……เฉียวซุนขึ้นไปชั้นบน แต่คุณป้าเสิ่นกลับไม่ได้อยู่บ้าน พอโทรไปถามจึงรู้ว่าเสิ่นชิงไม่ได้โทรมาที่วิลล่าของลู่เจ๋อเฉียวซุนวางโทรศัพท์มือถือลง เธอเดาว่าน่าจะเป็นคนรับใช้ที่วิลล่าโกหกเพื่อช่วยให้เธอได้หลุดพ้นเฉียวซุนไม่ได้คิดอะไรมากคืนนี้ไม่ต้องไปทำงาน เธออาบน้ำเสร็จก็เข้านอนแต่หัวค่ำในเวลากลางคืนเธอฝันถึงชีวิตที่เพิ่งแต่งงานกับลู่เจ๋ออีกครั้ง ในฝันลู่เจ๋อยังคงปฏิบัติกับเธอด้วยความเย็นชาถึงที่สุด เขาใจร้อนตลอดเวลาที่พูดกับเธอเธอตื่นมาเพราะเสียงโทรศัพท์นั้นดังขึ้นพอเปิดดู ก็ไม่คิดว่าจะเป็นข้อความไลน์ที่ลู่เจ๋อส่งมา มันมีเพียงไม่กี่คําสั้น ๆ [อย่าลืมว่าพรุ่งนี้ต้องไปเยี่ยมคุณย่า พอเลิกงานแล้วผมจะไปรอคุณที่รอยัลธันเดอร์]เฉียวซุนจะลืมไปได้อย่างไรกัน?พอนึกถึงการจุดดอกไม้ไฟครั้งที่แล้วของไป๋เซียวเซียว เฉียวซุนรับเงินที่ถูกโอนมาโดยตรง จากนั้นก็บริจาคให้กับบ้านสัตว์จรจัดเวลาตีหนึ่ง รถของลู่เจ๋อจอดอยู่ที่ริมถนนเขาพิงพนักพิงของเก้าอี้ นิ้วมือเรียวยาวกำลังเล่นมือถืออยู่.....เฉียวซุนได้รับเงินโอน 100,000 บาทแล้วเขาคิดว่าเธอควรจะส่งข้อความกลับมาหน่อยไหม!แต่ก่อน เธอชอบส่งไลน

“ตรงนี้ของนายที่ป่วย!”“นายอย่าลืมนะว่าเธอคือภรรยาของใคร!”……ห้องเปลี่ยนชุดของผู้หญิง มีเพียงแค่เฉียวซุนคนเดียวเธอถอดชุดราตรีสีดำตัวนั้นออก เหลือเพียงร่างกายขางผ่องที่สวมใส่ชุดชั้นในสีดำ ภายใต้แสงไฟสีเหลืองสลัวเผยความเปล่งประกายขาวผ่องเสียงแอ๊ดดังขึ้น ประตูถูกเปิดออกเฉียวซุนตื่นตระหนก และหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองแล้วหันกลับไปที่ประตู กลับเป็นลู่เจ๋อเขาจ้องมองเธอ จากนั้นก็พลิกมือปิดประตูห้องเปลี่ยนชุดช้า ๆ...เฉียวซุนกัดปาก: “ลู่เจ๋อ นี่มันห้องเปลี่ยนชุดผู้หญิงนะ!”ลู่เจ๋อกลับเหมือนกับไม่ได้ยิน เขาเดินไปหาเธอ และหยิบเสื้อเชิ้ตในมือของเธอออกในขณะที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว...จากนั้นเขาใช้มือข้างหนึ่งดันเธอไปที่หน้าตู้เปลี่ยนชุด แล้วจ้องมองเธออย่างละเอียดภายใต้แสงไฟเฉียวซุนไม่เคยชินกับแบบนี้ ผิวพรรณปฏิกิริยาไรจนเกิดเป็นเม็ดเล็ก ๆ ขึ้นมาบนผิวหนังเธอตัวสั่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้าตะโกน กลัวจะดึงดูดคนเข้ามาแต่ลู่เจ๋อไม่ได้ทำอะไร เขาเพียงแค่จ้องมองเธออยู่เงียบ ๆ เหมือนกับพวกเขาไม่เคยเป็นสามีภรรยากัน...เหมือนกับนี่เป็นครั้งแรกที่เขามองดูร่างกายของเธอในสายตาของเขา ถึง

