สงครามใหญ่ แม้จะทำให้หยุนเจิงเสียหายไปบ้าง แต่พวกเขาก็ได้กำไรมากมายเช่นกันม้าศึกเป่ยหวนให้เนื้อจำนวนมากับพวกเขาตอนนี้เป็นฤดูหนาว ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าเนื้อเหล่านั้นจะเน่าเสียมีเนื้อเหล่านี้ก็เพียงพอให้พวกเขาใช้จนถึงต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้า!อีกทั้ง พวกเขายังได้เกราะมากมาย แม้เป็นเกาะหนัง แต่ก็ดีว่าไม่มีกระมัง?อย่างน้อยก็ยังสามารถส่งให้กองหนุนได้ใช่หรือไม่?ที่สำคัญคือ พวกเขาได้รับม้าศึกจำนวนมากม้าศึกที่บาดเจ็บเล็กน้อยรักษาหน่อย ก็สามารถเข้าสู่สนามรบใหม่ได้อีกครั้งนับไปแล้ว พวกเขาก็นับได้ว่าได้รับม้าศึกสี่พันสี่ร้อยตัวลองคิดถึงความลำบากใจที่พวกเขาต้องต่อรองราคาม้าศึกยี่สิบตัวก่อนหน้านี้ หยุนเจิงก็ต้องถอนใจ ฆ่าคนแล้วปล้นใช้งานได้จริงมากกว่า！ทำเช่นนี้ไม่กี่ครั้ง พวกเขาก็สามารถครอบครองทหารม้านับหมื่นได้แล้ว!หยุนเจิงคิดเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เรียกอวี๋ซื่อจงมา“ปล่อยตัวนักโทษเป่ยหวนสองคน ให้พวกเขาช่วยข้านำจดหมายนี้ไปให้ปานปู้!”กล่าวจบ หยุนเจิงใส่จดหมายในซองแล้วมอบให้อวี๋ซื่อจงพวกเขาได้สอบสวนสถานการณ์แนวหน้าจากนักโทษแล้ว ยืนยันว่าปานปู้อยู่แนวหน้า“ให้ม้าพวกเขาสอง

หยุนเจิงพา เยี่ยจื่อออกมานอกจวนทั้งสองคนสวมเสื้อคลุมขนมิ้งค์ เดินเล่นไปตามถนนพวกเกาเหอรู้ความ พวกเขาตามอยู่ไกลๆ ก็พอแล้วอากาศซั่วเป่ยหนาวมากฤดูกาลนี้ ไม่มีการทำการเกษตรชาวบ้านจำนวนมาก เวลานี้ล้วนขดตัวนอนอยู่ในบ้านร้านค้าบนถนนก็เปิดกันเล็กน้อยประปราย แทบจะไม่มีลูกค้า เงยหน้ามองไป ทุกหนแห่งล้วนเป็นทัศนยภาพเงียบเหงาและเหน็บหนาว“เจ้าว่า อาศัยแค่ซั่วฟาง สามารถเลี้ยงกองทัพได้เท่าไหร่?”หยุนเจิงถามเยี่ยจื่อขึ้นมากะทันหัน“นี่...”เยี่ยจื่อคิดชั่วครู่ ตอบ “ให้ตายก็ได้สามถึงหน้าหมื่นคนกระมัง! แต่ว่า ก็ทำได้เพียงแค่เลี้ยงชีพเท่านั้น ไม่อาจกล่าวได้ว่ากินดีอยู่ดีหรือไม่”หยุนเจิงส่ายหน้าเบาๆ “ข้าคิดว่า สามหมื่นคนก็มากสุดแล้ว”ที่ดินภายในด่าน ข้าวสาลีมักจะหว่านในฤดูหนาวแต่ที่ดินของซั่วเป่ย ฤดูหนาวไม่เหมาะกับการทำเกษตรกรรมอุณหภูมิในซั่วเป่ยโดยทั่วไปจะลดลงอย่างรวดเร็ว บางครั้งเวลากลางคืนก็อาจลดลงไปถึงยี่สิบองค์ศาแม้ข้าวสาลีจะเป็นพืชที่สามารถทนหนาวได้ แต่ต้องเผชิญหน้ากับอุณหภูมิที่ลดลงอย่างรวดเร็วก็ทนไม่ไหวเช่นกัน ดังนั้น ซั่วเป่ยจะปลูกข้าวสาลีในฤดูใบไม้ผลิที่ดินของซั่วเป่

