Maingay at maraming tao ang nakikita niya sa paligid. Aligaga ang mga ito. Mayroon ding nagkikislapang kamera sa di-kalayuan.
Pinakiramdaman niya ang sarili. Masakit ang katawan niya habang pinipilit na tumayo.“Buhay pa ang isang ito! Dalhin sa ambulansya. Bilis!” sigaw ng isang lalaki na nasa harap niya.Nagsalubong ang kaniyang mga kilay. Totoo ba ang lahat ng iyon o panaginip niya lang?Ipinilig niya ang ulo. Wari bang inaalis ang kung anumang agiw na naroon.Napatigil siya. Parang itinusok sa kinatatayuan ang kaniyang mga paa. Bigla ang pagragasa sa isip niya ng mga nangyari kanina lamang.Paalis sila ng kaniyang papa at mama. Iyon ang pinakamasayang araw hindi lamang para sa kaniya, kundi pati na rin sa kaniyang mga magulang. It was her oath-taking day as a doctor.Yes! Sa kabila ng hirap ng buhay ay naitayod siya ng mga magulang sa pag-aaral. Ang mama niya ay nagtrabaho bilang isang clerk sa mall, at ang papa naman niya ay isang security guard ng bangko.Nag-iisa siyang anak, kaya naman lubos ang pagtingin at pagmamahal sa kaniya ng kaniyang mga magulang. Suportado rin ng mga ito ang pangarap niyang maging doctor. Kaya walang araw at gabing hindi nagtatrabaho ang kaniyang ama, para lamang makapagtapos siya.At sa araw na iyon nga dapat ang nakatakda niyang panunumpa bilang alagad ng medisina. They were happy. Hindi matatawaran ang kaligayahang hatid niyon sa puso niya at ng magulang.Habang sakay sila ng segunda manong sasakyan nila, na alagang-alaga ng kaniyang papa, masaya silang nagkukwentuhan. Nagpaplano kung saang ospital ba siya mag-a-apply. Pero nagulat siya nang biglaang magpreno ang ama.“May problema ba, ’Pa?” nakakunot ang noong tanong niya rito.Subalit, hindi na siya nasagot nito. Narinig niyang may kumalabog sa labas ng sasakyan nila. Nakita rin niya ang dalawang sasakyan sa harap ng daan.“Huwag muna kayong lalabas,” anang kaniyang ama sabay labas ng sasakyan.At kitang-kita ng mga mata niya nang suntukin ang kaniyang ama ng isang lalaki. Napalabas bigla ang kaniyang ina, na itinulak naman ng isa pang lalaki. Napasigaw siya na sumunod sa mga magulang.“Tama na po! Ano bang kailangan ninyo!” Armado ang mga lalaki at tipong hindi sila bubuhayin ng mga ito, kaya mas lalong tumindi ang kaba sa dibdib niya.“Anak, bakit ka lumabas?! Bumalik ka sa loob ng sasakyan!” malakas na utos ng kaniyang ama.Pero hindi niya ito pinansin bagkus ay nilapitan ang mama niya. Bigla naman siyang hinila sa buhok ng isang lalaki at pinakatitigan.“Wow! Mukhang jackpot tayo sa isang ito!” Pinaglandas nito ang daliri sa gilid ng mukha niya. Nanindig ang mga balahibo niya sa katawan.“Tsk! Isakay na ito sa kabila tapos kunin ang sasakyan nila! Magagamit natin iyan para mabilis na makatakas sa mga humahabol sa ating mga parak!” Pabalabag siyang itinulak ng lalaki pasakay sa isa sa mga sasakyan ng mga ito.“Bilisan niyo at baka maabutan pa tayo! Isama niyo na ang dalawang matandang ito at itapon sa bangin na madadaanan natin at iwan ang magandang dalaga na iyan!” sigaw ng lalaking mukhang pinakalider ng mga ito. May malaki itong tattoo ng ahas sa leeg. Halata rin sa itsura nitong hindi magpapahuli ng buhay.Walang ano-ano’y bigla nitong pinunit ang damit niya. Napasigaw siya.