สวี่เนี่ยนชูถึงตระหนักได้ว่า เสื้อของหลินโจวยังคงอยู่บนตัวของตนเองเธอถอดเสื้อผ้าออกด้วยความลนลาน“ฉัน คือว่า...คือฉัน...”ฉันต้องการอธิบาย แต่กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนเพื่อนร่วมห้องทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่:“ สวี่เนี่ยนชูหรือว่าเธอจะมีแฟนแล้ว?”"ไม่มีซะหน่อย!"สวี่เนี่ยนชูตอบกลับอย่างรวดเร็ว แม้แต่เสียงก็ดังขึ้นเล็กน้อยหน้าของเพื่อนร่วมห้องดูไม่ค่อยเชื่อแต่สวี่เนี่ยนชูไม่ให้โอกาสเธอได้ถามต่อ สวมเสื้อแจ็คเก็ตของตนเอง จากนั้นก็ถือเสื้อแจ็คเก็ตดาวน์สีดำแล้วออกไปหลินโจวยังอยู่ข้างนอกเสื้อแจ็คเก็ตดาวน์ของเขาอยู่บนมือเธอ เขาจะหนาวจนตัวแข็งแน่เลยเมื่อตระหนักถึงจุดนี้ สวี่เนี่ยนชูจึงเร่งความเร็วขึ้นอีกครั้งจนเดินไปถึงข้างหลินโจว เธอถึงตระหนักได้ว่า ตนเองยังคงกังวลอยู่แต่ตอนนี้ เธอไม่มีเวลาไปสนใจอารมณ์แบบนี้แล้วเพราะเธอเห็นว่า หลินโจวกำลังกอดผ้าพันคอยืนอยู่ที่นั่น และมองเธอด้วยรอยยิ้มสวี่เนี่ยนชูรีบเดินไป แล้วเอาเสื้อแจ็คเก็ตส่งให้เขา:“รีบใส่เร็ว ทำไมนายถึงไม่พันผ้าพันคอล่ะ？”ถ้าพันแล้ว มันจะต้านทานความหนาวได้นิดหน่อย“ไม่เป็นไร ฉันไม่หนาว”“จะเป็นไปได้ยังไ

หลินโจวเอาหมวกไว้ในมือของเธอสวี่เนี่ยนชูรับมันอย่างเงอะงะ สีหน้าดูมึนงงเล็กน้อยทำไมเขาถึงได้ซื้อของที่ผู้หญิงใช้กันล่ะ?ซื้อให้ผู้หญิงที่ตนเองชอบหรือเปล่า?พอสวี่เนี่ยนชูตระหนักถึงสิ่งนี้ ก็รู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อยเธอไม่รู้ว่าความรู้สึกทุกใจแบบนี้มาจากไหน รู้เพียงแต่ว่าหดหู่ใจมากเธอสูดจมูก แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า:“ฉันน่าจะผอมไปหน่อย อันที่ฉันสวมได้พอดีคนอื่นอาจจะสวมได้ไม่พอดี นายให้คนอื่นมา...”เธอยังพูดไม่จบ ก็เห็นหลินโจวก็ก้าวไปข้างหน้า หยิบหมวกขึ้นมา และสวมเอาไว้บนหัวของเธอตอนที่เขาวางมือลง ปลายนิ้วของเขาก็ปัดไปที่หูของเธอเย็นจัง…ขณะนั้นร่างของสวี่เนี่ยนชูก็สะดุ้งอย่างแรง ความรู้สึกแปลกๆก็เริ่มเกิดขึ้นในใจ และแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายสมองของเธอ กลับมาว่างเปล่าอีกครั้งหลินโจวกำลังทำอะไรอยู่?เขากำลังทำอะไร?ทำไมเขาถึงได้...เขาจะสัมผัสหูของเธออย่างง่ายดายแบบนี้ได้ยังไง?ใบหน้าร้อนผ่าว และใบหูก็อบอุ่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุเมื่อหลินโจวเห็นเธอที่กำลังตกตะลึงอยู่ จู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาทันทีเพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อย เขินเหรอ?แต่ต้องบอกว่า พอให้เธอหมวกใบนี้แล้วดูเหมาะ

ทันทีที่เปิดประตู เขาก็หลินโจวยืนอยู่ที่ประตู“พ่อครับ พ่อจะไปไหนเหรอครับ?”หลินฉางเจิงชะงักไปครู่หนึ่ง: "เจ้าเด็กคนนี้นี่ เกิดอะไรขึ้นกับผมของลูก?"“ฉันตัดแล้ว! ลูกของพ่อหล่อใช่ไหมล่ะ?”หลินโจวผ่านหลินฉางเจิงไปแล้วกำลังจะเข้าไปในบ้านขณะนี้ จู่ๆก็เกิดเสียงดัง"โพล้งเพล้ง"อยู่ในห้องครัวหลินฉางเจิงสะดุ้งตกใจ เพิ่งจะนึกได้ว่าฉินซูหลานยังกำลังอยู่ในห้อง เขารีบหยุดหลินโจวเอาไว้:"เฮ่ย? เสี่ยวโจว รอก่อน..."หลินโจว：？พ่อ...ไม่อยากให้เขาเข้าไป?เขามองไปทางห้องครัว จึงรู้ต้นสายปลายเหตุได้ในทันที“่อ้อ พ่อครับ ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีของอยู่ที่บ้านของหลิวซื่อหมิง ผมว่าจะไปเอาหน่อย เดี๋ยวกลับมานะครับ!”ฉินฉางเจิงถอนหายใจยาวๆด้วยความโล่งอก“เฮ่ย? ไอ้เด็กคนนี้นี่ทำไมถึงได้ประมาทเลินเล่ออย่างนี้? รีบไปรีบกลับ”เมื่อเห็นหลินโจวจากไป หลินฉางเจิงหันหลังกลับอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปที่ห้องครัว:“ซู่หลาน เป็นอะไรเหรอ?”ในห้องครัว ฉินซู่หลานได้ดับไฟเรียบร้อยแล้วเธอรู้สึกตระหนกตกใจเล็กน้อย“ทำยังไงดี? ฉางเจิง ทำยังไงดี? มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันควรจะออกไปตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว”“พูดเห

