อันที่จริงแล้ว เดิมทีหลิวรั่วหลันรู้สึกเห็นใจจางหยวนชายหนุ่มผู้แสนดีคนหนึ่ง ออกไปทำงานแต่กลับกลายเป็นคนปัญญาอ่อน และถูกคนรังแกตามใจชอบแต่เมื่อตอนที่เธอพบว่า จางหยวนก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากพวกผู้ชายสายตาอ่านกินพวกนั้นความเห็นอกเห็นใจที่มีต่อจางหยวน ก็กลายเป็นความรังเกียจ!อันที่เหตุผลที่ทำให้หลิวรั่วหลันรังเกียจจางหยวนมากขนาดนั้น ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งนั่นก็คือ จางหยวนเคยเห็นท่าทางที่เธอเคยกระดกก้นเอายา แถมยังเคยเห็นสิ่งที่ขาวใสราวหิมะอันนั้นด้วยผู้ชายคนอื่นที่อ่านกินหลิวรั่วหลัน ไม่เคยได้มีโอกาสเพลิดเพลินอย่างนี้!ในเวลานี้จางหลินก็สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่าบรรยากาศผิดผกติไปเธอจึงเริ่มที่เริ่มที่จะพูดขึ้นมาก่อนว่า"จางหยวน นายพูดแบบนั้นได้ยังไง?นายบอกว่าฉันมีอาการกระเพาะร้อน คุณหมอหลิวก็ให้ยาลดอาการกระเพาะร้อนให้ฉัน มันก็เป็นเรื่องปกตินี่นา"จางหยวนหยวนส่ายหัว: "ถ้าคิดแบบนี้ก็ถือว่าผิดแล้ว! แม้ว่าเธอจะมีอาการกระเพาะร้อน แต่กลับเป็นเพราะม้ามขาดความเย็นจนทำให้กระเพาะร้อน! มันไม่ใช่อาการกระเพาะร้อนจริงๆ!"“การทานยาที่มีฤทธิ์เย็นอย่างเช่นยาชิงเว่ยหวงเหลียน จะสามารถระงับคามร้อน

อันที่จริงแล้ว ตอนที่หลิวรั่วหลันกำลังหยิบยาอยู่นั้น เธอก็ใช้หางเหล่มองจางหยวนอย่างเงียบๆเมื่อเธอเห็นตอนที่จางหยวนจ้องมองไปที่ก้นของเธอเธอทั้งอายทั้งโกรธอยู่ในใจคิดไม่ถึงว่า จางหลินจะช่วยเธอระบายความโกรธ!หลังจากนั้น หลิวรั่วหลันก็ยืนขึ้นพร้อมกับยาเม็ดปรับสมดุลเย็นร้อนเธอแอบสาบานในใจว่า เมื่อจ้าวเยี่ยนมาทำงานพรุ่งนี้ เธอจะให้จ้าวเยี่ยนเอายาที่อยู่ในตู้ด้านล่างทั้งหมดขึ้นมาไว้ด้านบน!ในเวลานี้จางหยวนก็ตระหนักได้ว่าทำไมจางหลินถึงเหยียบเขาแล้วเมื่อนึกถึงการกระทำของตนเมื่อสักครู่นี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง“แค่กแค่ก! ในเมื่อได้ยาแล้ว ภารกิจของฉันก็เสร็จสิ้นแล้ว! ฉันขอตัวกลับไปก่อนนะ!” จางหยวนกล่าวพูดจบ เขาก็หันหลังกลับแล้วจากไป โดยไม่เปิดโอกาสให้จางหลินหัวเราะเยาะเขาเลยระหว่างทางที่กลับไป ใบหน้าของจางหยวนยังคงเต็มไปด้วยนัยความหมายถ้าผู้ชายในหมู่บ้านรู้ว่า เขาไปคลินิกสองครั้ง ก็ได้เห็นภาพที่วิเศษเช่นนี้ถึงสองครั้ง พวกเขาจะต้องอิจฉาตายแน่!น่าเสียดายที่ เห็นได้แค่ครึ่งเดียว ก็ถูกจางหลินขัดจังหวะซะก่อน!แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้จางหยวนประหลาดใจเป็นอย่างมากตอนที่เขาจ้องมอ

