นี่คือคำแนะนำหรอ? นี่มันคือ 'การบังคับ' กันชัดๆ!ตั้งแต่ครอบครัวของลู่หนานเฉินไปจนถึงผู้ช่วยพิเศษสวี่มู่และคนรับใช้ในบ้านหลังเก่านั่น ทุกคนสามารถใช้คำพูดบีบบังคับเซี่ยสือได้เสมอและเซี่ยสือจะต้องตอบมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มและรู้สึกขอบคุณแต่ตอนนี้เธอไม่อยากทำผิดกับตัวเองแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว......มือของเซี่ยสือลดลงไปด้านข้างและกระชับขึ้นเล็กน้อยเมื่อมองดูสวี่มู่อีกครั้ง ดวงตาของเธอนั้นดูเย็นชา "ถ้าเขาจะโกรธ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว เชิญค่ะ แต่ฉันคงจะไม่ได้ไปกับคุณนะคะ”หัวใจของสวี่มู่สั่นไหวเมื่อจ้องมองสายตาเย็นชาของเธอกว่าจะถึงเวลาที่เขารู้ตัว ประตูก็ถูกปิดโดยเซี่ยสือไปแล้วสวี่มู่ถูกปฏิเสธเป็นครั้งแรกคุณรู้ไหมว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาเป็นคนเดียวที่เพิกเฉยต่อเซี่ยสือ ทำไมตอนนี้กลับเป็นแบบนี้ล่ะ?เธอไม่อยากเอาใจประธานลู่แล้วจริงๆเหรอ?......เซี่ยสือรู้ว่าสวี่มู่จะบอกกับลู่หนานเฉินอย่างแน่นอนหลังจากที่เขากลับไปเธอเหนื่อยมากจนนั่งบนโซฟาเพื่อรอคำตำหนิของลู่หนานเฉินมันเป็นไปตามที่เธอคิด หลังจากที่สวี่มู่กลับไป เขาก็บอกลู่หนานเฉินเกี่ยว

นับตั้งแต่ที่เสิ่นเจ๋อรู้ว่าเซี่ยสือท้องครั้งล่าสุด เขาก็ขอให้เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลรายงานอาการของเธอตลอดด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของลู่หนานเฉินก็สั่นไหวทันที"ว่าไงนะ?"“ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น วันนี้ผมไปโรงพยาบาลและได้ยินหมอบอกว่าเซี่ยสือได้เสียชีวิตลงแล้ว”คำพูดเหล่านี้เหมือนกับสายฟ้าฟาดใส่ลู่หนานเฉินอย่างแรง!เสียชีวิต?เป็นไปได้ยังไงกัน?เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนี้เธอยังปกติดี !!เขาลุกขึ้นยืนและรู้สึกเวียนหัว "มันเกิดอะไรขึ้น?"“หมอบอกว่าเขาถูกเรียกตัวเพื่อไปหาเซี่ยสือเมื่อคืนนี้ และเธอเสียชีวิตในวันนี้หลังจากการช่วยชีวิตนั้นล้มเหลว”ลู่หนานเฉินหยิบเสื้อสูทที่ถูกโยนทิ้งไปโดยไม่พูดอะไรสักคำและรีบเดินออกไปเขาขับรถไปโรงพยาบาลระหว่างทางลู่หนานเฉินได้ยินแต่ประโยคที่เซี่ยสือพูดก่อนที่เขาจะจากมาเมื่อคืนนี้“ประธานลู่ ฉันอยากถามคุณว่า ถ้าฉันตายคุณจะเสียใจไหม?”เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ในตอนนี้เขารู้สึกว่าหายใจลำบากมากเขาถอดกระดุมเสื้อสองเม็ดบนออก แต่ก็ยังรู้สึกหายใจไม่ออกดังเดิมในที่สุดก็ถึงโรงพยาบาลเสิ่นเจ๋อรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน“เธออยู่ที่ไหน” ลู่หนานเฉินก้าวไปข้างหน้

แน่นอนว่าหร่วนซิงเฉินจำสิ่งนี้ไม่ได้แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เธอก็สามารถอ่านแววตาของผู้คนได้ดีและคิดถึงความผิดปกติของเสิ่นเจ๋อในวันนี้ และวิธีที่เขามองที่แขนของเธอเมื่อเขาเข้ามาครั้งแรกนั้นมันหมายความว่าอย่างไรหร่วนซิงเฉินตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและแสร้งทำเป็นเออออไปกับเสิ่นเจ๋อเพื่อนึกถึงเรื่องในอดีต“แน่นอนว่าต้องฉันจำได้สิ ตอนนั้นตัวคุณเต็มไปด้วยเลือดและมันทำให้ฉันกลัว”“ฉันยังจำได้ว่าเพื่อที่จะดึงคุณออกจากรถที่กำลังจะระเบิด ฉันจึงเปิดประตูและแขนของฉันก็ช้ำไปหมด”“ไม่รู้สิ หลังจากที่แผลของฉันหายดีแล้ว แผลเป็นบนแขนก็น่ากลัวมาก โชคดีที่ได้ทำศัลยกรรมทีหลัง แผลเป็นก็เลยจางลงไปน่ะ......”หร่วนซิงเฉินรู้ดีเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บที่แขนของเธอเพราะวันนั้นเห็นเซี่ยสือและต่อมาเธอก็ถามเซี่ยสือเกี่ยวกับเรื่องนี้......ในอดีตเสิ่นเจ๋อคงจะหลงเชื่อคำพูดของหร่วนซิงเฉินโดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกสงสัยย้อนกลับไปในตอนนั้น เด็กสาวที่ช่วยเขาพูดกับเขาหลายครั้งมากว่า "คุณต้องเข้มแข็งนะ"อย่ากลัวอะไรเลยเขายังคงจำประโยคนี้ได้ชัดเจนหลังจากรับประทานอาหารกันที่จะก่อนออกเดินทางเสิ่นเจ๋อมองลึก

