“ใช่แล้ว อาหยวน พวกเราไม่ควรขโมยของของคนอื่นนะ ไม่ว่าเราจะยากจนแค่ไหน พวกเราจะต้องมีปณิธาน!” หวังฮุ่ยรีบพูดอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินดังนี้จางหยวนก็ยิ้ม: "พ่อกับแม่เข้าใจผิดแล้ว! ชานี้ผมไม่ได้ขโมยมา แต่จางจิ่งมอบให้ผมเป็นค่าตอบแทน! ค่าตอบแทนที่ผมรักษาวัวที่บ้านของเขาหาย!"“อะไรนะ? ค่าตอบแทนที่รักษาวัวหาย? อาหยวนลูกสามารถรักษาโรคให้วัวได้ด้วยเหรอ?” สองสามีภรรยาต่างก็พากันตกใจก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่า จางหยวนสามารถรักษาได้แค่ไก่เท่านั้น!คิดไม่ถึงว่า จางหยวนจะรู้วิธีการรักษาวัวจริงๆแม้ว่าวัวและไก่จะเป็นสัตว์เลี้ยงทั่วไปในครัวเรือนของคนชนบท แต่มูลค่าทางเศรษฐกิจของพวกมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงการรักษาโรคให้ไก่ไม่ใช่ทักษะขั้นสูงเท่าไหร่นักแต่การรักษาโคนั้นไม่เหมือนกัน!ในชนบท ถ้าสามารถรักษาสัตว์อย่างหมูและวัวได้ ก็สามารถเรียกได้ว่าเป็นสัตวแพทย์!สองสามีภรรยาจะยังไงก็คิดไม่ถึงว่า จางหยวนจะสามารถรักษาวัวได้จริงๆ!เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่ประหลาดใจของพ่อแม่ จางหยวนจึงพูดว่า: "ผมเคยบอกพ่อกับแม่แล้วไม่ใช่เหรอครับ? ตอนที่ผมทำงานอยู่ข้างนอก ผมเคยเรียนวิธีการรักษาโรคให้สัตว์ ดังนั้นผมจึงสา

จากนั้นมืออีกข้างหนึ่งของเขาก็กลายเป็นหมัดอันหนักหน่วง จากนั้นก็ทุบไปที่จางหยวนอย่างแรงภายใต้ความเจ็บปวดที่เกิดจากกระตุ้น ทำให้หมัดนี้ของหม่าเหล่าซานเป็นหมัดที่แข็งแกร่งที่สุดในชีวิตของเขา!สีหน้าของจางหยวนเต็มไปด้วยความเย็นชา ในอีกมุมหนึ่งเขาดีใจที่ตนเองกลับมาได้ทันเวลาในอีกมุมหนึ่ง เขาเกลียดหม่าเหล่าซานที่ใช้กลโกงในการต่อสู้!ก่อนหน้านี้จางหลินเคยเตือนจางหยวนว่า หม่าเหล่าซานวางแผนที่จะแก้แค้นเขาแต่จางหยวนไม่ได้สนใจ เพราะด้วยฝีมือของเขา ไม่มีอะไรที่จะต้องเกรงกลัวหม่าเหล่าซานเลยแม้ว่าหม่าเหล่าซานจะพากลุ่มอันธพาลมาซุ่มโจมตีตน จางหยวนก็ไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย!แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ หม่าเหล่าซานใช้กลโกงในการต่อสู้ โดยการพาคนมาทุบตีข้าวของที่บ้านของตน!แม้กระทั่ง อยากจะรังแกหลี่ชิวจวี๋ในช่วงเวลากลางวันแสกๆ!จางหยวนไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าเขามาช้ากว่านี้อีกสักหน่อย จะเกิดอะไรขึ้นหากหลี่ชิวจวี๋ถูกหม่าเหล่าซานข่มเหงรังแก โดยมีสาเหตุมาจากเขา จางหยวนคงจะไม่สบายใจไปตลอดชีวิต!เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สายตาของเขาก็เยือกเย็นลงเรื่อยๆเมื่อเผชิญหน้ากับหมัดอันหนักหน่วงของหม่าเหล่าซาน

แต่จางหยวนไม่ได้ปล่อยหม่าเหล่าซานไปง่ายๆเขาจ้องหม่าเหล่าซานอย่างเย็นชา: "ขาข้างนี้ของนาย ต้องใช้เงินซื้อ!"“ฉันซื้อ! ฉันจะเอาเงินมาซื้อมัน!” หม่าเหล่าซานรีบตะโกนอย่างรวดเร็วจางหยวนหันไปมองหวังฮุ่ยแม่ของเขากับหลี่ชิวจวี๋: "แม่ครับ พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ทั้งสองคนช่วยคำนวณหน่อยว่าไอ้สารเลวพวกนี้ทำลายข้าวของไปกี่ชิ้น! แล้วให้หม่าเหล่าซานจ่ายเงินชดเชยเป็นสามเท่าของมูลค่าสิ่งของ!"สักพักหนึ่ง จางหยวนก็กล่าวต่อว่า: "เมื่อกี้นี้พี่สะใภ้ชิวจวี๋ถูกหม่าเหล่าซาน หม่าเหล่าซานทำให้ตกใจ หม่าเหล่าซานต้องชดเชยค่าสูญเสียทางจิตให้พี่สะใภ้ชิวจวี๋! หนึ่งหมื่นห้าพันบาท!"เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยวน หวังฮุ่ยและหลี่ชิวจวี๋ก็อดหัวเราะไม่ได้หม่าเหล่าซานที่อยู่บนพื้นกลับมีสีหน้าที่ซีดเผือดครั้งนี้ฉันจะต้องเสียเงินครั้งใหญ่แล้ว!หลังจากนั้นไม่นาน หวังฮุ่ยและหลี่ชิวจวี๋ก็คำนวณเสร็จข้าวของที่หม่าเหล่าซานทุบเสียหายราคาเกือบหนึ่งหมื่นบาท คิดเป็นเงินสามเท่าก็คือสามหมื่นบาทรวมค่าเสียหายทางจิตใจของหลี่ชิวจวี๋แล้ว ยอดรวมคือสี่หมื่นห้าพันบาทหลังจากที่ได้ยินตัวเลขที่ทั้งสองคนรายงานแล้ว จางหยวนก้มหน้าแล้วมองไปที่

