Sirang-sira na ang damit ko. Pero what's good is ilang metro na lang ang layo ko sa puting box. Konting-konti na lang.
Sina Marie ay malapit na rin sa kani-kanilang kahon. Pero ang mas pinaka-napuruhan sa amin ay si Christian, malalim ang hiwang natamo niya sa kanyang braso.
Marami-rami na rin ang sugat ko sa iba't-ibang parte ng katawan ko pero kaya ko pa. Kakayanin ko pa.
Thirty na lang kaming buhay. Mahigit forty kami kaninang lahat. Dahil sa panic ng ilan ay nagsi-takbuhan sila kaya nama'y nahati ang katawan nila ng mga invisible threads sa paligid.
Nagkalat na ang dugo sa paligid, maging ang mga piraso ng katawan nila. Hangga't maaari ay iniiwasan kong maapakan ang mga 'yon dahil ayaw kong mababoy ang katawan nila.
Habang tumatagal, pakonti kami nang pakonti.
"One hour had been passed. You only have fifteen minutes left to get and open your box."
What? Bakit hindi kami na-inform na may time limit?
Biglang bumigat ang paghinga ko. Nahagip pa ng mata ko ang pagkakapira-piraso ng isang babae matapos nitong ma-out balance.
Kapag nakaligtas ako rito, sisingilin ko ang lahat ng may pakana nito.
I closed my eyes. I tried to relax. Kailangan kong mag-focus. Kailangan kong mabuhay.
Bumuntong hininga ako bago tumingin sa kahong pinupuntirya ko.
I walk slowly. Wala na akong pakealam sa mga sugat na natatamo ko. Tanging pakiramdam ko na lamang ang gumagana. Kapag alam kong nahihiwa ako, umaatras ako at lumilihis ng direksyon.
Konti na lang. Konting-konti na lang, Fiona. Kaya mo 'yan.
Nang mga ilang hakbang na lang ang layo ko sa kahon ay bigla akong natumba.
"Sh*t." Napapikit ako nang mariin at napahawak sa hiwang natamo ko sa braso. This is not a simple cut, geez. Medyo malalim siya at talaga namang napakahapdi.
"Fiona! You can do it." I heard Marie.
It hurts like hell. The f*ckin' pain is unbearable.
"H'wag na mag-inarte, Nana, tumayo ka na d'yan!" It's Gio. Nana? What's that?
I open my eyes and I raised my middle finger towards him. He's a piece of sh*t. I saw Gio smirked at diretsong naglakad sa katapat niyang kahon.
Nakarating na siya. Ligtas na siya.
"Ten minutes left." This is what I hate about games. The time pressure. Nakakadagdag kaba. Nakakawala ng focus at nakamamatay.
Bumuntong hininga ulit ako at nagsimula nang maglakad.
I felt many cuts down to my feet pero 'di tulad ng nasa braso ko, simpleng cuts lang ang nga 'yon.
Nang mga ilang hakbang na lang ako papunta sa box, bigla itong nag-slide palayo.
"What the—" Marie snorted.
"Sh*t!" Christian and Patrick cursed.
"Ow!"
I looked at them. They looked all nervous pero walang tatalo sa kabang nararamdaman ko. Maging ang ilan sa mga schoolmates ko ay nakatingin sa akin. Nakarating na sila sa kani-kanilang box.
"Last eight minutes."
Tang*na!
Wala na akong nararamdamang cuts sa katawan ko kaya medyo bumilis na ang lakad ko pero pa-atras din naman nang pa-atras 'yong box. P*ta!
"Jump over it, Nana." I heard Gio. I looked at him at nag-nod ito na parang sinasabing 'kaya mo yan, Nana.' I nodded back as a sign of 'kaya ko 'to.'
"Last seven minutes."
I ready myself to a one high jump. I closed my eyes and feel my adrenaline as it rush.
As I open my eyes again, I sighed as I jump.
