แต่ในขณะที่ไอ้หัวทองกำลังจะจับบั้นท้ายที่ทำให้คนชื่นชอบเป็นอย่างมากอันนั้นมือใหญ่ที่แข็งแกร่งข้างหนึ่ง ก็คว้าข้อมือของเขาไว้แน่น!ชายหัวทองรู้สึกราวกับว่ามือของตนถูกคีมเหล็กหนีบเอาไว้ และขยับไม่ได้อีกต่อไป!ยิ่งไปกว่านั้นมือใหญ่ข้างนั้นยังบีบข้อมือของเขาอย่างแรง จนทำให้เขารู้สึกเจ็บชายหัวทองจึงอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องเสียงนี้ดึงดูดความสนใจของคนที่อยู่บริเวณรอบๆทันทีหญิงสาวที่เกือบจะถูกชายหัวทองแต๊ะอั๋งเมื่อสักครู่นี้ ก็หันกลับมาตามสัญชาตญาณคิดไม่ถึงว่า ทันทีที่เธอหันกลับมา จางหยวนกำลังพลิกมือจับชายหัวทองกดตรึงไว้บนพื้นพอดีบังเอิญว่า แขนของเขาฟาดไปบนตัวของหญิงสาวเข้าพอดี!และดันไปถูกจุดที่สำคัญ!หญิงสาวจึงร้องด้วยความเจ็บปวด กุมส่วนที่ถูกฟาดเอาไว้แล้วถอยหลังไปสองก้าวพอเห็นส่วนที่เธอถูกแขนของจางหยวนฟาด สีหน้าท่าทางของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็เริ่มพิลึกกึกกือขึ้นมาทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนหญิงสาว เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงถ้าหากว่าเป็นผู้ชาย ข้อศอกเมื่อสักครู่นั้นของจางหยวน คงจะสามารถทำให้อีกฝ่ายได้ฝึกฝนคัมภีร์วรยุทธ์ดอกทานตะวันไปแล้ว!ชายหัวทองที่ถูกจางหยวนก

จางหยวนก็รีบอธิบายทันทีว่าไก่สมุนไพรคืออะไรหลังจากฟังแล้ว หยวนเสวี่ยก็รู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น"จางหยวน คิดไม่ถึงเลยว่านายจะวางแผนที่จะเลี้ยงไก่สมุนไพร! นี่เป็นแนวคิดที่ล้ำสมัยมาก! พอไก่สมุนไพรของนายโตเต็มที่แล้ว นายคิดที่จะเอาไปขายที่ไหน?"จางหยวนยักไหล่: "ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย พอถึงตอนนั้นค่อยดูอีกทีว่าจะมีคนในพื้นที่ยินดีรับมันไหม! ถ้าไม่มีใครอยากได้ ฉันก็จะขายให้ที่อื่น!"“แบบนี้นี่เอง!พอถึงตอนนั้นถ้านายหาคนซื้อที่เหมาะสมไม่ได้ นายสามารถบอกฉันได้ บางทีฉันอาจช่วยนายคิดไอเดียบางอย่างได้!” หยวนเสวี่ยกล่าวพร้อมกับมองไปที่ด้านหลังศีรษะของจางหยวนก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าจางหยวนไม่ได้เรียนมัธยมเสียด้วยซ้ำ หยวนเสวี่ยจึงรู้สึกว่าทั้งสองมีความแตกต่างกันเป็นอย่างมากคนหนึ่งเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย อีกคนจบแค่มัธยมต้น จะต้องไม่มีความคิดความอ่านที่ไม่เหมือนกันอย่างแน่นอนแต่คิดไม่ถึงเลยว่าจางหยวนผู้ชายที่จบแค่มัธยมต้น จะมีความคิดที่จะเลี้ยงไก่สมุนไพร!แม้แต่นักศึกษามหาวิทยาลัยที่เรียนเอกสัตวบาลเหล่านั้น หลังจากเรียนจบไปแล้วยังไม่กล้าที่จะเลี้ยงไก่สมุนไพรเองเลยหากพิจารณาดูแล้ว นั่

หลังจากนั้น จางหยวนก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจดูลูกไก่ และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจลูกไก่เหล่านี้ล้วนแข็งแกร่ง และมีพลังมาก เป็นลูกไก่ชั้นดี!“ขอบคุณ ลุงหยวนมากนะครับ! ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ?” จางหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มหยวนเต๋อหวังตอบอย่างสบายๆ: "เดิมทีหนึ่งตัวราคาสิบเอ็ดบาท แต่เนื่องจากนายเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเสี่ยวเสวี่ย ฉันเลยให้นายตัวละสิบบาท เก็บเงินกับนายห้าร้อยบาทก็แล้วกัน!"“ถ้าอย่างนั้น ขอบคุณลุงหยวนมากนะครับ!” จางหยวนควักเงินห้าร้อยบาทออกมาจากกระเป๋าแล้วมอบให้หยวนเต๋อหวังเขาเหลือบมองหยวนเสวี่ยอีกครั้ง: "หยวนเสวี่ย ฉันทำธุระเสร็จแล้ว อยากให้ฉันส่งเธอกลับบ้านไหม?"“ไม่ต้อง! ฉันยังมีเรื่องที่จะคุยลุงสอง อีกสักพักเดี๋ยวฉันจะกลับไปเอง!” น้ำเสียงของหยวนเสวี่ยเย็นชากว่าเดิมมากจางหยวนรู้เป็นอย่างดีเขารู้ว่าการที่หยวนเสวี่ยทำตัวเย็นชาขนาดนี้ ก็เพราะเรื่องที่เขาเพิ่งจะบอกว่าหยวนเต๋อหวังมีโรคซ่อนเร้นอยู่“ก็ได้! งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ!” จางหยวนอุ้มกล่องลูกไก่ขึ้นมาตอนที่เขาอุ้มกล่องจากไป หยวนเสวี่ยไม่ได้ออกไปส่งเขาเลยหยวนเต๋อหวังเป็นคนส่งจางหยวนไปที่ประตู พูดคุยตามมารยามสักพัก แ