“Huwag po! Maawa na po kayo sa akin at sa mga magulang ko,” pagsusumamo niya sa mga ito habang luhaan.Nagpumiglas ang kaniyang ama sa nakita. “Huwag mong hawakan anak ko! Ibibigay ko ang gusto ninyo huwag niyo lang siyang sasaktan,” sigaw nito. Pero sakit lang ng katawan ang inabot nito sa mga lalaki. Nang makita ng kaniyang ina ang itsura ng ama ay nawalan ito ng malay.“Mama!” namamaos na sigaw niya.Mabilis na isinakay ng mga ito ang kaniyang mga magulang sa kotse, nang mula sa di-kalayuan ay isang tunog ng police car ang kaniyang narinig. Napalingon doon ang mga lalaki.“Mga parak! Abante na bilis!”Nagmamadaling pinasibad ng mga ito ang sasakyan kasama silang mag-anak. Nakarinig sila ng kaliwa't kanang putukan. Hintakot na hinawakan niya ang ina. Dinama niya ang pulso nito at nasiguro niyang humihinga pa ito.Pagliko sa kanto ng sinasakyan nila, biglang inagaw ng papa niya ang manibela sa driver. Itinulak nito ang papa niya, pero hindi ito nagpatinag. Nakipag-agawan ito sa manibela.Maya-maya, umabante ang van. Lumukso doon ang driver ng kotse. Mabilis na kinabig ng kaniyang ama ang manibela pero huli na ang lahat. Bumangga sila sa malaking poste ng kuryente. Bago pa siya mawalan ng malay, nakita niya ang ama na itinulak siya palabas ng sasakyan. Pagkatapos niyon, nagdilim na ang lahat sa kaniya.“Buhay pa ang isang ito!” muling sigaw ng lalaki sa harap niya. Nakasuot ito ng uniporme ng pulisya. Sa di-kalayuan ay naroon ang medic at ilang sundalo.“Ang papa at mama ko! Tulungan niyo sila!” namamaos niyang sigaw. Larawan din ang matinding takot sa tinig niya.“Miss, huwag ka munang magsalita. Baka makasama sa iyo iyan,” anang kaharap. Naramdaman na lamang niyang may bumuhat sa nanghihina niyang katawan.Inaninaw niya ang pinanggalingan. Nakita niyang parang lata na nayupi ang kanilang sasakyan sa lakas ng pagsalpok niyon sa poste. Ang van naman sa unahan nito ay tadtad ng bala. Sigurado siyang walang nakaligtas sa mga sakay niyon.Pagtingin niya sa gilid ng kalsada, nakita niya ang ilang mga armadong lalaki na nakahandusay, pero wala roon ang may tattoo sa leeg. Ganoon pa man, mas pinagtuunan niya ng pansin ang paghahanap sa mga magulang. Nagpilit siyang bumangon para hanapin ang mga ito, pero mabilis siyang nahawakan sa kamay nang bumuhat sa kaniya.“Kailangan ako ng papa at mama ko. Kailangan nila ang tulong ko. Please, kailangan ko silang makita,” pagsumamo niya sa mga ito.“Miss, hindi makabubuti sa iyo ang gagawin mo. Huwag kang mag-alala, gagawin namin ang lahat ng aming makakaya para matulungan ang mga magulang mo. Pero sa ngayon, ikaw muna,” sabi ng babaeng naglagay ng dextrose sa kaniya sa loob ng ambulansya.Magsasalita pa sana siyang muli nang biglang umikot ang paningin niya. Kasunod noon ay nawalan siyang muli ng malay.****Tatlong araw siyang naging unconscious sa ospital na pinagdalahan sa kaniya. Paggising niya, isang masamang balita ang sumalubong sa kaniya. Her parents were dead. Wala ni isa ang naka-survive sa mga ito.