หวังฮุ่ยไม่ได้สงสัยเรื่องอื่น และกำชับให้จางหยวนตามไปช่วยจางหยวนกลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเขาจำได้ว่าตนเองจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อย แล้วทำไมต้องจัดเรียงใหม่?พอทั้งสองคนมาถึงบ้านของหลี่ชิวจวี๋ และเข้าไปในบ้านแล้ว จางหยวนก็เดินไปที่หน้าตู้เย็น เปิดช่องแช่แข็งแล้วตรวจดูอีกครั้ง“ไก่เหล่านี้ถูกวางไว้อย่างเหมาะสมนี่นา! เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาพวกมันออกมาไม่ได้!” จางหยวนพลางดูพลางกล่าวทันทีที่พูดจบ เขาก็รู้สึกว่ามีร่างกายที่อ่อนนุ่มเหนียวๆกดทับหลังของตน!“เอ๊ะ? จริงเหรอ? แต่พี่คิดว่าการจัดวางไม่เรียบร้อยเลย! อาหยวน จัดเรียงใหม่อีกครั้งไหม?” หลี่ชิวจวี๋พึมพำอยู่ข้างหูของจางหยวนหลังคำพึมพำ กระแสไอร้อนก็พัดเข้าหูของจางหยวนในขณะเดียวกัน กลิ่นหอมอันเย้ายวนก็แทรกซึมเข้าไปในรูจมูกหัวใจของจางหยวนเต้นรัวคราวนี้ถึงได้รู้ว่าหลี่ชิวจวี๋จงใจหาข้ออ้าง เพื่อหลอกตนเองให้มาที่บ้านของเธอ!"อาหยวน ทำไมถึงได้ตะลึงงันไปแล้วล่ะ?"หลี่ชิวจวี๋ที่อยู่ข้างหลังส่ายเอวไปมาสัมผัสที่นุ่มนวลนั้น เริ่มแนบแน่นมากยิ่งขึ้น!จางหยวนกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากในขณะนี้ เขาอยากจะหันหลังกลับจริงๆจากนั้นเขาก็กอ

ถ้าอยากจะฝึกฝนพระสูตรกายจิต จะต้องดูดซับแก่นแท้ของแสงจันทร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวงถึงจะฝึกฝนได้!เมื่อนับวันแล้ว วันนี้ก็ตรงกับวันขึ้นสิบห้าค่ำตามปฏิทินจันทรคติพอดี!หลังจากที่พ่อแม่ของเขาหลับไปแล้ว จางหยวนก็เดินออกจากประตูอย่างเงียบๆ แล้วเดินตรงไปที่ภูเขาที่อยู่ด้านหลังเมื่อเลือกสถานที่เปิดโล่งบนภูเขาที่อยู่ด้านหลังได้แล้ว จางหยวนก็นั่งขัดสมาธิ และเริ่มฝึกฝนจิตตามพระสูตรกายจิตทันทีไม่นานหลังจากนั้น จางหยวนก็สัมผัสได้ถึงพลังลมปราณ!ด้วยความแปลกประหลาดใจ เขาจึงใช้รีบใช้ความรู้สึกนึกคิดควบคุมพลังงานลมปราณ แล้วหมุนเวียนในร่างกายสักระยะหนึ่งหลังจากผ่านไปได้สักระยะหนึ่ง แสงจันทร์บนท้องฟ้าราวกับว่าถูกดึงดูด ต่างก็พากันผสานเข้าสู่ร่างกายของจางหยวนพอแสงจันทร์เข้าสู่ร่างกาย ส่วนหนึ่งก็หลอมรวมเข้ากับเนื้อและเลือด หล่อเลี้ยงร่างกายของจางหยวนอีกส่วนหนึ่งรวมกันเข้าสู่เส้นลมปราณ ในที่สุดภายในจุดตันเถียนก็สร้างเมล็ดแก่นพลังลมปราณที่ขึ้นมาได้ และค่อยๆเแข็งแกร่งขึ้นทีละเล็กทีละน้อยทุกชั่วเวลานาทีผันผ่านไปจนกระทั่งรุ่งเช้า จางหยวนก็ค่อยๆลืมตาขึ้น จากนั้นแสงในนัยน์ตาของเขาก็หายไปหลังจากฝ