น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความถากถาง: “เฉียวซุน ตอนนี้คุณใจกว้างมากจริง ๆ!”พูดจบเขาก็ทิ้งเธอเอาไว้ ตัวเขาเข้าไปอาบน้ำเย็นสิบนาทีต่อมา ลู่เจ๋อเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นเฉียวซุนกำลังปูผ้าห่มผืนบางบนโซฟา เห็นได้ในคืนนี้เธออยากจะนอนที่บนนั้นในใจของเขาก็เกิดความโมโหขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ความขุ่นเคืองที่เพิ่งข่มลงไปเมื่อครู่ก็พุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง เขาอุ้มเฉียวซุนขึ้นมาโดยไม่ได้ครุ่นคิด และโยนเธอลงไปบนเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่ม จากนั้นก็กดทับร่างกายลงมาใบหน้าของเฉียวซุนฝังลงไปในหมอนลู่เจ๋อไม่ได้อยากจะแตะต้องเธอ แต่เป็นเพราะรู้สึกโมโห ในตอนที่เขาคิดจะปล่อยเธอ โทรศัพท์ของเฉียวซุนก็ดังขึ้น...มีข้อความส่งเข้ามาลู่เจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ดึกขนาดนี้แล้ว ใครส่งข้อความมาให้คุณ?”เฉียวซุนถูกเขากดทับจนรู้สึกเจ็บ น้ำเสียงก็ไม่ดีเท่าไหร่นัก: “คุณยุ่งอะไรด้วย!”ลู่เจ๋อหัวเราะเยาะออกมาเขาใช้มือกดแผ่นหลังบางของเธอเอาไว้ จากนั้นขยับตัวไปหยิบโทรศัพท์ของเธอที่อยู่บนโต๊ะหัวเตียงมา และใช้ลายนิ้วมือของเธอปลดล็อค...เซียวฉุนรู้สึกน่าอึดอัด: “ลู่เจ๋อ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!”ลู่เจ๋อไม่ได้สนใจเธอเขาจ้องมอง

ไป๋เซียวเซียวกำมือแน่นแต่ยังคงแสดงสีหน้าอ่อนโยนอยู่เช่นเดิม “ฉันเข้าใจค่ะคุณชายลู่!”ลู่เจ๋อลุกขึ้นก่อนจะเดินหนีด้านนอก พ่อแม่ของตระกูลไป๋อยู่ตรงนั้นท่าทางสงบเสงี่ยม เห็นลู่เจ๋อเดินออกมา ก็อยากจะเข้าไปคุยด้วย แต่ทั้งสองคนยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรลู่เจ๋อก็เดินเข้าไปในลิฟต์ซะก่อนเลขาฉินจ้องมองไปทางพวกเขาก่อนจะรีบเดินตามเข้าไปภายในลิฟต์มีเพียงแค่ลู่เจ๋อและเลขาฉิน ตัวเลขสีแดงบนหน้าปัดค่อย ๆ เลื่อนลงไปด้านล่างจู่ ๆ ลู่เจ๋อก็ถามขึ้น “ทำไมถึงถึงจัดการให้ไป๋เซียวเซียวมาที่โรงพยาบาลซงชาน? ฉันจำได้ว่าพ่อของเฉียวซุนก็ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ด้วย”เลขาฉินรู้สึกประหม่าหลังจากนั้นเธอก็รีบอธิบาย “ประธานลู่นี่ไม่ได้เป็นสิ่งที่ฉันอยากจะทำนะคะ! ตอนที่ฉันไปถึงสนามบินรถพยาบาลก็พาไป๋เซียวเซียวมาที่โรงพยาบาลแล้ว! การผ่าตัดของไป๋เซียวเซียวในวันพรุ่งนี้ประธานลู่จะมาดูไหมคะ?”พูดจบประตูลิฟต์ก็เปิดออกลู่เจ๋อเดินออกไปก่อนแล้ว ก่อนจะหันมาพูดประโยคหนึ่ง “ฉันไม่ใช่หมอสักหน่อย!”เลขาฉินรีบเดินตามไปลู่เจ๋อก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ กระจกของเบนท์ลีย์สีดำลดลง เข้าโผล่หน้าออกมาก่อนจะพูดกับเลขาฉิน “รอจนอาจารย

คำพูดของเขามีการท้าทายปะปนอยู่เล็กน้อยลู่เจ๋อกระตุกริมฝีปาก จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้แคดดี้ปล่อยลูกกอล์ฟ พร้อมกับโน้มตัวเล็กน้อย...แล้วก็พัตต์ออกไปดูว่าจุดตกของลูกกอล์ฟอยู่ที่ใดเขาเดินตรงไปทางนั้น พร้อมกับพูดอย่างสบายๆ ออกมาว่า "นายรู้จักฉันดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ใช่ ภรรยาที่บ้านจะต้องดูแลให้ใกล้ชิดสักหน่อย ออกไปจะได้ไม่ต้องถูกใครจับจ้องอยู่แบบนี้...หลีรุ่ย นายว่าจริงหรือเปล่าล่ะ?"สีหน้าของหลีรุ่ยไม่ค่อยสู้ดีนักผ่านไปสักพัก เขาก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "แต่บางครั้ง ต่อให้จะดูแลอย่างใกล้ชิดสักแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะเอาอยู่นะ! เหมือนกับที่ใครๆ เขาว่าไว้ไง ความรักก็เหมือนเม็ดทรายในกำมือ ยิ่งกำไว้แน่นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งสูญหายไปมากเท่านั้น!"ภายใต้แสงตะวัน ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจีลู่เจ๋อสวมชุดลำลองสีขาว สง่างามและมีชีวิตชีวา เขาก้มลงแล้วพัตต์ลูกกอล์ฟออกไป...เพียงสองพัตต์ก็เข้าไปในหลุมแล้วและลู่เจ๋อก็ไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นต่อไปแล้วเขายื่นไม้กอล์ฟให้กับแคดดี้ จากนั้นก็รับผ้าขนหนูมาเช็ดมือ ยิ้มให้หลีรุ่ยแล้วพูดว่า "หลีรุ่ย ตั้งแต่เล็กจนโต สิ่งที่ฉันต้องการไม่เคยพ