ครึ่งชั่วโมงต่อมา อวิ๋นซูก็มาถึงร้านเหล้าที่เย่ชางเหยียนบอก แต่ดูจากรถราที่วิ่งรอบๆ ก็นึกสงสัย......ถนนเส้นนี้ก็ดูวุ่นวายดีไม่ใช่หรือไง?ทำไมจะเรียกคนขับรถไม่ได้ล่ะ?เธอไม่ทันได้คิดอะไรมากก็มองเห็นเย่ชางเหยียนที่ยืนโบกมือเรียกเธออยู่ “ทางนี้!”อวิ๋นซูเดินไปอย่างรวดเร็วก่อนจะมองเห็นเฮ่อเยียนสือพิงเสารออยู่ไม่ไกลแสงในตอนกลางคืนไม่มากนัก เธอมองหน้าของเขาไม่ชัดเท่าไหร่ แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าเขาหลับตาอยู่พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างทรมาน ตามร่างกายก็มีกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง ดูท่าแล้วคงดื่มไปมากพอสมควร“เฮ่อเยียนสือ!”เธอตบไปที่หน้าของเฮ่อเยียนสือเบาๆหลายทีเฮ่อเยียนสือลืมตาขึ้น ดวงตาที่แดงก่ำของเขาก็เข้ามาอยู่ในโสตประสาทการรับรู้ของเธออวิ๋นซูตกใจเล็กน้อย เหมือนเธอกำลังมองดูลูกแมวที่กำลังบาดเจ็บ แรงที่มือก็เบาลง “กลับบ้านกัน”เฮ่อเยียนสือยืนนิ่งไม่ขยับอวิ๋นซูออกแรงดึงนิดหน่อย ร่างกายของเขาก็เหมือนจะไร้แรงโน้มถ่วงก่อนซบลงที่ไหล่ของเธออวิ๋นซูยื่นมือไปที่อกของอีกคน ตั้งใจว่าจะผลักออกไป แต่ร่างกายของเฮ่อเยียนสือไม่ต่างจากกำแพงสักเท่าไหร่ เพราะผลักยังไงก็ไม่ขยับเธอจึงได้แต่โอบเอ

สีหว่านเอ๋อร์ไม่ทันได้ตั้งรับ ผ่านไปเกือบครึ่งนาทีถึงหลับตาลงแล้วเช็ดน้ำบนใบหน้าออกไม่นานก็คิดจะพุ่งเข้าไปตบหน้าอวิ๋นซูอวิ๋นซูจับมือเธอเอาไว้ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ก็เมื่อกี้รองหัวหน้าแผนกพูดเองนี่คะว่าอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่!?”สีหว่านเอ๋อร์ได้แต่ระงับอารมณ์เอาไว้ในใจ ไม่กล้าทำอะไรออกมาเธอโมโหจนแทบจะบ้าแต่ทำได้แค่กัดฟันเอาไว้ “อวิ๋นซู!”อวิ๋นซูยกยิ้มก่อนจะหันไปมองคนอื่นๆในแผนกที่มามุงดูสถานการณ์ “ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่ จะไม่ให้มีเหตุการณ์กลั่นแกล้งกันเกิดขึ้นอีก ถ้ายังมีเรื่องแบบนี้ก็ลาออกไปเองเลย ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นคนเขียนใบลาออกให้พร้อมกับเขียนอธิบายเหตุผลที่ให้ออกไปด้วย!”พูดจบเธอก็หันไปมองเสิ่นเสี่ยวรุ่ย “ไปกัน”เสิ่นเสี่ยวรุ่ยมองไปทางอวิ๋นซูด้วยสายตานับถือ รอจนอีกฝ่ายเดินไปไกลแล้วเธอถึงเหมือนตื่นจากฝันแล้วรีบเดินตามอีกคนไปพอเข้ามาในห้องทำงาน เสิ่นเสี่ยวรุ่ยก็อดไม่ได้ “พี่อวิ๋นซู เมื่อกี้พี่หล่อมาก”อวิ๋นซูยิ้มน้อยๆ “เสี่ยวรุ่ย คราวหน้าถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก เธอต้องเรียนรู้ที่จะโต้ตอบ ถ้าเราเป็นคนดีไปก็จะถูกรังแกก็เหมือนกับม้าถ้าเป็นม้าพันธุ์ดีก็จะถูกขี่

