มองดูรอบด้าน รู้สึกแปลกตาเป็นพิเศษเธอลืมทางที่จะกลับไปอีกแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา อยากจะใช้จีพีเอสกลับไป แต่ผ่านไปเป็นเวลานานถึงนึกชื่อที่พักขึ้นมาได้เหลิ่งฉือตามเธอมาอยู่ตลอด เห็นเมื่อครู่ลู่หนานเฉินกลับไปได้ไม่นาน เซี่ยสือยืนอยู่ที่เดิม จึงอดเป็นห่วงไม่ได้“เซี่ยสือ”เซี่ยสือคิดว่าลู่หนานเฉินกลับมาอีกในดวงตามีความหวังแวบผ่าน แต่ในตอนที่หันหลัง กลับถูกแทนที่ด้วยความผิดหวังเหลิ่งฉือเดินไปทางเธอ “จำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”เซี่ยสือมองดูเขา คิดไม่ออกว่าเขาคือใคร“เจ้าอ้วน ลืมแล้วเหรอ?” เหลิ่งฉือพูดเตือนเซี่ยสือถึงนึกขึ้นได้ ตอนเด็กอยู่ที่ชนบทกับแม่หยุน รู้จักกับเจ้าอ้วนเพื่อนสนิทตอนนั้นเหลิ่งฉืออ้วนมาก แถมยังสูงไม่เท่าเธอ แต่ตอนนี้ร่างสูงใหญ่หนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ใบหน้าก็ขยับขยายแล้ว“นึกออกแล้ว นายเปลี่ยนไปเยอะมาก ฉันจำนายไม่ได้เลย”ได้เจอเพื่อนเก่าที่ต่างถิ่น ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีหญิงสาวฝืนยิ้มบาง ๆ ทำให้เหลิ่งฉือรู้สึกไม่ค่อยดี“ไป ฉันไปส่งเธอกลับบ้าน”ตอนที่ส่งเซี่ยสือกลับไป เขาเพิ่งพบว่าเธอพักอยู่ในโรงแรมที่ทรุดโทรมอย่างมากตระกูลลู่ที่เป็นตระกูลใหญ่โตร่ำร

หลังจากหร่วนซิงเฉินเข้าร่วมการสัมภาษณ์ก็ไปหาแม่เซี่ยถึงได้รู้ว่า แม่เซี่ยกับน้องชายของเซี่ยสือ เตรียมจะให้เซี่ยสือแต่งงานกับชายชรา เพื่อเงินหนึ่งพันห้าร้อยล้านบาทเห็นลู่หนานเฉินไม่ตอบกลับอยู่นาน หร่วนซิงเฉินก็พูดใส่ไฟ“ฉันได้ยินแม่เซี่ยพูดว่า เซี่ยสือเสนอเงินค่าสินสอดหนึ่งพันห้าร้อยล้านบาท คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้…….”“แถมยังพูดว่า พวกคุณยังไม่ผ่านช่วงสงบจิตใจ ไม่สะดวกแต่งงาน จึงจัดการงานแต่งงานก่อน”......เซี่ยสือไม่รู้ว่า แม่กับน้องชายยังคงเตรียมงานแต่งงานให้เธออยู่ ไม่ได้เห็นคำพูดของเธอเป็นเรื่องจริงแม่เซี่ยคิดว่าเธอไม่กล้าตาย และก็ไม่มีทางตายเพราะว่าตั้งแต่เล็กเธอได้รับความทุกข์ทรมานมามากเกินไป ก็ไม่ได้เลือกที่จะจากไปครั้งนี้ก็เหมือนกันเซี่ยมู่น้องชายกลับให้ประธานหลี่โอนค่าสินสอดหนึ่งพันห้าร้อยล้านมาตั้งนานแล้ว จากนั้นเริ่มตั้งบริษัทใหม่ เขาไม่รู้สึกละอายใจและติดค้างเซี่ยสือแม้แต่น้อยจนกระทั่งวันนี้ เซี่ยสือได้รับข้อความที่แม่เซี่ยส่งมา “ประธานหลี่เลือกวันเอาไว้แล้ว เป็นวันที่ 15 เดือนนี้พอดี”“อีกสี่วัน แกเตรียมแต่งงานเข้ามา ครั้งนี้จะต้องกุมหัวใจขอ