สีหน้าท่าทางของจางหยวนก็ดูแปลกประหลาดขึ้นมาทันที มิน่าล่ะเขาถึงรู้สึกเหม็นเดิมทีคิดว่า เป็นเพราะสภาพแวดล้อมโดยรอบคิดไม่ถึงว่า ต้นตอของกลิ่นนั้นจะมาจากตัวเขาเอง!ขณะที่เขาลุกขึ้นแล้วรีบลงจากภูเขา จางหยวนก็เข้าใจสาเหตุที่ทำให้เกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้นนี่คงเป็นชำระล้างความโสโครกในตำนานใช่ไหม?เขาฝึกฝนจนได้แก่นพลังลมปราณ พอแก่นพลังลมปราณหมุนเวียนอยู่ในร่างกายของเขา กระบวนการการชำระล้างความโสโครกก็ถือว่าเสร็จสิ้นเมื่อจางหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาก็รีบไปอาบน้ำ ก่อนที่พ่อแม่ของเขาจะตื่นนอนโดยการใช้สบู่ล้างตั้งหลายรอบ เพื่อกำจัดกลิ่นเหม็นบนร่างกายหลังจากผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาจากโรงอาบน้ำธรรมดาๆแล้ว จางหยวนก็รู้สึกสดชื่นไปทั่วทั้งร่างกายไม่รู้ว่าว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า เขารู้สึกว่าสีผิวของตนเองขาวกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อยแต่ก็ยังคงเป็นผิวข้าวสาลีที่ดูมีสุขภาพดีมากเหมือนเดิมหลังจากที่ฝึกฝนจนได้แก่นพลังลมปราณแล้ว สิ่งที่จางหยวนอยากทำมากที่สุด ก็คือการเอาผงสมุนไพรที่ซื้อมาเมื่อวานนี้ผัดให้เป็นให้เป็น"หงส์งามแห่งเขาฉี"ที่แท้จริง!เขาหยิบผงสมุนไพรจีนออกมา แล้วเอาผงสมุนไพรเทลงในกระทะใ

จางหลินกลอกตาใส่จางหยวน: "ใครบอกว่าฉันมาหานายเพราะเรื่องวัวกันล่ะ? แต่วัวที่บ้านของฉัน หายดีหมดแล้วจริงๆแหละ!"“แล้วเธอมาที่นี่ทำไม?” จางหยวนถามอย่างสงสัยจางหลินกระแอมในลำคอ: "คือว่า ตอนนั้นฉันสัญญากับนายเอาไว้ว่าจะซื้อแตงโมให้นายหนึ่งคันรถไม่ใช่เหรอ? ฉันเกือบจะลืมมันไปแล้ว และเพิ่งจะนึกขึ้นได้เมื่อกี้นี้"“เฮ้อ! ฉันก็นึกว่าเรื่องอะไร? ไม่ต้องซื้อหรอก! พวกเราเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน คิดว่าฉันอยากจะได้แตงโมหนึ่งคันรถจากเธอจริงๆหรือไง? อีกอย่าง พ่อของเธอก็ได้เอาชาชั้นเยี่ยมให้ฉันกล่องหนึ่งแล้ว!” จางหยวนโบกไม้มือโบกมือเขาไม่ใช่คนประเภทที่เอาเปรียบคนไม่จบไม่สิ้นตอนนั้นเหตุผลที่เขาเดิมพันกับจางจิ่ง แล้วขอชาหลงจิ่งชั้นเยี่ยมกล่องนั้นมา เพราะจางหยวนไม่พอใจจางจิ่งก็เท่านั้นถ้าจางจิ่งมีท่าทีที่ดีกว่านี้นิดหน่อยเขาก็จะเห็นแก่จางหลินที่มีน้ำใจเตือนว่าหม่าเหล่าซานคิดมิดีมิร้ายกับเขาเมื่อครั้งที่แล้ว จางหยวนรักษาโรคให้วัวที่บ้านของเขา อย่างมากก็รับแค่แตงโมสองลูกเป็นการตอบแทนส่วนเรื่องแตงโมหนึ่งคันรถ จางหยวนไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยแตงโมมากมายขนาดนั้น ที่บ้านมีแค่สามคน จะกินหมดได้ยังไ