ได้ยินคำอนุญาตจากเยี่ยจื่อ หยุนเจิงดีใจในชั่วเวลาที่เยี่ยจื่อหลับตา หยุนเจิงก็ประทับรอยจูบลงไปเยี่ยจื่อตัวสั่น ราวกับถูกสายฟ้าฟาด“หอมแล้ว หอมแล้ว...”“ข้ารู้อยู่แล้ว ฮูหยินจื่อช้าเร็วก็ต้องเป็นคนขององค์ชาย!”“จิ๊ๆ โชคดอกท้อขององค์ชาย ช่างน่าอิจฉา!”ที่ไกลๆ เหล่าองครักษ์คุ้มกันมองมา โต้ตอบกันด้วยสีหน้าลามก“ไม่ควรดูก็อย่าดู! ระวังองค์ชายจะเฆี่ยนพวกเจ้า!”เกาเหอจ้องพวกเขา“เหล่าเกา รบกวนเจ้าช่วยเก็บสายตาเจ้ากลับมาก่อน”“แค่กๆ...ข้ากำลังชมวิวทิวทัศน์!”“รักษาหน้าหน่อย!”“นั่นสิ!”กลุ่มคนกระซิบหยอกล้อกัน แม้จะเก็บสายตากลับไปแล้ว แต่มุมหางตาก็ยังเหลือบมองหยุนเจิงและเยี่ยจื่อเยี่ยจื่อหน้าแดงตั้งนานแล้ว ถึงขั้นลืมผลักหยุนเจิงที่หอมนางนานแล้วออกไปหลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเยี่ยจื่อก็ได้สติกลับมา รีบผลักหยุนเจิงออก “พอแล้ว...”“อืม อืม”หยุนเจิงหัวเราะด้วยความพอใจ “วันนี้พอแค่นี้ ไว้ต่อครั้งหน้า!”“ไปตายซะ!”เยี่ยจื่อโกรธด้วยความเขินอาย หยิกหยุนเจิงอย่างแรง “รีบบอกข้ามา เจ้ามีแผนการใดกันแน่?”หอมก็หมอแล้ว หากยังถามหาแผนการของหยุนเจิงออกมาไม่ได้ นางก็ขาดทุนเกินไปแล้วหย

ตอนเช้า หยุนเจิงเพิ่งตื่นนอน คนของค่ายใหญ่ทางเหนือก็มารายงาน บอกว่าตู๋กูเช่อมาถึงค่ายใหญ่เหนือแล้ว“มาซะเร็วเลย!”หยุนเจิงยกยิ้มมุมปาก “พวกเจ้ากินข้าวกันก่อนเถอะ ข้าจะไปสักหน่อย!”“กินข้าวเสร็จค่อยไปเถอะ!”เมี่ยวอินเรียกหยุนเจิงเอาไว้“ไม่เป็นไร ไปค่ายแล้วค่อยกินก็เหมือนกัน!”หยุนเจิงโบกมือ ยิ้มเล็กน้อยกล่าว “อย่าทำให้คนรู้สึกว่าพวกเรารบชนะหนึ่งสนามแล้ว หางก็ยกชี้ฟ้าแล้ว”กล่าวจบ หยุนเจิงก็ออกไปอย่างรวดเร็วตอนที่หยุนเจิงมาถึงค่าย ตู๋กูเช่อกำลังพาพวกเฝิงอวี้ตรวจดูศพทหารม้าเป่ยหวนเมื่อเห็นศพกองเป็นภูเขา ในใจตู๋กูเช่อยิ่งสั่นสะท้านเมื่อหยุนเจิงที่เร่งรุดมา ตู๋กูเช่อรีบคาราวะหยุนเจิง “คาราวะท่านอ๋อง!”“อย่า อย่า!”หยุนเจิงโบกมือ “แม่ทัพตู๋กูเช่อเป็นรองผู้บัญชาการ ควรเป็นหยุนเจิงที่คาราวะท่าน”“ไม่ได้ ไม่ได้!”ตู๋กูเช่อรีบห้ามหยุนเจิงที่กำลังจะคาราวะ จากนั้นก็หัวเราะ “ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็อย่าใส่ใจกับมารยามจอมปลอมเหล่านี้!”“ได้!”หยุนเจิงตอบรับอย่างสบาย“ท่านอ๋องการรบครั้งนี้ แสดงออกถึงศักดิ์ศรีของกองทัพมฆฑลทางเหนือของเรา!”ตู๋กูเช่อจับมือหยุนเจิง กล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้น

เวลาฟ้ามืด นักโทษที่หยุนเจิงปล่อยไปในที่สุดก็กลับมาถึงเมืองชายแดนเว่ยและนำจดหมายที่หยุนเจิงเขียนด้วยตัวเองมอบให้ปานปู้ปานปู้เปิดอ่านจดหมาย เพียงแค่กวาดมองคร่าวๆ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงไม่นาน ปานปูนำจดหมายนั้นมาหาอู้เลี่ย “เอาม้าศึกสองพันตัวของพวกเราไปแลกกับศพเหล่านั้น?”อู้เลี่ยสีหน้าเต็มไปด้วยความบึ้งตึง เอาจดหมายที่อยู่บนมือทุบลงไปบนโต๊ะ กัดฟันคำรามเสียงต่ำ “หยุนเจิงไอคนสมควรตาย ความโลภไม่น้อยเลย!”ม้าศึกสองพันตัว สำหรับเป่ยหวนแล้ว ไม่นับว่าเป็นปัญหาทว่า ยกม้าศึกสองฟันตัวให้ชาวต้าเฉียน มันคนละเรื่องกัน “ตอนนี้พวกเราจะแลกเปลี่ยนหรือไม่?”ปานปู้ขมวดคิ้วกล่าว “หยุนเจิงเขียนไว้ในจดหมายชัดเจน หากภายในสิบวันไม่เห็นม้าศึก เขาจะนำศพของเหล่าผู้กล้าของเราส่งไปที่ป้องเมืองสุยหนิง แขวนศพเหล่านั้นไว้บนกำแพงเมืองสุยหนิง...” “แขวนก็แขวนสิ!”อู้เลี่ยสีหน้าเต็มๆ กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ถึงเช่นไรพวกเราได้ศพเหล่านั้นก็ไร้ประโยชน์!”ปานปู้ขมวดคิ้วแน่น ถอนหายใจกล่าว “องค์ชายใหญ่ กองทัพของเราเพิ่งพ่ายแพ้ กำลังใจทหารเดิมก็ลดลงอย่างมาก หากหยุนเจิงทำเช่นนี้จริง เกรงว่าจะกระทบกับกำลังใจทห