“แม่ยุนก็เศร้าโศกมากเช่นกัน เธอไม่มีลูกสาวและลูกที่เธอเลี้ยงมาด้วยความยากลำบากก็จากไปแล้ว”“ใช่ไหมล่ะ? ฉันยังจำเซี่ยสือได้นะ เธอช่างเป็นสาวน้อยที่ฉลาดและมีเหตุผล ทำไมเธอถึงจากไปตั้งแต่ยังเด็กขนาดนี้?”“ชีวิตครอบครัวที่ร่ำรวยก็ไม่ดีเหมือนกันนะ ครั้งล่าสุดที่ฉันเห็นเสี่ยวเซี่ยกลับมา ดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไป เธอผอมมากจนเหมือนจะถูกลมกระโชกพัดปลิวไปได้ทุกเมื่อ”“แม่หยุนและเสี่ยวเซี่ยมักจะพูดว่าสามีของเธอเป็นคนดีมาก แต่พวกเขาก็คงหลอกตัวเอง พวกเขาแต่งงานกันมาสามปีแล้วและพวกเขาก็ไม่เคยได้กลับมาด้วยกันกับเสี่ยวเซี่ยเลยสักครั้ง......”ลู่หนานเฉินรู้สึกมีก้อนติดอยู่ในลำคอเมื่อได้ยินสิ่งนี้ในวันนี้ ก็ไม่สามารถรอทั้งแม่หยุนและเซี่ยสือได้ลู่หนานเฉินพิงเก้าอี้ไม้แล้วนอนหลับไปนิดหน่อย หลังจากหลับไปได้สักพักเขาก็ตื่นขึ้นเขาฝันว่าเซี่ยสือตายอีกแล้ว.....เมื่อลืมตาก็มองไปรอบ ๆ ก็เห็นเพียงความเงียบและความมืดที่ไม่มีเซี่ยสือในขณะนั้น เขารู้สึกจริง ๆ ว่าเซี่ยสือจะไม่หวนกลับมาอีกแล้วจากช่วงดึกถึงสิบโมงเช้าเพื่อนบ้านของแม่หยุนถูกนำตัวไปสอบปากคำที่บ้านอิฐของเธอ บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยบอดี้การ์ดชุ

เสิ่นเจ๋อเอามือกุมหัวของเขาไว้แล้วตะโกนในทางกลับกัน ผู้ช่วยเขาก็สับสน "คุณชาย เกิดอะไรขึ้นครับ?"เสิ่นเจ๋อกลับมามีสติสัมปชัญญะและมองดูเขา“ผมขอถามคำถามคุณหน่อย หากมีใครสักคนที่ช่วยคุณแต่คุณไม่รู้ มิหนำซ้ำคุณยังคงกลั่นแกล้งเธอเสมอ แล้วทำไมเธอถึงไม่เคยบอกคุณเลยว่าเธอเคยช่วยคุณมาก่อน ไม่งั้นคุณจะได้ไม่ต้องไปกลั่นแกล้งเธอแบบนี้!”ผู้ช่วยได้ยินก็คิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบว่า“มันง่ายมากครับ เหตุผลแรกคือเธออาจคิดว่าผมรู้ว่าใครช่วยผมไว้ แต่เธอไม่ได้ถาม แต่พอเมื่อเห็นผมเธอจึงคิดว่าผมไม่รู้ว่าจะตอบแทนบุญคุณอย่างไร จึงไม่มีประโยชน์ที่จะต้องบอกผม”“ประการที่สอง บางทีเธออาจไม่ได้คิดว่ามันเป็นความดีอะไรที่ช่วยผมเลย ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพูดถึง…”และมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เลยไม่มีความจำเป็นต้องพูดออกมา......เมื่อพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ความทุ่มเทของเซี่ยสือที่มีต่อลู่หนานเฉินและทุกคนที่อยู่รอบตัวเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่เคยถูกเอ่ยถึงด้วยความคิดริเริ่มของเขาเองเธอจึงไม่สนใจเลย......ลำคอของเสิ่นเจ๋อดูเหมือนมีหนามยาวติดอยู่ และเขาก็เจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา— —คฤหาสน์ไห่วานทันทีที่เสิ่นเจ๋อกลั