CHAPTER THREE

The least favorite-- not even close to favorite part of my day is always the afternoon. Specifically, summer afternoon. I feel extra sad and depressed. Ito ‘yong mga oras na gusto kong antukin pero hindi ko magawa. When afternoon comes, I do my best to distract myself from hurting myself. But it is just… sometimes. Hindi naman palaging gusto kong mawala. Pero palagi akong sobrang lungkot kapag sumasapit ang hapon. I really don't like the struggle to wait until night comes. Hindi ko alam kung ganoon ba talaga o mahaba at matagal lang talaga ang hapon kaysa gabi at umaga.

Kadalasan ay nilulunod ko ang sarili ko sa pagsusulat. Pero kapag hindi nakikisama ang utak ko sa tanging bagay na alam kong gawin ay nasa sulok lang ako ng bahay at tahimik na umiiyak habang nilalabanan ang kagustuhan kong gumawa ng masama sa sarili ko. Ang hirap mabuhay pero nandito parin ako. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit nandito parin ako.

I stared at the only picture on my table. The frame of it got broken and I don't have a heart to buy a new one. After so many years, I am still hurting like everything was just yesterday. I quit counting the days because I know it is impossible to heal in a certain duration of time. They said, time heal all wounds. It is not true. They said, acceptance and forgiveness is the only way to have a peaceful and happy life. I tried to accept it, to forgive them. But I guess acceptance and forgiveness requires honesty and willingness to do it to finally free from hatred.

"I hate you all,” I sob. Pinilit ko namang kalimutan ang nangyari pero hindi parin maalis alis sa isip ko ang nakaraan. Naging permanenteng mantsa na ito sa pagkatao ko at hindi ko alam kung anong gagawin ko para lang mabura na ang sakit na idinulot ng iba't ibang taong dumaan at umalis sa buhay ko.

Years ago, I used to spend the weekends with my family. But then after the whole betrayal happened, I left with no choice but to stay away from all of them. Nilisan ko ang tahanan na ito at nagkubli sa isang apartment na malapit sa dating pinagtatrabahuan ko. Yes, I had jobs before but sadly, It didn't last long. Mas nanaig palagi ang takot at alinlangan ko sa mga bagay bagay kaya sa huli ay nagreresign ako, na siyang pinagsisisihan ko. Palagi na lang akong natatalo nitong sakit ko.

Sakit ko na hindi tanggap ng pamilya ko. Pilit nilang itinatanggi sa mga sarili nila na totoong may problema. Gusto nilang isiksik sa isip ko na lahat ng nararamdaman ko ay pawang imahinasyon ko lang. Na pinili ko lang na maramdaman. Pero alam ng Diyos na hindi ko ginusto 'to. Kung may antidote lang na puwede kong inumin ay matagal ko ng binili. Pero katulad ng muli nilang pagka buhay, impossible ‘yong mangyari.

But before everything turns into mess, I used to be a happy shy. Mahiyain ako, oo. Pero kahit na ganoon ay hindi ako kailanman nag alala dahil kasama ko naman ang pamilya ko. Sila ang nasa isip ko na magtatanggol sa akin kapag naging malupit ang mundo. Pero akala ko lang pala 'yon. Sila pala mismo ang malupit na mundong kinatatakutan ko.

Tuloy tuloy lang ang pagpatak ng luha ko habang sinasariwa ang pinakamadilim na alaala na ayaw ko na sanang balikan pa.

I was studying in a university kung saan nagtapos ang mga magulang ko. I took up Bachelor of Arts major in English and I wonder why I took that up. I honestly don't have any plan to really enroll and proceed to a bachelors degree. Kaya lang madalas sabihin ng iba na magandang makatapos ng pag aaral dahil magiging sandata mo raw iyon sa pagharap sa kinabukasan. So without any violent reaction, nag enroll ako. I must say, college is a whole different experience. Mas may freedom kaysa noong nasa secondary education pa lang ako. Akala ko mawawala na sa landas ko ang mga taong nambully sa akin noon. Until one unfortunate day, Gregory, one of my bully in high school found me. We accidentally bumped each other at the university's field. He is grinning when he finally recognize me. The mouse they used to play appeared in front of him once again. I was scared of what will happen in the next following days. Siguradong gagawa at gagawa siya ng paraan para pagtripan na naman ako ulit. At hindi nga ako nagkamali.

Greg is like one of my permanent bruise. When he died, the bruise became more tender and painful. It serves as a receipt of my youth. Yes, the non-existent but still exist bruise. No one knows why he died so young. Everyone in town still wondering why. When I learned that he died, I felt nothing.

