่ยวแล้วพูดว่า "เหมียวเหมียว เธอนั่งรถของชางเหยียนเถอะ ฉันจะขึ้นรถแล้วนะ"หลินเหมียวเหมียว "..."หลังจากที่อวิ๋นซูขึ้

แม่หลินเป็นผู้หญิงที่หัวโบราณมาก ต่อให้จะเป็นแบบนี้ แต่เธอก็ยังไม่ยินยอมที่จะหย่าร้างกับพ่อหลินจนกระทั่งถึงตอนนี้ ทั้งสองคนก็ยังดิ้นรนอยู่ท่ามกลางความนอกใจ ถูกจับได้ หยิบยกการหย่าร้าง และการถูกปฏิเสธและทุกครั้งที่หลินเหมียวเหมียวมีความรัก มันก็จะจบลงด้วยการเลิกรา และส่วนใหญ่คงได้รับอิทธิพลมาจากพ่อแม่อย่างแน่นอนหลินเหมียวเหมียวยิ้มอย่างขมขื่น "เธอก็พูดว่าอาจจะ ฉันไม่ได้โชคดีขนาดนั้น แล้วอีกอย่าง ฉันก็ไม่ชอบการกักขัง ฉันชอบการตามจีบเสียมากกว่า"อวิ๋นซูมองไปยังหลินเหมียวเหมียว และไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีหลินเหมียวเหมียวพยายามพูดด้วยเสียงที่ร่าเริงอย่างเต็มที่ "อย่าพูดแค่เรื่องฉันสิ เธอกับเฮ่อเยียนสือล่ะ? ครั้งนี้พวกเธอคืนดีกันแล้วใช่ไหม?"อวิ๋นซูพึมพำออกมาว่า "ฉันยังอยากจะลองดู"หลินเหมียวเหมียวมองไปยังอวิ๋นซูด้วยความชื่นชม "เพื่อน เธอมีความกล้ามากกว่าฉันเสียอีก"อวิ๋นซูยิ้มเจื่อนๆ "ไม่ใช่เพราะฉันกล้าหรอก แต่เมื่อเทียบกับการถูกทำร้ายแล้ว ฉันกลัวจะเสียเขาไปมากกว่า"หลินเหมียวเหมียวตื่นตระหนก "เธอ... ตกหลุมรักเขาจริงๆเหรอ?"อวิ๋นซูมองออกไปนอกหน้าต่าง "ก่อนหน้านี้ฉันเคยรู้สึกว่า ค