“คุณไปเอาเงินมาจากไหน？”"ที่ไทม์สแควร์ครับ ผมกับหลิวซื่อหมิงทำ..."หลินโจวเล่าประสบการณ์การทำเงินของตนให้หลินฉางเจิงฟังหนึ่งรอบ แต่ไม่พูดตอนที่เฉียนโหย่วฉายให้เงินเขาแต่เขาปฏิเสธหลินฉางเจิงและฉินซู่หลานต่างก็มองหน้ากันอีกครั้ง“แค่นี้เหรอ? แค่ช่วงเช้า? ขายได้ห้าพันบาทเลยเหรอ?”"ใช่แล้วครับ!"“หาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”“มันเป็นการฉกฉวยโอกาส ผมบังเอิญไปเจอเข้าพอดี อีกอย่างเฉียนกั๋วกั่วก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของพวกเรา ถึงได้ช่วยพวกเราพูด”ด้วยกลัวว่าหลินฉางเจิงจะไม่เชื่อ หลินโจวก็หยิบเงินออกมาจากในกระเป๋า โดยไม่ถือว่าฉินซู่หลานเป็นคนนอกเลย“เงินหมดอยู่ที่นี่ หลังที่ผมแบ่งกับเพื่อนๆแล้ว ผมได้ซื้อของเพิ่มอีก ยังเหลืออีกสองพันกว่าบาท พ่อจะเอาไหมครับ？”หลินฉางเจิงเหลือบมองดู ก็พบว่ามีเงินสองพันกว่าบาทจริงๆจากสีหน้าของหลินโจวแล้ว ดูเหมือนไม่ได้โกหก ลูกชายเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยเหรอ?หลินฉางเจิงพยักหน้าอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อ:“เงินที่ลูกหนามาได้ด้วยตนเอง ลูกก็เก็บไว้ใช้เองเถอะ ไม่ต้องให้พ่อ แต่หลินโจว ใกล้จะสอบเขามหาวิทยาลับแล้ว ลูกต้องให้ความสำคัญเกี่ยวกับการเรียนก่อนนะ”“อันนี้ผมรู

ร่างกายที่แข็งทื่อของสวี่เนี่ยนชูก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยหลินโจวบอกว่า พวกเขาเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นอย่าต่อต้านพวกเขาบางที เธออาจจะลองเป็นเพื่อนกับทุกคนได้จริงๆแม้ว่าคนเดียวที่เธออยากเป็นเพื่อนด้วยคือหลินโจวก็ตามเธอเลียนแบบท่าทางของผู้หญิงคนอื่น และถามด้วยความยากลำบากว่า:“เก่ง… เก่งมากเลยเหรอ?”"ใช่แล้วใช่แล้ว เมื่อวานเขาอยู่ที่ไทม์สแควร์..."เฉียนกั๋วกั่วก็จ้อกแจ้กจอแจร้องเล่าเรื่องเมื่อวานแบบตีไข่ใส่สีให้ฟังไปหนึ่งรอบหลินโจวไม่ได้ห้ามเอาไว้ให้เพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยรู้ข้อดีของเขา ก็ดีเหมือนกันพอสวี่เนี่ยนชูฟังไปฟังมา นัยน์ตาก็สว่างขึ้นมาทันทีเฉียนกั๋วกั่วพูดจนปากแห้ง และเธอก็พูดตบท้ายว่า:“เธอว่า เก่งกรือไม่เก่ง?”สวี่เนี่ยนชูพยักหน้า: "อืม เก่งจริงๆเลย"“ครั้งหน้า ครั้งหน้าพวกเราต้องเรียนรู้จากหลินโจวให้มากๆ สวี่เนี่ยนชู พอถึงตอนนั้นเธอก็มาด้วยนะ!”“ได้สิ”ขณะที่เฉียนกั๋วกั่วพูดอยู่นั้น สายตาก็มองไปที่ผ้าพันคอของสวี่เนี่ยนชู“เอ๊ะ? สวี่เนี่ยนชู ทำไมเธอถึงพันผ้าพันคอล่ะ? วันนี้ดูเหมือนจะไม่หนาวมากนะ?”หน้าเล็กๆของสวี่เนี่ยนชูก็แดงขึ้นมาเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