“Bakit niyo pa ko binuhay!? Dapat hinayaan niyo lang na lang ako!” sigaw niya sabay alis sa mga aparatong nakakabit sa kaniya.Hindi naman malaman ng mga doctor ang gagawin. Nang hindi siya mapakalma ng mga ito ay may kung anong itinurok sa kaniya. Mabilis na nanghina ang kaniyang katawan hanggang sa unti-unting pumikit ang kaniyang mga mata.Isang linggo pa ang matuling lumipas. Doon pa lang siya nakabawi ng lakas. Hindi siya halos kumakain. Ayaw na niyang mabuhay pa. Gusto na rin niyang umalis sa ospital na iyon. Gusto niyang maglaho na lang nang tuluyan. Ano pa bang silbi niya sa mundo kung wala na ang mga magulang niya? Kung wala na siyang pag-aalayan pa ng kaniyang tagumpay? Kung wala ang mga magulang niya, wala na rin siyang lakas para mabuhay pa.“Miss Katie de Guzman, pwede ka ng ma-discharge ngayon dito sa ospital. Pero ililipat ka sa isang safe house para sa kaligtsan mo,” anang nurse na tumitingin sa kaniya.Tumulo na naman luha nya. “Para saan pa? Hindi ko na rin naman nais na mabuhay pa! Wala na ang mga magulang ko!” sigaw niya rito.Nabigla naman si Katie sa ginawa ng nurse. Niyakap siya nito. Kahit papaano, nakaramdam siya na may kakampi.“Sshhh. . . Huwag mong sabihin iyan. May dahilan pa rin kung bakit ka nabuhay. At kung sa tingin mo nag-iisa ka na, naririto ako. Pwede mo akong maging kaibigan,” bulong nito.Umiyak siya nang umiyak hanggang mawala ang sakit na kaniyang nadarama. Nanatili lang naman ang nurse na tahimik na humahagod sa likuran niya. At nang siguro'y nasaid na ang luha niya ay hinarap niya ito.Ngumiti ito sa kaniya. “Ako nga pala si Faith.” Inilahad nito ang kamay.“K-Katie. . . Salamat nga pala sa ’yo.” Tinanggap noya ang kamay nito at bahagyang ngumiti.“Nakikiramay ako sa ’yo. Pero tandaan mo, may plano ang Diyos kaya nagyari ito,” malumanay na sambit nito.Muling tumulo ang mga luhang akala niya ay said na. Habang tumatangis, ipinangako niya sa sarili na hindi siya titigil hangga’t hindi nabibigyan ng hustisya ang pagkamatay ng kaniya mga magulang.“Magbabayad sila sa batas.” Mahigpit niyang ikinuyom ang kamao.Sampal ng malakas na hangin ang sumalubong sa kaniya mula sa kinatatayuan. Tumingin siya sa baba nang kinaroroonan niya. Tingin niya may taas na eight thousand feet iyon mula sa helicopter na sinasakyan niya. Iyon ang huling training niya para maging isang ganap na First Scout Ranger Regiment specializing in anti-guerrilla jungle warfare, raids, ambushes, close quarters combat, urban warfare and sabotage.Tumingin siya sa mga kasama niya. Nagbigay ng go signal ang leader nila. “Jump de Guzman!” malakas na sigaw nito. Lakas loob siyang tumalon mula sa helicopter. Kasabay niyon ang malakas niyang sigaw na pumailanlang sa malawak na himpapawid. After what happened, she entered the military. Iyon lang ang naisip niyang paraan para makita ang mga taong nasa likod ng pang-ambush sa kanila ng kaniyang mga magulang, apat na taon na nakararaan.Hindi napatay ang lalaking may tattoo. Malakas ang kutob niyang gumagala pa ito at nambibiktima. Alam rin niyang malaking sindikato ang kinabibilanga
