Chapter 23

Andrius Lexton's POV

"Ipagpatuloy niyo lang po ang regular na pag-inom ng gamot, hindi magtatagal ay makakalabas na kayo ng ospital," payo ko kay lolo Crisostomo.

"Gano'n ho ba, dok?" Tumango ako, "Nasaan na nga pala iyong babaeng nurse? Iyon bang mabait na maganda?"

Nagpilit ako ng ngiti habang hinaharap ang matanda, "Nag-resign na ho siya."

"Gano'n ba? Sayang naman at hindi ko na siya makikita. Irereto ko pa naman sana iyon sa apo kong hanggang ngayon ay single pa rin." Masiglang umayos nang upo si Lolo, nag-indian set pa ito, "Nakita mo iyong una nilang pagkikita? Alam kong mabilis silang nagkaroon nang pagkakaintindihan noon! Sinasabi ko nga sa apo ko na huwag nang magpatumpik-tumpik pa kapag magkita sila ulit. Sabi ko sunggaban na niya ang pagkakataon at alukin ang magandang babae ng kasal! Aba'y mas tumatanda na ako. Gusto kong makita ang mga apo ko sa tuhod bago ako lumisan sa mundong ito."

I just can't believe this old man. He doesn't know that his grandchild is gay. Hindi niya ba nahahalata? Or he is just pretending not to know? Either way, that's not my problem. The only one that I'm concern about was this old man's health. I am a doctor after all, nothing more, nothing less.

"Magpahinga ka na, Lolo. Marami pang aasikasuhin na pasyente si dok." His grandchild arrive with a basket full of fruits. 

"Paano po, mauna na ako. Huwag na po matigas ang ulo, a? Para ho makalabas na tayo sa ospital." 

"May ulo bang hindi matigas? Naku itong si, dok. Lahat po ng ulo matigas." 

Natawa kami pareho ng apo niya sa sinabi niya. How can an old man be this free? I just hope I can also be this glib. 

"I'll take my leave now," I bid my goodbye.

As soon as I set my foot out, a man leaning on the wall greet me.

"The responsible Doc. Andrius Lexton."

I shook my head an descend past through him. Agad naman itong sumabay sa paglalakad ko.

"Any news?" I asked.

Nakita ko sa peripheral vision ko ang pag-iling niya. I take a deep breath and sighed like the world is on my shoulder. 

"It's been a month since we last saw her. Kahit si Brimme ay walang tigil kakahanap sa pinsan niya. Ayaw ko man aminin pero paano kung tinutoo nga ng lalaking 'yun ang banta niya? Na inilibing nga niya si Sheiha gaya ng sabi niya?" Clinton was unsure.

"We shouldn't lose hope. Brimme felt like her cousin is still alive and that man is hiding her from us. Just like Brimme, I won't conclude anything hanggat hindi nakikita mismo ng mga mata ko ang bangkay ni Sheiha." Pagkasabi ko niyon, binuksan ko agad ang pinto ng opisina ko. I lossen my tie, I felt like it is choking me for no reason. I admit, I'm frustrated.

Umupo ako sa sofa at inihilig ang ulo roon. Sa mga nakalipas na araw, halos wala akong maayos na tulog. Ano pa kaya si Brimme na hindi na nagpapahinga kakahanap kay Sheiha?

"Fine, I won't say further about that issue. Anyway, may nakalap na impormasyon si Damon." Umupo ito kaharap ng inuupuan ko.

I hummed. 

"Hintayin muna natin si Brimme bago ko sabihin."

Hindi na ako nagsalita. I felt like any minute now, I'll doze myself into sleep. Hindi nga ako nagkamali.

"Thank for the dinner, Izeah." I saw my mom kissed aunt Zeh's cheeks before descending into the car and drove it away from her sisters house.

"Are you okay there, Adie?" I pouted my lips when I hear that name. It's so cliche!

"Mom, I told you a hundred times already not to call me that!" I looked into the window, trying to avoid that cheeky smile of hers.

But my eyes won't just keep on looking outside the window. It wants to look at that beautiful eyes of her that twinkled whenever I'm embarrassed about something or even just looking at me. I felt like I'm the most expensive gem the way she stare at me. I really love this woman, the only woman I would love in my entire life.

Well, that's what I thought.

"What happened there?" 

I looked ouside where firefighters are running with a host. There's also an ambulance nearby, the other one just descend us just now.

My mom doesn't want to pry if it does not concern her but today was different. Hindi lang nasusunog na bahay ang nagaganap na hindi maganda sa lugar na 'yon, nahihinuha ko. May mga polis na nagche-check sa area. May yellow line rin para hindi gaanong makalapit ang mga tao sa kung ano man ang iniimbestigahan nila.