และท่าทีนั้นของเขามันทำให้เฮ่อหย่วนเจ๋อรู้สึกเหมือนถูกท้าทายเฮ่อหย่วนเจ๋อกำหมัดแน่น ความรู้สึกเหมือนถูกแย่งของรักทำให้เขาเปิดประตูรถเสียงดังก่อนจะรีบเหยียบออกไปเสียงที่ดังขึ้นทำให้รถที่ออกตัวไปเหมือนกับลูกศรที่พุ่งตัวออกจากคันธนูรอจนรถห่างไปไกลคนที่ยืนมุงดูอยู่ถึงค่อยได้สติมาเมื่อกี้พวกเธอ...ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?“รีบหยิกฉันเร็ว รีบหยิกฉัน นี่อวิ๋นซูปฏิเสธการนั่งรถของนายน้อยเฮ่อแล้วไปกับผู้ชายอีกคนหนึ่งงั้นเหรอ!”สีหว่านเอ๋อร์ที่ถูกคนอื่นเบียดอยู่นั้นยกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจซูชานเห็นท่าทีแบบนั้นก็ถามขึ้น “พี่หว่านเอ๋อร์ คนท่าทางกักขฬะเมื่อกี้เป็นสามีของอวิ๋นซูใช่ไหม? ดูท่าทีก็ไม่ได้เป็นคนมีเงินอะไรนี่นา”“ที่แท้การที่เธอซ่อนเอาไว้ไม่ยอมบอกใครว่าทำงานอะไรเพราะว่าเป็นแบบนี้นี่เอง”แต่ก็มีคนไม่เข้าใจ “แต่จากท่าทีเมื่อกี้คุณชายเฮ่อมาเพื่อจีบอวิ๋นซูนี่ ทำไมอวิ๋นซูถึงไม่ยอมคืนดีกับคุณชายเฮ่อล่ะ?”“เธอไม่รู้ล่ะสิ?” ซูชานพูดออกมาอย่างได้ใจ “อย่างแรกอวิ๋นซูเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วถ้าอยากจะคืนดีเธอก็ต้องหย่ากับสามีก่อนไม่งั้นก็ถูกแซะเอาน่ะสิ อีกอย่างนะเธอคิดว่าคุณชายเฮ่อเขาชอบอวิ๋น

อวิ๋นซูยิ้มก่อนจะส่ายหน้า “เธอคิดไปถึงไหนแล้ว ฉันก็แค่ยกตัวอย่าง ฉันกับเฮ่อเยียนสือแต่งงานกันได้ไม่เท่าไหร่ ฉันก็ได้เจอครอบครัวเขาแล้วแต่ไม่รู้ว่าทำไม ฉันมักจะรู้สึกว่าเขาที่ฉันรู้จักกลับไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงแต่เป็นเขาแบบที่เขาอยากจะให้ฉันรู้จัก”หลินเหมียวเหมียว “บางทีถ้าเธอได้รู้จักเขาเพิ่มอีกนิดก็อาจจะเข้าใจมากขึ้นก็ได้”“ก็อาจจะนะ” อวิ๋นซูรวบผมขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “ช่างเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า เรามาดื่มกันเถอะ!”หลินเหมียวเหมียวถือแก้วเหล้าขึ้นมาก่อนจะชนแก้วกับอวิ๋นซู ฉับพลันสายตาของเธอก็มองไปที่คอของอวิ๋นซู “ที่รัก คอเธอไปโดนอะไรมา?”มองดูไม่เหมือนกับรอยจูบ มันเหมือนรอยนิ้วมือคนมากกว่าอวิ๋นซูเองก็นึกขึ้นมาได้จึงปล่อยผมลง “เปล่านี่”“เฮ่อเยียนสือลงไม้ลงมือกับเธองั้นเหรอ!?” หลินเหมียวเหมียวพูดจบก็ยืนขึ้น “ฉันจะไปจัดการหมอนั่นซะ!”“เธอใจเย็นๆก่อน” อวิ๋นซูดึงมือหลินเหมียวเหมียวไว้ “มันไม่เกี่ยวกับเฮ่อเยียนสือ แต่เป็นเฮ่อหย่วนเจ๋อต่างหาก”“งั้นฉันจะไปจัดการเขา!” หลินเหมียวเหมียวถือขวดเหล้าเอาไว้ก่อนจะตั้งท่าเดินออกจากร้านอวิ๋นซูรีบรั้งเธอเอาไว้ “เหมียวเหมียวฉันไม่เป็นไร เธอเม

หลินเหมียวเหมียวเห็นเขาพยายามเอาใจเธออย่างระมัดระวัง ในใจก็ไม่พอใจนัก “ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”พูดจบเธอก็หยิบเอายาใส่เข้าไปในปากก่อนจะดื่มน้ำตามเย่ชางเหยียนมองดู หลังจากที่เธอกินยาจนเสร็จ เขาถึงค่อยได้ยิ้มออกมา“เตียงฉันจัดการไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว...”“หยุดเลยนะ!” หลินเหมียวเหมียวลุกขึ้น ก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “เย่ชางเหยียน เรื่องครั้งก่อนเป็นแค่เรื่องที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ นายเป็นเพื่อนของเฮ่อเยียนสือ ฉันเป็นเพื่อนของอวิ๋นซู เราสองคนยังไงก็ต้องเจอกันอีก เพราะอย่างนั้นถือโอกาสวันนี้จัดการให้เรียบร้อยเถอะ”เย่ชางเหยียนชะงักไป “เธออยากจะจัดการยังไง?”“ก็ทำเหมือนว่าเรื่องนี้มันไม่เคยเกิดขึ้น” เห็นท่าทางเย่ชางเหยียน หลินเหมียวเหมียวก็เข้าไปตบไหล่อีกคน “นายคงไม่ได้อยากให้ฉันรับผิดชอบหรอกใช่ไหม?”พอพูดคำนี้ออกไป สายตาของทั้งสองคนก็สบเข้าหากัน เหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านหลินเหมียวเหมียวรีบร้อนหลบสายตา เสียงเบาลง “ขอร้องล่ะ นี่มันปี2202แล้วนะ ราชวงศ์ชิงล่มสลายไปตั้งหลายร้อยปีแล้ว ก็แค่นอนด้วยกันไม่ใช่เหรอ มันจะอะไรกันนักล่ะ?”“เพราะอย่างนั้นเรื่องนี้สำหรับเธอมันเป