But my expectation to fall on top of the box faded, bigla itong gumalaw at padapa akong nahulog sa sahig.
I heard Gio's controlled laugh. I gritted my teeth in disappointment.
"Last six minutes."
"Can you please shut up?" Hindi ko na napigilang hindi mapasigaw. Naiinis na ko and at the same time ay kinakabahan na natatakot.
Dala ng inis ay kinuha ko ang sapatos ko at ibinato sa isang malapit na speaker. Bago pa man ito makarating sa speaker ay nagkandapira-piraso na ito.
"Fiona, relax!" Marie is trying to make me calm pero hindi ko alam kung paano. Hindi pa ako nakontento at kinuha ko 'yong isa kong sapatos na puro dugo at binato sa puting kahon. The blood scattered in the white box.
Hindi nagkanda-pirapiraso 'yong sapatos so I walked straight towards the box.
"Last five minutes."
Sobrang bilis ng tibok ng puso ko nang makarating ako sa kahon. Mabilis ko 'yong hinawakan at baka mag-slide na naman.
Lahat kami ay nagulat nang biglang nag-chappy ang feedback sa speaker at kasunod no'n ang nakakabinging katahimikan.
Nagpapakiramdaman lang kaming lahat na naririto.
In a snap, a sound of breaking glass defies the silence in the theatre room.
Kung kanina'y hindi namin makita ang mga hibla ng sinulid, ngayo'y ang nabasag na piraso nito ay nagmistulang nyebeng nagsibagsakan sa sahig.
Ang ibang piraso pa nga ng mga ito ay naramdaman kong tumama pa sa paa ko.
"Congratulations, students and for the next round—" May narinig kaming parang nagtatalo. Medyo nahihilo na ako kaya hindi ko na narinig nang maayos ang pagtatalong iyon.
"Okay! You will be given an hour to take a rest but before that you must proceed to the school's gymnasium for the next round. Thank you!"
Thank you mo mukha mo!
Geez. Nahihilo na talaga ako.
Sunlight lightened the whole room. Automatic na nagbukas ang mga pinto at ang mga bintana.
"Fiona, tara na sa gymnasium nang makapagpahinga na tayo." Niyaya na ako ni Marie at nauna na silang maglakad nina Patrick. Hindi man lang nila ako tutulungan sa box ko?
"If you are expecting us to help you with that box, may gulong 'yan sa ilalim." And then the man with the spoon of boustfullness on his mouth talks.
Inirapan ko lang siya. Ang yabang, akala mo kung sino.
Tinulak ko na lang rin 'yong kahon ko. Unlike sa kahon nila, 'di hamak na mas malaki ng kaunti 'yong kahong nakuha ko.
"Gosh, Fiona, ang dami mong sugat." I heard Marie pero medyo blurry na 'yong paningin ko. Feeling ko ay umiikot na ang paligid.
"Are...you...okay?" Hindi ko alam pero ang bagal ng mga naririnig ko.
"F*ck! Fiona, are you okay?" Hindi ko na alam kung sino 'yong nagsasalita. Ang tanging alam ko na lang ay ang parang hinahalukay kong sikmura.
Anong nangyayari sa 'kin?
Sobrang labo na ng paligid ko. Napapikit na lang ako ng kusa nang maramdaman kong umangat ako sa lupa.
Someone is carrying me in bridal style.
I tried to open my eyes para malaman kung sinong nagbuhat sa akin.
Malabo, pero alam ko kung sino ang lalaking ito.
"Gio."
---
"Ilang estudyante ang napag-usapan ninyong dapat ay matira?" Hindi na napigilan ni Principal Kagami ang magsalita. Tutol man siya sa nakikitang isa-isang pagkamatay ng mga estudyante niya ay wala siyang magawa dahil hindi hamak na mas mababa ang posisyon niya kung ikukumpara sa mga nagpasimula ng larong ito.