"Is that Clinton?" 

I crease my eyebrows as I look where my mom's eyes was staring. And there I saw my friend, prying. Napailing na lang ako. Humahaba pa ang leeg nito habang napapailing sa nakikita. Nasisiguro kong kasama niya ang tito niya ngayon, na alam kong nakukunsumi na sa kaniya. Hindi siya makakarating dito kung hindi 'yan namilit na sumama. Bakit na naman kaya napunta sa police station ang isang 'to sa ganitong oras nang gabi?

"Punta tayo ro'n saglit, Adie." Iniliko ni mommy ang sasakyan patungo sa kumpol ng mga tao. Itinabi niya ito sa mga police car saka lumabas. Wala na rin akong choice kaya lumabas na ako. 

What was happening intrigued me. Lumapit ako kay Clinton at kinilabit siya. Hindi siya natinag kaya kinilabit ko ulit siya. Hindi pa rin natitinag kaya binatukan ko na lang. Muntik na siyang lumagapak papasok sa nakaharang na yellow tape kung hindi ko lang siya hinawakan sa kwelyo niya.

"P'tangina! Sino 'yung nang batok sa 'kin?!" galit na sigaw niya at hinarap kaming nasa likuran niya. Hindi ata niya ako napansin. 

Humalukipkip ako at hinayaan siyang mas mainis pa habang hinahanap ang nang batok sa kaniya na muntik na niyang ikadapa. Nanlalaki ang butas ng ilong ito kasabay ng may kaintsekan niyang mga mata.

Para itong nanghahamon nang away. Napapalayo na lamang iyong iba at lumipat ng puwesto. I tsked and shook my head. 

"Ako." 

Hindi ko na napigilan at nakapagsalita. Tumingin siya sa 'kin at ang galit na ekspresiyon ay napalitan ng pagtataka.

"Adie...? Anong ginagawa mo rito?" Lumapit ito sa 'kin at namulsa.

"Same to you, and don't you dare call me that again. Puputulin ko 'yang dila mo." I coldly said as I take a peek of what they are looking at.

Hinawakan niya ako sa balikat at pumwesto kami sa unahan. Hindi na ako umangal dahil alam kong hindi ko 'yun magagawa kapag ako lang. Baka kanina pa ako napisa. 

Nang makarating kami sa unahan, habang inaapula ng mga bumbero ang unti-unting namamatay nang sunog, may iniimbestigahan naman ang mga polis. 

Ang nakikita ko lang ay iyong mga triangle mark na nasa lupa. May puting chalk din na nakalinya sa may semento. Hindi ko maaninag kung ano 'yun. 

"Tara punta tayo kay ankle," hinila na naman ako sa balikad ng ungas. Naiinis ko naman inalis ang kamay niya sa balikat ko.

"Mommy!" tawag ko nang makalapit kami sa kaniya. Kausap niya iyong tito ni Clinton.

Ngumiti siya at hinawakan ako sa balikat. Humakap ako sa bewang niya at humilig dito.

"Mama's boy..." rinig kong bulong ni Clinton.

Sinamaan ko siya nang tingin,

"At least ako may mama, ikaw?"

"Hala, tama na 'yan. Baka kung saang away pa 'yan mapunta," saway ni mommy.

Umingos lang si Clinton at nanghahaba na naman ang leeg. Tiningnan ko ang tinitingnan niya. May dalawang babae na nakaupo sa likod ng ambulansiya. Inaalo nang isa ang umiiyak pero nakatulalang batang babae. Naningkit ang mga mata ko nang makita ang pamilyar na batang babae. 

"Chief, dead on arrival lahat ng biktima." May lumapit na lalaki habang may hawak na walkie talkie sa kamay.

Napabaling ako kay Clinton sa pagkalabit nito, "Puntahan natin sila, Andrius..."

Hindi ko siya pinansin bagkus ay patuloy ko pa rin na tinitingnan ang batang babae. Inaalala ko kung saan ko ito nakita. 

"The soccer girl..." bulong ko sa sarili.

"Tita, pahiram muna kay Andrius, a?" Hindi na hinintay pa ni Clinton ang sagot ng mama ko at hinila na ako papunta sa dalawang batang babae. Kung titingnan ay magkaedad lang kami.

"H-Hi..." 

Napaingos ako sa pagkautal ni Clinton. Sino kaya sa dalawa ang gusto nito? Nauutal lang naman siya kapag may crush siya sa taong kaharap.

Walang sumagot kay Clinton, hindi rin siya pinapansin. Hilam sa luha ang mga mata ng dalawa. 

"The case is still on investigation. Kung titingnan ang crime scene, arson at murder ang nangyari." Napalingon ako sa ankle ni Clinton dahil sa narinig. Paparating sila sa gawi namin. 

