บทที่ 176

อวิ๋นซูเดินไปนั่งลงที่ตรงหน้าหลินเหมียวเหมียว

เจ้าของร้าน “เอ่อ...”

อวิ๋นซูหยิบเอาแบงค์ร้อยออกมาจากกระเป๋าหลายใบ “ขอโทษนะคะ แต่ขอรบกวนหน่อย”

เจ้าของร้านรับเอาเงินไว้ก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ เพราะไม่ว่ายังไงในร้านตอนนี้ก็ไม่มีลูกค้าแล้วและก็ไม่ได้รบกวนการพักผ่อนของเขา เพราะอย่างนั้นเขาก็เลยรับเอาเงินไว้แล้วเดินกลับไปนั่งเล่นโทรศัพท์ที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน

“นี่เธอเมาแล้วเหรอ?” อวิ๋นซูแตะไปที่ตัวหลินเหมียวเหมียว

หลินเหมียวเหมียวเงยหน้า เหมือนว่าเธอเพิ่งจะเห็นอวิ๋นซู “ที่รัก เธอมาสักที”

เธอดูเหมือนจะเป็นปกติเหมือนทุกๆวัน แต่อวิ๋นซูดูออกว่าเธอกำลังแกล้งทำ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” อวิ๋นซูถามอย่างเป็นห่วง

หลินเหมียวเหมียวน้ำตารื้นก่อนจะกัดปาก “เปล่า...ไม่มีอะไร”

ก็แค่เมื่อเช้าตอนที่เธอแวะซื้อซาลาเปาเจอเย่ซางเหยียนเข้าไปในร้านเครื่องประดับกับผู้หญิงคนหนึ่งก็เท่านั้นเอง

อวิ๋นซูเห็นเธอไม่พูดก็ไม่ได้บีบคั้น แต่เลือกที่จะเดินไปทางตู้เย็นแล้วหยิบเหล้าออกมาอีกหลายขวด “ยังอยากดื่มไหม เดี๋ยวฉันดื่มด้วย”

ในใจของหลินเหมียวเหมียวเหมือนถูกทำให้บาดเจ็บและความเจ็บปวดนั้นมันปะทุขึ้นมาเพียงเพราะว่าคำพูดนี้ขอ