ลู่เจ๋อยิ้มเยาะเย้ย “กินเยอะจัง ไม่กลัวจะกินอิ่มเกินไปเหรอ”เฉียวซุนหัวเราะเย็นชา “กินไหวหรือไม่ไหวมันก็เรื่องของฉัน! เงินสิบล้านห้ามขาดแม้แต่บาทเดียวประธานลู่ ฉันจะจัดการเรื่องนี้แทนประธานลู่เอง”ลู่เจ๋อหรี่ตาลง “ถ้าเกิดโครงการไม่สำเร็จล่ะ”รอยยิ้มของเฉียวซุนค่อย ๆ จางลง “ก็หมายความว่าความสามารถของประธานลู่ไม่พอน่ะสิ!”……ไม่เคยมีใครยั่วยุเขามากขนาดนี้ ไม่เคยมีมาก่อนลู่เจ๋อรู้สึกสนใจเขาโน้มตัวไปข้างหน้าก่อนจะกระซิบข้างหูเฉียวซุน: “ดูท่าผมคงต้องคว้าโครงการนี้มาให้ได้ ไม่อย่างนั้นคุณนายลู่ก็คงจะคิดว่าผมไร้ความสามารถ”ขณะที่เขาเข้าไปใกล้ กลิ่นแบบชายหนุ่มบริสุทธิ์ก็ฟุ้งไปที่หูของเฉียวซุน ทำให้เกิดอาการร้อนเผ่าเฉียวซุนผลักเขาออกไป "เราไม่ได้กำลังเจรจาเรื่องงานกันอยู่เหรอคะ เลิกทำเป็นล้อเล่นได้แล้วนะคะ!”เธอยังรู้สึกไม่ดีต่อเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนนั้นอยู่เลยสามีที่ไม่ซื่อสัตย์จนชอบทำให้เธอนึกถึงฉากที่เขากำลังเล่นบทรักเร่าร้อนอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเสมอ แค่คิดก็ทำให้เธอรังเกียจแล้วเมื่อลงจากรถ ลู่เจ๋อก็คว้าข้อมือของเธอไว้เฉียวซุนระงับอารมณ์แล้วพูดว่า “ฉันจะติดต่อคุณนายหลี่พรุ

ลู่เจ๋อจ้องมองเธอจากนั้นไม่นาน เขาก็ยิ้มเบาๆ “เป็นผู้หญิงด้วยกันก็คิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ?”ขณะที่เขาพูด จู่ ๆ น้ำเสียงของเขาก็เข้มขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังแสดงความอ่อนโยน “เฉียวซุน คุณไปเรียนรู้ทักษะเหล่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตั้งแต่เป็นคุณนายลู่งั้นเหรอครับ”คำพูดเหล่านี้ค่อนข้างแทงใจเพราะเป็นคำพูดที่เอาไว้ใช้พูดเล่นกันระหว่างคนรักแบบสามีภรรยาเท่านั้นเฉียวซุนไม่ได้คิดแบบนั้น เธอหันหน้าหนีไปที่นอกหน้าต่างรถแล้วพูดอย่างเย็นชา “รู้จักกันนาน ๆ ก็เข้าใจได้แล้ว”ลู่เจ๋อต้องการพูดอะไรอีกไฟเขียวสว่างขึ้นที่ทางแยกข้างหน้า รถที่อยู่ข้างหลังเขาก็ต่างพากันบีบแตร... ลู่เจ๋อทำได้แค่เหยียบคันเร่งเบาๆ แล้วขับออกไป……ร้านจัดแต่งทรงผมระดับไฮเอนด์ที่สุดในเมือง Bลู่เจ๋อพาเฉียวซุนมา และด้วยสถานะของเขาค่อนข้างจะพิเศษ ทำให้ผู้จัดการเข้ามาต้อนรับเขาเป็นการส่วนตัวผู้จัดการปากหวานและพูดเป็น “คุณนายลู่มีผิวที่ขาวกระจ่างใสและมีรูปร่างเพรียว ร้านของเรามีชุดดีไซน์พิเศษของ Marchesa อยู่ คุณนายลู่ต้องเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมที่สุดของเมือง B อย่างแน่นอนค่ะ”พูดจบ เธอก็ให้คนนำชุดออกมาสวยงาม

ในใจประธานหลี่ก็ตระหนักดีว่าเธอกำลังพูดถึงโครงการนี้!เขามีภารกิจอื่นเลยออกไปก่อน...ลู่เจ๋อขอบคุณนายหลี่คุณนายหลี่มองดูแผ่นหลังของสามีด้วยสายตาที่น้ำตาคลอเธอหันไปมองลู่เจ๋อแล้วพูดว่า “ลู่เจ๋อ คุณคงจะไม่รู้ว่าปีแรก ๆ ประธานหลี่หมกมุ่นอยู่กับผู้หญิงข้างนอกและเขาก็คิดที่จะหย่ากับฉันด้วย คนในชนชั้นสูงมองมามีแต่คนที่เอาแต่ดูถูกฉัน ตอนนั้นฉันได้พบกับเฉียวซุนในงานเลี้ยง ตอนนั้นเธออายุเพียงสิบห้าหรือสิบหกปีเอง แต่เธอมักจะทำให้คนอื่นมีความสุข... เธอมากับเฉียวซื้อยั่นและเธอก็สวมชุดเจ้าหญิงที่สวยงาม ตอนนั้นคนในงานน้อยพอตัว ฉันก็เลยเต้นบัลเล่ต์ คุณคงนึกไม่ถึงหรอกว่าฉันไม่ได้หัวเราะมานานและตัวของฉันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง”หลังจากคุณนายหลี่พูดจบ เธอก็ยิ้มเบา ๆ “ทำให้คุณต้องมาเห็นสภาพน่าตลกเสียแล้วนะคะ!”เมื่อเธอจากไป แผ่นหลังที่โดดเดียวแต่ก็มีความภูมิใจแม้ว่าฐานะปัจจุบันของเธอในฐานะคุณนายหลี่ที่มั่นคงราวกับภูเขากับสามีที่เคารพเธอ... แต่เธอก็เข้าใจว่าคนแบบนี้เหมือนคนที่เดินบนน้ำแข็งบาง ๆ อยู่เสมอเธอรู้ด้วยว่าเฉียวซุนกำลังยากลำบาก ดังนั้นเธอจึงยื่นมือเข้าไปช่วยเธอลู่เจ๋อยังยืนอยู่ที่เดิ