Lt. General Zachary Silva is one of the hottbachelor'slors of his generation. May makisig na pangangatawan na nagtatago sa loob ng uniporme. Walang babae ang hindi mapalilingon sa kaniya. Ang mapupungay niyang mga mata ay para kang hinihigop sa tindi ng karisma. Samahan pa iyon ng ngiting para kang pinasasabik sa bawat kibot ng mga labi. Subalit, huwag na huwag kang magkakamali na iwasan siya o salungatin sa kaniyang mga gusto. Dahil matinding parusa ang naghihintay sa iyo. Para sa kaniya ang batas ay batas, lalo na sa trabaho. Walang kaibi-kaibigan. Kapag nagkamali ka, hahayaan niyang ang batas ang humusga sa pagkakamali mo. Well, maliban na lang kung nasa labas kayo ng kampo. mabuti pa rin naman siyang kaibigan. Subalit, may pagkamatinik sa babae.Nagpunta siya sa kampo kung saan kasalukuyang nagaganap ang huling araw ng training para sa mga reserve scout rangers. Ang sanay simpleng pagbisita ay nauwi sa init ng ulo. Sinalubong siya ng platoon commander, ngunit hindi ang talagang p
Tahimik na nakatingin sa puntod ng kaniyang mga magulang si Katie, habang hinahampas ng mabining hangin ang kaniyang balat. Tahimik din siyang lumuluha. Miss na miss na niya ang mga ito. Kung pwede nga lang sanang ibalik ang oras, ginawa na niya. Pero walang siyang kayayahan para gawin iyon.“Pangako, Ma, Pa, makukuha rin natin ang hustisya.” Pinahid niya ang mga luha, saka naglakad palayo roon. Umuwi siya sa Palawan para dalawin ang mga ito. Pagkatapos ng training niya, binigyan siya ng isang linggo para magbakasyon. Wala naman siyang sinayang na sandali. Agad niyang pinuntahan ang mga ito, dahil sa loob ng apat na taon ay hindi niya nakuhang bisitahin ang mga magulang.Noong una, ayaw siyang payagan ni Mavy, pero nagmatigas siya. Kaya heto siya ngayon. Muling ininda ang sakit na hindi naman nawala sa puso niya sa pagdaan ng panahon. Napatingala siya sa langit. Mukha pa yatang uulan.Nagmadali siya sa paglalakad. Madilim na nang sapitin niya ang kanilang bahay. Ang bahay na dating p
Naabutan ni Katie na masayang nag-uusap ang mga ito sa harap ng pagkain. Mabilis na tumayo ang kaniyang superior at ipinaghila siya ng upuan. Hindi naman napigilang umikot ang kaniyang mga mata. Akala mo kasi kung sino ito kung makaasta. “Katie, hindi mo man lang ba ipakilala itong gwapong binata na ito sa amin? Kanina pa kami nag-uusap pero hindi pa namin siya kilala. Saka, sa kwarto mo nga pala ko siya pinatuloy kanina para makapagpahinga. Alam mo namang walang iba pwedeng mapagpapahingahan kundi roon. Kaya mamaya, sa kwarto ka na lang ni Taniya matulog,” tuloy-tuloy na wika ng kaniyang tiyahin. Napamulagat sya. “Ho!? Tiyang naman. . . Paano kung mandurugas ang lalaking ito at nanganib buhay niyo? Dapat ho hindi kayo nagpapatuloy at nagtitiwala agad-agad.” Tiningnan niya nang masama ang lalaking katabi na para namang hindi apektado ng kaniyang mga sinabi. Umiling naman ang tiyo niya na hindi pa halos nalulunok ang pagkain sa bibig. “Hindi naman sa ganoon, Katie. At saka, ipinakita
Isang linggo na ang lumipas nang makabalik si Katie sa kampo, pero ni anino ng loko-loko niyang superior ay hindi niya nakikita. At naiinis siya dahil apektado siya niyon. Kasalukuyan silang may ensayo sa araw na iyon. Nakasuot siya ng kaniyang umiporme, dala ang kaniyang baril. Iyon ay para raw mahasa pa sila sa paggamit ng armas. Sa pagkakaalam niya, dapat ay nasa kampo lamang siya kasama ang iba pang mga medic. Pero sinabihan siya ng isang kasamahan na maghanda, kaya naroon siya ngayon sa isang malawak na lupain sa may bandang Antipolo kasama ang iba pa. Nilapitan siya ng isa niyang kasamahan. Si Pvt. Leigh Esteban, isa sa magaling na cadet noong nag-tr-training pa sila. “Pvt. de Guzman, willing ka bang maka-one on one? Hindi kasi ako nag-jogging kanina!” mataas ang tinig na wika nito. Kahit medyo kinakabahan ay nagkibit-balikat siya. Isa ito sa mga ka-buddy niya. Masaya at masarap naman itong kasama. “Alright!” Hinubad niya ang uniporme at itinira ang sandong may tatak ng army