Alam ng mga magulang ko ang nangyayari. But they did nothing to save me. None of them took an action to help me. Ang sabi lang nila ay umiwas ako sa gulo. Umiwas na lang daw ako. So I did. Hindi ako lumalaban. And they have been pretending like bullying never happened to me. They treated me the usual. Walang nagtanong kung naapektuhan ba ako ng mga pangyayaring iyon.

But I let it all pass.

Until I graduated college. Nagkatrabaho ng hindi minimum ang suweldo. Doon ko nalaman na hindi pala ako tinuring na pamilya ng aking mga magulang. Gusto lang nila ako maging retirement plan-- whatever they called it. The money that I will brought on the table is the only thing that matters to them.

Lalong nakapagpatibay ng paniniwala ko ay noong isang araw na pauwi ako sa dating apartment ko. May namataan akong pulang van na nakaparking sa harap ng pintuan ng main room ng buong building. Kilala ko ang lalaki. Kaibigan ito ng daddy ko. Noon pa man ay wala na akong tiwala kay George De Castro kaya nagtago ako sa gilid ng malaking vase ng landlady namin. Narining ko mula sa usapan nila ng kaniyang mga tauhan na ako talaga ang sadya nila. Bigla naman akong kinabahan. Walang dahilan para sadyain nila ako puwera na lang kung tama ang hinala ko.

Dahan dahan akong umalis sa pinagtataguan ko at tumakbo para makakuha ng taxi. Uuwi ako sa bahay para humingi ng tulong.

Matapos kong makapagbayad ay dumiretso ako sa likod ng bahay namin. Madalas akong dumaan sa likod bahay dahil ayaw kong naiistorbo ang panunuod ng telebisyon ng mga magulang ko. Nagmamadaling binuksan ko ang pinto at natagpuan kong nagkakape si mommy at humihithit ng sigarilyo si daddy.

"Ano na kayang nangyayari doon?" rinig kong tanong ni mommy.

"Kaya na nila 'yon. Aba wala yatang nakakalusot kay pare," natatawang sagot naman ni daddy.

Dahil lumalakas ang hinala ko ay kinuha ko ang cellphone ko at nagpadala ng mensahe kay daddy na kailangan ko ng tulong niya. Ilang sandali lang ay tumunog ang telepono nito.

"Sino 'yan?" kuryosong tanong ni mommy na hindi inalis ang tingin sa nagpatong patong na mga papel na hula ko ay ang mga monthly bills namin. She doesn't look bothered to me. Dati rati ay sumasakit ang ulo niya sa mga bayarin buwan buwan. Lalong lumalakas ang kutob ko. May mali talaga.

Humithit pa ang daddy sa kaniyang sigarilyo bago sumagot. "Si Hendell. Humihingi ng tulong. Hula ko ay nakita na niya sila pareng George," balewalang sagot niya na parang hindi niya anak ang pinag uusapan.

"Ganoon ba? Sana ay maayos na siyang sumama para sulit naman ang binayad sa atin. Ang laki din ng hirap natin sa batang 'yon. Hanggang ngayon ay hindi parin natin mapagkunan ng malaking halaga. Idinadahilan pa na may sakit siya. Ayaw lang talaga niyang magtrabaho dahil tamad siya. Hindi niya gayahin ‘yong anak ni Dahlia na si Alicia. Manager na ng bangko at marami ng negosyo."

My world suddenly stopped when I heard it from mom. I never thought that she was thinking of me that way.

There's a long pause in the conversation. Huminga ng malalim si daddy at ibinaba ang kaniyang telepono. "Huwag ka nang mag alala diyan. Siguro ngayon ay nasa kamay na nila si Hendell. Hindi na tayo maghihirap. Maisasalba na natin ang factory."

Tipid na ngumiti si mommy. Wala akong makapang pag aalala o pagsisisi sa mga mukha nila. All I can see is just two individual whom I don't know anymore. Parang hindi na sila ang magulang na minahal at kinamulatan ko. How could they do this to me? To their own daughter? Dahil ba sa pera? Gaano ba kahalaga ang pera at pati ang sarili nilang anak ay kaya nilang ibenta? Ganoon na ba sila kawalang puso?

I crawl quietly to the door and went out faster. I don't want to listen any further. Nasusuka ako. Hindi ko masikmura ang ginawa nila. Pakiramdam ko ay wala na talaga akong halaga kahit na sa kanila mismo na magulang ko.

Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa tabing dagat. Ang alam ko lang ay hindi na nila ako mahahanap dito. I am safe. For now. Sa tingin ko ay gagawa at gagawa ng paraan si George para matunton ako, lalo pa't bayad na pala ako. Hindi ko parin matanggap na ibenenta ako at ginawang puhunan sa matagal ng naluluging factory namin.