ดวงตาของลู่เจ๋อที่อ่อนโยน เสียงของเขาก็แหบแห้งเล็กน้อยเขาพูดว่า “ชุดนี้สวยดีนะ”พวกเขาแต่งงานมาเป็นเวลานานสามปี เวลาที่แสนอบอุ่นในตอนนี้ เฉียวซุนรู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย แต่สุดท้ายเธอก็พูดเบา ๆ “ขอบคุณค่ะ”ทั้งสองแยกย้ายกันขึ้นไปชั้นบนอุปกรณ์เก่า ๆ ทำให้ลู่เจ๋อขมวดคิ้ว แต่โชคดีที่ไฟที่ชำรุดซ่อมเสร็จแล้วด้านหลัง เขามีรถสีเงินคันหนึ่งจอดอยู่ในตอนกลางคืนฉินหยูนั่งอยู่ในรถ มองดูทิศทางที่พวกเขาหายตัวไปอย่างเงียบ ๆ เธอสวมชุดสีขาวที่เหมาะสมกับงานเลี้ยง...สวยงามและมีสีสันเธอตามมาจากบ้านตระกูลหลี่เธอมองลู่เจ๋อที่พาเฉียวซุนออกมา เธอไม่เคยเห็นการแสดงออกที่อ่อนโยนของลู่เจ๋อ และก็ไม่เคยเห็นลู่เจ๋อหวงแหนมากขนาดนี้ ฝ่ามือของเขามักจะโอบเอวเล็ก ๆ ของเฉียวซุนไว้เสมอเธอคิดมาตลอดว่าลู่เจ๋อไม่ได้สนใจเฉียวซุนเธอคิดมาโดยตลอดว่าเฉียวซุนทรมานที่แต่งงานที่เป็นเวลาสามปีแล้วแล้วเต็มไปด้วยความช้ำใจ แต่เฉียวซุนเป็นศูนย์กลางของความสนใจในงานเลี้ยง! เธอตอนที่เธอเล่นไวโอลินนั้นก็งดงามจนน่าทึ่ง!เพราะอย่างนั้น ลู่เจ๋อก็เลยอดไม่ได้ที่จะจูบเธอในรถเมื่อกี้เลขาฉินจับพวงมาลัยด้วยสีหน้าหงุดหงิดเธอยอมรับควา

จริงๆ แล้วพ่อแม่ไป๋เซียวเซียว เป็นคนรับใช้ของตระกูลเฉียวมาก่อนในเวลานี้ พนักงานก็ได้นำปลาต้มหนึ่งที่มาเสิร์ฟ แต่เสิ่นชิงจะยังไปมีอารมณ์หิวได้ยังไงกันเธอยังคงโกรธ “ตระกูลไป๋นี่มันเล่นเล่ห์เพทุบายจริง ๆ!”เฉียวซุนรู้สึกไม่ดีภายในใจ เธอกดที่หลังมือของคุณป้าเสิ่นเบา ๆ แล้วปลอบใจเธอด้วยความอ่อนโยนเธอสามารถเข้าใจความรู้สึกของเสิ่นชิงสถานะของตระกูลของคุณป้าเสิ่นนั้นดี ตอนคุณป้าเสิ่นอายุยี่สิบหกปี เธอได้มอบใจให้กับชายอายุสี่สิบที่มีลูกติดชายหนึ่งหญิงหนึ่งแต่ท้ายสุดให้ตายยังไงก็เข้าไม่ได้กับทางตระกูลฝ่ายหญิงได้ คุณป้าเสิ่นหยิ่งผยองในตัวเองมากเธอสาบานว่าจะมีชีวิตที่ดี ถ้าทางพ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่ได้เลือกทางผิด...แต่ทุกวันนี้เธอกลับถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้าของอดีตคนรับใช้ของเธอ เธอจะมีลมหายใจต่อไปได้อย่างไรเฉียวซุนปลอบอยู่นานเธอพูดถึงเงินสิบล้านอีกครั้ง “ถ้าได้เงินก้อนนี้แล้วก็จะสบายขึ้นค่ะ คุณป้าเสิ่น พวกเราจะค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ !”เสิ่นชิงถูกเธอหัวเราะเยาะแต่เธอก็อดยิ้มไม่ได้ที่จะกลั้นน้ำตาแล้วพูดว่า “เสี่ยวซุน ป้าก็ไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง ป้าก็รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับตัวเธอ! ลูกสา