ภายในพระราชอุทยาน ไป๋ชิงก็กล่าวขึ้นมาอย่างร้อนรน : "จิ่วซี คุณหนูสามของตระกูลฉีนั้นวาดรูปเก่งมากนะ""ไม่ต้องกังวลเรื่องของข้า ข้าบอกแล้วว่าชนะได้ก็ต้องชนะได้ วันมะรืนเจ้าก็มาด้วยล่ะ มาเป็นกำลังใจให้ข้าด้วย" มู่จิ่วซีกุมไปที่มือของนางพร้อมกับยิ้มกล่าวสำหรับการที่ได้เป็นเพื่อนกับไป๋ชิง มู่จิ่วซีเองก็รู้สึกดีใจมาก ถึงแม้อาจไม่ถึงขั้นเปิดอกจริงใจพูดคุยกันได้ขนาดนั้น แต่มู่จิ่วซีก็ยอมที่จะให้โอกาสกับไป๋ชิง และก็เป็นการให้โอกาสตนเองเหมือนกัน ถึงอย่างไรสถานที่แบบนี้ นางเองก็ไม่มีเพื่อนแท้เลยสักคนจริงๆไป๋ชิงก็ดีใจขึ้นมาทันทีและก็กล่าว : "ได้ ถึงอย่างไรถ้าแพ้ขึ้นมาก็แค่เสียหน้า"มู่จิ่วซีรู้สึกเฉยชากับเรื่องที่คนอื่นรู้สึกว่านางจะต้องแข่งแพ้ แต่คราวนี้นางจะต้องกู้หน้าให้กับเจ้าของร่างเดิมให้ได้จริงๆ เพื่อระบายความโกรธแค้นของท่านพ่อด้วยแม้ว่านางจะไม่ได้สนใจชื่อเสียงจอมปลอมพวกนี้ แต่ในเมื่อท่านพ่อและพระพันปีหลวงล้วนชื่นชอบ งั้นนางก็จะยอมฝืนแสดงฝีมือที่แท้จริงสักตั้งเพื่อหลีกเลี่ยงไอพวกที่ชอบเอาแต่ชอบหาเรื่องมานาน จะได้เลิกคิดจริงๆ สักทีว่าตัวเองเป็นนางฟ้าที่สามารถดึงดูดใจผู้คนได้มู่จิ

โม่จุนก็เดินมาหาทางด้านของรองหัวหน้าทหารรักษาพระองค์พร้อมกับพูดคุย แต่ว่าดวงตาของเขายังคงเหลือบมองรถม้าที่อยู่ตรงประตูอยู่่เป็นครั้งคราวราวกับว่าในรถม้ามีของสำคัฯของเขา ราวกับว่าไม่อยากให้รถม้านั้นคลาดสายตาเขาไปหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม มู่จิ่วซีก็ยังไม่ตื่น เย่ฮานอดทนต่อไปไม่ไหวเลยเดินเข้าไปและพูดเสียงเบา : "คุณหนู คุณหนูใหญ่"คราวนี้มู่จิ่วซีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาและก็นั่งจนหลังตรง"ถึงแล้วหรอ?" สามคำที่มู่จิ่วซีพูดออกมาทำให้มุมปากของเย่ฮานถึงกับยิ้มกระตุก"คุณหนูใหญ่พวกเรามาถึงได้หนึ่งชั่วยามแล้วขอรับ"มู่จิ่วซีก็รีบเปิดประตูลงมาจากรถม้าละกล่าว : "ถึงตั้งนานแล้วเหรอ? แล้วทำไมไม่เรียกข้า?""ท่านผู้สำเร็จราชการแทนให้ท่านนอนอีกสักหน่อยขอรับ" เย่ฮานมองมู่จิ่วซีด้วยสายตาแปลกๆมู่จิ่วซีเลิกคิ้วขึ้นมาทันใด เพียงนางหันไปก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของโม่จุนซึ่งอยู่ใต้ชายคาตอนนี้แววตาอันลึกล้ำทั้งสองข้างของโม่จุนก็ได้มองนางอย่างลึกซึ้งเหล่าทหารรักษาพระองค์ก็รีบถวายความเคารพมู่จิ่วซี ในใจของแต่ละคนก็รู้สึกสงสัยคุณหนูใหญ่มู่คนนี้ไม่ใช่ว่าเพิ่งถูกท่านผู้สำเร็จราชการแทนถอนหมั้นไปหรอกเหรอ? ท