คนอื่นๆอีกหลาย ต่างก็พากันมองดูจางหยวนด้วยใบหน้าที่จริงจังราวกับว่าถ้าจางหยวนแสดงทีท่าว่าไม่มั่นใจออกมา พวกเขาก็จะปฏิเสธที่จะให้จางหยวนรักษาหยวนเต๋อหวังทันทีท้ายที่สุดแล้วโรงพยาบาลถึงเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริง จางหยวนก็เป็นแค่ชายหนุ่มเพียงคนเดียวเท่านั้นจากข้อมูลที่หยวนเสวี่ยพูด จางหยวนไม่จบมัธยมปลายเสียด้วยซ้ำ พอเรียนจบมัธยมต้นก็ออกไปทำงานเลยทุกวันนี้ นักษามหาวิทยาลัยก็มีเกลื่อดกลาดเต็มไปหมด ส่วนนักเรียนมัธยมปลายโยนอิฐไปก้อนเดียวก็สามารถโยนโดนหลายสิบคน นักเรียนมัธยมต้นก็แทบจะไม่รู้หนังสือเลย!การคาดหวังให้ "คนที่ไม่รู้หนังสือ" มารักษาโรคหัวใจเฉียบพลันของหยวนเต๋อหวัง เรื่องนี้ฟังไปแล้วไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลยถ้าหยวนเสวี่ยไม่ได้บอกว่า จางหยวนเคยบอกว่าหยวนเต๋อหวังมีโรคที่ซ่อนเร้นอยู่ และทำนายเวลาที่โรคของเขาจะกำเริบได้ไม่อย่างนั้น ทุกคนในตระกูลหยวนจะไม่ยอมให้หยวนเสวี่ยเชิญจางหยวนมาเด็ดขาด!จากการจ้องมองอย่างพินิจพิเคราะห์ของหลายๆคน ทำให้จางหยวน เข้าใจความหมายของพวกเขาเขาเลิกเสแสร้ง และพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า“ก็แค่โรคหัวใจเฉียบพลันกระจอกๆ จะต้องไปผ่าตัดบายพาสหัวใจอะไรนั่นทำ

“ตอนนี้ลุงรู้สึกดีขึ้นมามากแล้ว! ไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย! แขนขาของลุงก็ไม่รู้สึกหนาวเย็นเหมือนเมื่อก่อน!” หยวนเต๋อหวังพูดถึงความรู้สึกของตนเองเมื่อได้ยินหยวนเต๋อหวังพูดแบบนี้ ทุกคนในตระกูลหยวนก็เผยสีหน้าที่ดีใจออกมาจางหยวนกล่าวอย่างสบายๆ: "ให้เข็มเงินอยู่บนร่างของลุงสองสักสิบนาที แล้วผมจะใช้เวลานี้ ออกใบสั่งยาให้ก่อน!"เมื่อได้ยินดังนี้ หยวนเต๋อฉายก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินไปที่ตรงหน้าของจางหยวน แล้วใช้มือทั้งสองข้างกุมมือขวาของจางหยวนเอาไว้"พ่อหนุ่ม ขอบใจมากนะ ขอบใจพ่อหนุ่มจริงๆ! พ่อหนุ่มคือผู้มีพระคุณของตระกูลหยวนของพวกเรา!"แม้ว่าหยวนเต๋อฉายจะพูดอย่างสบายๆก่อนหน้านี้แต่เขาไม่กล้าปล่อยให้หยวนเต๋อหวังน้องชายของเข้าเข้ารับการผ่าตัดบายพาสหัวใจง่ายๆแน่ถ้าทำการผ่าตัดนั้น หยวนเต๋อหวังจะไม่ใช่คนปกติอีกต่อไป!อีกอย่างในระหว่างการผ่าตัดอาจจะมีความเสี่ยงด้วยหากหยวนเต๋อหวังโชคไม่ดี การผ่าตัดล้มเหลว นั่นจะเป็นสิ่งที่แย่มาก!เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว วิธีรักษาของจางหยวนค่อนข้างจะดีกว่าการฝังเข็มเข็มเงินจับคู่กับยาต้ม ไม่มีความเสี่ยงไม่ต้องทนทุกข์ ต่อไปยังสามารถเป็นคนธรรมดาไ

เมื่อดูซองจดหมายนูนๆที่อยู่ตรงหน้า จางหยวนกลับไม่มีความตั้งใจที่จะรับมัน“ลุงหยวนครับ ผมบอกไปแล้วว่า ผมรักษาอาการป่วยของลุงสอง เพราะเห็นแก่หน้าหยวนเสวี่ยและการที่ลุงสองช่วยผมเมื่อครั้งที่แล้ว ผมจึงไม่รับเงินครับ!”ตอนที่พูดคำเหล่านี้ แม้ว่าน้ำเสียงของจางหยวนจะสงบนิ่ง แต่กลับแฝงความแน่วแน่เล็กน้อยหยวนเต๋อฉายตกตะลึงเขารู้สถานการ์ของจางหยวนจากปากของหยวนเสวี่ย ว่าครอบครัวของเขาเป็นคนในชนบทสำหรับคนในชนบทจำนวนมากที่หาเลี้ยงชีพด้วยการทำฟาร์มเพียงอย่างเดียว เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นบาทถือได้ว่าเป็นรายได้ทั้งปีของครอบครัว!จางหยวนเผชิญกับเงินจำนวนมากเช่นนี้ กลับไม่ได้แสดงความโลภใดๆออกมาเลยทันใดนั้นหยวนเต๋อฉายก็ตระหนักได้ว่า เขาประเมินเด็กชนบทที่อยู่ตรงหน้าตนคนนี้ต่ำไปแล้ว!เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำทุ้มว่า“เอาล่ะ! อาหยวน ฉันเรียกนายว่าอย่างนี้ก็แล้วกัน นายไม่รังเกียจใช่ไหม? ไม่ว่าจะในกรณีใดก็ตาม บุญคุณของนายฉันหยวนเต๋อฉายได้จดจำไว้แล้ว! ต่อไปหากมีอะไรที่อยากจะให้ช่วยเหลือ บอกมาได้เลยนะ!”จางหยวนยิ้มพร้อมพยักหน้า แต่ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องที่หยวนเต๋อฉายบอกว่าจะตอบแทนเ