ในตอนที่เฮ่อเยียนสือเดินขึ้นบันไดมา ที่ห้องนอนหลักไม่มีใครอยู่สักคนเขานวดไปที่ขมับดูท่าแล้วครั้งนี้คงจะง้อไม่ได้ง่ายๆแล้ววันต่อมาหลินเหมียวเหมียวถือโอกาสช่วงพักกลางวันรีบกลับมาที่คฤหาสน์“ตอนที่เธอบอกทางให้ฉัน ฉันนึกว่าเธอจะกลับไปที่ตระกูลอวิ๋นซะอีก” หลินเหมียวเหมียวมองไปที่คฤหาสน์ตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา “คฤหาสน์หลังนี้เฮ่อเยียนสือซื้อเองจริงๆเหรอ?”“ฉันจะหลอกเธอไปทำไมเล่า” อวิ๋นซูเดินนำหลินเหมียวเหมียวเข้าไปในตัวบ้าน“ฉันกลัวว่าเธอจะถูกรูปร่างและใบหน้าหล่อๆของเฮ่อเยียนสือหลอกเอาเงินไปเลี้ยงเขาน่ะสิ แต่ว่านะ” หลินเหมียวเหมียวเม้มริมฝีปาก “ดูจากระดับของเฮ่อเยียนสือแล้ว ถ้าเกิดเขากล้าที่จะลงทุนไม่แน่ภายในหนึ่งเดือนชีวิตพวกเธออาจจะได้เปลี่ยนจากชนชั้นกลางเป็นชนชั้นนายทุนเลยก็ได้นะ”ในหัวสมองของอวิ๋นซูปรากฏภาพเรือนร่างของเฮ่อเยียนสือ หน้าเธอก็อดจะแดงขึ้นมาไม่ได้“ฉันรู้สึกว่าตอนนี้เธอดูแปลกๆไปนะ” อวิ๋นซูดันเธอไปที่ห้องรับแขก “เดี๋ยวฉันหยิบโทรศัพท์ให้”หลินเหมียวเหมียวเห็นว่าบนเตียงมีหมอนเพียงหนึ่งใบและดูเหมือนว่าจะเพิ่งแกะออกมาใหม่ เธอจึงถามออกไปด้วยความสงสัย “นี่เธอกับเฮ่อเยีย

สีหว่านเอ๋อร์บีบนิ้วของตัวเองแน่น ก่อนจะหมุนตัวแล้วกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองซูชานเองก็รีบเดินตามไปรอจนพวกนั้นเดินไปจนหมด เสิ่นเสี่ยวรุ่ยก็อดไม่ไหวหันไปมองอวิ๋นซูด้วยสายตาที่วิบวับ “หัวหน้าอวิ๋น คุณเท่มากเลยค่ะ!”เธอเพิ่งถูกรับเข้าทำงานมาเมื่อสองวันก่อน และเพราะว่าเป็นพนักงานใหม่จึงมักจะถูกซูชานแกล้งบ่อยๆ เมื่อวานเธอยังได้ยินคนพวกนั้นพูดว่าอวิ๋นซูไม่มีประวัติการทำงาน แต่ว่าใช้เส้นสายที่มีกับตระกูลเฮ่อเข้ามาทำงานในตำแหน่งนี้ คงจะถูกสีหว่านเอ๋อร์รังแกเอาแน่ๆพอคิดว่าหัวหน้าตัวเองจะต้องถูกรังแก เสิ่นเสี่ยวรุ่ยก็ยิ่งคิดว่าอนาคตข้างหน้าของตัวเองช่างมืดมน วันนี้ที่มาตอนแรกก็ยังคิดว่าจะทำไปอีกไม่กี่วันและใช้เหตุผลว่าไม่ชินกับงานใหม่แล้วขอลาออกแต่ใครจะไปคิดล่ะว่าอวิ๋นซูจะเอาเรื่องขนาดนี้!และที่สำคัญก็ยังไม่เหมือนที่คนพวกนั้นพูดด้วยดูไม่ออกเลยว่าเธอไม่เคยมีประสบการณ์การทำงานมาก่อนอวิ๋นซูยิ้มอ่อน “รีบให้คนมาจัดการดอกกุหลาบพวกนี้เถอะ”“ค่ะ” เสิ่นเสี่ยวรุ่ยเดินไปหาแม่บ้านมาจัดการให้อย่างอารมณ์ดีไม่นานคนของแผนกทำความสะอาดก็เข้ามาแล้วจัดการทำความสะอาดห้องให้อวิ๋นซูเดินเข้ามาเห็นส