จดหมายลาตายอีกฉบับหนึ่งเป็นของแม่หยุนหลังจากที่เขาเปิดและอ่านมันจนจบ เขาก็พบที่อยู่ของแม่หยุนในบรรทัดสุดท้ายเหลิ่งฉือจึงรีบวิ่งออกไปจุดหมายอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ถึงชานเมืองทางตะวันตกขับรถเพียงประมาณยี่สิบนาทีเท่านั้นแต่เหลิ่งฉือกลับรู้สึกว่ามันช่างห่างไกลเสียเหลือเกินเขาไม่เข้าใจว่าคนที่เคยสดใสและเปล่งประกายในดวงตาของเขาทำไมถึงเลือกใช้เส้นทางนี้กันนะในเวลาเดียวกัน แม่เซี่ยก็เป็นหนึ่งในคนที่ไปยังชานเมืองทางตะวันตกเหมือนเขาแต่แม่เซี่ยมารับเซี่ยสือเพื่อแต่งงานด้วยเงินหนึ่งพันห้าร้อยล้าน......ณ.สุสานชานเมืองทางตะวันตก ที่มีฝนตกลงมาอย่างหนักเซี่ยสือล้มลงที่หน้าหลุมศพนั้น ฝนที่ตกหนักพัดใส่ร่างของเธออย่างไร้ความปราณี กระโปรงยาวบนร่างของเธอเปียกโชกไปหมด ร่างของเธอนั้นเย็นเฉียบ และเธอก็กำลังจะตายจากโลกใบนี้ไปแล้วเหลิ่งฉือวิ่งฝ่าสายฝนและรีบตรงเข้าไปหาเซี่ยสือ"เซี่ยสือ!!"มีเพียงเสียงลมและฝนในอากาศ และเหลิ่งฉือก็ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ ก่อนที่เขาจะเข้าไปกอดร่างของเซี่ยสือ แล้วก็ได้พบกับขวดยาเปล่าข้าง ๆ เธอเหลิ่งฉือกอดเซี่ยสือขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทาเธอตัวเบาขนาดนี้ได้ยังไงก

ลู่หนานเฉินนั่งฟังอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเขาสลดลง แต่ก็ไม่ได้ที่จะโต้ตอบอะไรไปมันเป็นเพราะการปล่อยปะละเลยของเขา ที่ทำให้ทั้งเพื่อนของเขาเสิ่นเจ๋อหรือแม่ของเขากู้หย่าหรือผู้ช่วยของเขาสวี่มู่ หรือแม้แต่คนรับใช้ในบ้านหลังเก่าปฏิบัติไม่ดีต่อเซี่ยสือในฐานะมนุษย์หลังจากที่เสิ่นเจ๋อได้รับสายโทรศัพท์และรีบเดินออกไปลู่หนานเฉินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและก็ไม่เห็นสายจากเซี่ยสือเลยลู่หนานเฉินโทรไป แต่ยังกลับมีเสียงของผู้หญิงที่ดูเย็นชาอยู่ปลายสาย"ขออภัย หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาโทรใหม่อีกครั้งในภายหลัง......"เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งไปด้วยความหงุดหงิดลู่หนานเฉินยืนขึ้นที่หน้าต่างแล้วจุดบุหรี่หนึ่งมวนคำพูดของเซี่ยสือในตอนเช้ายังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา เธอบอกว่าเธอเสียใจ......คอของลู่หนานเฉินรู้สึกขมขื่นอย่างบอกถูก เขาไอขึ้นสองครั้งและทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งท้างหลังเขา“พี่ลู่ เลิกสูบบุหรี่เถอะค่ะ มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ”หัวใจของลู่หนานเฉินนั้นตึงเครียด เพราะคิดไปโดยไม่รู้ตัวว่าว่าเซี่ยสือนั้นกลับมาแต่เมื่อเขาหันกลับไปดู เขาก็เห็นว่าเป็นหร่วนซิ

เสี่ยวหม่าน ซึ่งเป็นเทอมสุริยคติครั้งที่สองในฤดูร้อน จึงมักทำให้เกิดฝนตกหนักทางภาคใต้ในช่วงไม่กี่วันหลังจากออกจากโรงพยาบาล เหลิ่งฉือมักจะใช้เวลาอยู่กับเซี่ยสือเนื่องจากผลข้างเคียงจากการรับประทานยาก่อนหน้านี้ทำให้ สุขภาพของเซี่ยสือแย่ลงกว่าเดิมแต่กำลังใจของเธอดีขึ้นมาก แม้ว่าเธอจะกินอะไรไม่ค่อยได้ เธอก็ยังบังคับตัวเองให้กินอะไรให้มากขึ้นตอนที่เธออยู่กับเหลิ่งฉือ เธอไม่เคยพูดถึงลู่หนานเฉินเลยสักครั้งสำหรับความรักนั้น บางคนเคยหวงแหนมันมาเป็นเวลานาน และมันอาจจะเจ็บปวดมากหากเมื่อพวกเขาพูดถึงมันอาจเป็นได้ว่าเธอคงไม่อยากให้เพื่อนดูดซับพลังงานด้านลบกับเธอมากจนเกินไปเมื่อเธออยู่คนเดียว เซี่ยสือจะดูภาพโปรไฟล์วีแชทของลู่หนานเฉินด้วยความเหม่อลอยไม่รู้จะเปิดปากและพูดเรื่องหย่าขึ้นมาได้อย่างไรดีวันนี้ เมื่อเซี่ยสือออกมาซื้อผักข้างนอกและกำลังจะกลับไปก็มีร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอหร่วนซิงเฉินสวมแว่นกันแดดและหน้ากากอนามัย มีผ้าคลุมไหล่ยาวและสวมชุดยาวที่งดงาม ทั้งยังดูน่าประทับใจมากขึ้นเมื่อเธอสวมรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งนั่น“คิดถึงที่นี่ ตอนที่ฉันยังเด็ก นี่แม่เซี่ยรู้ไหมว่าคุณยังไม