"We already talked about it and we finalized that there should be only one alive in the end." It's the President. Ang presidente ng bansang ito. He is sitting comfortably on his swivel chair habang tutok na tutok sa monitoring screen kung saan ay kita niya ang pagbubuhat ng isang estudyante sa isang hinimatay na babae.
"But what if there are more than one who will survived in the end?" It's the Japanese ambassadress who came in behalf of Mr. Nakamoto. Mr. Nakamoto was said to join this game in the last round. She's the girl behind those speakers. Si Ms. Tanaka Fujira. She was in her mid 40's yet her beauty still can be seen in her face.
"That's easy! Kung kailangang idaan sa dahas para lang may matirang isa ay wala tayong magagawa. Kung maaari ngang wala nang matira ni isa sa mga 'yan eh." Madiing sagot ni Mister Yap, one with the biggest shares for this so-called game at sa kasamaang palad, isa ang anak niya sa mga namatay sa unang lebel pa lang ng laro. Si Trisha.
"Paano kapag walang natira?" Ilang mga mahihinang tawa ang narinig. Tila ba'y isang katuwa-tuwa ang binigkas ng principal.
"Edi sa atin mapupunta ang paaralang ito."
I felt someone tapping me on my cheeks. I opened my eyes and saw Marie's worried face."Thanks, God, you're awake now, Fiona! Kaya mo bang tumayo?" Pinakiramdaman ko ang sarili ko. Hindi na ako nahihilo pero ramdam ko pa rin ang paghapdi ng mga sugat ko."Bakit wala ka ng sugat?" tanong ko nang makita kong napaka-ayos na ng kalagayan ni Marie.Her wounds were all gone. Naka-PE uniform na rin siya. All fresh!"
Takot.Takot ang unang naramdaman ko nang may pumasok na isang metallic na tao na may hawak na silver circular blades sa kanang kamay.Pure silver ang kulay nito buong katawan. Wala itong buhok pero may face features tulad ng mata. Silver din ang bibig nito at ilong.Babae ito base na rin sa umbok sa may dibdib. Pero hindi siya tao.Isa siyang robot.
[Marie's POV] Medyo late na akong pumasok ngayong araw. Ewan pero dama ko nang may mangyayaring hindi maganda dahil kagabi pa ako hindi mapakali. Pagpasok ko sa classroom, the first thing that caught my attention was the different colors ng mga upuan at ang babaeng naka-Kimono na nagsasalita sa may harapan. Inilibot ko ang paningin ko at nakita kong tatlo na lang ang vacant seat. Ang kulay dark violet na upuan na nasa likuran at ang black sa may unahan. Pero napili kong umupo sa yellow green chair. Palapit na ako sa upuan pero ang tingin ko ay nasa aming class president — ang aking long time crush, si Gio. Uupo na sana ako ng biglang may tumulak sa akin dahilan para masubsob ako sa sahig na siyang tinawanan ng mga kaklase ko. Nakayuko lamang ako ng biglang may nakita akong nakalahad na palad sa harapan ko. Tumingala ako at bumungad sa
Next area is the school's cafeteria. I looked at my watch at ang oras 11:30 na ng tanghali.Bigla akong nakaramdam ng gutom.The robot didn't explode. Pero bigla namang nabalot ng usok ang buong gymnasium paglabas na paglabas naming kinse.Oo. Kinse na lang kami."Students, you may now take your lunch. The next round will be on one pm."Kahit nasa labas na kami ay malakas pa rin ang dinig ko sa nagsalita. It turned out na may mga speakers pala sa mga gilid-gilid.Talagang handang-handa ang school para sa larong ito. Nagawa pa nilang mag-set up ng ganito.Isa isa na silang nagsideretsuhan sa school cafeteria. Paniguradong iisa lang ang nararamdaman namin ngayon - gutom.Kaya nama'y sumunod na rin ako. Magkakasama sina Gio, Patrick, Christian at Marie kaya lumapit na rin ako sa kanila at nakiupo.Ka