ไม่นานบนหน้าจอก็แสดงผลว่าของแท้ ใบหน้าของสีหว่านเอ๋อร์เปลี่ยนสีไม่น่าดูคนอื่นๆเองก็หน้าแห้ง น้ำตาไหลเงียบๆในใจไปตามๆกันตอนนี้ราคาสั่งจองในต่างประเทศพุ่งไปถึงสามหมื่นดอลลาร์ ในประเทศก็ราคาปาเข้าไปหลักแสน แต่เป็นเพราะว่าไม่อยากจะมีปัญหากับสีหว่านเอ๋อร์ก็เลยอดได้ของขวัญราคาหลักแสนนี้ไปเสิ่นเสี่ยวรุ่ยเห็นสายตาโมโหที่ทุกคนมองไปทางสีหว่านเอ๋อร์แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส “หัวหน้าอวิ๋นคะ งั้นหนูเก็บโทรศัพท์กลับไปก่อนนะคะ”“อืม เอาเลย”อวิ๋นซูเป็นคนนำคนอื่นๆจึงได้แต่มองเสิ่นเสี่ยวรุ่ยเอาโทรศัพท์กลับไปอย่างคับแค้นใจเสิ่นอวี้ชิงเห็นแบบนี้จึงทำได้แต่มองอวิ๋นซูใหม่อีกครั้งการเลือกอวิ๋นซูมาเป็นหัวหน้าแผนกออกแบบมันเป็นสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้ว มันเป็นสิ่งที่เบื้องบนเขาสั่งลงมา พูดกันตามจริง ในตอนแรกเขาเองก็สงสัยในความสามารถของอวิ๋นซู ถึงแม้ว่าในด้านการออกแบบเธอจะเก่งเหนือใคร แต่ในด้านการทำงานเธอกลับไม่มีประสบการณ์อะไรเลย เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้เตือนสีหว่านเอ๋อร์ให้ดีกับเธออยู่หลายๆครั้ง แต่ดูจากตอนนี้แล้วเธอสามารถรับมือสีหว่านเอ๋อร์ได้สบายๆและที่สำคัญแค่โทรศัพท์เพียงเครื่องเดียวก็สามารถดึงค

อวิ๋นซูกลับมาถึงห้องทำงานอดจะนวดระหว่างคิ้วไม่ได้นี่เป็นโอกาสที่เธอจะได้แสดงฝีมือ เธอจะต้องทำออกมาให้ดีที่สุดเธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกดเปิดคอมพิวเตอร์ล็อกอินเข้าหน้าเว็บเพื่อจะหาข้อมูลของคุณเควินก่อนจะกดเซฟละถ่ายเอกสารออกมาในหน้าข้อมูล เควินดูจะมีความชอบเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ของเครื่องสำอางที่ค่อนข้างจะโดดเด่น ดูเหมือนจะชอบสีที่ดูจัดจ้าน และดูชอบความท้าทายและกล้าที่จะออกจากกรอบอวิ๋นซูกดดูผลิตภัณฑ์ที่มีโชว์ไว้ก่อนจะขมวดคิ้วเธอ...ไม่เข้าใจความชอบของเขาสักเท่าไหร่แต่ว่าการออกแบบในครั้งนี้จะต้องทำให้เขาถูกใจให้ได้ เธอจึงได้แต่บังคับตัวเองให้ทนดูต่อไปจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงานเธอไม่มีแม้แต่แรงบันดาลใจด้วยซ้ำเธอเก็บเอกสารก่อนจะหยิบเอาสร้อยจากลิ้นชักของโต๊ะทำงานก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากบริษัทที่ใต้ตึกมีพนักงานคนอื่นๆที่กำลังจะเช็กชื่อออกจากงาน เมื่อเห็นอวิ๋นซูก็อดไม่ได้ที่จะพากันมองมาทางเธออวิ๋นซูสแกนบัตรอย่างเป็นธรรมชาติก่อนจะออกไปด้านนอกและขึ้นรถที่ทาง “บริษัท” จัดหาเอาไว้ให้“ให้ตายสิ นี่เธอมีรถรับส่งส่วนตัวด้วยเหรอ? นี่เป็นเจ้าหญิงที่อยากลองมาใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาหรือเปล่าเ

รถเลี้ยวอยู่หลายครั้งก่อนจะชะลอตัวลงคนขับรถมองผ่านกระจกหลังไม่เห็นรถที่ไล่ตามมา จึงพูดออกมาโดยสีหน้าที่เรียบเฉยว่า “รถมีปัญหานิดหน่อย เดี๋ยวคืนนี้ผมเอาไปซ่อมคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรมาก ไม่ทำให้การไปไหนมาไหนของคุณมีปัญหาแน่นอน”อวิ๋นซูขมวดคิ้วไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่เรื่องที่คนขับรถพูดว่าไม่มีปัญหาครึ่งทางหลังรถไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นจริงๆ อวิ๋นซูจึงไม่ได้พูดอะไรบอกแค่ให้คนขับเวลากลับระวังตัวสักหน่อยก่อนจะหันตัวกลับเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเมิ่ง“พวกไร้ประโยชน์ พวกแกมันไร้ประโยชน์ทั้งหมด!” เมิ่งฮ่าวหยางโมโหจนถีบบอดี้การ์ดที่กลับมารายงานผล “ฉันเลี้ยงพวกแกไว้จะมีประโยชน์อะไร! ให้พวกแกไปตามสืบหาคน หาตั้งนานก็หาไม่เจอว่าอีกฝ่ายเป็นใคร! ให้ไปรอที่สนามบิน คนอยู่ตรงหน้าแต่แกกลับหาไม่เจอ! ตอนนี้ให้ไปตามดูผู้หญิงคนหนึ่งก็ทำหลุดมือไปได้ พวกแกลองพูดมาสิมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องเลี้ยงพวกแกไว้ต่อ!”เมิ่งฮ่าวหยางตะโกนเสร็จก็กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาก่อนจะหอบหายใจเข้าออกแรงๆตอนนี้เขาโมโหจนอยากจะบ้าตายอยู่แล้วตอนแรกคิดว่าจะหาอวิ๋นซูและสามีของเธอได้โดยเร็วหาอยู่ตั้งนานเพิ่งมารู้ว่าออกนอกประเทศไปแล้วรอจนอ