"ข้าไม่ได้บอกว่าพวกเจ้ามีอะไรกัน แต่ว่าแม้แต่คนตาบอดก็ยังมองออกว่าเจ้ามีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับโม่จุน เพราะว่าเจ้าอิจฉาและอยากจะฆ่าข้า พูดแบบนี้พอจะเข้าเค้าไหม?""คุณหนูใหญ่มู่ เจ้าอย่าโยนขี้ใส่คนอื่นดีกว่า ข้าตอนนี้เป็นถึงสนมเอกสาม ข้าจะไปมีความรู้สึกกับท่านผู้สำเร็จราชการแทนได้ยังไง หรือว่าใครที่ชอบโม่จุน ข้าล้วนต้องฆ่าทุกคนเลยงั้นเหรอ?" เซียวหลิงเย่ว์โกรธจัดจนหน้าแดงขึ้นมา"ได้ ถือว่าเหตุผลเจ้าพอฟังขึ้น งั้นเซียวเจี้ยนล่ะ? เซียวเจี้ยนได้จ้างฉีฟั่งมาฆ่าข้า เรื่องนี้เจ้าคงจะไม่มีทางไม่รู้สินะ?" มู่จิ่วซีเริ่มพูดต้อนให้จนมุมเซียวหลิงเย่ว์สีหน้าซีดเผือดพร้อมกับกล่าว : "ข้า ข้าไม่รู้จริงๆ ที่ตระกูลเซียวไม่มีใครแล้ว นี่เจ้ากำลังพูดไร้สาระอะไร""สนมเอกสาม เลิกเสแสร้งเถอะ หากข้าไม่มีข้อมูล ข้าจะพูดถึงเซียวเจี้ยนรึ? อย่างที่คาดไว้ เขาคงเพิ่งมาหาเจ้าได้ไม่นานสินะ" สายตาอันแหลมคมของมู่จิ่วซีก็มองไปจ้องไปที่นาง"เจ้าพูดไร้สาระ เซียวเจี้ยนตายไปตั้งนานแล้ว เขาจะมาหาข้าได้ยังไง คุณหนูใหญ่มู่ เจ้าไม่มีหลักฐานก็อย่าพูดมั่วซั่วดีกว่า จวนอ๋องสามน่าเวทนามากพออยู่แล้ว เจ้าไม่เห็นใจเลยเหรอไง?" เซีย

"เอาเถอะ เจ้าเองไม่ได้บอกหรอกหรือว่าระหว่างเจ้ากับนางไม่ได้มีอะไร? เจ้าจะโกรธอะไรขนาดนี้เนี่ย!" มู่จิ่วซีกล่าว "ข้าจงใจทำให้นางโมโห ขอเพียงนางแค้นข้าเข้ากระดูกดำ นางก็ถึงจะลงมือกับข้า ข้าก็จะได้มัโอกาสจับนางคาหนังคาเขา ให้เจ้าได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง"ถ้ามู่จิ่วซีก่อนหน้านี้ไม่ได้มั่นใจ งั้นเซียวหลิงเย่ว์ที่แกล้งทำเป็นล้มก็ได้ถือว่าเป็นการพิสูจน์แล้ว"แล้วถ้าไม่ใช่นางล่ะ!" โม่จุนกัดฟันพูด"ถ้านางไม่ได้มีส่วนรู้เห็น งั้นเจาก็มาตัดหัวข้าเอาไปทำเป็นเก้าอี้นั่งได้เลย โม่จุน สายตาที่เจ้ามองวิเคราะห์ผู้หญิงเทียบไม่ได้กับข้าหรอก" มู่จิ่วซีหัวเราะเยาะออกมา พอพูดจบนางก็สะบัดแขนเสื้อเดินออกไปทันทีโม่จุนตกตะลึงยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาไม่เจ้าใจอยู่เล็กน้อยว่าทำไมมู่จิ่วซีถึงได้มั่นใจขนาดนี้ ในเมื่อนางรับประกันขนาดนี้แล้ว นั่นชัดแล้วว่านางรู้สึกว่าเซียวหลิงเย่ว์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอนเขาหันหน้ากลับไปมองภายในเรือนด้านนั้นก็เห็นเซียวหลิงเย่ว์กำลังพิงเสาและมองมาทางด้านนี้ แววตาของนางทั้งสองข้างแฝงไปด้วยความแค้นที่อยู่ลึกในใจ พอเห็นเขามองมาที่นางเอง นางก็เผยยิ้มบางๆ ออกมาโม่จุนก็พยักหน้าให้นาง

"ฮิฮิ ก็ไม่ยังไงทั้งนั้น แค่จูบข้าอีกสักจูบก็พอ" มู่จิ่วซีจู่ๆ ก็อยากจะตะครุบเขาโม่จุนตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน พริบตาเขาก็กระโจนไปอยู่อีกฝั่งของรถม้าราวกับว่าต่อให้เขาถูกตีจนตายก็จะไม่ยอมจูบมู่จิ่วซี"ให้ตายเถอะ โม่จุน นี่เจ้าจะเกินไปแล้วไหม ข้าก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น นี่เจ้ารังเกียจข้าขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?" มู่จิ่วซีเดิมทีก็แค่หยอกล้อเขาเล่น ตอนนี้ความภาคภูมิใจตนเองของเขาคงจะถูกทำลายไปแล้วพริบตามือสองข้างของมู่จิ่วซีก็เท้าสะเอว คล้ายกับแม่เสือเฒ่าที่ถลึงตามองโม่จุน"10,000! 10,000! ตำลึง" โม่จุนรีบตะโกนออกมา""ตกลง!" สีหน้าของมู่จิ่วซีเปลี่ยนไปในทันที นางยื่นมือออกไปคว้าเขาแล้วพูด "ถ้าให้ 10,000 ตำลึงตั้งแต่แรกก็ไม่มีปัญหาแล้วไม่ใช่หรือไง? แต่ว่านะโม่จุน เจ้าก็ยังได้กำไรอยู่ดี แม้ว่าชื่อเสียงข้าจะไม่ได้ดี แต่นี่ก็เป็นจูบแรกของข้า 10,000 ตำลึงที่จ่ายมา เจ้าไม่ขาดทุนแน่!"ข้าเองก็ครั้งแรก งั้น 10,000 ตำลึงนั่นไม่ต้องจ่ายได้ไหม" โม่จุนรีบพูดขึ้นมา พอเขาพูดจบ เขาก็รู้ตัวในทันทีว่าทำพลาดไปมหันต์ พริบตาเขาก็เปิดประตูรถม้าและพุ่งทะยานออกไปทันที"ฮาฮาฮา..." ภายในรถม้า มู่จิ่วซีหัวเราะจนแทบกลิ้