“Pwede ba, Sir, kung nagmamadali kayo, ibaba niyo na lang ako!” sigaw niya rito. “Just hold on me. Bakit ba ang kulit mo?” ganting sigaw nito. Gusto na niyang batukan ang lalaki, pero baka naman mas mapahamak sila. Ayaw pa niyang mamatay nang maaga. Kaya wala siyang nagawa kundi ang sundin ang gusto nito, imbis na makipagtalo pa rito. Yumakap siya sa bewang nito at napahigpit pa iyon nang dumaan sila sa zigzag. May oras na bigla itong nagmemenor kaya napasusubsob ang mukha niya sa likuran nito. Mga trenta minutos din ang itinagal bago nila marating ang headquarters. “Did you enjoy our short ride?” nakangising tanong habang tinatanggal ang helmet sa ulo niya. Sinamaan niya ito ng tingin. “Yes, Sir. Sa sobrang enjoy ko muntik ko ng makalimutan na buhay pa ako,” pasinghal niyang sagot dito. Wala siyang pakialam kung mataas ang ranggo nito. Bukod sa yabang na taglay, alam naman niyang palikero rin ito. At kapag ganoon ang ugali ng isang lalaki, talagang nakaiinit ng dugo. Natawa ito
Nagngingit ang kalooban ni Zach na bumalik sa kaniyang opisina. Hahabulin niya sana ang kaibigan at si Pvt. de Guzman, pero hindi na niya itinuloy. Binalot ng kung anong ngitngit ang puso niya nang makita kung gaano ka-close ang dalawa. Padarag siyang naupo sa kaniyang swivel chair at sandaling ipinikit ang mga mata. Kanina, nang makita niyang muli si Katie, iba ang hatid niyong init sa buong katawan niya. Mas lalo na noong naghubad ito ng uniporme nito at makipag-sparring sa kasamahan. Kitang-kita niya ang makinis nitong balat na unti-unting dinaluyan ng pawis. At bawat galaw ng dalaga ay napalulunok siya. Pero hindi lang siya ang nagmamasid sa dalaga, kaya mas lalo siyang nagngitngit. Kitang-kita niya na halos lumuwa na ang mga mata ng mga lalaking nakapalibot sa mga ito. Kaya dala ng inis, muli niyang pinabalik sa kampo ang grupo. Hindi natuloy ang dapat sanay pag-eensayo nila roon. At nang makita niyang kay Mavy sana ito sasakay, mabilis niya itong pinigilan. Habang nagbubunyi a
Gustong matawa ni Zach sa sarili. Doon niya napagtanto na wala na siyang kawala pa sa kung anong mahikang ibinalot sa kaniya ni Katie. Dahil kahit hindi siya umaamin sa nararamdaman, para namang may sariling isip ang kaniyang mga paa. Sa dalaga talaga siya dinala ng mga ito. Tiningnan niya ang paligid kung safe ba roon. Naiiling na dinukot niya ang telepono sa bulsa at may tinawagan, saka siya bumaba sa motor. Luminga siya sa paligid. May kadiliman doon. Wala rin siyang makitang tao sa labas kaya tumalon siya sa bakod na pader. Umikot siya at naghanap ng mapapasukan sa mismong apartment ni Katie. Napataltak siya sa sarili. Sundalo siya pero nag-aakto siyang magnanakaw para lang sa babae. Napatigil siya sa paghakbang nang biglang bumukas ang ilaw sa loob. Mabilis siyang umikot sa tabi ng bintana, pero naka-lock iyon. Bumalik siya sa harap. Wala na siyang ibang pagpipilian pa kundi ang kumatok sa pintuan nito. Ngunit, nakalimang katok na siya pero walang nagbubukas niyon. Napakunot-