Ngumiti ako kay mommy at lumapit sa kaniya. Hinawakan ko ang kamay niya at hinila papalapit sa dalawang batang babae. 

My mother is a psychologist. Maybe, she can help on easing even a bit of what they are feeling right now. 

"Hello, there sweeties... What's your name?" She kneeled on the ground so she could reached them. 

I saw fear in their eyes upon seeing us. Ngayon lang ata nila naramdaman ang presensya namin. They seemed very occupied.

"I am Doc. Lexy Lexton, what's your name?"  

Katulad kanina, hindi sila sumasagot. Tinitingnan lang nila si mama. They look terrified.

"Bakit hindi niyo pa sila pinapadala sa ospital?" Tumayo si mama galing sa pagkakaupo. Nakasunod lang sa kaniya ang mga tingin ng dalawa. 

"They want to stay. Kanina pa namin sila gustong ipadala sa ospital pero gusto nilang manatili rito," sagot ni Chief inspector Philip Tanasas, Clinton's ankle.

My mom sighed as she tried talking to the girls again, "Would you mind if we bring you to the hospital, sweeties?"

After a while, the girl from the black shirt spoke, "We need to stay here, po."

"What's your name, sweetie? And what do you mean that you needed to stay here? May I know why?" 

Tumikhim ang batang babae, "I'm B-Brimme and this is my s-sister, Sheiha."

"Nice meeting you, and your sister, dear. So, may I know why do you need to stay? Kailangan niyong madala at magamot sa ospital..." malumanay lang ang boses ni mama. It's soothing. 

"K-kukunin po kami ni papa..." 

Nakita kong nagkatinginan sila ni inspector at mama. Hindi rin namin mapigilan ni Clinton na magtaka sa sinabi ng bata.

Sa pagkakaalam ko, bahay nila ang nasusunog. And those blood in front of the house was their parents.

"Kanina pa nila sinasabi 'yan. Na kukunin daw sila ng papa nila–" Hindi natapos ni inspector ang sinasabi dahil may isang lalaki na dumating.

"Excuse me, kukunin ko lang po ang mga anak ko..." 

Doon mas nagulat si mama at inspector, pati na rin kami ay nagulat. Dahil ang kanina pa sinasabi ng batang babae ay totoo pala.

"P-Papa..."

Nakita ko ang pagngiti ng lalaki pagkarinig niyon. Agad niyang nilapitan ang dalawa at binuhat ang batang nagngangalang Shieha. Hinawakan naman nito sa kamay ang batang si Brimme.

"S-Sir...? Kayo po ang magulang ng dalawang 'to?" Gulat na tanong ni inspector.

"Ah, opo. Kanina ko pa po sila hinahanap at may nakapagsabi sa 'kin na kakilala na nandito nga po sila." Malumanay ang tuno nito sa pagsagot. Napakunot ang noo ko at nagkatinginan kami ni Clinton.

"Kasi ho, mister. Ganito ang nangyari, nakita namin sila sa likod habang sinusuyod namin ang lugar—"

"Kanina pa po kasi sila nawawala, hindi naman po sila lalapit sa 'kin kung hindi nila ako kilala at kung nila ako ama, hindi ho ba?" 

Bumukas ang bibig ni inspector pero walang kahit na anong salita ang lumabas. Wala siyang masabi dahil wala silang nakikitang butas sa sinabi ng lalaki.

Paano nga naman nila maipapaliwanag na hindi nga siya ang ama ng dalawang batang 'to kung tinatawag siyang papa at kusa silang sumama sa kaniya?

"Maaari ko ho bang mahingan ng statement ang mga bata? Sa ngayon kasi sila lang ang nakikitang witness sa nangyari." 

"Pasensya na ho kayo, pero nakikita niyo naman na natatakot pa ang mga bata—" 

"M-Magsasalita po k-kami, pero hindi ho muna ngayon." 

Napatingin ang lahat sa batang kalong-kalong ng lalaki. Iyong batang nagngangalang Sheiha na kanina pa tulala. 

"S-Sige, hija... Kung 'yan ang gusto mo." May kinuha si inspector Tanasas sa bulsa niya at iniabot ito sa lalaki, "Kapag kaya nang makapagsalita ng mga anak mo, tawagan niyo lang ang numerong ito."

Tumango lang ang lalaki at nagpaalam kasama ang dalawang bata. 

Tinitigan ko ang batang si Sheiha. Hindi siya ang batang masigla na nakilala ko isang buwan na ang nakakalipas, 'di ba? Pero imposible naman na magkapangalan at magkamukha lang sila?

"Let's go home, Adie," untag ni mama sa naglalakbay kong diwa.

"Yes, mom..." I replied while still staring at that kid whome I met a month ago.