"Let's get in on," sabi ko pa at may pag-ayos pa ng manggas ng suot-suot kong snow white na costume na punit na punit na talaga. Ako na lang ang nakapalda sa aming labing-apat. Lahat sila mga naka-PE uniform na. Pero napatigil ako sa pagtakbo dahil sa gulat. Nakaupo ng ayos ang mga kasama ko sa cafeteria. Nakaayos ang mga upuan sa kung paano naka-arrange ang mga upuan sa classroom. Nando'n na sila lahat at ako na lang ang wala. Naglakad na ako nang mabilis at umupo sa tabi ng hindi ko kilalang lalaki. But what caught my attention is the familiar red button sa may desk ng upuan ko. Tumingin din ako sa katabi ko at meron ding mga pulang button. I even looked at my feet at parang bumalik ang kabang nawala na nang biglang makitang nakatali na naman ito katulad na katulad ng kung paano nakatali ang mga paa ko kanina. Tiningnan ko sina Marie at kasalukuyan na ring hindi maipaliwanag ang ekspres
"There will be a change of venue for the next and last round..It will be on the school's ground at exactly 3PM."Nakaupo lang ako. Nakatulala. Tahimik.Walang gustong magsalita sa aming anim. Lahat kami'y pawang naubusan ng salitang sasabihin. Lahat kami ay hindi alam ang nangyari sa ibang mga kasama namin.Lahat sila ay patay na. Pawang mga duguan ang katawan na puno ng saksak.Katulad ng nangyari sa mga kaklase ko.Pero ano nga ba ang nangyari?Bakit kami buhay?"Bakit sila namatay?" wala sa sarili kong sambit na naging dahilan ng pagtingin nilang lima sa akin."Isa lang naman ang naisagot kong mali sa mga tanong, ssi C-Christian lang," dinig kong sabi ni Marie dahilan para mag-iiyak na naman siya.Alam kong masakit sa kanya ang katotohanang
Ramdam kong may umaalog sa balikat ko pero wala pa ako sa wisyo magmulat at gumising. Masyado pa atang pagod ang katawan ko sa mga nangyari kaya pinili kong manatiling nakapikit at sumandal sa kung ano man 'tong sinasandalan ko."Gagawin ko ang lahat makalabas lang ng buhay sa paaralan na 'to," pakinig kong seryosong sabi ng lalaking katabi ko."Lalabas tayong anim ng buhay." Sa pagkakataong ito boses naman ng isang babae ang napakinggan ko.Napaisip ako. Makakaya ba naming lumabas na anim ng buhay?Paano kung ang labasan palabas sa paaralang ito ay ginawa para lamang sa isang tao?"Lalabas tayong anim ng buhay," rinig kong sabi uli ng katabi ko.Ilang segundong tumahimik at tanging naririnig ko na lamang ang kalampog sa paligid."Fiona, I know you're already awake." Bigla akong napaayos ng upo na
[Principal Kagami's] Noong isang buwan pa pinagmi-meetingan ng mga opisyal ng Nakamoto Academy ang plano nilang magsagawa ng student clearing. At noong isang buwan pa rin ako tumututol pero tila'y lahat sila'y nagpasilaw sa pera. Sino nga naman bang makakahindi sa milyon-milyong ibinibigay sa kanila ni Mr. Nakamoto? Money is a dangerous thing. Kaya nitong kontrolin ang lahat ng bagay. Kaya nitong paluhurin ang mga mahihina at kaya nitong palakasin pa ang mga malalakas. Money is just a piece of paper but its power is unmeasurable. Unang round pa lamang ng laro ay hindi ko na masikmura ang mga nangyayari. Ipinipikit ko na lamang ang mga mata ko, dahil isang kahibangan ang makita ang isang Principal na pinapanuod lamang ang walang awang pagpatay sa mga estudyante niya. Pero unang round pa lang ay nagplano na kami ni Mr. Yap. Galit si Mr. Yap lalo na nang makita niya mismo at mapanuod sa malaki