บทที่ 171

ครึ่งชั่วโมงต่อมา อวิ๋นซูก็มาถึงร้านเหล้าที่เย่ชางเหยียนบอก แต่ดูจากรถราที่วิ่งรอบๆ ก็นึกสงสัย

......ถนนเส้นนี้ก็ดูวุ่นวายดีไม่ใช่หรือไง?

ทำไมจะเรียกคนขับรถไม่ได้ล่ะ?

เธอไม่ทันได้คิดอะไรมากก็มองเห็นเย่ชางเหยียนที่ยืนโบกมือเรียกเธออยู่ “ทางนี้!”

อวิ๋นซูเดินไปอย่างรวดเร็วก่อนจะมองเห็นเฮ่อเยียนสือพิงเสารออยู่ไม่ไกล

แสงในตอนกลางคืนไม่มากนัก เธอมองหน้าของเขาไม่ชัดเท่าไหร่ แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าเขาหลับตาอยู่พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างทรมาน ตามร่างกายก็มีกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง ดูท่าแล้วคงดื่มไปมากพอสมควร

“เฮ่อเยียนสือ!”

เธอตบไปที่หน้าของเฮ่อเยียนสือเบาๆหลายที

เฮ่อเยียนสือลืมตาขึ้น ดวงตาที่แดงก่ำของเขาก็เข้ามาอยู่ในโสตประสาทการรับรู้ของเธอ

อวิ๋นซูตกใจเล็กน้อย เหมือนเธอกำลังมองดูลูกแมวที่กำลังบาดเจ็บ แรงที่มือก็เบาลง “กลับบ้านกัน”

เฮ่อเยียนสือยืนนิ่งไม่ขยับ

อวิ๋นซูออกแรงดึงนิดหน่อย ร่างกายของเขาก็เหมือนจะไร้แรงโน้มถ่วงก่อนซบลงที่ไหล่ของเธอ

อวิ๋นซูยื่นมือไปที่อกของอีกคน ตั้งใจว่าจะผลักออกไป แต่ร่างกายของเฮ่อเยียนสือไม่ต่างจากกำแพงสักเท่าไหร่ เพราะผลักยังไงก็ไม่ขยับ

เธอจึงได้แต่โอบเอ